Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.384.2018.4.MG
z 11 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 września 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.384.2018.1.MG i nr 0111-KDIB2-1.4010.294.2018.2.BKD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 września 2018 r. (data doręczenia 1 października 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 października 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 4 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie oceny ryzyka i szacowania poniesionych strat sklasyfikowaną pod symbolem 66.21.Z w Polskiej Klasyfikacji Działalności. Wskazana działalność jest prowadzona w zakresie nabywania prawa do odszkodowania komunikacyjnego, które są następnie dochodzone na drodze sądowej już we własnym imieniu i na własne ryzyko.

Wnioskodawca poszerzył zakres świadczenia usług dla kontrahentów prowadzących działalność gospodarczą w różnych formach prawnych. Działalność Wnioskodawcy polega przede wszystkim na nabywaniu prawa do dochodzenia odszkodowań w drodze cesji wierzytelności, czyli przelewu, o którym mowa w art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.

Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), od osób fizycznych nieprowadzących pozarolniczej działalności gospodarczej, ale również osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, osób prawnych oraz spółek jawnych. Nabycie tego rodzaju wierzytelności odbywa się po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez towarzystwo ubezpieczeniowe i określeniu wartości powstałej szkody,która zdaniem zbywającego wyceniona jest w zaniżonej wartości. Cesja wierzytelności dotyczy
różnicy pomiędzy otrzymaną kwotą a wartością, którą mógłby uzyskać poszkodowany od towarzystwa ubezpieczeniowego. Nabycie prawa do odszkodowania z reguły ma charakter jednorazowy i Wnioskodawcy z kontrahentami nie łączą żadne umowy handlowe.

Odszkodowania są następnie przedmiotem pozwów o zapłatę przed sądami cywilnymi. Niektóre postępowania kończą się zasądzeniem przez sąd należności wyższej bądź analogicznej do wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe. Część postępowań kończy się ugodą z towarzystwami ubezpieczeniowymi jeszcze przed rozpoczęciem postępowania sądowego. Wnioskodawca przy nabyciu wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej od osoby fizycznej nieprowadzącej pozarolniczej działalności gospodarczej przychód zbywającego powstaje zgodnie z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wypłata należności pieniężnej na rzecz klienta z tytułu cesji wierzytelności nie stanowi wypłaty odszkodowania, o którym mowa w art. 805 ustawy Kodeks cywilny, a cesję wierzytelności, o której mowa w art. 509 i dalszych ustawach Kodeksu cywilnego. W związku powyższym, nie znajduje zastosowanie zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe od przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy zobowiązani są pobierać, zaliczki na podatek dochodowy, co wynika wprost z art. 41 ust. 1 ww. ustawy. W związku z tym Wnioskodawca nabywając prawo do odszkodowania w ramach przelewu wierzytelności zobowiązany jest do wyliczenia, pobrania i wpłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz wystawić roczną imienną informację o uzyskanych przychodach PIT-11 oraz roczną informację o pobranych zaliczkach na podatek PIT-4R.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 października 2018 r. Wnioskodawca dodał, że przedmiotowy wniosek dotyczy 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca przy nabyciu wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej od kontrahenta będącego spółką kapitałową zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych?
2. Czy Wnioskodawca przy nabyciu od osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej związanej z działalnością gospodarczą cedenta zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
3. Czy Wnioskodawca przy nabyciu wierzytelności dotyczącej szkody komunikacyjnej od kontrahenta będącego spółką jawną zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 2 i nr 3 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2)

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Jest to odrębna kategoria źródeł przychodów od źródła ze zbycia praw majątkowych wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy. Przy dokonywaniu wykładni prawa podatkowego należy wskazać, że dany przychód nie może zostać zakwalifikowany jednocześnie do dwóch różnych źródeł przychodu ze względu na zastosowane przez ustawodawcę reguły kolizyjne podkreślające ich rozłączność. Zbycie przez cedenta prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą wierzytelności związanej z jego działalnością gospodarczą należy zakwalifikować do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Potwierdzeniem takiego stanowiska jest art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w sposób jednoznaczny wskazuje, że datą powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej jest dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usług oraz art. 14 ust 2 pkt 7ca ww. ustawy.

Podobne uregulowania można znaleźć również w odniesieniu do tego samego źródła przychodów tj. kapitałów pieniężnych, dla podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą w przypadku osiągania przychodów z odsetek bankowych.

Podmioty takie przychód z osiągniętych odsetek zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznają za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej a nie w sposób przewidziany dla podatników takiej działalności nieprowadzących na podstawie art. 30a ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 29 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Ke 617/10.

Skoro źródłem przychodu dla cedenta jest prowadzona przez niego pozarolnicza

działalność gospodarcza a wierzytelność jest związana z prowadzeniem przez niego tej działalności to po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek obliczenia, poboru i wpłaty zaliczki na podatek oraz nie powstaje obowiązek wystawienia informacji rocznych PIT-4R i PIT-11. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, czy cedent prowadzi działalność w zakresie zbywania wierzytelności, czy zbycie takie ma charakter okazjonalny. Podobnie jak w przypadku odsetek bankowych przedsiębiorca nie prowadzi działalności w zakresie udzielania kredytów i przyjmowania depozytów by mógł zaliczyć odsetki do źródła pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ad. 3)

Spółka jawna zgodnie z ustawą z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych

(Dz. U. z 2017 r., poz. 1577 – dalej: k.s.h.) jest spółką osobową. Na podstawie art. 8 § 1 k.s.h spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 8 ust. 1 wskazano,
że spółka osobowa dla celów podatku dochodowego jest transparentna podatkowo a opodatkowanie odbywa się na poziomie wspólników. Zgodnie z ww. przepisem to po stronie wspólników generowany jest przychód oraz koszty uzyskania przychodu określone w sposób proporcjonalny do prawa udziału w zyskach spółki. Wskazany w powyższy sposób przychód wspólnika spółki osobowej z tytułu udziału w takiej spółce to zgodnie z art. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zakwalifikować jako przychód z działalności gospodarczej. Przy sprzedaży wierzytelności przez spółkę jawną na jej wspólnikach będzie ciążył obowiązek wskazania uzyskanego proporcjonalnego przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów, przyporządkowanie wskazanego przychodu do źródła przychodu działalność gospodarcza, dokonania samoobliczenia podatku dochodowego i wpłacenia na rachunek właściwego organu podatkowego. Wnioskodawca nie będzie zatem zobowiązany do obliczenia, poboru i wpłaty zaliczki na podatek oraz nie powstaje obowiązek wystawienia przez Niego informacji rocznych PIT-4R i PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ww. ustawy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z opisu stanu faktycznego wynika, ze Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie oceny ryzyka i szacowania poniesionych strat. Działalność Wnioskodawcy polega przede wszystkim na nabywaniu prawa do dochodzenia odszkodowań w drodze cesji wierzytelności, czyli przelewu. Wnioskodawca poszerzył zakres świadczenia usług dla kontrahentów prowadzących działalność gospodarczą w różnych formach prawnych, tj. od osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą oraz spółek jawnych.

Instytucja zmiany wierzyciela została określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności, wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Na gruncie przepisów podatkowych transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

Wierzytelność jest więc prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę stanowi interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Są to więc także wierzytelności wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej spawy wskazać należy, że w sytuacji gdy wierzytelności są wierzytelnościami własnymi, wynikającymi z prowadzonej działalności gospodarczej, przychód z ich zbycia będzie związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zauważyć należy, że spółka jawna jest spółką osobową, co w konsekwencji oznacza, że swoje funkcjonowanie opiera na osobach wspólników. Wobec powyższego spółka jawna nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych – podatnikami są wspólnicy spółki. W związku z tym, transakcja zbycia wierzytelności własnych będzie wywoływała dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarcza w formie spółki jawnej konsekwencje w źródle przychodów jakim jest działalność gospodarcza. Podmiot prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany doliczyć wartość przychodu ze zbycia wierzytelności do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej i opodatkować je wraz z innymi uzyskanymi z tego źródła przychodami, stosownie do wybranej formy opodatkowania.

Zatem, w odniesieniu do wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę od osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą indywidualnie bądź w formie spółki jawnej w drodze cesji stwierdzić należy, że stanowią one dla tych osób przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wobec powyższego Wnioskodawca w takim przypadku nie jest zobowiązany, jako płatnik do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy w określonym terminie organowi podatkowemu ani do składania informacji lub deklaracji podatkowych z tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.