2018.10.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.570.2018.3.JM

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.570.2018.3.JM
z 8 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2018 r. (data wpływu 25 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania „Materiałów reklamowych” jako drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych – jest nieprawidłowe;

braku opodatkowania nieodpłatnego przekazania prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł – jest prawidłowe;

uznania „Materiałów reklamowych” za próbki i braku podlegania opodatkowaniu ich nieodpłatnych przekazań – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania „Materiałów reklamowych” jako drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, braku opodatkowania nieodpłatnego przekazania prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł oraz uznania „Materiałów reklamowych” za próbki i braku podlegania opodatkowaniu ich nieodpłatnych przekazań.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 września 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.) o wskazanie przedmiotu wniosku oraz dodatkowa opłatę od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) jest dystrybutorem-hurtownikiem płytek ceramicznych ściennych i podłogowych oraz dekoracji ceramicznych (zwane dalej „Towarami” lub „Płytkami”). Oferowane przez Spółkę płytki są co do zasady sprzedawane na rzecz sieci handlowo-budowlanych, hurtowni materiałów budowlanych, względnie innych punktów sprzedaży o profilu produktowym adekwatnym do wyrobów Spółki. W związku z faktem, iż Spółka funkcjonuje na wysokokonkurencyjnym rynku, w ramach swojej działalności podejmuje szereg działań o charakterze marketingowym i reklamowym, które w istocie adresowane są do ostatecznych nabywców. Zważyć bowiem należy, iż choć sprzedaż dokonywana jest przez Spółkę, co do zasady na rzecz dystrybutorów (tj. faktury wystawiane są na rzecz dystrybutorów), to jednak wolumen tej sprzedaży, wielkość zamówień itd. pozostaje w bezpośredniej relacji z wielkością sprzedaży towarów Spółki realizowanej przez dystrybutorów na rzecz konsumentów. Dystrybutorzy, nabywają towary Spółki, co do zasady w celu dalszej ich odprzedaży na rzecz konsumentów. Czym zatem większa popularność danego produktu wśród konsumentów i sprzedaż u dystrybutora tym większa korzyść (sprzedaż) dla Spółki. W interesie Spółki (podobnie jak i dystrybutorów) pozostaje zatem takie promowanie swoich produktów, które stymulować będzie zainteresowanie produktem u konsumentów.

W kontekście powyższego schematu działalności Spółka angażuje się we współpracę z dystrybutorami, w ramach której nierzadko partycypuje i współpodejmuje określone działania marketingowe i promocyjne np. na terenie punktów sprzedaży dystrybutorów lub też przy wykorzystaniu innych działań promocyjnych. Jak wspomniano, wyłącznym celem tych działań jest intensyfikacja sprzedaży towarów Spółki.

Konsekwentnie, w celu realizacji działań marketingowych opisanych pokrótce powyżej oraz w związku z podejmowaną współpracą z dystrybutorami, Spółka przekazywała dystrybutorom nieodpłatnie oferowane przez siebie płytki w wymienionych poniżej formach:

Plansze reklamowe z wyklejonymi płytkami;

Płyty wiórowe z wyklejonymi płytkami;

Tablice z wyklejonymi płytkami;

Przedmiotowe plansze, płyty lub tablice mogą być również umieszczane w:

ekspozytorach służących do wypromowania towarów (są to pionowe konstrukcje na których zawieszane są tablice z wyklejonymi płytkami, jednak rozmiar tych tablic jest mniejszy niż w przypadkach opisanych powyżej);
stojakach metalowych z umieszczonymi na nich tablicami z wyklejonymi płytkami;
zawieszkach mozaikowych;
ekspozytorach podłogowych (jest to tablica z wyklejonymi płytkami podłogowymi);
katalogach oferowanych towarów.

- zwane dalej „Materiałami reklamowymi”.

W rezultacie celem takiego wydania towarów nie jest operacja handlowa, czy obdarowywanie odbiorcy (dystrybutora lub konsumenta), lecz reklamowania Wyrobów. Materiały reklamowe są przez Spółkę traktowane w całości jako prezentacja możliwości estetycznych towarów (płytek) Spółki – mająca przyczynić się do zwiększenia ich sprzedaży.

Materiały reklamowe mają na celu zwrócenie uwagi na aktualną ofertę Spółki oraz promocję jej produktów w punktach handlowych dystrybutora. Istotą nieodpłatnego wydania Materiałów reklamowych dystrybutorom jest zatem wyłącznie przekazanie informacji o Spółce i jej produktach, ich reklama oraz odpowiednie eksponowanie produktów Wnioskodawcy, mające na celu zachęcenie potencjalnego klienta, robiącego zakupy w punktach dystrybutorów, do zakupu oferowanych przez Wnioskodawcę produktów, a co za tym idzie, intensyfikację ich sprzedaży.

Materiały reklamowe nie mogą zostać użyte przez dystrybutorów w inny sposób niż zamierzony przez Spółkę, tj. nie mogą m.in. zostać wykorzystane w celu reklamy i promocji produktów innych marek, które w swojej ofercie ma dystrybutor.

Co istotne po zakończeniu prezentacji dalsza sprzedaż Wyrobów wykorzystanych do przygotowania Materiałów reklamowych, jest niemożliwa, z uwagi na fakt, że są one przymocowywane specjalnym klejem i ich odklejenie bez zniszczenia płytki nie jest możliwe. W konsekwencji przekazywane nieodpłatnie Wyroby nie mogą być zatem wykorzystane przez dystrybutora do żadnych innych celów aniżeli ekspozycyjne, nie mogą być w szczególności przedmiotem sprzedaży. Spółka podkreśla, iż przedmiotowe Materiały reklamowe nie służą zaspokojeniu potrzeb konsumenckich i jako takie służą wyłącznie celom ekspozycyjnym, reklamowym i promocyjnym. Materiały reklamowe są budowane z uwzględnieniem niezbędnej ilości Płytek do stworzenia stosownej ekspozycji, która uwidoczni ich cechy i właściwości. Płytki zawierają określoną fakturę, określone motywy graficzne i dekoracyjne, w związku z czym właściwe oddziaływanie na ocenę konsumencką obliguje do wyeksponowania takiej ilości, która pozwoli niejako na „zobaczenie” danej linii płytek w perspektywie nieco większej powierzchni (plansza, ekspozytor), nie ma wszak możliwości zapewnienia takiego skutku przekazując np. jedną płytkę bez dekoracji i innych elementów kolekcji.

Jednostkowa cena nabycia/koszt wytworzenia Materiałów reklamowych przekracza kwotę 10 zł, przy czym Spółka nie prowadzi w odniesieniu do omawianych towarów ewidencji pozwalającej na ustalenie tożsamości odbiorców tych Materiałów, o której mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT.

Spółce, co do zasady, przysługiwało/przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z zakupem/wytworzeniem Materiałów reklamowych.

Ponadto incydentalnie Spółka przekazywała również na rzecz swoich kontrahentów prezenty o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł netto, takie jak: zapalniczka, notes, długopis plastikowy, długopis metalowy, miarka, kubek, scyzoryk, breloki.

W związku z przekazaniem Płytek Spółka wystawiała faktury wewnętrzne, w których naliczała podatek od towarów i usług wg stawki właściwej dla przekazywanych nieodpłatnie towarów i następnie wykazywała go we właściwej deklaracji VAT-7.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego Spółka zwraca się o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w zakresie następujących pytań:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy nieodpłatne przekazanie dystrybutorom Materiałów reklamowych podlega opodatkowaniu VAT?
Czy nieodpłatne przekazanie dystrybutorom prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł podlega opodatkowaniu VAT?
W sytuacji jeśli Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w odpowiedzi na pytanie nr 1, uzna stanowisko Spółki za nieprawidłowe, to czy w okolicznościach opisanych powyżej, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31.03.2013 (pyt. 3) oraz w stanie prawnym obowiązującym od dnia 01.04.2013 (pyt. 4) przekazywane nieodpłatnie Materiały reklamowe winny być taktowane jako próbki, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążył i nadal ciąży obowiązek opodatkowania nieodpłatnych przekazań, w sytuacji gdy przysługiwało mu w całości prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich nabyciu?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Spółka po przeanalizowaniu przepisów ustawy o VAT dokonała ponownej weryfikacji wystawionych przez siebie faktur wewnętrznych i doszła do wniosku, że dokonywane przez nią nieodpłatne przekazania towarów i usług nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, iż odbiorca przekazywanych towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, ani też nie pojawia się wskutek tego przysporzenie majątkowe po stronie otrzymującego Materiały reklamowe, które spełniają jedynie rolę nośnika reklamy oraz rolę informacyjną dotyczącą oferowanych przez Spółkę Płytek. W ocenie Spółki, nieodpłatne wydanie dystrybutorom Materiałów reklamowych nie podlega opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy tym towarami, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia;
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika (art. 7 ust. 3 ustawy).

W myśl ust. 4 cyt. artykułu, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

Natomiast, w myśl art. 7 ust. 7 ustawy VAT, przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

ma na celu promocję tego towaru oraz
nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w omawianych okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Materiały reklamowe nieodpłatnie wydawane przez Spółkę na rzecz Kontrahentów nie stanowią prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy VAT (gdyż ich wartość przekracza ustawowy próg w wysokości 10 zł, zaś jednocześnie Spółka nie prowadzi odpowiedniej ewidencji, o której mowa w pkt 1 ww. przepisu), ani też próbek, o których mowa w art. 7 ust. 7 ustawy VAT. Stąd, należy rozważyć, czy podlegają one opodatkowaniu VAT w oparciu o art. 7 ust. 2 ustawy VAT.

Przy rozstrzyganiu kwestii opodatkowania podatkiem VAT czynności nieodpłatnego przekazania kontrahentom materiałów reklamowych stosownym jest odwołanie się do założeń konstrukcyjnych podatku od towarów i usług. Otóż, u podstaw podatku VAT leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji, co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Faktyczny ciężar podatku jest przerzucany na kolejnych nabywców, aby w końcu obciążyć ostatniego nabywcę – konsumenta, który nie uczestniczy już w tym systemie i nie ma możliwości dalszego przerzucenia podatku. Zatem podatek VAT obciąża konsumpcję danego towaru (lub usługi) przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) w celu zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby konsumenta, dlatego też wszelkie przekazania towarów, niemające charakteru konsumpcyjnego (nie zaspakajające jakichkolwiek potrzeb nabywców) wyłączone są spod zakresu opodatkowania określonego zarówno w ustawie VAT, jak i Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT).

Jak wynika z przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego okoliczności, Materiały reklamowe przekazywane są Kontrahentom nieodpłatnie wyłącznie w celu poinformowania o ofercie handlowej Spółki, jej reklamowania oraz odpowiedniego eksponowania oferowanych przez Spółkę produktów. Istotą wydania Materiałów reklamowych nie jest zatem przeniesienie ich własności na Kontrahentów (w celu zaspokojenia ich potrzeb), ale przekazanie informacji o Wnioskodawcy i jego produktach. Przekazane Materiały reklamowe mają na celu reklamę oraz odpowiednie eksponowanie produktów oferowanych przez Wnioskodawcę w punktach handlowych Kontrahentów, co ma prowadzić do zwiększenia ich sprzedaży. Materiały mają zachęcać klientów, odwiedzających punkty handlowe Kontrahentów, do zakupienia towarów Wnioskodawcy, poprzez stworzenie pozytywnego wizerunku marki Wnioskodawcy oraz zwiększenie jej rozpoznawalności.

Materiały reklamowe przekazywane nieodpłatnie przez Spółkę stanowią specyficzne towary, których celem jest budowanie świadomości marki wśród konsumentów. Nie mają one zatem dla Kontrahentów wartości konsumpcyjnej ani też użytkowej, gdyż na skutek ich otrzymania nie dochodzi do zaspokojenia jakichkolwiek potrzeb Kontrahentów (co w szczególności może mieć miejsce np. przy przekazaniu kalendarzy i innych przedmiotów użytkowych, nawet opatrzonych znakami towarowymi i pełniących jednocześnie funkcje reklamowe).

W tym miejscu Spółka wskazuje, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia wartości użytkowej (konsumpcyjnej). Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pwn.pl) – „wartość” to „ile coś jest warte pod względem materialnym; cecha tego, co jest dobre pod jakimś względem”. Z kolei „użytkowy” (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pl) to: „mający praktyczne zastosowanie, przeznaczony do użytku (np. drewno użytkowe)”, „konsumpcja” to: „wykorzystywanie dóbr i usług do zaspokojenia potrzeb”.

Zatem, wartość użytkowa (konsumpcyjna) towaru oznacza zdolność danego towaru do zaspokojenia potrzeb jego nabywcy.

Ustawa o VAT nie zawiera również definicji „materiałów reklamowych i informacyjnych”. Stąd też zasadnym w takiej sytuacji jest posłużenie się definicjami słownikowymi i potocznym rozumieniem pojęć. Według „Słownika języka polskiego PWN” reklama to: 1. „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”, 2. „plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi”; informacja to m.in. „wiadomość o czymś lub zakomunikowanie czegoś”. Ponadto wg definicji pochodzącej z leksykonu PWN przez drukowane materiały reklamowe i informacyjne rozumie się wszelkiego rodzaju cenniki, foldery, broszury, prospekty, itp. przygotowane w drodze procesu technologicznego polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Powyższa definicja pozostaje w zgodzie z wyżej zdefiniowanymi pojęciami: reklama, informacja, drukować. Celem ww. materiałów jest informacja o sprzedawanym asortymencie, co w efekcie ma prowadzić do zwiększenia obrotów.

Celem przekazania materiałów reklamowych i informacyjnych jest zatem informacja o sprzedawanym asortymencie, co w efekcie ma prowadzić do zwiększenia obrotów.

Przekazane Materiały reklamowe nie przedstawiają też dla Kontrahentów jakiejkolwiek wartości ekonomicznej, gdyż nie mogą zostać przez nich użyte w inny sposób niż zamierzony przez Spółkę, tj. nie mogą m.in. zostać wykorzystane w celu reklamy i promocji produktów innych marek, które w swojej ofercie ma Kontrahent. Wobec powyższego, z uwagi na to, iż w omawianych okolicznościach nie dochodzi do konsumpcji, nie sposób uznać nieodpłatnego przekazania Materiałów reklamowych za dostawę towarów w rozumieniu ustawy VAT. W konsekwencji, nieodpłatne wydanie przez Spółkę Materiałów reklamowych Kontrahentom powinno pozostawać poza zakresem opodatkowania VAT.

Wnioskodawca podkreśla, że przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w przepisach prawa, jak również zostało potwierdzone w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE, orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych Dyrektorów Izb Skarbowych. Pogląd, zgodnie z którym nieodpłatne wydanie materiałów reklamowych nie powinno być postrzegane jako opodatkowanie VAT, wynika z analizy przepisów wspólnotowych interpretowanych w świetle wyroków Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: TSUE), w szczególności wyroku wydanego w dniu 27 kwietnia 1999 r. w sprawie C-48/97 Kuwait Petroleum (GB) Ud v. Commissioners of CustomsExtise, LEX nr 83896. TSUE potwierdził (w odniesieniu do ad. 5 (6) VI Dyrektywy, będącego odpowiednikiem art. 16 Dyrektywy VAT), iż zasadniczo każde nieodpłatne wydanie towarów rodzi obowiązek opodatkowania VAT, jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego (z wyjątkiem prezentów o niewielkiej wartości oraz próbek). Jedynym kryterium ograniczającym zakres opodatkowania nieodpłatnych przekazań jest konieczność zrównania sytuacji podatnika nabywającego towary i odliczającego VAT, a następnie wykorzystującego towary do celów prywatnych z sytuacją konsumenta, który nie ma prawa do odliczenia VAT. Taka interpretacja przepisów Dyrektywy VAT prowadzi do wniosku, iż opodatkowaniu VAT podlega tylko takie nieodpłatne przekazanie towarów, które skutkuje ostateczną konsumpcją tych towarów”. Powyższe dowodzi, iż w przypadku nieodpłatnego przekazania Materiałów reklamowych nie można mówić o wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Natomiast w odniesieniu do krajowego orzecznictwa sądowego, w szczególności, zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. akt I FSK 1201/10), wprost wskazując na brak konieczności opodatkowania VAT nieodpłatnego wydania towarów z uwagi na nieposiadanie przez te towary wartości konsumpcyjnej. Sąd argumentował, że: ,,(...) w konkretnych warunkach rozpatrywanej sprawy, a więc, gdy skarżąca Spółka nieodpłatnie przekazywała w celach informacyjno-reklamowych ulotki (katalogi) reklamowe związane z programem P., w celu zachęcenia nauczycieli i szkół do korzystania z publikacji edukacyjnych Spółki, należy przyjąć, że nie miała miejsca opodatkowana dostawa towarów. Jak słusznie bowiem przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny przekazane materiały informacyjne, foldery nie są towarami w znaczeniu konsumpcyjnym, pomimo że wymienione są w klasyfikacjach statystycznych. Ulotki takie są bowiem specyficznym produktem, zawierającym informacje mające zachęcić ewentualnego klienta do zakupu właściwego produktu. Jak słusznie bowiem argumentuje Spółka ulotki reklamowe i foldery nie mają charakteru konsumpcyjnego, skoro u otrzymującego je odbiorcy nie powodują żadnego przysporzenia majątkowego, a jedynie przekazują informacje o danym produkcie. Z powyższego zaś wynika, że ulotki i foldery nie mogą być uznane za towar będący przedmiotem czynności opodatkowanej”.

Analogicznie w wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2114/09 WSA w Warszawie wskazał, że: „W niniejszej sprawie mamy do czynienia z przekazywaniem materiałów informacyjnych, folderów, czyli nie są to towary w znaczeniu konsumpcyjnym, pomimo że wymienione są w klasyfikacjach statystycznych. Jest to specyficzny produkt, który zawiera informacje, ma nakłonić ewentualnego klienta do zakupu właściwego produktu w niniejszej – książek. Należy zgodzić się ze stroną skarżącą, aby można było mówić o dostawie towar ten powinien posiadać charakter konsumpcyjny. Trudno byłoby mówić, iż otrzymując ulotkę czy też folder informacyjny klient otrzymuje towar, który konsumuje czy też korzyść majątkową. Foldery czy też ulotki nie są wręczane w celu przysporzenia majątkowego, a tylko po to aby przekazać informację o produkcie”. Zatem, w ocenie Sądu, nie dochodzi do dostawy towarów w przypadku przekazania towarów o charakterze nieużytkowym.

Co prawda przytoczone orzeczenia dotyczą ulotek, ale w opinii Spółki ich skutek rozciąga się również na Materiały reklamowe takie jak przekazywane przez Spółkę, z uwagi na fakt, że one również nie posiadają charakteru konsumpcyjnego.

Stanowisko Wnioskującego potwierdzają również interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe i tak w odniesieniu do nieodpłatnego przekazania m.in. materiałów reklamowych takich jak: „standy”, kasetony, plakaty, tuby, flagi czy banery, zawarte zostało w interpretacji indywidualnej DIS w Warszawie z 20 maja 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-417/15-2/ AW), zgodnie z którą: „(...) podatek VAT obciąża konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) ze skutkiem zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby przez konsumenta. (...) wymienione we wniosku materiały reklamowo-promocyjno-informacyjne, nie mają – jak słusznie wskazał Wnioskodawca – dla kontrahentów wartości użytkowej, gdyż nie mają one waloru konsumpcyjnego dla nabywcy. Istotą przekazania ww. materiałów jest lepsze uwidocznienie produktów sprzedanych przez Zainteresowanego w danym punkcie handlowym kontrahenta, co prowadzić ma do zwiększenia wielkości sprzedaży produktów dystrybuowanych przez Spółkę. (...). Zatem stwierdzić należy, że dokonywane przez Spółkę nieodpłatne wydania towarów – materiałów reklamowo-promocyjno-informacyjnych - z uwagi na fakt, że nie mają one dla nabywcy (Kontrahentów) wartości użytkowej i waloru konsumpcyjnego, nie będą stanowić dostawy towarów i nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.”

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w następujących interpretacjach:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 sierpnia 2015 r. (sygn. IPTPP1/4512-368/15-4/AK);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 lutego 2014 r. (sygn. ILPP2/443-1109/13-3/MR);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 grudnia 2016 r. (sygn. IPPP3/4512-347/16-4/JŻ), oraz
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 października 2014 r. (sygn. IBPP1/443-746/14/DK).

Konkludując, zdaniem Spółki nieodpłatne wydane (przekazanie) Materiałów reklamowych z uwagi na fakt, że celem ich przekazania jest promocja marki, produktu i przedsiębiorstwa, nie mają one dla nabywcy wartości użytkowej i waloru konsumpcyjnego, nie stanowią dostawy towarów i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, pomimo, że Materiały te nie stanowią prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy VAT i próbek, o których mowa w art. 7 ust. 7 tej ustawy. Przyczyną pozostawienia poza zakresem podatku VAT tych wydań jest brak ich konsumpcyjnego charakteru.

Ad. 2.

W odniesieniu do przekazywanych na rzecz kontrahentów prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł netto, takich jak zapalniczka, notes, długopis plastikowy, długopis metalowy, miarka, kubek, scyzoryk, breloki, Spółka wskazuje, że na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

W ocenie Spółki, nieodpłatne wydanie Kontrahentom przedmiotowych prezentów nie podlega opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Stosownie do art. 7 ust. 4 ustawy o VAT, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;

których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

Generalnie zatem, z uwagi na treść art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki. Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest także przekazanie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne darowizny, o ile przy zakupie, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części. Jednocześnie, na mocy art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, ustawodawca wyłączył z opodatkowania wymienione w tym przepisie towary, tj. prezenty o małej wartości oraz próbki, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Spółka znajduje potwierdzenie swojego stanowiska w jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych, w tym przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 marca 2014 r., sygn. ITPP1/443-1375/13/DM, w której potwierdzone zostało stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „(...) nieodpłatne przekazanie Towarów, których jednostkowa wartość (koszt wytworzenia/cena nabycia) nie przekracza 10 PLN netto, nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, nawet jeśli Towary będą przekazywane w opakowaniach zbiorczych, których łączna wartość przekracza 10 PLN netto”.

Analogiczne stanowisko zaprezentowano w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. ILPP2/443-1476/11-2/AK, w której organ stwierdził: „W konsekwencji, w myśl powołanego wyżej przepisu art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, nieodpłatne przekazywanie produktów Spółki w formie prezentów nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest fakt, iż cena (lub koszt wytworzenia) za opakowanie zbiorcze produktu Spółki przekracza kwotę 10 zł, bowiem kluczowym jest jednostkowa cena (koszt wytworzenia) przedmiotowego prezentu”.

Zatem w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę uzasadnienia prawnego oraz faktycznego, stanowisko Spółki, iż w odniesieniu do przekazywanych na rzecz kontrahentów prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł netto, takich jak zapalniczka, notes, długopis plastikowy, długopis metalowy, miarka, kubek, scyzoryk, breloki, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika, nie podlega opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, który wskazuje, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek.

Ad. 3, 4.

W sytuacji jeśli Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w odpowiedzi na pytanie nr 1, uzna stanowisko Spółki za nieprawidłowe, to w okolicznościach stanu faktycznego, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31.03.2013 (pyt. 3) oraz w stanie prawnym obowiązującym od dnia 01 04.2013 (pyt. 4) przekazywane nieodpłatnie Materiały reklamowe winny być taktowane jako próbki, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążył i nadal nie ciąży obowiązek opodatkowania nieodpłatnych przekazań, w sytuacji gdy przysługiwało mu w całości prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich nabyciu.

Stan prawny obowiązujący od 1 stycznia 2008 r. do 31 marca 2013 r.

Ustawa o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r. do 31 marca 2013 r, stanowiła w art. 7 ust. 7 co następuje: „Przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy”.

Biorąc pod uwagę powyższą definicję należy stwierdzić, że próbką był towar, który łącznie spełniał następujące warunki:

stanowił niewielką ilość towaru, która reprezentowała określony rodzaj lub kategorię towarów;
zachował skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru;
ilość lub wartość przekazywanych próbek nie wskazywała na działanie mające charakter handlowy.

Ad 1) Pojęcie niewielkiej ilości towaru.

Należy zaznaczyć, iż pojęcie „niewielka ilość towaru” nie zostało doprecyzowane w ustawie o VAT, ani w przepisach wykonawczych. Z uwagi na niedookreślenie tego pojęcia, jednoznaczne skwantyfikowanie takiej niewielkiej ilości towarów bardzo często jest utrudnione lub wręcz niemożliwe. Wobec tego, zdaniem Spółki, stwierdzenie czy coś stanowi niewielką ilość towaru, czy też wykracza poza to pojęcie powinno być oparte na zdrowym rozsądku, przyjętych ogólnie normach, kontekście, w jakim dokonywane jest przekazanie, a przede wszystkim – celu przekazania próbki, jakim jest zapoznanie się z produktem przed podjęciem decyzji o ewentualnym nabyciu. Niewielka ilość, to zdaniem Wnioskodawcy taka, która pozwoli na sprawdzenie, przetestowanie produktu przed podjęciem decyzji o zakupie. Zdaniem Spółki, rozpatrując, czy mamy do czynienia z niewielką ilością towarów należy więc wziąć pod uwagę podmiot, któremu przekazuje się próbki (co do zasady odbiorca hurtowy) oraz procedurę „testowania” produktów, jaka winna być przeprowadzona w celu podjęcia przez konsumenta decyzji o ewentualnym zakupie. Nie bez znaczenia, w ocenie Spółki jest także fakt, iż przekazywane Materiałów reklamowych nie zmierzają do zaspokajania potrzeb konsumenckich, gdyż celem przekazania nie jest w ogóle konsumpcja, a jedynie taka prezentacja produktów, która umożliwi ocenę konsumencką i w efekcie zwiększy szansę zakupu przez Konsumenta. Nie zmienia to faktu, iż celem przekazania Materiałów reklamowych dystrybutorom, którzy następnie niejako przy udziale Spółki je eksponują – potencjalni klienci mają możliwość poznania ich właściwości (pod różnym kątem i przez różne osoby) przed dokonaniem ewentualnego zakupu. Dlatego, Spółka pragnie jeszcze raz podkreślić, iż z „niewielką ilością towarów”, o której mowa w definicji próbki mamy do czynienia wówczas, gdy przekazana ilość jest niezbędna dla odpowiedniego przetestowania produktu w celu podjęcia decyzji o ewentualnym zakupie, a jednocześnie nie stanowi ilości większej.

W przypadku, gdyby ilość ta była większa, wówczas nadwyżka przekazanych towarów wykraczałaby poza definicję próbki i stanowiłaby w ocenie Spółki nieodpłatne przekazanie towarów, którego opodatkowanie należałoby rozpatrywać na gruncie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Warszawie z dnia 8 maja 2008 r., sygn. III SA/Wa 2185/07 w którym Sąd stwierdził, iż „o uznaniu danej aplikacji demonstracyjnej za próbkę winien decydować brak charakteru handlowego przekazania oraz jego cel przetestowanie, wypróbowanie towaru przed zakupem”.

Zdaniem Wnioskodawcy jej działania polegające na wydawaniu Materiałów reklamowych prezentujących Wyroby, którymi Spółka handluje, należy utożsamiać jako wydawanie próbek w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy o VAT.

W tym miejscu Spółka zaznacza, iż dystrybutorom przekazywane są nieodpłatnie Materiały reklamowe, do których wykorzystane może być np. opakowanie lub kilka paczek opakowań płytek, co potencjalnie mogłoby zostać uznane za ilość wykraczającą poza potoczne rozumienie pojęcia „niewielka ilość towaru”. Należy jednakże w sposób szczególny podkreślić, iż wykorzystanie takiej ilości płytek jest niezbędne w celu stworzenia powierzchni ekspozycyjnej w formie Materiałów reklamowych. Dzięki takiej formie prezentacji potencjalny odbiorca końcowy ma bowiem możliwość lepszego zapoznania się z ofertą Spółki.

Mając ponadto na uwadze specyfikę przedmiotowego towaru, ilość płytek pozwalającą na stworzenie niewielkiego fragmentu ściany lub podłogi należy uznać za niewielką ilość towaru, spełniającą definicję próbki na gruncie omawianych regulacji. W kontekście bowiem ilości sprzedanych towarów Spółki przez dystrybutorów (przykładowo w wysokości kilkuset opakowań miesięcznie) oraz ilości punktów sprzedaży dystrybutorów, w których prezentowane są Materiały reklamowe Spółki, wykorzystanie opakowania, czy kilku opakowań płytek w celu ich wykonania stanowi niewątpliwie niewielką ilość towaru, o której mowa w analizowanych przepisach.

Istotne dla konkluzji powyższej jest fakt, iż charakter działań pomiędzy Spółką, a dystrybutorami wyklucza inne aniżeli reklamowe wykorzystanie płytek. Na taką konstatację wpływa niewątpliwie fakt, że Płytki przyklejone są do Materiałów reklamowych, w taki sposób, że ich oddzielenie byłoby nieskuteczne, gdyż spowodowałoby trwałe i nieodwracalne uszkodzenie Płytek.

W ocenie Spółki, ważnym dla oceny przedmiotowego zagadnienia jest także fakt, iż jednostką kalkulacyjną przy sprzedaży płytek jest, co do zasady 1 m2 (jeden metr kwadratowy), a nie jedna płytka, w związku czym ocena pojęcia „niewielkiej ilości” w okolicznościach sprawy winna uwzględniać specyfikę niejako sposobu sprzedaży płytek (a więc tego co stanowi jednostkę sprzedaży).

Ad 2) Przesłanka składu i właściwości fizycznych, fizykochemicznych, etc.

W opinii Spółki, warunek, aby próbka zachowywała „skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne” sprowadza się do tego, aby próbka była towarem, który zachowuje wszelkie istotne dla klienta właściwości towaru pełnowartościowego.

W przypadku Materiałów reklamowych, istotne z punktu widzenia nabywcy są takie właściwości jak odcienie Płytek czy ich faktura, względnie motywy graficzne, czy dekoracyjne. W ocenie Wnioskodawcy Płytki przeznaczone do Materiałów promocyjnych są identyczne z towarem pełnowartościowym, z tą jedynie różnicą, że nie są przeznaczone do sprzedaży, lecz ich celem jest umożliwienie zapoznania się z ofertą produktową Spółki i porównania jej asortymentu.

W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowe płytki eksponowane w Materiałach reklamowych spełniają więc warunek tożsamości właściwości towaru będącego próbką z towarem pełnowartościowym. Wszelkie bowiem właściwości towaru pożądane dla potencjalnego kupującego ujęte są w Materiałach reklamowych. Zapewnienie pożądanej funkcjonalności takich tego rodzaju ekspozycji wyklucza prezentację np. jednej płytki gdyż kompletnie nie oddawałaby ona właściwości produktu (jak wspomniano wcześniej, płytki sprzedawane są wg metrów kwadratowych).

Ad 3) Przesłanka niehandlowego charakteru przekazania.

Spółka również wskazuje, iż ostatnim kryterium do uznania przekazywanego towaru za próbkę w rozumieniu ustawy o VAT jest charakter ich przekazania. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 7 ustawy o VAT „ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy”.

Aby przekazywany towar uznać za próbkę należy wykazać, iż jej przekazanie nie ma charakteru handlowego. W ocenie Spółki przesłanka ta stanowi uzupełnienie pierwszej z omawianych przesłanek, a mianowicie – by przekazaniu podlegała niewielka ilość towaru. W praktyce może się bowiem zdarzyć, iż jednorazowe przekazanie obejmuje jedynie niewielką ilość towarów natomiast przekazań tych jest tak dużo, że ilości towarów otrzymywane przez nabywcę są na tyle istotne, że ilość ta wykracza poza cel przekazania próbki, jakim jest zapoznanie się klienta z towarem i stanowi dlań faktyczne, ekonomiczne przysporzenie.

Innymi słowy, z przekazaniem próbek niemającym charakteru handlowego mamy do czynienia na przykład wówczas, gdy towary przekazywane jako próbki nie „zastępują” zakupów handlowych, co oznacza, że przekazanych towarów jest tylko tyle, by ich ilość wystarczyła do zapoznania się z produktem i jednocześnie – nie występuje nadwyżka, która mogłaby posłużyć do sprzedaży i obniżyć bieżące zamówienia bądź stanowić faktyczne ekonomiczne przysporzenie. Stan prawny obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2013 r.

Nieodpłatne wydanie próbek.

Zgodnie z art. 7 ust. 7 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. „przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) rzez podatnika:

ma na celu promocję tego towaru oraz
nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru”.

Mając na uwadze powyższą definicję należy więc wskazać, iż próbkę stanowi egzemplarz towaru lub niewielka ilość towaru pod warunkiem, iż:

jest on identyfikowalny jako próbka;
pozwala na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, ma na celu promocję tego towaru;
nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.

Przesłanka celu promocyjnego oraz braku zaspokajania potrzeb odbiorcy końcowego.

Spółka wyjaśnia, iż z uwagi na specyfikę dystrybucji towarów tj. generalnie sprzedaż na rzecz dystrybutorów, a nie klientów końcowych nie ma ona z reguły bezpośredniego kontaktu z końcowym odbiorcą oferowanych przez nią produktów. W konsekwencji, przekazanie próbki finalnym Konsumentom wymaga zazwyczaj pośrednictwa dystrybutorów, z którymi współpracuje Spółka (np. sieci handlowych, hurtowni itp.). Dlatego też Spółka przekazuje próbki dystrybutorom, którzy z kolei udostępniają je w swoich punktach sprzedaży w celach promocji produktów (taki cel zdefiniowany jest w ramach zasad współpracy pomiędzy stronami). Należy więc podkreślić, iż w efekcie, przekazanie to pozwala w istocie na zapoznanie się z ofertą Spółki przez odbiorcę końcowego. Cel promocyjny oznacza końcowo zamiar zwiększenia sprzedaży, realizowany przez szereg mniejszych celów, jak zwiększenie rozpoznawalności producenta, wywieranie pozytywnych z nim skojarzeń, uczynienie popularnym produktów producenta.

Wnioskodawca zauważa, iż taki właśnie jest cel przekazań Materiałów reklamowych. Takie wydania mają na celu umożliwienie porównania asortymentu Spółki z ofertami jej konkurentów, a końcowo umożliwienie potencjalnemu klientowi nabycie Wyrobów Spółki, a więc i zwiększenie jej obrotu. Głównym celem przedmiotowych wydań jest zatem promocja produktów znajdujących się w ofercie Spółki (tj. reklama i przekazanie informacji o produktach). W opinii Spółki przesłanka braku zaspokojenia potrzeb odbiorcy końcowego jest tożsama z przesłanką niewielkiej ilości przekazywanego towaru, określoną w poprzednim stanie prawnym. Potrzebą odbiorcy końcowego jest bowiem nabycie takiej ilości Płytek, która pozwoli mu przykładowo na przeprowadzenie remontu w mieszkaniu. Zdaniem Spółki, nie ulega więc wątpliwości, iż zapoznanie się z niewielkim fragmentem produktu Spółki w punkcie sprzedaży takiej potrzeby nie zaspokoi. Ponadto wykorzystane do budowy Materiałów reklamowych, Płytki nie nadają się do powtórnego wykorzystania i nie są sprzedawane odbiorcy końcowemu.

Jak wskazuje A. Bartosiewicz w Komentarzu do Ustawy o VAT (vide VAT Komentarz, Lex 2015) „Ocena tego, jaka ilość towaru jest niewielka, powinna być dokonywana w kontekście rodzaju danego towaru. Z pewnością znamię „niewielkiej ilości” inaczej będzie ocenione w przypadku perfum, a inaczej w przypadku alkoholu. Wydaje się również, że ocena tego, jaka ilość towaru jest niewielka, powinna być dokonywana także w kontekście poziomu obrotu, na jakim przekazanie próbki następuje. Przykładowo inaczej powinno być ocenione przekazanie próbki między producentem czy importerem, a agencją reklamową, zaś inaczej między agencją reklamową, a potencjalnym klientem. Przesłanka dotycząca możliwości oceny cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci. Należy podkreślić, iż powyższa przesłanka jest, zdaniem Spółki, tożsama z warunkiem, o którym mowa w definicji próbki obowiązującej przed 1 kwietnia 2013 r., kiedy to przepisy ustawy o VAT stanowiły o konieczności zachowania przez próbkę składu oraz wszystkich właściwości fizycznych, fizykochemicznych i chemicznych lub biologicznych towaru.

W konsekwencji, w ocenie Spółki Płytki wykorzystywane do budowy Materiałów reklamowych przekazywanych nieodpłatnie w ramach prowadzonych akcji marketingowych zachowują wszelkie istotne dla klienta cechy i właściwości towarów pełnowartościowych. Towary te różnią się bowiem od gotowych towarów Spółki jedynie celem wydania (testowy) oraz ilością wydania (niepozwalająca na zaspokojenie potrzeb potencjalnego kupującego).

Przesłanka „identyfikowalności” jako próbka.

W opinii Spółki, ocena kryterium identyfikowalności wymaga uprzedniej odpowiedzi na pytanie – kto musi być zdolny do „zidentyfikowania” danego towaru jako próbki. Zdaniem Spółki będzie to adresat – potencjalny kupujący (Konsument). Jedną z zasad sytemu podatku od wartości dodanej jest wszak opodatkowaniu konsumpcji, toteż właśnie z poziomu konsumenta należy dokonać obiektywnej oceny kryterium próbki.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, iż brzmienie art. 7 ust. 7 ustawy o VAT nie wskazuje, aby „identyfikowalność” oznaczała umieszczenie na próbce napisu „próbka”. Zdaniem Spółki, takie zawężenie interpretacji tej normy prowadziłoby do wykładni contra legem. Należy uznać, iż racjonalny prawodawca, który miałby taki zamiar, wyraziłby go wprost. Zasadne jest więc uznanie, iż towarem „identyfikowanym” jako „próbka” jest taki towar, co do którego potencjalny kupujący nie ma wątpliwości, iż nie jest on towarem o przeznaczeniu handlowym, lecz właśnie próbką przekazywaną w celu promocyjnym.

Co więcej, w okolicznościach sprawy produkty nie są przekazywane w celach konsumpcji. Specyfika produktu o jakim mowa zmierza do prezentacji ich walorów estetycznych (poprzez wygląd, fakturę itp.), toteż nadanie charakter „próbki” jest naturalną konsekwencją użycia Płytek do budowy Materiałów reklamowych, które w założeniu mają prezentować cechy Wyrobów oferowanych przez Spółkę np. kolekcję płytek, a która – co wielokrotnie podkreślano – nie nadaje się później do sprzedaży, ze względu na jej nieodwracalne połączenie z innymi elementami tworzącymi Materiały reklamowe. Warto także zauważyć, iż przekazanie Materiałów reklamowych następuje pomiędzy Spółką a dystrybutorem, zaś ramy prawne i funkcjonalne pomiędzy tymi stronami jednoznacznie definiują charakter tak przekazywanych Płytek (tj. wyłącznie w celu reklamowym).

W ocenie Spółki powyższe stanowisko potwierdza także TSUE, który w wyroku z dnia 30 września 2010 r. (sygn. akt C-581/08) w sprawie EMI Group Ltd v. The Commissioners for Her Majestys Revenue and Customs, Trybunał zdefiniował próbkę jako „egzemplarz okazowy produktu, mający na celu promocję jego sprzedaży i pozwalający na ocenę jego cech i właściwości bez wykorzystania końcowego innego niż nieodłącznie powiązane z takimi działaniami promocyjnymi. Prawo krajowe nie może ograniczyć tego pojęcia w sposób ogólny jedynie do egzemplarzy okazowych mających postać inną niż przeznaczona do sprzedaży lub jedynie do pierwszego z serii jednakowych egzemplarzy okazowych przekazywanych przez podatnika na rzecz tego samego odbiorcy bez uwzględnienia charakteru przedstawianego produktu oraz okoliczności gospodarczych właściwych dla każdej czynności przekazania egzemplarzy okazowych”.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, przekazanie Materiałów reklamowych zbudowanych z Płytek, którymi Wnioskodawca handluje stanowi przekazanie próbek w rozumieniu ustawy o VAT zarówno w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 roku, jak i w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 kwietnia 2013 roku.

Powyższe rozważania Wnioskodawcy znalazły swoje potwierdzenie w szczególności w interpretacjach indywidualnych:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 listopada 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.576.2017.2.MWJ);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 października 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.706.2017.1.MWJ);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 listopada 2016 r. (sygn. 3063-ILPP3.4512.79.2016.1.HW);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 sierpnia 2015 r. (sygn. IPTPP1/4512-368/15-4/AK);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 lutego 2014 r. (sygn. ILPP2/443-1109/13-3/MR),
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 grudnia 2016 r. (sygn. IPPP3/4512-347/16-4/JŻ), oraz
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 października 2014 r. (sygn. IBPP1/443-746/14/DK);
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 grudnia 2015 r. (sygn. IPPP3/4512-893/15-2/J2).

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy w okolicznościach stanu faktycznego, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31.03.2013 (pyt. 3) oraz w stanie prawnym obowiązującym od dnia 01.04.2013 (pyt. 4) przekazywane nieodpłatnie Materiały reklamowe, zdaniem Wnioskodawcy, winny być traktowane jako próbki, a w konsekwencji Wnioskodawca nie był i nie jest zobowiązany do opodatkowania ich nieodpłatnych przekazań, w sytuacji gdy przysługiwało mu w całości prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich nabyciu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania „Materiałów reklamowych” jako drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych – jest nieprawidłowe;

braku opodatkowania nieodpłatnego przekazania prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł – jest prawidłowe;

uznania „Materiałów reklamowych” za próbki i braku podlegania opodatkowaniu ich nieodpłatnych przekazań – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 2 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

Przy czym, zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 31 marca 2013 r., przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 7 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Natomiast, w myśl art. 7 ust. 7 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

ma na celu promocję tego towaru oraz
nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.

Generalnie zatem, z uwagi na treść art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki. Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 ustawy, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest także przekazanie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne darowizny, o ile przy zakupie, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części. Jednocześnie, na mocy art. 7 ust. 3 ustawy, ustawodawca wyłączył z opodatkowania m.in. przekazanie próbek w rozumieniu ustawy.

Wskazać należy, że zmiany wprowadzone od dnia 1 kwietnia 2013 r. w art. 7 ust. 3 ustawy polegają na doprecyzowaniu, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy nie będzie stosowany do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to nastąpi na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika. Ponadto w znowelizowanym art. 7 ust. 3 ustawy nie ma już mowy o przekazaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Wprowadzone zmiany oznaczają, że nie będzie uznawane za odpłatną dostawę towarów tylko przekazanie na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki (pomimo, że podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych towarów).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest dystrybutorem-hurtownikiem płytek ceramicznych ściennych i podłogowych oraz dekoracji ceramicznych. Oferowane przez Spółkę płytki są co do zasady sprzedawane na rzecz sieci handlowo-budowlanych, hurtowni materiałów budowlanych, względnie innych punktów sprzedaży o profilu produktowym adekwatnym do wyrobów Spółki. Spółka funkcjonuje na wysokokonkurencyjnym rynku, w ramach swojej działalności podejmuje szereg działań o charakterze marketingowym i reklamowym, które w istocie adresowane są do ostatecznych nabywców. Spółka angażuje się we współpracę z dystrybutorami, w ramach której nierzadko partycypuje i współpodejmuje określone działania marketingowe i promocyjne np. na terenie punktów sprzedaży dystrybutorów lub też przy wykorzystaniu innych działań promocyjnych. Wyłącznym celem tych działań jest intensyfikacja sprzedaży towarów Spółki.

Konsekwentnie, w celu realizacji działań marketingowych oraz w związku z podejmowaną współpracą z dystrybutorami, Spółka przekazywała dystrybutorom nieodpłatnie oferowane przez siebie płytki w wymienionych poniżej formach:

Plansze reklamowe z wyklejonymi płytkami;

Płyty wiórowe z wyklejonymi płytkami;

Tablice z wyklejonymi płytkami;

-plansze, płyty lub tablice umieszczane są bądź w szafach łukowych, bądź w pionowych skrzyniach, gdzie potencjalny klient ma możliwość obejrzenia kilku plansz w jednej szafie bądź skrzyni.

Przedmiotowe plansze, płyty lub tablice mogą być również umieszczane w:

ekspozytorach służących do wypromowania towarów (są to pionowe konstrukcje na których zawieszane są tablice z wyklejonymi płytkami, jednak rozmiar tych tablic jest mniejszy niż w przypadkach opisanych powyżej);
stojakach metalowych z umieszczonymi na nich tablicami z wyklejonymi płytkami;
zawieszkach mozaikowych;
ekspozytorach podłogowych (jest to tablica z wyklejonymi płytkami podłogowymi);
katalogach oferowanych towarów.

-zwane dalej „Materiałami reklamowymi”.

W rezultacie celem takiego wydania towarów nie jest operacja handlowa, czy obdarowywanie odbiorcy (dystrybutora lub konsumenta), lecz reklamowanie Wyrobów. Materiały reklamowe są przez Spółkę traktowane w całości jako prezentacja możliwości estetycznych towarów (płytek) Spółki – mająca przyczynić się do zwiększenia ich sprzedaży.

Należy zauważyć, że plansze reklamowe z wyklejonymi płytkami, płyty wiórowe z wyklejonymi płytkami, tablice z wyklejonymi płytkami nie stanowią/nie będą stanowić drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.

Ponadto jak wyżej wskazano zmiany wprowadzone od dnia 1 kwietnia 2013 r. w art. 7 ust. 3 ustawy polegają na doprecyzowaniu, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy nie będzie stosowany do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to nastąpi na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika. W znowelizowanym art. 7 ust. 3 ustawy nie ma już mowy o przekazaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Wprowadzone zmiany oznaczają, że nie będzie uznawane za odpłatną dostawę towarów tylko przekazanie na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki (pomimo, że podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych towarów).

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania nr 1 należało uznać je za nieprawidłowe. Wnioskodawca wprawdzie wywiódł prawidłowy skutek prawny, jednakże poparł swoją argumentację wyrokami sądów odnoszącymi się do folderów i ulotek, co nie ma odzwierciedlenia w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy.

Rozstrzygając kwestię opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania określonych ilości produktów Spółki (płytek) w celu ich wykorzystania w ramach tzw. materiałów reklamowych i promocyjnych typu plansze reklamowe z wyklejonymi płytkami, płyty wiórowe z wyklejonymi płytkami, tablice z wyklejonymi płytkami stosownym jest odwołanie się do założeń konstrukcyjnych podatku od towarów i usług. U podstaw podatku od towarów i usług leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji, co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Faktyczny ciężar podatku jest przerzucany na kolejnych nabywców, aby w końcu obciążyć ostatniego nabywcę – konsumenta, który nie uczestniczy już w tym systemie i nie ma możliwości dalszego przerzucenia podatku. Podatek VAT obciąża zatem konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) ze skutkiem zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby przez konsumenta. W przedmiotowej sprawie, materiały reklamowe i promocyjne, w postaci plansz reklamowych z wyklejonymi płytkami, płyt wiórowych z wyklejonymi płytkami, tablic z wyklejonymi płytkami, nie stanowią/nie będą stanowić towarów, które mogą podlegać konsumpcji. Pełnią one funkcję nośnika informacji handlowej, a ich przekazanie ma/będzie mieć na celu dotarcie do klientów lub potencjalnych klientów i przedstawienie im oferty sprzedaży towarów nadających się do konsumpcji w rozumieniu regulacji ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że odbiorca przekazywanych towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, nie pojawia się również wskutek tego przysporzenie majątkowe. Jak wskazał Wnioskodawca wyłącznym celem działań jest intensyfikacja sprzedaży towarów Spółki. Materiały reklamowe są przez Spółkę traktowane w całości jako prezentacja możliwości estetycznych towarów (płytek) Spółki – mająca przyczynić się do zwiększenia ich sprzedaży. Materiały reklamowe mają na celu zwrócenie uwagi na aktualną ofertę Spółki oraz promocję jej produktów w punktach handlowych dystrybutora. Istotą nieodpłatnego wydania Materiałów reklamowych dystrybutorom jest/będzie zatem wyłącznie przekazanie informacji o Spółce i jej produktach, ich reklama oraz odpowiednie eksponowanie produktów Wnioskodawcy, mające na celu zachęcenie potencjalnego klienta, robiącego zakupy w punktach dystrybutorów, do zakupu oferowanych przez Wnioskodawcę produktów, a co za tym idzie, intensyfikację ich sprzedaży.

Materiały reklamowe nie mogą/nie będą mogły zostać użyte przez dystrybutorów w inny sposób niż zamierzony przez Spółkę, tj. nie mogą/nie będą mogły m.in. zostać wykorzystane w celu reklamy i promocji produktów innych marek, które w swojej ofercie ma dystrybutor.

Jak wynika z art. 7 ust. 7 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., próbka stanowi niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Natomiast, zgodnie z brzmieniem obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. art. 7 ust. 7 ustawy, pod pojęciem „próbki” rozumie się identyfikowalny jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, pozwalającą na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym przekazanie (wręczenie) ma na celu promocję tego towaru oraz nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.

Podkreślenia wymaga fakt, iż dopiero łączne spełnienie ww. przesłanek, określonych w ww. przepisach, pozwala uznać dany towar za „próbkę”, i w konsekwencji zgodnie z dyspozycją art. 7 ust. 3 ustawy wyłączyć przekazanie (wręczenie) towaru z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie przy rozważeniu, czy określone czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią „przekazanie próbek towarów” należy uwzględnić wszystkie istotne okoliczności. W ramach przeprowadzenia takiej analizy istotne jest przeanalizowanie typów odbiorców, którzy otrzymują towary w charakterze próbek, jak również cech fizycznych przedmiotowych towarów.

Podkreślenia wymaga fakt, iż próbka reprezentuje cechy produktu gotowego, a zatem, aby mogła służyć jako przykład musi zachować wszystkie istotne cechy charakterystyczne substancji lub towarów, których dotyczy. Co do zasady przedmioty będące w stanie w całości zaspokoić potrzeby konsumenta związane z danym produktem nie można uważać za próbkę. Niemniej jednak w niektórych przypadkach produkt przekazywany jako próbka może służyć celom promocyjnym poprzez stworzenie nowego zwyczaju po stronie nabywców. Dodatkowo pojedynczy produkt może stanowić próbkę, jeśli wręczany jest w celu promowania np. segmentu produktów.

Istotna ze względu na uznanie danego przekazania towaru za próbkę jest także jego przyczyna, tj. czy intencją podatnika jest wyłącznie chęć dokonania przysporzenia po stronie obdarowanego czy też chęć przekonania go do danych towarów, tak aby zechciał on z nich skorzystać lub je nabywać. Jeżeli chodzi zatem o próbki, należy pamiętać, że ich podstawowym celem nie jest zaspokojenie potrzeb konsumenta końcowego. Wydanie próbki nie może przybierać działań o charakterze handlowym.

Konfrontując wymienione wyżej warunki z okolicznościami przedstawionymi we wniosku należy zauważyć, iż brak spełnienia chociażby jednego spośród stawianych przez ustawodawcę warunków względem „próbki”, przekreśla możliwość spełnienia definicji zawartej w art. 7 ust. 7 ustawy. Ustawodawca sformułował kilka warunków, przy czym jedne z nich odnoszą się do ilości, sposobu oznaczenia, oraz właściwości fizykochemicznych, a inne określają cel jaki ma towarzyszyć przekazaniu (wręczeniu) ich przez podatnika. W przedmiotowej sprawie, zdaniem tut. Organu zostały spełnione wszystkie przesłanki ww. artykułu zawierającego definicję „próbki”.

W omawianej sytuacji, Spółka wskazuje, że materiały reklamowe i promocyjne, w postaci plansz reklamowych z wyklejonymi płytkami, płyt wiórowych z wyklejonymi płytkami, tablic z wyklejonymi płytkami pełnią funkcję nośnika informacji handlowej, a ich przekazanie ma na celu dotarcie do klientów lub potencjalnych klientów i przedstawienie im oferty sprzedaży towarów nadających się do konsumpcji w rozumieniu regulacji ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym przekazywanie towarów nie ma charakteru handlowego, bowiem ich celem nie jest zaspokojenie lub wyeliminowanie potencjalnych potrzeb zakupowych na dany towar a jedynie promocja i zachęcenie potencjalnych nabywców do zakupu. Jakkolwiek cel promocyjny jaki towarzyszy przekazaniu próbki danego towaru można uznać za zrealizowany w sytuacji, gdy odbiorca, konsument (potencjalny klient) ma okazję zapoznać się z danym produktem, poznając jego właściwości, co w dalszej kolejności ma sprzyjać zachęceniu go do nabycia pełnowartościowego egzemplarza tego towaru.

W takiej sytuacji, czynność nieodpłatnego przekazania plansz reklamowych z wyklejonymi płytkami, płyt wiórowych z wyklejonymi płytkami, tablic z wyklejonymi płytkami nie następuje w celu konsumpcyjnym zaspokojenia potrzeb dystrybutorów, a jedynie w celu promocji produktów Spółki i zachęcenia potencjalnych klientów do zakupu towarów.

Wymienione we wniosku materiały reklamowe nie służą zaspokojeniu potrzeb konsumenckich i jako takie służą wyłącznie celom ekspozycyjnym, reklamowym i promocyjnym. Przekazywanie ww. materiałów reklamowych, następuje wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą i ma na celu intensyfikację sprzedaży produktów Spółki. Materiały te pełnią rolę informacyjną dotyczącą produkowanych przez Spółkę wyrobów.

Zatem, plansze reklamowe z wyklejonymi płytkami, płyty wiórowe z wyklejonymi płytkami, tablice z wyklejonymi płytkami przekazywane dystrybutorom w celach reklamowych i promocyjnych wystawiane w sieciach handlowo-budowlanych, hurtowniach materiałów budowlanych, innych punktach sprzedaży o profilu produktowym adekwatnym do wyrobów Spółki, spełniają przesłanki umożliwiające potraktowanie danego towaru za próbkę w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy, w brzmieniu obowiązującym zarówno przed dniem 31 marca 2013 r., jak i po dniu 1 kwietnia 2013 r.

W świetle powołanych przepisów oraz okoliczności sprawy należy uznać, że nieodpłatne przekazanie dystrybutorom określonej ilości produktów Wnioskodawcy (plansz reklamowych z wyklejonymi płytkami, płyt wiórowych z wyklejonymi płytkami, tablic z wyklejonymi płytkami) w celu realizacji działań marketingowych i promocyjnych dla potencjalnych klientów nie stanowiło/nie stanowi/nie będzie stanowić czynności, z którą ustawa o podatku od towarów i usług wiązałaby powstanie obowiązku podatkowego. Przyczyną pozostawienia poza zakresem podatku od towarów i usług tych przekazań był/jest/będzie brak ich konsumpcyjnego charakteru. Oznacza to, że odbiorca przekazywanych próbek towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, ani też nie pojawia się wskutek tego przysporzenie majątkowe.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. oraz w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca nie miał/nie ma/nie będzie miał obowiązku opodatkowania przekazanych nieodpłatnie (w celach reklamowych i promocyjnych) plansz reklamowych z wyklejonymi płytkami, płyt wiórowych z wyklejonymi płytkami, tablic z wyklejonymi płytkami. Nieodpłatne wydania (przekazania) ww. materiałów, z uwagi na fakt, że nie mają dla nabywcy wartości użytkowej i waloru konsumpcyjnego, nie stanowiły/nie stanowią/nie będą stanowiły dostawy towarów i nie podlegały/nie podlegają/nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania materiałów reklamowych za próbki i braku podlegania opodatkowaniu ich nieodpłatnych przekazań, tj. w zakresie pytań 3 i 4 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do braku opodatkowania nieodpłatnego przekazania prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł, należy wskazać, że w świetle art. 7 ust. 4 ustawy, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

Jak wynika z powyższych uregulowań opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Wyjątkiem jest przekazanie towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki.

Nie jest więc opodatkowane podatkiem od towarów i usług przekazanie odbiorcom towarów, których jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazania towaru, nie przekracza 10,00 zł. Nie jest również opodatkowane przekazanie prezentów, których wartość mieści się w przedziale od 10,01 zł do 100,00 zł, jednak pod warunkiem prowadzenia dodatkowej ewidencji osób obdarowanych. Spełnienie zatem powyższych przesłanek pozwala na nieopodatkowywanie nieodpłatnych przekazań. Natomiast jeżeli wartość przekazanego towaru przekracza 100,00 zł podatnik ma obowiązek opodatkować wartość nieodpłatnego świadczenia.

Podkreślić w tym miejscu należy, że konstrukcja przewidziana w art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy zakłada, że jeżeli wartość jednostkowa wydawanego towaru nie przekracza 10 zł, jego wydanie nie będzie podlegać opodatkowaniu niezależnie od tego komu zostały wydane towary i czy podatnik prowadzi ewidencję obdarowanych, o której mowa w art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że incydentalnie Spółka przekazywała na rzecz swoich kontrahentów prezenty o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł netto, takie jak: zapalniczka, notes, długopis plastikowy, długopis metalowy, miarka, kubek, scyzoryk, breloki.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy nieodpłatne przekazanie prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł podlega opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że nieodpłatne przekazanie prezentów o jednostkowym koszcie nabycia poniżej 10 zł, nie stanowiło/nie stanowi/nie będzie stanowić dostawy towarów i nie podlegało/nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wynika to z tego, że przekazywane towary stanowią prezenty o małej wartości, o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy, a ich przekazanie następuje na cele związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Z atem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto podkreślić należy, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin