Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.427.2018.1.AŻ
z 8 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedawanych Apartamentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedawanych Apartamentów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. SK („Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budowy i sprzedaży apartamentów mieszkalnych. W szczególności, Spółka planuje rozpoczęcie inwestycji., polegającej na wybudowaniu 21 apartamentów całorocznego zamieszkania („Apartamenty”).

Budowane Apartamenty (parter – salon połączony z kompletnie wyposażoną kuchnią, hol wejściowy, wc, taras; I piętro dwie sypialnie każda z tarasem, łazienka; każdy Apartament posiada piec gazowy dwufunkcyjny, liczniki na prąd, wodę, gaz) mieścić się będą w pięciu budynkach o zabudowie szeregowej. Każdy z Apartamentów będzie posiadać własne, osobne wejście z poziomu gruntu. Apartamenty spełniać będą wszystkie warunki techniczne dla budynku mieszkalnego i będą do całorocznego zamieszkania. Apartamenty spełniać będą wszystkie warunki, niezbędne dla sklasyfikowania ich w ramach kategorii 1110 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w szczególności, Apartamenty będą stanowić odrębne domy w zabudowie szeregowej, w którym każdy ma odrębne wejście z poziomu gruntu. Powierzchnia każdego z budowanych Apartamentów przeznaczonych do sprzedaży wynosić będzie ok. 54 m² (dodatkowo inwestycja obejmuje jeszcze jeden apartament o większej powierzchni, którego nie dotyczy to zapytanie).

Zgodnie z lokalnym planem zagospodarowania przestrzennego obowiązującym w miejscowości, na gruntach, na których prowadzona będzie inwestycja, dozwolona jest na każdej działce zabudowa mieszkaniowa do sumarycznej powierzchni 200 m² i zabudowa o charakterze usługowym (turystycznym, domy letniskowe do całorocznego zamieszkania) w przypadku wybudowania powierzchni przekraczającej 200 m². W związku z tym, pozwolenie na budowę wydane dla Apartamentów obejmuje „pięć budynków usług turystycznych – zakwaterowania turystycznego z jednym lokalem mieszkalnym (...)”.

Po wybudowaniu Apartamentów, Spółka dokonywać będzie ich sprzedaży na rzecz klientów. Przedmiotem sprzedaży będzie prawo własności Apartamentu wraz z udziałem w powierzchni całej działki, proporcjonalnie do powierzchni zakupionego Apartamentu.

Klienci mogą być zarówno podatnikami VAT (osobami prowadzącymi działalność gospodarczą), jak i nie być podatnikami VAT (osobami nieprowadzącymi działalności gospodarczej).

Sprzedawane klientom Apartamenty będą mieć wszystkie cechy budynku mieszkalnego i nadawać się będą do całorocznego zamieszkania. Sposób wykorzystania Apartamentów przez klientów jest poza zakresem decyzji Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż Apartamentów opodatkowana będzie stawką 8% VAT zgodnie z art. 41 ust. 12, 12a i 12b ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Apartamentów opodatkowana będzie stawką 8% VAT zgodnie z art. 41 ust. 12, 12a i 12b ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku VAT zasadniczo wynosi 23%, jednakże, w odniesieniu do towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawka podatku VAT wynosi 8%.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 stosuje się m.in., do „dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym”.

Zgodnie z art. 41 ust. 12a i 12b ustawy o VAT, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się między innymi obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych; przy czym w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych ich powierzchnia użytkowa nie może przekroczyć 300 m², a w przypadku lokali mieszkaniowych, powierzchnia użytkowa nie może przekroczyć 150 m².

Dodatkowo wskazać należy, że w zakresie oceny, czy dany budynek lub dana budowla stanowi obiekt budownictwa mieszkaniowego, ustawa o VAT powołuje się na klasyfikacje budowlane. Mianowicie, zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, ilekroć w tej ustawie mowa jest o „obiektach budownictwa mieszkaniowego – rozumie się przez to budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11”.

W kontekście powyższych przepisów, w ocenie Spółki sprzedaż Apartamentów opodatkowana będzie zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, tj. stawką 8%. Opodatkowanie sprzedaży Apartamentów stawką 8% wprost wynika z literalnego brzmienia ustawy o VAT i z faktu, że Apartamenty będą spełniać wszystkie elementy niezbędne do ich sklasyfikowania jako budynków mieszkalnych, a ich powierzchnia użytkowa nie będzie przekraczać wartości przewidzianych w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, budowane Apartamenty będą spełniać wszystkie warunki techniczne dla budynku stałego (całorocznego) zamieszkania. Podkreślenia wymaga też fakt, że w pozycji 1110 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych mieszczą się „domy (...) szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu”. W ocenie Spółki, cechy te będą spełnione w odniesieniu do Apartamentów. Ponadto, przyjęcie takiej klasyfikacji Apartamentów w ocenie Spółki byłoby spójne z ich przeznaczeniem – tj. do zamieszkania.

Podkreślenia wymaga też, że zgodnie z rozumieniem Spółki, jednym z celów, dla których klienci będą kupować Apartamenty, jest cel mieszkalny. Mianowicie, Spółka zakłada, że klienci nabywający Apartamenty mogą w nich zamieszkać (całorocznie lub sezonowo), a Apartamenty będą w pełni dostosowane do takiego celu mieszkalnego.

Reasumując, w ocenie Spółki, sprzedaż Apartamentów podlegać będzie stawce 8% VAT, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. l i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Przepis art. 41 ust. 12 ustawy stanowi, że stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – w myśl dyspozycji art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² ,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powyższych regulacji wynika, że „obiekty budownictwa mieszkaniowego”, będące częścią budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, o którym mowa w art. 41 ust. 12a ustawy, to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych – PKOB (Dz. U. z 1999 r., Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) wynika natomiast, że w dziale 11 sklasyfikowane są budynki mieszkalne z podziałem na trzy grupy: budynki mieszkalne jednorodzinne (grupa 111), budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (grupa 112) oraz budynki zbiorowego zamieszkania (113). Klasa „budynki mieszkalne jednorodzinne” obejmuje: (1) samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach, rolnych, rezydencje wiejskie, domy letnie itp.; (2) domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu.

Ponadto, zgodnie z objaśnieniami do PKOB, budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

W przypadku budynków połączonych między sobą (np. domy bliźniacze lub szeregowe), budynek jest budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

Zgodnie z objaśnieniami Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych – budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.
  
  

Część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Należy zauważyć, że budynek mieszkalny jednorodzinny, w myśl art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Zauważyć również należy, że ustawa oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy zatem posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych (...). Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Zatem pod pojęciem „lokal mieszkalny”, w rozumieniu art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy, należy rozumieć taki „obiekt budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym”, w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy, który nie mieści się w opisie budynku jednorodzinnego mieszkalnego zawartym w dziale 11 grupa 111 PKOB.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budowy i sprzedaży Apartamentów mieszkalnych. W szczególności, Spółka planuje rozpoczęcie inwestycji, polegającej na wybudowaniu 21 Apartamentów całorocznego zamieszkania. Budowane Apartamenty (parter – salon połączony z kompletnie wyposażoną kuchnią, hol wejściowy, wc, taras; I piętro dwie sypialnie każda z tarasem, łazienka; każdy Apartament posiada piec gazowy dwufunkcyjny, liczniki na prąd, wodę, gaz) mieścić się będą w pięciu budynkach o zabudowie szeregowej. Każdy z Apartamentów będzie posiadać własne, osobne wejście z poziomu gruntu. Apartamenty spełniać będą wszystkie warunki techniczne dla budynku mieszkalnego i będą do całorocznego zamieszkania. Apartamenty spełniać będą wszystkie warunki, niezbędne dla sklasyfikowania ich w ramach kategorii 1110 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w szczególności, Apartamenty będą stanowić odrębne domy w zabudowie szeregowej, w którym każdy ma odrębne wejście z poziomu gruntu. Powierzchnia każdego z budowanych Apartamentów przeznaczonych do sprzedaży wynosić będzie ok. 54 m². Zgodnie z lokalnym planem zagospodarowania przestrzennego, na gruntach, na których prowadzona będzie inwestycja, dozwolona jest na każdej działce zabudowa mieszkaniowa do sumarycznej powierzchni 200 m² i zabudowa o charakterze usługowym w przypadku wybudowania powierzchni przekraczającej 200 m². W związku z tym, pozwolenie na budowę wydane dla Apartamentów obejmuje „pięć budynków usług turystycznych – zakwaterowania turystycznego z jednym lokalem mieszkalnym (...)”. Po wybudowaniu Apartamentów, Spółka dokonywać będzie ich sprzedaży na rzecz klientów. Przedmiotem sprzedaży będzie prawo własności Apartamentu wraz z udziałem w powierzchni całej działki, proporcjonalnie do powierzchni zakupionego Apartamentu. Klienci mogą być zarówno podatnikami VAT, jak i nie być podatnikami VAT. Sprzedawane klientom Apartamenty będą mieć wszystkie cechy budynku mieszkalnego i nadawać się będą do całorocznego zamieszkania. Sposób wykorzystania Apartamentów przez klientów jest poza zakresem decyzji Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania transakcji sprzedaży Apartamentów 8% stawką VAT.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnione dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

W omawianej sprawie mamy do czynienia z dostawą Apartamentów składających się z parteru, tj. salonu połączonego z kompletnie wyposażoną kuchnią, holu wejściowego, wc, tarasu oraz I piętra, na którym są usytułowane dwie sypialnie każda z tarasem oraz łazienka; każdy Apartament posiada piec gazowy dwufunkcyjny, liczniki na prąd, wodę, gaz. Apartamenty mieścić się będą w pięciu budynkach o zabudowie szeregowej. Każdy z Apartamentów będzie posiadać własne, osobne wejście z poziomu gruntu. Apartamenty spełniać będą wszystkie warunki techniczne dla budynku mieszkalnego i będą do całorocznego zamieszkania. Apartamenty spełniać będą wszystkie warunki – jak wskazał Wnioskodawca – niezbędne dla sklasyfikowania ich w ramach kategorii 1110 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, tj. Apartamenty mieścić się będą w pięciu budynkach o zabudowie szeregowej, a każdy z nich będzie posiadać odrębne instalacje, tj. liczniki na prąd, wodę i gaz oraz własne osobne wejście z poziomu gruntu.

Z opisu sprawy wynika zatem, że przedmiotem sprzedaży będą budynki mieszkalne jednorodzinne, co potwierdza klasyfikacja PKOB – gdyż zgodnie z oświadczeniem Zainteresowanego budynki opisane we wniosku mieszczą się w ramach kategorii 1110, tj. w dziale 11. Ponadto – jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy – powierzchnia każdego z budowanych Apartamentów przeznaczonych do sprzedaży wynosić będzie ok. 54 m².

Biorąc zatem pod uwagę powołane przepisy, w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że dla sprzedaży Apartamentów, które zaliczane są do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie będzie miała preferencyjna stawka podatku w wysokości 8%.

Podsumowując, w związku ze sprzedażą Apartamentów, sklasyfikowanych w ramach kategorii 1110 PKOB i zaliczanych do budownictwa, objętego społecznym programem mieszkaniowym, należy zastosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy.

W konsekwencji stanowisko przedstawione we wniosku oceniono jako prawidłowe.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.