2018.10.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.403.2018.2.RM
z 9 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2018 r. (data wpływu 28 czerwca 2018 r.) uzupełnionym w dniu 25 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 18 września 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazywania w deklaracji VAT-7 oraz w informacji podsumowującej transakcji nabycia towarów od kontrahenta posiadającego siedzibę w Australii oraz ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla przedmiotowej transakcji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2018 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazywania w deklaracji VAT-7 oraz w informacji podsumowującej transakcji nabycia towarów od kontrahenta posiadającego siedzibę w Australii oraz ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla przedmiotowej transakcji.

Wniosek uzupełniony został w dniu 25 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 18 września 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, uzupełniony w dniu 25 września 2018 r.:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” albo „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE.
Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji profesjonalnego i domowego sprzętu gimnastycznego oraz sprzętu treningowego i diagnostycznego do centrów rehabilitacji i klubów sportowych.

Spółka nabyła, w celu dalszej odsprzedaży, sprzęt diagnostyczny do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem umożliwiającym korzystanie z tego sprzętu (dalej: „Towar”). Sprzedawcą Towaru była spółka z siedzibą w Australii (dalej: „Sprzedawca” albo „Kontrahent”). Sprzedawca wystawił fakturę na rzecz Spółki za dostawę Towaru. Na fakturze Sprzedawca podał swój adres siedziby w Australii oraz numer rejestracji ABN/ACN na terenie Australii. Na fakturze nie został podany numer rejestracji dla potrzeb VAT żadnego z krajów Unii Europejskiej.

Na wniosek Spółki, Sprzedawca podpisał oświadczenie, że nie posiada siedziby ani miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Zgodnie z zapisami umowy, towar został dostarczony do Polski na adres wskazany przez Spółkę.

Prawo do dysponowania Towarem jak właściciel przeszło na Spółkę w momencie dostarczenia Towaru na wskazany przez Spółkę adres na terenie Polski.

Z dokumentów przewozowych posiadanych przez Spółkę wynika, że Towar fizycznie został wysłany z terytorium Wielkiej Brytanii. Transport Towarów do Polski organizował Sprzedawca.

Spółka rozpoznała obowiązek podatkowy w podatku VAT zgodnie z art. 19a ust. 1 i ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług i wykazała w deklaracji VAT-7 w miesiącu dokonania dostawy przez Sprzedawcę lub jeśli wcześniej nastąpiła zapłata na rzecz Sprzedawcy za Towar, w miesiącu dokonania całości lub części zapłaty w odniesieniu do zapłaconej kwoty.

Spółka wykazała przedmiotową transakcję w deklaracji VAT-7 w pozycji 32 i 33 oraz 45 i 46 jako dostawę towarów, dla których podatnikiem jest nabywca zgodnie z art. 17 ust.1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka nie wykazała przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE.

Spółka dokonała sprzedaży przedmiotowych towarów do odbiorców krajowych. Sprzedaż była opodatkowana stawką VAT 23%.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że Kontrahent jest jedną z zależnych spółek dużej grupy spółek powiązanych kapitałowo (dalej: „Grupa”).

Kontrahent prowadzi na terenie Australii działalność polegającą na produkcji Towarów będących przedmiotem transakcji, których dotyczy wniosek.

Aby zminimalizować koszty transportu, Kontrahent dokonuje transportu towarów z Australii do Wielkiej Brytanii w ilościach hurtowych, biorąc pod uwagę przewidywane i przyjęte już zamówienia na produkowane przez siebie towary.

Kontrahent dokonał importu Towarów na terenie Wielkiej Brytanii. Następnie zlecił usługę przepakowania oraz wysłania Towarów do Spółki podmiotowi trzeciemu, który należy do Grupy, i który prowadzi działalność na terenie Wielkiej Brytanii. Spółka nie posiada stosunków handlowych ze wspomnianym w poprzednim zdaniu podmiotem trzecim.

Transport Towarów do Polski organizował Kontrahent. Kontrahent dokonał wyboru firmy kurierskiej, która zrealizowała dostawę do Polski i był odpowiedzialny za kontakt z firmą kurierską w celu zrealizowania dostawy. Na fakturach wystawionych przez Kontrahenta z tytułu dostawy Towarów była zwykle wyszczególniona ryczałtowa kwota zatytułowana transport. Kwota ta była stała, bez względu na wartość czy wagę dostarczanych Towarów.

Spółka nie ponosiła żadnych kosztów celno-podatkowych związanych z dostawą Towarów.

Zgodnie z zapisami umowy wszelkie ryzyka związane z Towarem przeszły na Spółkę w momencie dostawy Towarów do miejsca przeznaczenia wskazanego przez Spółkę na terenie Polski. Miejscem wskazanym przez Spółkę jako miejsce dostawy był magazyn zlokalizowany w kraju. Biorąc pod uwagę powyższe warunki dostawa odbyła się na zasadach bazujących na Incoterms DDP.

Według informacji uzyskanych przez Spółkę Kontrahent nie prowadzi działalności na terenie Unii Europejskiej ani nie jest zarejestrowany w żadnym kraju Unii Europejskiej dla potrzeb podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka postąpiła prawidłowo wykazując przedmiotową transakcję w deklaracji VAT-7 w pozycji 32 i 33 oraz w pozycji 45 i 46 jako dostawę towarów dla których podatnikiem jest nabywca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy?
Czy Spółka prawidłowo rozpoznała moment powstania obowiązku podatkowego dla przedmiotowej transakcji zakupu towarów zgodnie z art. 19a ust. 1 i 8?
Czy Spółka prawidłowo postąpiła nie wykazując przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego Wnioskodawca postąpił prawidłowo wykazując przedmiotową transakcję w deklaracji VAT-7 w pozycji 32, 33, 45 i 46.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest również osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna, nabywająca towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju ani nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust.4 ustawy,
nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie przedmiotowej transakcji wszystkie wyżej wymienione warunki zostały spełnione.

Na wystawionych przez Kontrahenta fakturach jest podany adres siedziby Kontrahenta w Australii. Kontrahent podał na wystawionych fakturach jedynie numer rejestracji ABN/ACN w Australii. Kontrahent nie podał na wystawionych przez siebie fakturach numeru rejestracji dla potrzeb VAT na terenie żadnego z krajów Unii Europejskiej. Z oświadczenia jakie Wnioskodawca uzyskał od Kontrahenta wynika, iż Kontrahent nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności.

Nabyte od Kontrahenta towary Spółka sprzedała stosując stawkę VAT 23%.

Zdaniem Spółki, Spółka prawidłowo rozpoznała moment powstania obowiązku w podatku od towarów i usług zgodnie z art. 19a ust.1 i 8.

Ustawodawca nie przewidział szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w sytuacji wymienionej w art. 17 ust. 5 pkt 5.

Zgodnie z art. 19a ust.1 obowiązek podatkowy powstaje w chwili dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi z ust. 5 i 7-11.

Zgodnie z ust. 8, jeżeli przed dokonaniem dostawy towarów lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę [...], obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty [...].

Zdaniem Spółki, Spółka prawidłowo postąpiła nie wykazując przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE.

Zgodnie z art. 100 ust. 1, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust.1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

- zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a [...]
dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Przedmiotowa transakcja nie spełnia definicji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ponieważ dokonujący dostawy nie jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W związku z tym Spółka nie miała obowiązku wykazania przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez terytorium kraju - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 ust. 7 ustawy, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
- z zastrzeżeniem art. 10;
dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Z powołanych przepisów wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy zarówno dostawca jak i nabywca towarów są podatnikami a towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Ponadto zakupione towary muszą służyć działalności gospodarczej nabywcy.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże należy, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie - zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego. Ponadto, podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest zobowiązany do opodatkowania tej transakcji.

Podatnikami, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 201 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny, towary nieunijne przeznaczone do wprowadzenia na rynek Unii lub przeznaczone do osobistego użytku lub konsumpcji na obszarze celnym Unii są obejmowane procedurą dopuszczenia do obrotu. Dopuszczenie do obrotu nadaje towarom nieunijnym unijny status celny.

Wskazać należy, że podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym, co oznacza, że opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane w tym państwie. Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

W przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów (art. 22 ust. 4 ustawy).

Co do zasady miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej (art. 26a ust. 1 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył od spółki z siedzibą w Australii (Sprzedawca, Kontrahent) sprzęt diagnostyczny do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem umożliwiającym korzystanie z tego sprzętu (Towar), w celu dalszej odsprzedaży.

Kontrahent - spółka należąca do grupy spółek powiązanych kapitałowo (Grupa) prowadzi na terenie Australii działalność polegającą na produkcji Towarów. W celu zminimalizowania kosztów, Kontrahent transportuje towary z Australii do Wielkiej Brytanii w ilościach hurtowych, uwzględniając przewidywane i przyjęte zamówienia. Kontrahent dokonał importu Towarów na terenie Wielkiej Brytanii (Spółka nie ponosiła żadnych kosztów celno-podatkowych związanych z dostawą Towarów), a następnie zlecił usługę przepakowania oraz wysłania Towarów do Wnioskodawcy, należącemu do Grupy i prowadzącemu działalność na terenie Wielkiej Brytanii podmiotowi trzeciemu. Transport Towarów do Polski organizował Kontrahent (dokonał wyboru firmy kurierskiej i był odpowiedzialny za kontakt z ww. firmą). Prawo do dysponowania Towarem jak właściciel przeszło na Wnioskodawcę w momencie dostarczenia Towaru na wskazany przez Spółkę adres na terenie Polski. Sprzedawca udokumentował dostawę towaru wystawiając na rzecz Wnioskodawcy fakturę, w której wskazał swój adres siedziby w Australii oraz numer rejestracji ABN/ACN na terenie Australii. Na fakturze nie wskazano numeru rejestracji dla potrzeb VAT żadnego z krajów Unii Europejskiej. Kontrahent nie prowadzi działalności na terenie Unii Europejskiej ani nie jest zarejestrowany w żadnym kraju Unii Europejskiej dla potrzeb podatku od wartości dodanej. Kontrahent nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE.

Ad. 1 i 3

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi m.in. kwestia wykazywania transakcji nabycia Towarów od kontrahenta z Australii w deklaracji VAT-7 (pytanie nr 1) oraz w informacji podsumowującej (pytanie nr 3).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nie wykazał przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE, natomiast w deklaracji VAT-7 wykazał przedmiotową transakcję w pozycji 32 i 33 oraz 45 i 46 jako dostawę towarów, dla której - zgodnie z art. 17 ust.1 pkt 5 ustawy - podatnikiem jest nabywca. Zdaniem Wnioskodawcy analizowana transakcja nie spełnia definicji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z uwagi na fakt, że dostawca towarów nie jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ani podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006r., nr 347, str. 1, z późn. zm.) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Kontrahent z Australii nie jest zarejestrowany do celów VAT na terytorium Unii Europejskiej. Niemniej jednak Kontrahent produkuje na terytorium Australii Towary, które następnie dostarcza na terytorium Unii Europejskiej, w tym m.in. na rzecz Wnioskodawcy. Powyższe pozwala zatem uznać, że podmiot z Australii, od którego Wnioskodawca nabywa Towar działa w analizowanej sprawie w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Przenosząc przedstawiony opis sprawy na grunt obowiązujących przepisów należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, transakcja nabycia Towaru przez Wnioskodawcę od kontrahenta z Australii spełnia przesłanki do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca (nabywca towarów) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE, i jak przyjęto w niniejszym rozstrzygnięciu, dostawca towarów - kontrahent z Australii jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Kontrahent dokonał importu Towarów na terenie Wielkiej Brytanii a następnie zorganizował transport Towarów do Polski. Prawo do dysponowania Towarem jak właściciel przeszło na Wnioskodawcę w momencie dostarczenia Towaru na wskazany przez Spółkę adres na terenie Polski. Towar nabyty przez Wnioskodawcę od kontrahenta z Australii - wraz odprawą celną, która miała miejsce na terytorium Wielkiej Brytanii, uzyskał unijny status celny (od tego momentu przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej miało charakter wewnątrzwspólnotowy). Zakupiony towar Wnioskodawca wykorzystał w prowadzonej działalności gospodarczej (sprzedaż na rzecz odbiorców krajowych opodatkowana z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 23%). W konsekwencji, z tytułu nabycia sprzętu diagnostycznego do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem umożliwiającym korzystanie z tego sprzętu, Wnioskodawca winien rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy i opodatkować je na terytorium kraju na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wykazania dokonanej transakcji w deklaracji VAT-7 wskazać należy, że na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, 130c i art. 133.

Wzory deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług zostały określone w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 856).

W załączniku nr 3 do rozporządzenia zawarto objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K), z których wynika, że w poz. 23 wykazuje się wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną zgodnie z art. 29a ustawy. Kwota będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej (…). Z kolei w poz. 24 wykazuje się łączną wartość podatku należnego od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną wg obowiązujących stawek, z wyłączeniem transakcji, o których mowa w art. 136 ustawy.

Z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji wynika, że nabycie przez Wnioskodawcę od kontrahenta z Australii sprzętu diagnostycznego do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem, stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Zatem uwzględniając powołane objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług - Wnioskodawca powinien wykazać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (sprzętu diagnostycznego do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem) w poz. 23 oraz w poz. 24 deklaracji VAT-7 jako rozliczenie podatku należnego oraz w poz. 45 „wartość netto w zł” i poz. 46 „podatek naliczony w zł” (cz. D.2 deklaracji VAT-7) - jako rozliczenie podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów inne niż środki trwałe.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, zgodnie z którym przedmiotową transakcję należy wykazać w deklaracji VAT-7 w pozycji 32, 33, 45 i 46, należy uznać je za nieprawidłowe.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących kwestii wykazywania dokonanej transakcji w informacji podsumowującej wskazać należy, że jak stanowi art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej

- zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Stosownie art. 100 ust. 3 ustawy informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1.

Informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 100 ust. 8 pkt 2 ustawy).

Jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji, transakcja nabycia sprzętu diagnostycznego do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem, od Kontrahenta z Australii, stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy. Niemniej jednak, jak wskazał Wnioskodawca, na fakturze dokumentującej dostawę towaru Kontrahent podał numer rejestracji ABN/ACN na terenie Australii. Na fakturze nie został podany numer rejestracji dla potrzeb VAT żadnego z krajów Unii Europejskiej. Zatem, z uwagi na brak numeru VAT dostawcy towaru, przedmiotowej transakcji nie należy wykazywać w informacji podsumowującej, bowiem złożenie informacji podsumowującej, która nie zawiera numeru VAT dostawcy towaru, jest niemożliwe.

Należy jednak zauważyć, że z objaśnienia do poz. 23 deklaracji VAT-7 wynika, że kwota wykazana w tej pozycji (wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej. W analizowanej sprawie, z uwagi na brak numeru VAT dostawcy towaru, Wnioskodawca nie będzie miał możliwości wykazania dokonanej transakcji w informacji podsumowującej. Wobec tego Wnioskodawca winien wykazać w poz. 23 deklaracji VAT-7 wartość dokonanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i jednocześnie odrębnie wyjaśnić rozbieżności pomiędzy danymi zawartymi w złożonej deklaracji i w informacji podsumowującej.

Jeśli bowiem transakcja została uznana za wykonaną na terytorium innego państwa członkowskiego, polski podatnik, nie mając możliwości wykazania tej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE w formie elektronicznej (z uwagi na brak numeru UE kontrahenta), powinien złożyć pisemne wyjaśnienie o braku identyfikacji kontrahenta, podając szczegółowe dane identyfikacyjne dostawcy towaru.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie w zakresie pytania nr 3 Wnioskodawca wskazał, że nie miał obowiązku wykazania przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE ponieważ dokonujący dostawy nie jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej, a w konsekwencji przedmiotowa transakcja nie spełnia definicji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zatem pomimo, że Wnioskodawca słusznie rozpoznał, że dokonanej transakcji nie należy wykazywać w informacji podsumowującej, to z uwagi na odmienną argumentację od przedstawionej w niniejszej interpretacji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

W myśl art. 20 ust. 5 ustawy, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Powołany przepis zobowiązuje podatnika dokonującego rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia do rozpoznania obowiązku podatkowego 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, chyba że przed tym dniem podatnik podatku od wartości dodanej, będący dostawcą nabywanych w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wystawił fakturę, gdyż wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Tym samym obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Zatem w przypadku wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

W przedstawionej sprawie, Kontrahent z Australii, od którego Wnioskodawca nabył sprzęt diagnostyczny do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem, udokumentował przedmiotową transakcję fakturą, w której wskazał numer rejestracji ABN/ACN na terenie Australii. Jednak z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji wynika, że Kontrahent z Australii działa w analizowanej sprawie w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej. Zatem faktura wystawiona przez kontrahenta z Australii winna być traktowana jak by była wystawiona przez podatnika podatku od wartości dodanej. O tym, czy dany podmiot jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (podobnie jak podatku od towarów i usług) czy też nie, nie decyduje fakt zarejestrowania się podmiotu dla celów tego podatku, ale charakter czynności wykonywanych przez ten podmiot. Nawet jeśli podmiot nie jest zarejestrowany w tym państwie członkowskim jako podatnik podatku od wartości dodanej, to występuje jako taki podatnik z uwagi na fakt wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem, tj. w przedmiotowej sprawie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Wielkiej Brytanii.

Oznacza to, że fakturę wystawioną przez Kontrahenta należy traktować jak dokument, o którym mowa w art. 20 ust. 5 ustawy. Jednocześnie z uwagi na fakt, że transakcja nabycia sprzętu diagnostycznego do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem od Kontrahenta z Australii stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy dla przedmiotowej transakcji należy ustalić w oparciu o regulacje wskazane w art. 20 ust. 5 ustawy.

Zatem w sytuacji, gdy faktura dokumentująca dostawę sprzętu diagnostycznego do monitorowania stanu zdrowia sportowców wraz z oprogramowaniem została wystawiona przez Kontrahenta przed 15. dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstał z chwilą wystawienia tej faktury. W innym przypadku obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia przedmiotowego Towaru Wnioskodawca winien rozpoznać 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Dodatkowo należy wskazać, że z dniem 1 stycznia 2013 r. uchylono art. 20 ust. 7 ustawy dający podstawę do rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie faktur wystawianych przez podatnika podatku od wartości dodanej potwierdzających otrzymanie przez niego części zapłaty. Odstąpiono tym samym od określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania całości lub części zapłaty przed dokonaniem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - otrzymanie/uiszczenie tego rodzaju zapłaty nie rodzi obowiązku podatkowego. Zatem wpłacenie przez Wnioskodawcę Kontrahentowi zaliczek za Towar nie powoduje u Wnioskodawcy powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym moment powstania obowiązku w podatku od towarów i usług w odniesieniu do przedmiotowej transakcji należy ustalić zgodnie z art. 19a ust.1 i 8 ustawy, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin