2018.10.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.370.2018.1.DR
z 15 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na udział w spotkaniach integracyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na udział w spotkaniach integracyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa podatkowego i prawnego. Posiada wpis na listę doradców podatkowych i przynależy do samorządu zawodowego doradców podatkowych na zasadach wskazanych w ramach ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 377 ze zm.) - dalej ustawa o doradztwie. Na podstawie przepisów wskazanych regulacji i aktów wewnątrzkorporacyjnych Wnioskodawca jest zobowiązany stale podnosić swoje kwalifikacje zawodowe. Dzieje się to m.in. poprzez uczestnictwo w szkoleniach. Jednocześnie w celu:

zwiększenia rozpoznawalności swojej osoby pośród innych doradców/prawników,
wymiany doświadczeń zawodowych,
poznania doradców podatkowych/prawników z innych regionów kraju w celu nawiązania z nimi współpracy zawodowej,

Wnioskodawca ma zamiar uczestniczyć w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych, jak i prawników (radców prawnych i adwokatów). Spotkania organizowane będą zarówno przez samorząd zawodowy doradców podatkowych, jak i przez inne podmioty. W ramach spotkań przewidziany będzie program np. wspólnego zwiedzania określonego obiektu, czy miejscowości, zajęcia sportowe, wspólne posiłki, gry i konkursy, aukcje charytatywne, gry miejskie, zawody sportowe, wspólne dyskusje, etc. Z tytułu uczestniczenia we wskazanym wydarzeniu Wnioskodawca będzie zobowiązany do opłacenia kosztów swojego udziału. Na tej podstawie będzie uzyskiwał od organizatora fakturę potwierdzającą dokonaną przez Niego płatność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione z tytułu uczestnictwa w ramach ww. spotkań stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy – wydatki poniesione z tytułu uczestnictwa w ramach ww. spotkań stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) - dalej „ustawa o PIT”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Na tej podstawie przyjmuje się, że aby dany wydatek stanowił koszt podatkowy, powinien (wszystkie przesłanki powinny być spełnione łącznie):

być poniesiony przez podatnika,
posiadać charakter definitywny,
być związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika,
być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
być należycie udokumentowany,
znajdować się poza katalogiem z art. 23 ustawy o PIT.

Dopiero, gdy dany wydatek spełnia łącznie wszystkie wskazane powyżej przesłanki może stanowić koszt działalności. A contrario brak spełnienia przez wydatek którejkolwiek z ww. przesłanek uniemożliwia uznanie go za koszt działalności podatnika.

Odnosząc się do stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy wydatki na uczestnictwo w spotkaniach integracyjnych stanowią koszt jego działalności. Wydatek ten będzie bowiem ponoszony przez Wnioskodawcę i to w sposób definitywny. Będzie także udokumentowany fakturą. Znajduje się poza katalogiem art. 23 ustawy o PIT.

Związany jest także z działalnością gospodarczą podatnika i poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Mianowicie zgodnie z art. 47 ust. 1 i nast. ustawy o doradztwie, doradcy podatkowi tworzą samorząd doradców podatkowych. Jednocześnie przynależność doradców podatkowych do Krajowej Izby Doradców Podatkowych jest obowiązkowa i powstaje z chwilą wpisu na listę.

Już na tej podstawie można wywnioskować istnienie obowiązku tworzenia przez każdego doradcę podatkowego samorządu zawodowego. Tworzenie to odbywa się w różnych formach, tj. działaniach wynikających z wykonywania określonych czynność wynikających wprost z przepisów (np. poprzez uczestniczenie w organach samorządu), jak i faktycznych, np. tworzeniu wzajemnych relacji pomiędzy poszczególnymi członkami samorządu. Jednocześnie uczestnictwo Wnioskodawcy w spotkaniach integracyjnych, o których mowa w przedmiotowym wniosku ma na celu:

zwiększenie rozpoznawalności jego osoby pośród innych doradców/prawników,
wymiany doświadczeń zawodowych,
poznania doradców podatkowych/prawników z innych regionów kraju w celu nawiązania z nimi współpracy zawodowej.

W oparciu o taki model działania faktycznie przychód Wnioskodawcy będzie ulegał zwiększeniu. Nawiązanie kontaktów z innymi osobami z branży umożliwi Wnioskodawcy po pierwsze uzyskiwanie zleceń spoza miejscowości, w której działa (na zasadzie uzyskiwania zleceń od poznanych na spotkaniach innych doradców/prawników) - zwiększy zatem Jego przychody. Po drugie umożliwi zlecanie zadań do wykonania w innych miejscowościach (na zasadzie zlecania wykonania określonych czynności poznanym na spotkaniach innym doradcom/prawnikom; umożliwi to z kolei brak konieczności udawania się do odległych zakątków kraju i zlecanie określonych czynności innym znanym Wnioskodawcy profesjonalistom) - będzie to prowadziło do zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy i zminimalizuje ponoszone przez Niego koszty (np. koszty podróży).

Jednocześnie, gdyby Wnioskodawca nie wykonywał działalności gospodarczej w zakresie doradztwa podatkowego, czy prawnego, z pewnością nie uczestniczyłby w tego rodzaju spotkaniach, co wskazuje, że to okoliczność prowadzenia działalności gospodarczej determinuje opisane działania. Prowadzi to także do wniosku, że uczestnictwo w ww. spotkaniach jest związane z prowadzoną działalnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
został właściwie udokumentowany,
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródła tego przychodu. Wydatek musi być na ten cel ukierunkowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W wydanym w składzie 7 sędziów wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „reprezentacja”, o której mowa w tym przepisie, stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Należy zaznaczyć, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Jak wskazał Sąd, dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ( w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 23).

Z powyższego wynika, że o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku przedsiębiorcy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami, akcentowania jego renomy i poszanowania kontrahenta. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Zatem, celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tego przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa podatkowego i prawnego. Posiada wpis na listę doradców podatkowych i przynależy do samorządu zawodowego doradców podatkowych. Na podstawie przepisów wskazanych regulacji i aktów wewnątrzkorporacyjnych Wnioskodawca jest zobowiązany stale podnosić swoje kwalifikacje zawodowe. Dzieje się to m.in. poprzez uczestnictwo w szkoleniach. Jednocześnie w celu:

zwiększenia rozpoznawalności swojej osoby pośród innych doradców/prawników,
wymiany doświadczeń zawodowych,
poznania doradców podatkowych/prawników z innych regionów kraju w celu nawiązania z nimi współpracy zawodowej,

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki związane z udziałem w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych, jak i prawników (radców prawnych i adwokatów), w czasie których odbywać się będą np. wspólne zwiedzanie określonego obiektu, czy miejscowości, zajęcia sportowe, wspólne posiłki, gry i konkursy, aukcje charytatywne, gry miejskie, zawody sportowe, wspólne dyskusje nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów o których mowa art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Związek przyczynowy pomiędzy ww. wydatkami, a przychodem osiągniętym z prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie doradztwa podatkowego jest zbyt odległy i warunkowy, aby mógł spełniać wymogi określone w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca nie wykazał bowiem we wniosku, że poniesienie ww. wydatków, co do zasady, będzie miało przełożenie na uzyskiwane wyniki ekonomiczne.

Wnioskodawca w treści opisu zdarzenia przyszłego wskazał wprost, że ma zamiar uczestniczyć w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych i prawników „w celu zwiększenia rozpoznawalności swojej osoby pośród innych doradców/prawników, wymiany doświadczeń zawodowych, poznania doradców podatkowych/prawników z innych regionów kraju w celu nawiązania z nimi współpracy zawodowej”.

Wnioskodawca będzie zatem nawiązywać kontakty w środowisku doradców podatkowych i prawników – co niewątpliwie w przypadku rodzaju prowadzonej przez Niego działalności jest uzasadnione – jednakże nie jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniego ani pośredniego wpływu wydatków poniesionych w tym celu, na wielkość osiąganych przychodów.

W czasie opisanych we wniosku spotkań integracyjnych działania Wnioskodawcy nakierowane będą na nawiązywanie relacji, współpracy zawodowej z osobami z branży, nie zaś na pozyskiwanie nowych klientów czy kontrahentów. W związku z tym – jak wskazano powyżej – w omawianej sytuacji nie wystąpi związek przyczynowo-skutkowy uzasadniający zaliczenie wydatków poniesionych na udział w spotkaniach integracyjnych do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić przy tym należy, że działania Wnioskodawcy skierowane będą do wąskiego, wyspecjalizowanego grona osób ze środowiska prawniczego i będą miały na celu tworzenie określonego wizerunku Wnioskodawcy na zewnątrz, co jednoznacznie wskazuje na reprezentacyjny charakter tych wydatków. Wydatki te spełniają zatem przesłanki pozwalające uznać je za koszty reprezentacyjne, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy.

Zatem, gdyby nawet istniały podstawy do przyjęcia, że przedmiotowe wydatki poniesione przez Wnioskodawcę pozostaną w związku z osiągniętym przez Niego przychodem z działalności gospodarczej, to i tak nie mogłyby stanowić kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie powyższa ocena podatkowo – prawna ww. wydatków w żadnym stopniu nie oznacza, że zanegowana została racjonalność działania Wnioskodawcy i wyboru określonego sposobu prowadzenia działań gospodarczych. Niemniej jednak nie wszystkie wydatki związane z działalnością gospodarczą – nawet, gdyby były ekonomicznie uzasadnione – stanowią koszty uzyskania przychodów. Takiego bowiem rozwiązania nie przewidział ustawodawca wprowadzając do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych katalog kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy – zgodnie z którym wydatki poniesione z tytułu uczestnictwa w ww. spotkaniach integracyjnych mogą – w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i jednocześnie znajdują się poza katalogiem art. 23 ww. ustawy – należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin