Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.528.2018.3.MD
z 31 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 18 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze świadczeniem usług w ramach indywidualnej działalności gospodarczej na rzecz Spółki cywilnej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 30 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.528.2018.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 30 listopada 2018 r. (data doręczenia 6 grudnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 18 grudnia 2018 r.), nadanym w dniu 12 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi odrębną, własną działalność gospodarczą - ..... i jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca wraz z ..... podpisali umowę spółki cywilnej - .......... s.c., która również jest podatnikiem podatku VAT. Przedmiotowa Spółka cywilna prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej niewyspecjalizowanej. Wnioskodawca w ramach własnej odrębnej działalności gospodarczej produkuje towary - opakowania foliowe - za pomocą maszyn i urządzeń, będących Jego własnością (bądź będących w Jego posiadaniu na podstawie umowy leasingu). Spółka cywilna nabywa towary - opakowania foliowe - od Wnioskodawcy na podstawie umów sprzedaży zawartych między Spółką (wspólnikami) a Wnioskodawcą, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą ...., które to opakowania następnie Spółka oferuje w swojej sprzedaży hurtowej. Wnioskodawca wynajmuje również Spółce cywilnej lokal, który jest umieszczony w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Jego jednoosobowej działalności gospodarczej i stanowi Jego odrębną własność. Spółka cywilna korzysta odpłatnie z tego lokalu na potrzeby własnej działalności, na podstawie umowy najmu zawartej między Spółką (wspólnikami), a wspólnikiem - Wnioskodawcą, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, w zakresie odpłatnego najmu lokalu będącego Jego własnością. Wnioskodawca z tytułu najmu lokalu i sprzedaży towarów Spółce cywilnej wystawia faktury VAT na ustalone kwoty. Wyżej wymieniona Spółka cywilna (tj. każdy ze wspólników Spółki, tj. Wnioskodawca i drugi wspólnik) wystawione faktury zalicza w koszty uzyskania przychodu, zaś Wnioskodawca w ramach własnej działalności gospodarczej zalicza cały wpływ z ww. faktur jako swój przychód z własnej odrębnej działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 12 grudnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że umowa spółki została zawarta w dniu 30 lipca 2018 r., a działalność rozpoczęła się od dnia 1 sierpnia 2018 r. Lokal, który Wnioskodawca wynajmuje Spółce cywilnej, jest wyłączną własnością Wnioskodawcy. Umowa najmu została podpisana w dniu 30 lipca 2018 r., a obowiązuje od dnia 1 sierpnia 2018 r. Lokal wynajmowany Spółce cywilnej znajduje się w budynku użytkowym (około 400 m², hala plus pomieszczenia biurowe - trzy biura, pomieszczenia socjalne: kuchnia i łazienka). Lokal ten ma około 30 m² i nie jest odrębnym lokalem od pozostałej części budynku. Przedmiotowy lokal przed zawarciem umowy najmu ze Spółką cywilną nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę. Wysokość czynszu, który płaci Spółka cywilna Wnioskodawcy, została skalkulowana według cen rynkowych w oparciu o indywidualne negocjacje. W ocenie Wnioskodawcy, wysokość czynszu jest odpowiednikiem rynkowych stawek czynszu płaconych za najem tego samego rodzaju nieruchomości, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz miejsca najmu. Z tytułu uzyskiwanych dochodów Wnioskodawca wybrał następującą metodę opodatkowania: w indywidualnej działalności gospodarczej - metoda liniowa, w Spółce cywilnej rozlicza się na zasadach ogólnych - podatkowa księga przychodów i rozchodów wraz z rejestrem sprzedaży oraz rejestrem zakupu.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie: produkcja opakowań z tworzyw sztucznych - PKD 22.22.Z, sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana - PKD 46.90.Z, sprzedaż hurtowa pozostałych półproduktów - 46.76.Z, pozostałe drukowanie - 18.12.Z, sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek - PKD 45.11.Z, sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli - PKD 45.19.Z, działalność agentów specjalizujących się w sprzedaży pozostałych określonych towarów - PKD 46.18.Z, działalność agentów zajmujących się sprzedażą towarów różnego rodzaju - PKD 46.19.Z, sprzedaż hurtowa wyrobów porcelanowych, ceramicznych i szklanych oraz środków czyszczących - PKD 46.44.Z, sprzedaż hurtowa pozostałych artykułów użytku domowego - PKD 46.49.Z, sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet - PKD 47.91.Z, pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona poza siecią sklepową, straganami i targowiskami PKD 47.99.Z, działalność taksówek osobowych - PKD 49.32.Z, wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek PKD 77.11.Z, wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli - PKD 77.12.Z.

Wnioskodawca sprzedaje Spółce cywilnej wyroby, które sam produkuje: folie, torebki, reklamówki, worki (klasyfikacja produkcji wg. klasyfikacji PKD 22.22.Z - produkcja opakowań z tworzyw sztucznych, klasyfikacja sprzedaży według PKD 46.90.Z – sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana, 46.76.Z - sprzedaż hurtowa pozostałych półproduktów).

Ewidencjonowanie w Spółce cywilnej oraz w działalności indywidualnej jest na zasadach ogólnych - podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca dokonywał i nadal dokonuje sprzedaży takich samych towarów w ramach indywidualnej działalności gospodarczej na rzecz innych podmiotów, z którymi współpracuje. Spółka cywilna jest jednym z wielu odbiorców. Spółka odbiera tylko około 10% produkcji z działalności indywidualnej. Towary sprzedawane przez Wnioskodawcę Spółce cywilnej są sprzedawane po cenach rynkowych i takich samych, jak innym odbiorcom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym, koszty najmu lokalu i zakupu towarów w Spółce cywilnej stanowią w ½ części koszt podatkowy Wnioskodawcy, jako wspólnika Spółki cywilnej, posiadającego ½ udziału w zysku Spółki, czy też w stosunku do Niego są to wydatki o charakterze niepodatkowym, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym, środki uzyskane z umowy najmu lokalu i sprzedaży towarów od Spółki cywilnej przez Wnioskodawcę, w ramach Jego odrębnej działalności gospodarczej, są dla Niego w całości przychodem podatkowym, czy jedynie w ½ części?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, odpłatne najmowanie lokalu, będącego Jego własnością (środek trwały Jego przedsiębiorstwa) oraz sprzedaż towarów na rzecz Spółki cywilnej, w której ma połowę udziałów, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę cywilną (tj. w części ½ przez Wnioskodawcę, jako wspólnika Spółki cywilnej), ponieważ stronami wymiany gospodarczej są przedsiębiorstwa i nie można takich umów traktować jako umów z samym sobą.

W takiej sytuacji nie ma zastosowania art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, że w ramach Spółki cywilnej w sposób prawidłowy zalicza w koszty uzyskania przychodu faktury wystawione przez Niego w ramach Jego działalności z tytułu odpłatnego oddania Spółce w najem lokalu oraz sprzedaży towarów, będących Jego własnością (Wnioskodawca, zalicza koszty podatkowe w proporcji do swojego udziału w zyskach, tj. ½ część).

Wnioskodawca jest zdania, że prawidłowo zalicza w całości wpływ z tytułu najmu lokalu i sprzedaży towarów Spółce, jako przychód Jego własnej odrębnej działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu.

Na wstępie Wnioskodawca wskazuje, że dopuszczalne jest zawieranie umów między Spółką cywilną (tj. jej wspólnikami), a poszczególnymi wspólnikami tej Spółki, którzy prowadzą oddzielną działalność gospodarczą. Teoria ta jest powszechnie akceptowana zarówno w doktrynie prawa, jak również w orzecznictwie sądów, w szczególności orzecznictwo sądów administracyjnych możliwość taką wprost akceptuje. W niniejszej sprawie chodzi o zawieranie ze Spółką cywilną umów przez wspólnika - Wnioskodawcę - prowadzącego oddzielną działalność gospodarczą w ramach tej działalności. W takiej bowiem sytuacji, umowy są zawierane przez odrębne dwa podmioty gospodarcze o wyodrębnionym substracie majątkowym. Nie sposób uznać, że elementy jednego przedsiębiorstwa (wspólnika), stanowią również element innego przedsiębiorstwa (Spółki).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 2007 r., sygn. akt II FSK 209/2009, uznał za dopuszczalne zawarcie umowy użyczenia pojazdu należącego do jednego ze wspólników ze spółką, przy czym Sąd ten wprost wykluczył możliwość potraktowania takiego „użyczenia pojazdu” jako wkładu do spółki. Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2891/12, wskazał na dopuszczalność wynajęcia lokalu przez współwłaścicieli na rzecz spółki cywilnej, w której byli wspólnikami. Omawiany wyrok zapadł w sprawie, w której współwłaściciele w częściach ułamkowych nieruchomości (lokalu), wynajęli go spółce, której byli wspólnikami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w powyższym wyroku stwierdził, że w przedmiotowej sprawie powstaje odrębna masa majątkowa spółki cywilnej, a zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt V CSK 132/07, jest możliwe dokonywanie przesunięć majątkowych między masą majątkową spółki cywilnej a masami majątkowymi poszczególnych wspólników. Zdaniem Sądu orzekającego nie jest więc właściwym stanowisko, zgodnie z którym należałoby w tej sprawie stwierdzić, że jest to świadczenie na rzecz samego siebie.

Warto również przytoczyć stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 23 lutego 2012 r, Nr ILPB1/415-1367/11-2/AA, oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2009 r., Nr ITPB1/415-773/08/HD, a także Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 31 lipca 2007 r., Nr I.US.1-415-35/07, mianowicie: „Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą samodzielnie oraz w formie spółki cywilnej funkcjonuje w obrocie gospodarczym podwójnie - jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą indywidualnie oraz w formie spółki cywilnej. Należy zgodzić się ze stwierdzeniem podatnika, że indywidualna działalność gospodarcza i spółka cywilna są dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi. W związku z powyższym, dopuszczalne są wzajemne transakcje pomiędzy powyższymi podmiotami. Transakcje te mogą polegać między innymi na wzajemnym świadczeniu usług (również w zakresie udostępniania części lokalu), sprzedaży składników swojego majątku”.

Niezależnie od powyższego, Sąd Najwyższy dopuszcza możliwość zawierania umów przez spółkę cywilną ze swoim wspólnikiem (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2004 r., sygn. akt IV CK 12/03 oraz z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt V CSK 325/08).

Podkreślenia wymaga okoliczność, że spółka cywilna jest jednostką organizacyjną posiadająca podmiotowość w podatku VAT oraz ma odrębny NIP. W niniejszej sprawie zarówno Wnioskodawca prowadzący odrębną działalność gospodarczą, jak również Spółka cywilna są odrębnymi podmiotami prawnopodatkowymi - „vatowcami”. Tak więc, powyższe umowy odpłatnego oddania do najmu lokalu oraz sprzedaży towarów nie są sprzeczne z zasadami prawa cywilnego, a w konsekwencji również podatkowego, jak również nie są przez prawo zabronione. Przepisy prawa cywilnego nie tylko nie zabraniają zawierania takich umów, ale również nie pozwalają ich uznać za umowy z samym sobą. Stąd też należy uznać je za w pełni dopuszczalne, a w konsekwencji rodzące skutki cywilnoprawne i prawnopodatkowe. Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnikami podatku dochodowego są tylko osoby fizyczne, a nie zawarta przez nie umowa spółki cywilnej, niebędąca na gruncie przepisów podatku dochodowego - odrębnym od wspólników podmiotem. Powyższe okoliczności wskazują zatem, że w pełni prawidłowe jest zaliczenie przez Wnioskodawcę - wspólnika Spółki cywilnej w ½ części, należności płaconych z tytułu faktur wystawianych przez Wnioskodawcę, prowadzącego własną działalność gospodarczą - z tytułu umów najmu lokalu i sprzedaży towarów oraz ujęcie ich jako kosztów uzyskania przychodu Spółki (tj. każdego ze wspólników Spółki w częściach po ½, także Wnioskodawcy), podlegające opodatkowaniu. W konsekwencji, Wnioskodawca zasadnie zalicza ww. wpływy, jako podlegający opodatkowaniu przychód z Jego odrębnej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do pytania nr 1 Wnioskodawca stwierdza, że zakup towarów i najem lokalu od Wnioskodawcy przez Spółkę cywilną, kwalifikują się na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów Spółki cywilnej (to jest każdego ze wspólników według jego udziału w zyskach Spółki). Zgodnie bowiem ze wskazaną podstawą prawną, kosztami uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat stosuje się zasady wyrażone w ust. 1 tego przepisu, mianowicie: „przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W konsekwencji, Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki cywilnej rozlicza ww. koszty (zakup towarów i najem lokalu), jako koszt uzyskania przychodów w części w jakiej ma udział w zyskach Spółki, tj. w ½ części. W takiej części koszt zakupu towarów i najem lokalu stanowi dla Niego koszt podatkowy w ramach Spółki cywilnej. Nie są to dla Niego wydatki o charakterze niepodatkowym.

Odnosząc się do pytania nr 2 Wnioskodawca podnosi, że po stronie Wnioskodawcy w ramach własnej działalności gospodarczej powstanie przychód, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy oraz najmu lokalu na rzecz Spółki cywilnej. Przychód ten jest w całości przychodem podatkowym, albowiem sprzedaje On towary Spółce cywilnej. Wnioskodawca nie zgadza się z przyjęciem, jakoby sprzedaż z Jego działalności gospodarczej na rzecz Spółki cywilnej oznaczała transakcje z samym sobą w ½ części i w tej części nie była przychodem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 535 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W myśl art. 659 § Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Natomiast funkcjonowanie spółek cywilnych oparte jest o przepisy art. 860 - 875 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług (art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 862 Kodeksu cywilnego, regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie.

Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydania wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników, ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 Kodeksu cywilnego). W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika, własność ta z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Spółka cywilna nie posiada własnego majątku. W spółce tej właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej.

Z powyższych przepisów wynika, że umowa spółki cywilnej jest umową zawartą przez wspólników w celu dążenia do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Właścicielami majątku wykorzystywanego w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej są wspólnicy tej spółki w ramach współwłasności łącznej, a nie spółka.

Przechodząc na grunt prawa podatkowego wskazać należy, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy koszt poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz jest wspólnikiem Spółki cywilnej. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości (budynek użytkowy) zakupionej na potrzeby prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Nieruchomość pozostaje na stanie środków trwałych Wnioskodawcy. Lokal o powierzchni około 30 m², znajdujący się w ww. nieruchomości, wynajmuje Spółce cywilnej na podstawie zawartej umowy. W okresach miesięcznych Wnioskodawca wystawia fakturę VAT za czynsz dla Spółki w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wnioskodawca sprzedaje również Spółce cywilnej wyroby, które sam produkuje: folie, torebki, reklamówki, worki. Spółka kupuje po cenach rynkowych ok. 10% produkcji Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że w przypadku, gdy jeden ze wspólników Spółki cywilnej (Wnioskodawca) wynajmuje nieruchomość, w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na własne nazwisko, Spółce cywilnej, w której jest wspólnikiem, to wydatki w części przypadającej na Wnioskodawcę, nie stanowią dla Niego kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności prowadzonej w formie Spółki cywilnej. Uiszczenie czynszu najmu w tej części należy uznać za świadczenie wspólnika Spółki cywilnej na rzecz „samego siebie”. Analogicznie w sytuacji, gdy jeden ze wspólników dokonuje sprzedaży na rzecz Spółki cywilnej towarów handlowych. W tej sytuacji również wydatek poniesiony przez Spółkę cywilną w części przypadającej na Wnioskodawcę nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w odniesieniu do kwestii powstania przychodu podatkowego w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki cywilnej usług odpłatnego najmu, jak i sprzedaży towarów handlowych w ramach odrębnej działalności gospodarczej, stwierdzić należy, że skoro wydatki w części przypadającej na Wnioskodawcę (wspólnika Spółki cywilnej), nie stanowią dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów, to analogiczne jak w przypadku kosztów uzyskania przychodów, świadczenie „samemu sobie” w tej części nie może skutkować powstaniem przychodu podatkowego. Zatem, w tej części Wnioskodawca nie powinien rozpatrywać przychodu podatkowego. Natomiast należności z ww. tytułu najmu oraz sprzedaży towarów od Spółki cywilnej tylko w części, jaka przypada od drugiego wspólnika Spółki cywilnej (czyli w ½ części), będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zauważyć należy również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawcy, nie zaś pozostałych wspólników Spółki cywilnej.

Końcowo - odnosząc się do powołanych tez wyroków Sądów Administracyjnych - wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

W odniesieniu do podniesionych we wniosku interpretacji, w których zapadły odmienne rozstrzygnięcie podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, indywidualną lub objaśnienie podatkowe jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanka dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Końcowo wskazać należy, że interpretacja odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanych we wniosku pytań oraz zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska w sprawie oceny prawnej. Nie rozstrzyga jednak o poprawności dokonanego wyboru form opodatkowania z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki cywilnej, jak i indywidualnej działalności gospodarczej, gdyż nie jest to przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego oraz prawidłowości stosowanych przez podatnika form opodatkowania dochodów z tytułu działalności gospodarczej stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.