Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.402.2018.1.MST
z 10 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zgodnie z art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d ustawy o CIT, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, w wyniku otrzymania dofinansowania, powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zgodnie z art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d ustawy o CIT, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, w wyniku otrzymania dofinansowania, powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czołowym w Europie, producentem pojazdów komunikacji miejskiej (m.in. autobusów miejskich, międzymiastowych i specjalnych oraz trolejbusów i tramwajów). W ramach wyodrębnionych w strukturze organizacyjnej działów: (i) Dział Rozwoju Autobusów oraz (ii) Dział Adaptacji Rynkowych (dalej łącznie: „Działy”), Wnioskodawca prowadzi prace polegające na samodzielnym opracowywaniu i rozwijaniu innowacyjnych rozwiązań dotyczących oferowanych pojazdów komunikacji miejskiej. Należy w tym miejscu wskazać, że do kwietnia 2018 r. w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy znajdował się również Dział Rozwoju Pojazdów Szynowych, którego prace obejmowały m.in. planowanie rozwoju produktu, koncepcję projektu rozwojowego, realizację projektu, analizę realizacji projektu.

Celem prac prowadzonych przez Wnioskodawcę jest wspieranie rozwoju produktów oferowanych klientom na globalnym rynku pojazdów komunikacji miejskiej, poprzez opracowywanie i rozwijanie rozwiązań w zakresie m.in. alternatywnych źródeł napędu w produkowanych pojazdach (np. napęd czysto elektryczny, napęd hybrydowy, napęd biogazem), redukcji emisji spalin, obniżenia poziomu drgań i hałasu, bezpieczeństwa pojazdów, ergonomii przestrzennej i walorów użytkowych pojazdów.

Spektrum tych prac w ramach Działu Rozwoju Autobusów oraz Działu Adaptacji Rynkowych obejmuje m.in.: opracowanie koncepcji produktu wraz z planem prac projektowych, identyfikację i ocenę ryzyka, realizację poszczególnych zadań z planu prac projektowych, budowę prototypową (modyfikacje), testy, odbiory techniczne, analizy. Prace prowadzone przez Wnioskodawcę kończą się zatwierdzeniem nowego projektu poprzez uzyskanie świadectwa homologacji. W ten sposób opracowanych zostało wiele nowoczesnych pojazdów wyposażonych w technologię najnowszej generacji, m.in. seryjnie produkowane autobusy z napędem bateryjnym, hybrydowym, autobusy napędzane gazem ziemnym CNG czy biogazem, autobusy niskopodłogowe, autobusy niskowejściowe.

Wnioskodawca realizuje własne prace w oparciu o strukturę złożoną z Działów, z których każdy jest dodatkowo podzielony na pod-działy odpowiedzialne za realizację poszczególnych zadań. Dział Rozwoju Autobusów składa się z Działu Układów Elektrycznych, Działu Układów Napędowych, Działu Konstrukcji Autobusowych, Działu Zaawansowanych Technologii, Działu Zarządzania Projektami, Działu Rozwoju Produktu, Działu Homologacji i Testów, Działu Prototypowni. Dział Adaptacji Rynkowych składa się z kolei z Działu Adaptacji Elektryki, Działu Adaptacji Mechaniki, Działu Adaptacji Napędów Alternatywnych, Działu Dokumentacji i Norm oraz Działu Inżynierskiego Wsparcia Serwisu.

Prace polegające na samodzielnym opracowywaniu i rozwijaniu innowacyjnych rozwiązań dotyczących oferowanych autobusów i trolejbusów prowadzone są przez Dział Rozwoju Autobusów oraz Dział Adaptacji Rynkowych. Prace prowadzone przez Dział Rozwoju Autobusów ukierunkowane są na rozwój nowych rozwiązań lub nowych pojazdów jako całości (w tym pojazdów specjalnych o szczególnym przeznaczeniu), w oparciu o najnowsze technologie i innowacyjne rozwiązania. Opracowane w Dziale Rozwoju Autobusów technologie i innowacyjne rozwiązania są następnie implementowane we wszystkich produkowanych autobusach jako ich element składowy, bez względu na dokonaną specyfikację klienta. Dział Adaptacji Rynkowych prowadzi z kolei zaawansowane prace w zakresie najnowszych technologii oraz rozwiązań technicznych w odniesieniu do poszczególnych elementów składowych oferowanych pojazdów, np. zabudowy mechanicznej pojazdu, kabiny kierowcy, instalacji elektrycznej czy też wykorzystywanego oprogramowania. Prace prowadzone w Dziale Adaptacji Rynkowych są więc swego rodzaju kolejnym etapem prac prowadzonych przez Wnioskodawcę. Prace Działu Adaptacji Rynkowych prowadzone są na zasadzie ETO (ang. Engineered-to-Order), tj. dział ten prowadzi zaawansowane prace twórcze w celu dostosowania, rozwoju czy też ulepszenia istniejącej technologii bądź tworzenia nowych rozwiązań zgodnie z dedykowanymi potrzebami klienta (prace twórcze pod konkretną specyfikację zamówienia), które nie obejmują rutynowych i okresowych zmian wprowadzanych do produktów, linii produkcyjnych, procesów wytwórczych, istniejących usług oraz innych operacji w toku. Wnioskodawca podkreśla, że prace prowadzone przez Dział Adaptacji Rynkowych nie mają charakteru prac prowadzonych na zasadzie CTO (ang. Configure-to-Order), które polegają głównie na skonfigurowaniu i skomponowaniu zamówienia z gotowych elementów i nie mają charakteru twórczego.

Działy Wnioskodawcy tworzą prototypowe pojazdy/bądź poszczególne elementy na potrzeby wewnętrzne lub w większości przypadków w związku z zamówieniem klienta.

Innowacyjność oraz twórczość prac prowadzonych w ramach Działu Adaptacji Rynkowych oraz Działu Rozwoju Autobusów sprowadza się przede wszystkim do tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów i skonfrontowania tych prac i ich wyników z wymaganiami homologacyjnymi pojazdów, jak i normami/standardami technicznymi a specyfikacją zamówienia dokonanego przez klienta. Prace prowadzone przez Dział Adaptacji Rynkowych oraz Dział Rozwoju Autobusów dla zobrazowania mogą przykładowo dotyczyć: (i) prac konstrukcyjno-inżynierskich dot. dostosowania funkcjonalności lusterek bocznych do skonfigurowanej przez klienta konstrukcji kabiny kierowcy z zachowaniem norm i standardów bezpieczeństwa jak refleksy świetlne/kąty, (ii) prac konstrukcyjno-inżynierskich mających na celu spełnienie wymagań klienta co do ilości miejsc siedzących w pojeździe w odniesieniu do kwestii dopuszczalnego nacisku na oś pojazdu i wpływ tego nacisku na jego prowadzenie, (iii) prac związanych z tworzeniem bądź dostosowaniem oprogramowania pojazdów na potrzeby konkretnej funkcjonalności, np. realizacja algorytmów utrzymania stałej temperatury w pojeździe w niesprzyjających warunkach rzeczywistych. Wnioskodawca podkreśla, że każda z prowadzonych prac zawiera elementy projektowania, modelowania, weryfikacji koncepcji itp.

W ramach Działów, w strukturze Działu Adaptacji Rynkowych został wyodrębniony Dział Dokumentacji i Norm odpowiedzialny za dokumentację produktową dotyczącą przeprowadzanych prac i ich wyników, tj. podręczniki użytkownika, instrukcje, dokumentację techniczną, a także za zapewnienie poprawności przebiegania procesów prac i tworzenia nowych funkcjonalności zgodnie z obowiązującymi standardami, normami, wymaganiami technicznymi czy regulaminami określającymi bezpieczeństwo budowy i eksploatacji. Jest to więc również działanie twórcze i innowacyjne ponieważ obejmuje pracę nad materiałem unikatowym, a jednocześnie umożliwia praktyczne zastosowanie wypracowanych technologii i funkcjonalności.

Prace w ramach Działów prowadzone są przez dedykowane zespoły pracowników, w tym wysokiej klasy specjalistów (inżynierów, konstruktorów, programistów), które dysponują rozbudowaną infrastrukturą badawczo-rozwojową, gdzie opracowywane są najnowocześniejsze rozwiązania, wyznaczające światowe trendy wśród producentów pojazdów komunikacji miejskiej.

Wnioskodawca również podkreśla, że część projektów realizowanych jest we współpracy z uczelniami wyższymi (w szczególności z Politechnikami). Realizacja takich projektów prowadzi przede wszystkim do wypracowania rozwiązań pomocniczych oraz do zacieśnienia współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a środowiskiem naukowym i akademickim.

Wnioskodawca także wskazuje, że w interpretacji indywidualnej wydanej na rzecz Wnioskodawcy przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 marca 2017 r. (sygn. 3063- ILPB2.4510.222.2016.2.AO) organ podatkowy, potwierdził stanowisko, że prace prowadzone przez Wnioskodawcę spełniają definicję działalności badawczo-rozwojowej, która uprawnia do zastosowania ulgi B+R.

W związku z prowadzonymi pracami, Wnioskodawca otrzymuje różnego rodzaju dofinansowania w formie grantów i dotacji. Dofinansowania otrzymywane są z programów Unii Europejskiej, programów Komisji Europejskiej, funduszy europejskich bądź Ministerstwa Rozwoju (wcześniej: Ministerstwa Gospodarki). Wnioskodawca otrzymał bądź stara się otrzymać środki, przykładowo z następujących programów: (i) Horyzont 2020, (ii) Program Badań Stosowanych – Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, (iii) Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka, Działanie 1.4-4.1 (Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości), (iv) INNOTECH, ścieżka In-Tech (NCBiR), (v) Sektorowy Program Operacyjny Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw, działanie 1.4 Wzmocnienie współpracy między strefą badawczą a gospodarką, (vi) 7 Program Ramowy. Środki z dofinansowań przeznaczane są na poszczególne projekty prowadzone w ramach opisanych powyżej prac.

Dofinansowania, o których mowa w tym wniosku, stanowią dofinansowania związane z prowadzonymi pracami w ramach Działu Rozwoju Autobusów oraz Działu Adaptacji Rynkowych. W szczególności, Spółka zaznacza, że może ona uzyskiwać dofinansowania o podobnym charakterze również w związku z innymi kierunkami jej działalności, te jednak nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku niektórych z uzyskiwanych dofinansowań, całość lub część środków może być przyznawana Wnioskodawcy już po zakończeniu projektu (np. po kontroli końcowej). Dopiero wówczas można bowiem ocenić stopień realizacji warunków projektowych oraz zdecydować o wysokości należnego Wnioskodawcy dofinansowania. Należy mieć przy tym na uwadze, że w chwili dokonywania wydatku związanego z dofinansowaniem, Wnioskodawca nie może mieć pewności uzyskania dofinansowania ani jego wysokości, gdyż ocena spełnienia warunków programu dotacyjnego/grantowego dokonywana jest następczo. Brak spełnienia warunków projektowych może być niezależny od Wnioskodawcy (np. brak możliwości znalezienia odpowiedniego wykonawcy prac inwestycyjnych).

W tym miejscu Spółka wskazuje, że w przypadku środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNiP”), w przypadku których wydatki na ich nabycie lub wytworzenie zostały pokryte z Dofinansowania, odpisy amortyzacyjne od takiego składnika majątku są proporcjonalnie wyłączane z kosztów uzyskania przychodu. Innymi słowy, Spółka dokonuje zmniejszenia kosztów podatkowych o tę część odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada udziałowi Dofinansowania w wartości początkowej amortyzowanego składnika majątku (środka trwałego lub WNiP).

Wnioskodawca wskazuje, że w związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. ustawy z dnia 9 listopada 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej (Dz.U. z 2017 r., poz. 2201) wprowadzającej zmiany do ulgi na działalność badawczo-rozwojową (dalej: „Ulga B+R”) został wprowadzony do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, zgodnie z którym: „w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, które zostały mu zwrócone, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę”. W związku z dodanym przez ustawodawcę przepisem obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r., Wnioskodawca pragnie w ramach niniejszego wniosku potwierdzić swoją interpretację i zastosowanie wskazanego przepisu.

Wnioskodawca ponadto oświadcza, że nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w ustawie z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1010, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r., koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d ustawy o CIT, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, w wyniku otrzymania dofinansowania, powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe (zwiększyć podstawę opodatkowania) w momencie (roku podatkowym) uzyskania środków z tego dofinansowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d ustawy o CIT, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, w wyniku otrzymania dofinansowania powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe (zwiększyć podstawę opodatkowania) w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania. W efekcie, takie zwiększenie podstawy opodatkowania nastąpi równolegle z wyłączeniem takich kwot z kosztów uzyskania przychodów na cele rozliczenia podatku CIT w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym następuje zwrot (korekta na bieżąco).

Stosownie do art. 18d ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu od 1 stycznia 2018 r., podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową, zwane dalej „kosztami kwalifikowanymi”.

Art. 18d ust. 2 ustawy o CIT, zawiera zamknięty katalog kosztów kwalifikowanych, natomiast art. 18d ust. 3 ustawy o CIT, za koszty kwalifikowane uznaje również dokonywane w danym roku podatkowym, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, z wyłączeniem samochodów osobowych oraz budowli, budynków i lokali będących odrębną własnością.

Jak stanowi art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Przy czym należy podkreślić, że art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, nie odnosi się w żaden sposób do korekty kosztów i momentu jej dokonania. W art. 18d ust. 5a ustawy o CIT – który jest całkowicie nowym przepisem obowiązującym od l stycznia 2018 r. – ustawodawca doprecyzował, że w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, podatnik jest obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, które zostały mu zwrócone, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę. Należy zwrócić uwagę, że art. 18d ust. 5 uległ z dniem 1 stycznia 2018 r. modyfikacji poprzez dodanie fragmentu lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zatem, podatnik CIT, prowadzący działalność badawczo-rozwojową, może w ramach Ulgi B+R od podstawy opodatkowania CIT odliczyć poniesione przez siebie koszty związane z tą działalnością (koszty kwalifikowane Ulgi B+R), pod warunkiem m.in., że:

• koszty te stanowią koszty uzyskania przychodów dla podatnika;
• koszty te mieszczą się w zamkniętym katalogu kosztów kwalifikowanych określonym przepisami art. 18d ust. 2 i 3 ustawy o CIT;
• koszty te nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie (por. M. Fabrowska, W. Studnicki, Ulga podatkowa na działalność badawczo-rozwojową w 2018 r., Legalis/el. 2018).
  
  

Aby dany wydatek mógł zostać uwzględniony dla potrzeb kalkulacji Ulgi B+R, jako koszt kwalifikowany Ulgi B+R, to poza posiadaniem przymiotu kosztu kwalifikowanego (zamknięty katalog określony w art. 18d ust. 2 i 3 ustawy o CIT) musi on być jednocześnie kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy CIT oraz nie może być podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie.

Odnosząc się do momentu korekty wartości kosztów kwalifikowanych w przypadku otrzymania dofinansowania, zdaniem Wnioskodawcy, koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d ustawy o CIT, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, w wyniku otrzymania dofinansowania, powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania, czyli wraz z wyłączeniem takich kwot z kosztów uzyskania przychodów na cele rozliczenia podatku CIT w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym następuje zwrot (korekta na bieżąco).

Wniosek taki należy wysnuć przede wszystkim wprost z brzmienia obowiązującego od 1 stycznia 2018 r., art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, który stanowi, że w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, które zostały mu zwrócone, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

Przepis ten, zdaniem Wnioskodawcy, przewiduje mechanizm korygowania rozliczeń wynikających z Ulgi B+R wyłącznie w roku podatkowym wystąpienia określonych okoliczności (tj. otrzymania przez podatnika dofinansowania). Przy czym, w uzasadnieniu do projektu ustawy, legislator nie poczynił żadnych uwag w zakresie tej regulacji (zob. uzasadnienie do rządowego projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej, druk nr 1934). Powoduje to pewne wątpliwości odnośnie charakteru tej zmiany.

Zdaniem Wnioskodawcy, dodanie art. 18d ust. 5a do ustawy o CIT, miało na celu wypełnienie tzw. luki konstrukcyjnej, bowiem art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, nie mógł w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. (i nie może również w obecnym stanie prawnym) stanowić samodzielnej podstawy do ustanowienia momentu dokonania korekty kosztów kwalifikowanych w związku z uzyskaniem dofinansowania. W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., w przepisach dot. Ulgi B+R, brak było bowiem norm, które regulowałyby tę kwestię. Można twierdzić, że taki stan rzeczy oznaczał występowanie luki konstrukcyjnej (nt. luki konstrukcyjnej zob. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2008, s. 240). Luka ta może występować także w prawie podatkowym i może uniemożliwiać właściwe stosowanie tego prawa (zob. R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Warszawa 2008, s. 126-127).

Mimo braku regulacji odnoszącej się do momentu korekty kosztów kwalifikowanych w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., sądy administracyjne prezentowały tożsame stanowisko co prezentowane przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z 8 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 361/17 (orzeczenie nieprawomocne), w niemalże tożsamym stanie faktycznym jak będący przedmiotem niniejszego wniosku, WSA stwierdził m.in., że: Reasumując, Sąd podziela stanowisko Strony skarżącej, z którego wynika, iż koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d ustawy o CIT, a które następczo należy uznać za „zwrócone” podatnikowi w rozumieniu art. 18d ust. 5 ustawy o CIT w wyniku uzyskania dofinansowania, powinny być wyłączane z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania, czyli wraz z wyłączeniem takich kwot z kosztów uzyskania przychodów na cele rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych (korekta kosztów „na bieżąco”).

Powyższe stanowisko WSA w Warszawie jest o tyle bardziej istotne, że w aktualnym stanie prawnym, zgodnie z art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, które zostały mu zwrócone, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

Powyższe prowadzi zdaniem Wnioskodawcy do wniosku, że Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonania korekty zgodnie z art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, tj. w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym otrzyma dofinansowanie uznawane za zwrot wydatków w rozumieniu art. 18 ust. 5 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, tezę, zgodnie z którą Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonania korekty zgodnie z art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym otrzyma dofinansowanie będące zwrotem wydatków w rozumieniu art. 18 ust. 5 ustawy o CIT, można również wysnuć poprzez analizę innych regulacji i zasad rozliczeń wynikających z ustawy o CIT. Przykładowo, w wyroku WSA w Warszawie, który w wyroku z 17 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2192/12 zajmował się momentem korekty w przypadku, gdy po rozliczeniu Ulgi B+R zostaną wystawione faktury korygujące (in plus, in minus) dotyczące kosztów będących podstawą do obliczenia ulgi (koszty kwalifikowane). W ustnym uzasadnieniu wyroku Sąd przypomniał, że art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, w ogóle nie traktuje o momencie korekty, a jedynie stanowi o odliczeniu kosztów kwalifikowanych. W związku z tym można wysnuć wniosek, że w takiej sytuacji zastosowanie powinny znaleźć przepisy o charakterze ogólnym, co oznacza, że korekta powinna zostać dokonana w trybie art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, czyli na bieżąco. Sąd uznał, że jest to jedyna prawidłowa wykładnia, gdyż uwzględnia także cel gospodarczy, ideę i sens korekty kosztów. Ergo, w przypadku, gdy po rozliczeniu Ulgi B+R zostaną wystawione faktury korygujące, podatnik ma obowiązek dokonać korekty tylko raz w momencie otrzymania tych faktur.

Tezy powyższego wyroku WSA w Warszawie z 17 maja 2018 r. oraz pozostałe wywody w tej części, dodatkowo wzmacniają argumentację Wnioskodawcy, że Wnioskodawca powinien dokonać wyłączenia zwróconych wydatków z podstawy kalkulacji Ulgi B+R w momencie uzyskania środków z dofinansowania, czyli w zeznaniu podatkowym składanym za rok otrzymania zwrotu.

Za prawidłowością podejścia Wnioskodawcy świadczą również przepisy wyłączające możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio sfinansowanych z dotacji.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, za podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych przychody uważa się w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Należy wskazać, że przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych dzielą się na opodatkowane oraz zwolnione. Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT, wolne od podatku są dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonym w odrębnych ustawach. Oznacza to, że otrzymane kwoty dofinansowań (bez względu na ich charakter) nie stanowią dla podatnika przychodu w momencie ich uzyskania. Zwolnienie to obejmuje również środki otrzymywane ze środków europejskich w ramach tzw. dotacji unijnych (por. np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 16 stycznia 2012 r., nr IPTPB3/423-261/11-6/MF).

Z kolei, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-l6m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53 i 55, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Wydatki bezpośrednio sfinansowane za pomocą zwolnionych od podatku dotacji/dofinansowań nie stanowią zatem dla podatnika kosztów uzyskania przychodów.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, w przypadku niektórych z uzyskiwanych dofinansowań, całość lub część środków może być przyznawana Wnioskodawcy już po zakończeniu projektu (np. po kontroli końcowej). Dopiero wówczas można bowiem ocenić stopień realizacji warunków projektowych oraz zdecydować o wysokości należnego Wnioskodawcy dofinansowania. Należy mieć na uwadze, że w chwili dokonywania wydatku związanego z dofinansowaniem, Wnioskodawca nie może mieć pewności uzyskania dofinansowania ani jego wysokości, gdyż ocena spełnienia warunków programu dotacyjnego/grantowego dokonywana jest następczo. Brak spełnienia warunków projektowych może być niezależny od Wnioskodawcy (np. brak możliwości znalezienia odpowiedniego wykonawcy prac inwestycyjnych). Stąd, dopiero w momencie zatwierdzenia projektu i otrzymania środków z dofinansowania, aktualizuje się przewidziany w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, obowiązek wyłączenia kosztów pokrytych kwotą dofinasowania z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z przyjętą przez Wnioskodawcę polityką, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, Wnioskodawca wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki bezpośrednio sfinansowane z dofinansowań, a tym samym, zmniejszenie kosztów uzyskania przychodu następuje w roku faktycznego otrzymania dofinansowań. Takie podejście jest zdaniem Wnioskodawcy w pełni uzasadnione i potwierdzone zarówno w orzecznictwie sądowym jak i interpretacjach organów podatkowych – tym bardziej, biorąc pod uwagę treść ww. art. 18d ust. 5a ustawy o CIT. Podejście to znajdzie jednakowe zastosowanie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy CIT, w przypadku dofinansowań dotyczących elementów zaliczanych do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne, jeśli dofinansowanie otrzymywane jest następczo.

Wątpliwości co do momentu korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymanymi dotacjami/dofinansowaniami zostały rozstrzygnięte w uchwale NSA w składzie 7 sędziów z 14 grudnia 2015 r., sygn. akt II FPS 4/15, w której Sąd uznał, że dopóki podatnik nie otrzyma środków z dotacji, nie wystąpi skutek, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, tj. bezpośrednie sfinansowanie poniesionych przez podatnika wydatków z przychodów zwolnionych z opodatkowania (wobec tego wcześniejsze ujęcie tych wydatków w kosztach podatkowych jest zgodne z ustawą o CIT). Jak wskazano w przywołanej uchwale, dopóki podatnik nie otrzyma środków z dotacji, nie wystąpi skutek, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 58 u.p.d.o.p., tj. bezpośrednie sfinansowanie poniesionych przez podatnika wydatków z dochodów (przychodów) zwolnionych z opodatkowania (wobec tego wcześniejsze ujęcie tych wydatków w kosztach podatkowych, jako poniesionych w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a jednocześnie niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., jest zgodne z ustawą podatkową). W konsekwencji, w przypadku jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które następnie zostały zrefundowane ze środków stanowiących przychody zwolnione z CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 i pkt 52 ustawy o CIT, podatnik – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT – zobowiązany jest do zmniejszenia zrefundowanych kosztów uzyskania przychodów w miesiącu otrzymania dofinansowania. Jak wywiódł bowiem NSA w tezie omawianej uchwały, w przypadku jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków (kosztów) poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, które następnie zostały zrefundowane ze środków stanowiących dochody (przychody) zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 i pkt 52 u.p.d.o.p., podatnik – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 58 u.p.d.o.p. — zobowiązany jest do zmniejszenia zrefundowanych kosztów uzyskania przychodów w miesiącu otrzymania dofinansowania.

Co warte podkreślenia, od wydania powyższej uchwały, jest ona często przywoływana przez sądy administracyjne. Jednocześnie, sądy powołują się na tę uchwałę także w odniesieniu do odmiennych stanów faktycznych (zob. wyroki NSA z 9 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3349/15 oraz z 15 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3340/15). Toteż, na zasadzie analogii, zasada z niej wynikająca powinna znaleźć zastosowanie wprost do sytuacji Wnioskodawcy (na dopuszczalność stosowania wnioskowania per analogiom wskazuje R. Mastalski, który jednocześnie podkreśla zakaz stosowania analogii na niekorzyść podatnika – zob. R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Warszawa 2008, s. 124-126). Co więcej, zdaniem Wnioskodawcy, brzmienie wprowadzonego od 1 stycznia 2018 r. przepisu art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, de facto wprowadza tę zasadę wprost do ustawodawstwa, zatem powinna ona znaleźć również bezpośrednie zastosowanie w sytuacji Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, nie powinno budzić wątpliwości, że poniesione przez podatnika wydatki zaliczane na bieżąco do kosztów uzyskania przychodów czy to poprzez odpisy amortyzacyjne, a w okresie późniejszym zrefundowane, powinny być korygowane na bieżąco, tj. w momencie (roku podatkowym) otrzymania dofinasowania (korekta kosztów na bieżąco).

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, otrzymane dofinansowania analogicznie powinny być traktowane na cele stosowania Ulgi B+R. Innymi słowy, jeśli takie wydatki uznawane są za niestanowiące kosztów uzyskania przychodu dopiero w momencie uzyskania refundacji, to również w tym momencie powinno następować wyłączanie tych wydatków jako zwróconych na podstawie art. 18d ust. 5a ustawy o CIT w zw. z art. 18d ust 5 ustawy o CIT. Tylko w taki sposób możliwe będzie zapewnienie spójności traktowania tych samych zdarzeń w wyniku podatkowym Wnioskodawcy i w ocenie Wnioskodawcy, tak należy wprost interpretować normę zawartą w art. 18d ust. 5a ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę treść art. 18d ust. 5a ustawy o CIT, a także – posiłkowo – pozostałe przytoczone argumenty, w tym ww. uchwałę NSA, prawidłowe będzie, zdaniem Wnioskodawcy, kalkulowanie przez Spółkę kwoty przysługującej jej ulgi na prace badawczo-rozwojowe w taki sposób, że do podstawy jej kalkulacji, Wnioskodawca będzie wliczać wszystkie koszty spełniające warunki uznania ich za koszty kwalifikowane Ulgi B+R, a dopiero w przypadku refundacji części z nich kwotą uzyskaną z dofinansowań, Wnioskodawca w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania w danym roku podatkowym będzie wyłączać z podstawy kalkulacji Ulgi B+R, tj. w momencie składania zeznania podatkowego za rok, w którym otrzymał ów zwrot.

Na sam koniec, Wnioskodawca podkreśla, że jest świadomy, że przywołane interpretacje oraz wyroki sądów administracyjnych dotyczą konkretnej, indywidualnej sprawy danego podatnika osadzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Niemniej jednak, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z poglądami doktryny, mimo że orzecznictwo sądów administracyjnych wiąże tylko w konkretnej sprawie, w której zostało wydane, to powołanie w innej sprawie skutkuje tym, że argumentacja sądu w zakresie wykładni danego przepisu staje się argumentacją podatnika w rozstrzyganej sprawie (zob. B. Gruszczyński, A. Kabat, Komentarz do art. 121 Ordynacji podatkowej [w:] S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX/el. 2015 oraz wyrok NSA z 28 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1718/14). Podobnie powinny być potraktowane przytoczone przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne. Powyższe jest konsekwencją jednej z zasad prawa podatkowego wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na mocy ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175) oraz ustawy z dnia 9 listopada 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego działalności innowacyjnej (Dz.U. z 2017 r., poz. 2201), z dniem 1 stycznia 2018 r. zostały wprowadzone zmiany, które odnoszą się do tzw. ulgi badawczo-rozwojowej.

Zgodnie z art. 18d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”), podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową, zwane dalej „kosztami kwalifikowanymi”. Kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekraczać kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Rodzaje kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu w ramach ulgi na działalność badawczo-rozwojową zostały wymienione w art. 18d ust. 2-3 updop.

Ponadto, koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym (art. 18d ust. 5 updop).

Zgodnie z art. 18d ust. 5a updop, w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, które zostały mu zwrócone, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

W myśl art. 18d ust. 6 updop, podatnikowi, który w roku podatkowym prowadził działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów kwalifikowanych, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie zezwolenia.

Jak stanowi art. 18d ust. 7 updop, kwota kosztów kwalifikowanych nie może przekroczyć:

1. w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w ust. 3a, jest mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej – 150% kosztów, o których mowa w ust. 2-3a;
2. w przypadku pozostałych podatników, o których mowa w ust. 3a – 150% kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 1-4a i ust. 2a-3a, oraz 100% kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 5;
3. w przypadku pozostałych podatników – 100% kosztów, o których mowa w ust. 2-3.
   
   

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty kwalifikowane. W przypadku, gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia (art. 18d ust. 8 updop).

Zgodnie z art. 18e updop, podatnicy korzystający z odliczenia, o którym mowa w art. 18d, oraz podatnicy, którym przysługuje kwota określona w art. 18da, są obowiązani wykazać w zeznaniu poniesione koszty kwalifikowane podlegające odliczeniu lub stanowiące podstawę do wyliczenia przysługującej podatnikowi kwoty.

W myśl art. 9 ust. 1b updop, podatnicy prowadzący działalność badawczo-rozwojową, którzy zamierzają skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 18d, są obowiązani w ewidencji, o której mowa w ust. 1, wyodrębnić koszty działalności badawczo-rozwojowej.

W świetle powołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że aby podatnikowi podatku dochodowego od osób prawnych przysługiwało prawo odliczenia w zeznaniu podatkowym kosztów kwalifikowanych poniesionych w danym roku podatkowym powinny być łącznie spełnione następujące warunki:

1. podatnik poniósł koszty na działalność badawczo-rozwojową,
2. koszty na działalność badawczo-rozwojową stanowiły dla podatnika koszty uzyskania przychodów w rozumieniu updop,
3. koszty na działalność badawczo-rozwojową mieszczą się w zamkniętym katalogu kosztów kwalifikowanych określonym przepisami art. 18d ust. 2 - 3 updop,
4. ww. koszty uzyskania przychodów stanowiły koszty kwalifikowane w rozumieniu updop, przy czym jeżeli koszty kwalifikowane zostały poniesione w ramach badań podstawowych, badania te były prowadzone na podstawie umowy lub porozumienia z jednostką naukową w rozumieniu odrębnych przepisów,
5. w ewidencji, o której mowa w art. 9 ust. 1b updop, podatnik wyodrębnił koszty działalności badawczo-rozwojowej,
6. podatnik wykazał w zeznaniu podatkowym koszty kwalifikowane podlegające odliczeniu,
7. kwota odliczonych kosztów kwalifikowanych nie przekroczyła limitów określonych w updop,
8. koszty kwalifikowane nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiekolwiek formie.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z prowadzonymi pracami, Wnioskodawca otrzymuje różnego rodzaju dofinansowania w formie grantów i dotacji.

Dofinansowania, o których mowa we wniosku, stanowią dofinansowania związane z prowadzonymi pracami w ramach Działu Rozwoju Autobusów oraz Działu Adaptacji Rynkowych. W szczególności, Spółka zaznacza, że może ona uzyskiwać dofinansowania o podobnym charakterze również w związku z innymi kierunkami jej działalności, te jednak nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku niektórych z uzyskiwanych dofinansowań, całość lub część środków może być przyznawana Wnioskodawcy już po zakończeniu projektu (np. po kontroli końcowej). Dopiero wówczas można bowiem ocenić stopień realizacji warunków projektowych oraz zdecydować o wysokości należnego Wnioskodawcy dofinansowania.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy zgodnie z art. 18d ust. 5a updop, koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d updop, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 updop, w wyniku otrzymania dofinansowania, powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania.

W przypadku otrzymania dofinansowania, Spółka jest zobowiązana do uwzględnienia dofinansowania w kalkulacji kosztów kwalifikowanych, tj. wyłączenia kosztów kwalifikowanych objętych dofinansowaniem z ulgi na działalność badawczo-rozwojową. Rozwiązanie takie wynika bowiem wprost ze wskazanych powyżej przepisów. Skoro Spółka otrzyma zwrot części kosztów kwalifikowanych, to w odpowiedniej części koszty kwalifikowane nie mogą zostać odliczone w ramach ulgi na działalność badawczo-rozwojową.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać uwzględniony dla potrzeb kalkulacji ulgi na działalność badawczo-rozwojową, to poza posiadaniem przymiotu kosztu kwalifikowanego (zamknięty katalog wskazany w art. 18d ust. 2 i 3 updop), musi on być jednocześnie kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie może być podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie.

Jednocześnie rozstrzygnięcia wymaga moment dokonania odpowiednich korekt związanych z otrzymanym przez Spółkę dofinansowaniem w części dotyczącej ulgi na działalność badawczo-rozwojową.

Mając na uwadze brzmienie nowo wprowadzonego do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 18d ust. 5a – stwierdzić należy, że koszty, które pierwotnie spełniały warunki do uznania ich za koszty kwalifikowane na cele kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe, o której mowa w art. 18d updop, a które następczo należy uznać za zwrócone w rozumieniu art. 18d ust. 5 updop, w wyniku otrzymania dofinansowania, powinny być wyłączone z podstawy kalkulacji ulgi na prace badawczo-rozwojowe w momencie uzyskania środków z tego dofinansowania, czyli wraz z wyłączeniem takich kwot z kosztów uzyskania przychodów na cele rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym następuje zwrot.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.