Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.294.2018.5.BKD
z 8 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym 3 października 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wnioskodawca przy nabyciu wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej od kontrahenta będącego spółką kapitałową zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wnioskodawca przy nabyciu wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej od kontrahenta będącego spółką kapitałową zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 26 września 2018 r. Znak: 0113-KDIPT3.4011.384.2018.1.MG, 0111-KDIB2-1.4010.294.2018.2.BKD wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 3 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie oceny ryzyka i szacowania poniesionych strat sklasyfikowaną pod symbolem 66.21.Z w Polskiej Klasyfikacji Działalności. Wskazana działalność jest prowadzona w zakresie nabywania prawa do odszkodowania komunikacyjnego, które są następnie dochodzone na drodze sądowej już we własnym imieniu i na własne ryzyko. Wnioskodawca poszerzył zakres świadczenia swoich usług dla kontrahentów prowadzących działalność gospodarczą w różnych formach prawnych. Działalność Wnioskodawcy polega przede wszystkim na nabywaniu prawa do dochodzenia odszkodowań w drodze cesji wierzytelności, czyli przelewu, o którym mowa w art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025, ze zm., dalej: „k.c.”), od osób fizycznych nieprowadzących pozarolniczej działalności gospodarczej, ale również osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, osób prawnych oraz spółek jawnych. Nabycie tego rodzaju wierzytelności odbywa się po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez towarzystwo ubezpieczeniowe i określeniu wartości powstałej szkody, która zdaniem zbywającego wyceniona jest w zaniżonej wartości. Cesja wierzytelności dotyczy różnicy pomiędzy otrzymaną kwotą a wartością, którą mógłby uzyskać poszkodowany od towarzystwa ubezpieczeniowego. Nabycie prawa do odszkodowania z reguły ma charakter jednorazowy i wnioskodawcy z kontrahentami nie łączą żadne umowy handlowe. Odszkodowania są następnie przedmiotem pozwów o zapłatę przed sądami cywilnymi. Niektóre postępowania kończą się zasądzeniem przez sąd należności wyższej bądź analogicznej do wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe. Część postępowań kończy się ugodą z towarzystwami ubezpieczeniowymi jeszcze przed rozpoczęciem postępowania sądowego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca przy nabyciu wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej od kontrahenta będącego spółką kapitałową zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, wraz z którą przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z art. 510 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami Kodeksu cywilnego z chwilą zawarcia umowy cesji wnioskodawca jako cesjonariusz wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki, które ówcześnie przysługiwały cedentowi. Późniejsze dochodzenie należności z tytułu wypłaty szkód ubezpieczeniowych odbywa się bez udziały pierwotnego właściciela wierzytelności, a wnioskodawca wykonuje swoje prawa związane z wierzytelnością we własnym imieniu i we własny rachunek. W przypadku transakcji zbycia wierzytelności przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych możemy mieć do czynienia z dwoma odrębnymi stanami faktycznymi. W pierwszym gdy osoba prawna zbywa wierzytelność własną oraz w drugim gdy osoba prawna zbywa wierzytelność powstałą w podmiocie trzecim, następnie przez ten podmiot nabytą. W pierwszej sytuacji opodatkowanie zbycia będzie odbywało się na zasadach określonych w art. 14 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz., 1036 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”). W sytuacji drugiej podstawą prawną jest art. 12 ust 3 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem związanym z działalnością gospodarczą są przychody z zysków kapitałowych. Podobne wnioski przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 22 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1948/09. Niemniej bez względu na fakt, czy zbywana wierzytelność zaliczona jest do któregokolwiek z wymienionych wyżej źródeł to po stronie spółki kapitałowej spoczywa konieczność rozpoznania przychodu z prowadzonej przez nią działalności. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia, poboru i wpłaty zaliczki na podatek. Nie powstaje również z tego tytułu obowiązek wystawienia żadnych informacji rocznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem wyznaczającym jej zakres, jest wyłącznie kwestia dot. ustalenia, czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika w związku z nabyciem wierzytelności od podatnika będącego spółką kapitałową. W konsekwencji nie dotyczy ona skutków podatkowych powstałych dla kontrahentów Wnioskodawcy, o których mowa we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i Nr 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.