Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ILPP3/4512-1-46/16-12/EB
z 5 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 sierpnia 2017 r., sygn. akt (…) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 2018 r., sygn. akt (…) i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2016 r. (data wpływu 16 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 września 2016 r. doprecyzowanie opisu sprawy.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 października 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Minister Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr ILPP3/4512-1-46/16-3/EB.

Wnioskodawca na postanowienie bez rozpatrzenia z dnia 24 października 2016 r. nr ILPP3/4512-1-46/16-3/EB złożył zażalenie z dnia 28 października 2016 r. (data wpływu 3 listopada 2016 r.).

Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy tut. Organ stwierdził, że zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługiwały na uwzględnienie i postanowieniem z dnia 1 grudnia 2016 r. nr ILPP3/4512-1-46/16-4/EB utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W związku z powyższym, Strona wystosowała, za pośrednictwem tut. Organu skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 2 lutego 2017 r. znak ILPP3/4512-1-46/16-5/EB.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt (…) uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Ministra Rozwoju i Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 października 2016 r. nr ILPP3/4512-1-46/16-3/EB.

Pismem z dnia 9 października 2017 r. znak 0110-KWR2.4022.54.2017.2.EŚ Szef Krajowej Administracji Skarbowej złożył od ww. wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2018 r. sygn. akt (…) oddalił skargę kasacyjną od wyroku WSA z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt (…).

W dniu 9 lipca 2018 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Poznaniu z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt (…) wraz z aktami administracyjnymi sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym (…) prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużniczce. Przedmiotem egzekucji jest nieruchomość gruntowa składająca się z trzech działek gruntu. Dłużniczka nabyła do swojego majątku osobistego powyższą nieruchomość w drodze darowizny od swoich rodziców 29 września 2009 r. Aktem notarialnym z dnia 23 lutego 2010 r. dłużniczka przeniosła własność ww. nieruchomości w drodze darowizny na rzecz swojego męża, do jego majątku osobistego. Aktem notarialnym z dnia 1 czerwca 2010 r. mąż dłużniczki przeniósł własność nieruchomości w drodze darowizny na rzecz dłużniczki do jej majątku osobistego. Od tego czasu nieruchomość pozostaje własnością dłużniczki. Z tytułu kolejnych ww. darowizn nie był naliczony i odprowadzony podatek od towarów i usług. Teren nieruchomości objęty był planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy (…), uchwalonym Uchwałą z dnia 18 grudnia 1992 r. Plan powyższy obowiązywał do dnia 31 grudnia 2003 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. nieruchomość nie jest objęta aktualnym planem zagospodarowania przestrzennego.

W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy (…) teren nieruchomości oznaczony jest jako teren z wiodącą funkcją mieszkaniową. Obecnie działka wykorzystywana jest jako grunt orny. Decyzją Wójta Gminy (……) z dnia 19 września 2012 r. o warunkach zabudowy na jednej z trzech działek gruntu wchodzących w skład nieruchomości wybudować można nie więcej niż pięć budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących. Nieruchomość nie stanowi i nie stanowiła środka trwałego działalności gospodarczej prowadzonej przez dłużniczkę. W toku postępowania egzekucyjnego dojdzie do sprzedaży licytacyjnej ww. nieruchomości.

Ponadto w piśmie z dnia 29 września 2016 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

• opisana we wniosku nieruchomość, na którą składają się 3 działki gruntu, była wykorzystywana przez dłużniczkę jako grunt orny,
• w toku prowadzonego postępowania organ egzekucyjny nie powziął informacji, aby nieruchomość była przez dłużniczkę udostępniana osobom trzecim – tak odpłatnie jak i nieodpłatnie,
• dłużniczka wystąpiła o wydanie decyzji o warunkach zabudowy do Wójta Gminy (…) i decyzją Wójta Gminy (…) o warunkach zabudowy z dnia 19 września 2012 r. ustalono, że na terenie działki o numerze geodezyjnym 234 wchodzącej w skład przedmiotowej nieruchomości można wybudować nie więcej niż 5 budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących. Organ egzekucyjny nie powziął informacji o jakichkolwiek innych nakładach poniesionych przez dłużniczkę w celu przygotowania nieruchomości gruntowej do sprzedaży. Organowi egzekucyjnemu nieznane są zamiary dłużniczki co do poniesienia takich nakładów w przyszłości,
• zgodnie z informacjami posiadanymi przez organ egzekucyjny nieruchomość była wykorzystywana przez dłużniczkę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od VAT, dłużniczce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
• przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez dłużniczkę jako grunt orny, jednak organ egzekucyjny w toku prowadzonego postępowania nie powziął informacji o formalnym prowadzeniu przez dłużniczkę działalności rolniczej,
• ewentualne płody rolne uzyskane jako pożytek z nieruchomości nie były przedmiotem zainteresowania organu egzekucyjnego, dlatego też organ egzekucyjny nie posiada informacji, czy były/będą dokonywane zbiory i sprzedaż płodów rolnych.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż w toku licytacji w sądowym postępowaniu egzekucyjnym nieruchomości, której nabycie przez dłużniczkę nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegała obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od towarów i usług i stawka tego podatku wynosić będzie 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż w toku licytacji w sądowym postępowaniu egzekucyjnym nieruchomości, której nabycie przez dłużniczkę nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie będzie podlegało obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach materialnego prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnego rozstrzygnięcia, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt (…) i Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2018 r. sygn. akt (…).

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, Organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Obowiązki płatnika podatku zostały określone w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z art. 2 pkt 6 ustawy wynika, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii podlegania opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy dłużniczka w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania dłużniczki za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym i prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużniczce. Przedmiotem egzekucji jest nieruchomość gruntowa składająca się z trzech działek gruntu. Dłużniczka nabyła do swojego majątku osobistego powyższą nieruchomość w drodze darowizny od swoich rodziców (…) Aktem notarialnym z dnia 23 lutego 2010 r. dłużniczka przeniosła własność ww. nieruchomości w drodze darowizny na rzecz swojego męża, do jego majątku osobistego. Aktem notarialnym z dnia (…) mąż dłużniczki przeniósł własność nieruchomości w drodze darowizny na rzecz dłużniczki do jej majątku osobistego. Od tego czasu nieruchomość pozostaje własnością dłużniczki. Z tytułu kolejnych ww. darowizn nie był naliczony i odprowadzony podatek od towarów i usług. Teren nieruchomości objęty był planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy, uchwalonym Uchwałą z dnia 18 grudnia 1992 r. Plan powyższy obowiązywał do dnia 31 grudnia 2003 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. nieruchomość nie jest objęta aktualnym planem zagospodarowania przestrzennego. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy teren nieruchomości oznaczony jest jako teren z wiodącą funkcją mieszkaniową. Obecnie działka wykorzystywana jest jako grunt orny. Decyzją Wójta Gminy o warunkach zabudowy na jednej z trzech działek gruntu wchodzących w skład nieruchomości wybudować można nie więcej niż pięć budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących. Nieruchomość nie stanowi i nie stanowiła środka trwałego działalności gospodarczej prowadzonej przez dłużniczkę. W toku postępowania egzekucyjnego dojdzie do sprzedaży licytacyjnej ww. nieruchomości. Opisana we wniosku nieruchomość, na którą składają się 3 działki gruntu, była wykorzystywana przez dłużniczkę jako grunt orny, w toku prowadzonego postępowania organ egzekucyjny nie powziął informacji, aby nieruchomość była przez dłużniczkę udostępniana osobom trzecim – tak odpłatnie, jak i nieodpłatnie, dłużniczka wystąpiła o wydanie decyzji o warunkach zabudowy do Wójta Gminy i decyzją Wójta Gminy o warunkach zabudowy z dnia 19 września 2012 r. ustalono, że na terenie działki o numerze geodezyjnym 234 wchodzącej w skład przedmiotowej nieruchomości można wybudować nie więcej niż 5 budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących. Organ egzekucyjny nie powziął informacji o jakichkolwiek innych nakładach poniesionych przez dłużniczkę w celu przygotowania nieruchomości gruntowej do sprzedaży. Organowi egzekucyjnemu nieznane są zamiary dłużniczki co do poniesienia takich nakładów w przyszłości, zgodnie z informacjami posiadanymi przez organ egzekucyjny nieruchomość była wykorzystywana przez dłużniczkę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od VAT, dłużniczce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez dłużniczkę jako grunt orny, jednak organ egzekucyjny w toku prowadzonego postępowania nie powziął informacji o formalnym prowadzeniu przez dłużniczkę działalności rolniczej, ewentualne płody rolne uzyskane jako pożytek z nieruchomości nie były przedmiotem zainteresowania organu egzekucyjnego, dlatego też organ egzekucyjny nie posiada informacji, czy były/będą dokonywane zbiory i sprzedaż płodów rolnych.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż w toku licytacji w sądowym postępowaniu egzekucyjnym nieruchomości będzie podlegała obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od towarów i usług oraz stawki.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości dłużniczka działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Powyższe potwierdzone zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., w sprawie C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W tym miejscu należy wskazać, że zdaniem WSA w Poznaniu zawartym w orzeczeniu z dnia 9 sierpnia 2017 r., syg. akt I SA/Po 159/17 „Przy tej ocenie należało uwzględnić, m. in wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C 181/10, w którym TSUE wypowiedział się w kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę. TSUE podkreślił, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego, jak również podział gruntu oraz długość okresu, w jakich transakcje następowały ani wysokość z nich przychodów. Natomiast istotne jest, czy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, np. uzbrojenie terenu, działania marketingowe.

W związku z powyższym we wniosku winny być zawarte informacje, czy podmiot dokonujący dostawy nieruchomości prowadzi działalność w zakresie obrotu nieruchomościami, bądź podejmował lub podejmuje aktywne działania w zakresie takiego obrotu; angażując środki, które wskazują na taką działalność (…) TSUE w powołanym wyżej wyroku wskazał, że okoliczność, czy osoba dokonująca dostawy nieruchomości jest rolnikiem ryczałtowym jest w tym zakresie bez znaczenia”.

WSA W Poznaniu wskazał również, że „(…) skarżący odpowiadając, że nie powziął w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego informacji o tym, że grunt był lub jest udostępniany osobom trzecim, zarówno odpłatnie jak i nieodpłatnie, odpowiedział na zadane pytanie (…). Należy przyjąć, że odpowiedź Komornika była zgodna z jego wiedzą, tym samym oceniając stanowisko wnioskodawcy, organ winien przyjąć, że podatnik nie udostępniał gruntów osobom trzecim”.

Ponadto Sąd zaznaczył, że „W ocenie Sądu (…) skarżący uzupełnił wniosek o informacje, którymi dysponował jako organ egzekucyjny (…) według jego wiedzy dłużniczka wystąpiła jedynie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, to znaczy, że taki stan faktyczny należy przyjąć przy ocenie stanowiska zawartego we wniosku”.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, rozstrzygnięcie WSA w Poznaniu z dnia 9 sierpnia 2017 r., sygn. akt (…), wyrok NSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2018 r. sygn. akt (…) oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że trudno uznać dłużniczkę za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z planowaną przez Wnioskodawcę, działającego jako komornik, sprzedażą licytacyjną przedmiotowego gruntu, który nie był nabyty z zamiarem wykorzystywania na cele działalności gospodarczej (i wykorzystywania na potrzeby tej działalności), a który dłużniczka nabyła w drodze darowizny. Zainteresowany wskazał bowiem, że grunty będące przedmiotem dostawy nie stanowią i nie stanowiły środka trwałego działalności gospodarczej prowadzonej przez dłużniczkę, grunty te nie były udostępniane osobom trzecim, a dłużniczce w związku z nabyciem przedmiotowego gruntu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Dłużniczka nie dokonywała żadnych czynności zmierzających do przygotowania gruntu do sprzedaży, dłużniczka wystąpiła jedynie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla jednej z działek. W konsekwencji, sprzedaż licytacyjna ww. nieruchomości będzie stanowiła czynność zwykłego zarządu majątkiem osobistym dłużniczki, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Dostawa przedmiotowej nieruchomości nie będzie więc nosić znamion prowadzenia działalności gospodarczej, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem brak tego statusu pozbawia dłużniczkę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych nieruchomości, a dostawa tych działek nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując należy stwierdzić, że sprzedaż w toku licytacji w sądowym postępowaniu egzekucyjnym nieruchomości, (której nabycie przez dłużniczkę nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i tym samym nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnego rozstrzygnięcia, tj. w dniu 24 października 2016 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.