Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.338.2018.2.PP
z 16 października 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2018 r. (data wpływu 18 lipca 2018 r.) uzupełniony pismem z dnia 25 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) na wezwanie z dnia 20 września 2018 r. (data nadania 20 września 2018 r., data doręczenia 25 września 2018 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.338.2018.1.PP o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomościjest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 18 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.


Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 20 września 2018 r. (data nadania 20 września 2018 r., data doręczenia 25 września 2018 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.338.2018.1.PP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.


Pismem z dnia 25 września 2018 r. (data nadania 27 września 2018 r., data wpływu 2 października 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.


We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Od 18 lat Wnioskodawca jest w związku małżeńskim, w którym obowiązuje wspólność majątkowa. Mieszka razem z żoną tworząc jedno, wspólne gospodarstwo domowe. W roku 2011 Wnioskodawca otrzymał od rodziców lokal mieszkalny własnościowy. W roku 2012 Wnioskodawca wraz z żoną i synem przeprowadził się i zamieszkał w Szwecji, gdzie Jego żona otrzymała stałą pracę jako lekarz okulista. W roku 2014 Wnioskodawca wraz z żoną kupił dom w Szwecji. Zakup domu został w 95% skredytowany przez szwedzki bank, 5% stanowił wkład własny pokryty z oszczędności. Ponieważ ani w tym okresie ani wcześniej Wnioskodawca nie miał pracy w Szwecji, bank udzielił kredytu żonie Wnioskodawcy, była ona jedynym formalnym kredytobiorcą. Dom stał się dla Wnioskodawcy oraz Jego żony miejscem zamieszkania i zameldowania w Szwecji. W maju 2015 r. Wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny własnościowy, który otrzymał od rodziców w roku 2011. Środki ze sprzedaży lokalu mieszkalnego Wnioskodawca zamierzał wraz z żoną przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe, co wykazał w zeznaniu podatkowym za rok 2015. W roku 2016 Wnioskodawca rozpoczął wraz z żoną działalność gospodarczą w Szwecji, co dało Mu uznawane przez szwedzki bank zatrudnienie. W roku 2017 bank uznał, że Wnioskodawca spełnia już niezbędne warunki, zaakceptował wniosek i zezwolił, aby stał się On formalnym współposiadaczem domu i związanego z nim kredytu. We wrześniu i grudniu 2017 r. Wnioskodawca wydał środki uzyskane ze sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w Polsce na spłatę kredytu na wkład własny i częściową spłatę kredytu hipotecznego domu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zakupiona w roku 2014 nieruchomość (dom w Szwecji) od początku stanowiła majątek wspólny. Od chwili zawarcia małżeństwa 18 lat temu Wnioskodawca pozostawał (i pozostaje obecnie) w ustawowej wspólności majątkowej, a zatem w myśl par. 1 art. 31 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2082), tj.: „Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny)”. Dom w Szwecji od początku stanowił ustawową wspólność majątkową małżonków.


Wnioskodawca wyjaśnił, że stwierdzając, że w roku 2017 bank zezwolił aby stał się On formalnym współposiadaczem domu i związanych z nim kredytów, miał na myśli dokładnie to: bank zezwolił w 2017 roku aby stał się On współkredytobiorcą i zostały wtedy podpisane (przez przedstawiciela banku, Wnioskodawcę i Jego żonę) aneksy do umów kredytowych. Od tego momentu Wnioskodawca jest również formalnie uznawany przez bank za współposiadacza domu, co zostało odnotowane w odpowiednich szwedzkich rejestrach.


Wnioskodawca podkreślił, że zakupiony w roku 2014 dom, był (i jest) miejscem Jego i żony wspólnego gospodarstwa domowego. Oboje, od samego początku w roku 2014, są zameldowani pod adresem tego domu zarówno w szwedzkich rejestrach państwowych jak i w banku, który udzielił kredytów na zakup domu.


Wnioskodawca nie był ujęty jako strona w zawartych w 2014 roku umowach kredytowych na zakup domu, Jego żona była w nich jedynym formalnym kredytobiorcą.


Powodem tego był fakt, że w roku 2014 Wnioskodawca nie miał zatrudnienia w Szwecji, a co za tym idzie nie podnosił zdolności kredytowej swojej rodziny. Z tego względu, dzięki uprzejmości pracownika banku, nie został uwzględniony w wyliczeniach zdolności kredytowej i co za tym idzie w zawartych umowach kredytowych. Okazane zaufanie w dużej mierze wynikało z faktu, że żona miała w Szwecji stałe zatrudnienie jako lekarz.


Wnioskodawca nie wyrażał w roku 2014 zgody na wzięcie przez żonę kredytów na zakup domu. Bank nie wymagał od Niego takiej zgody. Wnioskodawca wskazuje, że został pominięty we wniosku kredytowym i całym procesie udzielania kredytu.


Wnioskodawca formalnie przystąpił do związanych z domem kredytów w roku 2017 z chwilą podpisania odpowiednich dokumentów w banku. W praktyce jednak kredyty te były współdzielone z żoną (tj. spłacane razem) od początku w roku 2014.


Wnioskodawca wskazał, że w podpisanych w roku 2017 aneksach do umów kredytowych jest stwierdzenie, że jest to wspólne zobowiązanie Wnioskodawcy i Jego żony, tj. że Wnioskodawca wraz z żoną ponosi solidarną i taką samą odpowiedzialność za wszystkie wynikające z umów zobowiązania.


Według podpisanych w 2017 roku aneksów do umów kredytowych Wnioskodawca stał się stroną tych umów w dniu podpisania aneksów, tj. w roku 2017. W roku 2017 Wnioskodawca wraz z żoną stali się „nowymi posiadaczami kredytów" (stwierdzenie użyte w aneksach), ale numery umów kredytowych (bankowe identyfikatory kredytów) oraz warunki kredytów (np. oprocentowanie) pozostały bez zmian.


W roku 2014 żona podpisała umowy na dwa odrębne kredyty związane z zakupem domu w Szwecji: pierwszym był główny kredyt hipoteczny, drugim był kredyt na pokrycie brakującej części wkładu własnego. Według zasad obowiązujących w szwedzkich bankach w roku 2014 przy udzielaniu kredytu hipotecznego wymagany był minimalny wkład własny w wysokości 15%, której to kwoty Wnioskodawca z żoną nie posiadał. Z uwagi na wspomniany wcześniej fakt, że żona w roku 2014 była zatrudniona od dwóch lat w Szwecji jako lekarz z umową o pracę na czas nieokreślony, bank wyraził zgodę na warunki specjalne: pozwolono wpłacić tylko 5% wkładu własnego, na pozostałe 10% wkładu został udzielony kredyt specjalny. Jego oprocentowanie było znacząco wyższe niż kredytu hipotecznego, ale niższe niż ewentualnej pożyczki gotówkowej. Zapis w tym kredycie mówił, że jego celem jest pokrycie brakującej części wkładu własnego. Podobnie jak w przypadku kredytu hipotecznego, również w przypadku kredytu na wkład własny Wnioskodawca nie był włączony w proces wnioskowania o kredyt i podpisanie umowy - w roku 2014 do obu kredytów formalnie przystąpiła wyłącznie żona.


W roku 2017 bank ujął Wnioskodawcę jako współkredytobiorcę w obu kredytach: kredycie hipotecznym i kredycie na sfinansowanie brakującej części wkładu własnego.


Środki uzyskane ze sprzedaży w roku 2015 lokalu mieszkalnego, otrzymanego w darowiźnie, zostały przeznaczone na spłatę całości kredytu na sfinansowanie brakującej części wkładu własnego oraz na częściową spłatę kredytu hipotecznego.


Spłaty te nastąpiły w roku 2017 po tym, jak w obu kredytach Wnioskodawca został ujęty jako współkredytobiorca.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy Wnioskodawca spełnia warunki zwolnienia z podatku dochodowego od środków uzyskanych ze sprzedaży mieszkania przed upływem 5 lat, które są określone w art. 21 ust. 1 pkt 131, art. 21 ust. 25 i art. 21 ust. 26 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.)?


Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ ze swoją żoną ma wspólność majątkową i żyje w jednym, wspólnym gospodarstwie domowym, zatem kredyt na zakup domu od samego początku był Wnioskodawcy oraz Jego żony wspólnym zobowiązaniem. Dopisanie Wnioskodawcy w roku 2017 do aktu własności domu i uczynienie oficjalnym współkredytobiorcą stanowiło tylko formalne potwierdzenie takiego stanu faktycznego. Dom, o którym mowa, jest jedyną posiadaną przez Wnioskodawcę (wspólnie z żoną) nieruchomością i miejscem, w którym żyje i mieszka, a zatem spłacając cześć obciążającego go kredytu zaspokajał swoje potrzeby mieszkaniowe. Na spłatę kredytu przeznaczył całość pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży lokalu mieszkalnego w roku 2015. Z powyższych względów Wnioskodawca uważa, że stan faktyczny uzasadnia zastosowanie przepisów wskazanych w pytaniu w poz. 75, które pozwalają na zwolnienie z podatku od dochodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).


Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.


Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.


Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, mający miejsce zamieszkania w Szwecji dokonał sprzedaży nieruchomości położonej w Polsce.


Mając na uwadze wyżej wymienione okoliczności stwierdzić zatem należy, że co do opodatkowania dochodów Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193).


Na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji, dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.


Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące własności ziemi, budynki, pożytki z nieruchomości, jak również prawa do stałych i zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego (art. 6 ust. 2 Konwencji).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 Konwencji zyski osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z przeniesienia tytułu własności majątku nieruchomego, o którym mowa w artykule 6, i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, albo z przeniesienia własności akcji lub innych praw w spółce, której majątek składa się głównie z majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.


Ujęcie w tym przepisie słów „mogą być opodatkowane” nie oznacza możliwości opodatkowania. Sformułowanie to oznacza, że zbycie nieruchomości położonej w danym kraju (w tym wypadku w Polsce) podlega opodatkowaniu w tym kraju, o ile ustawy podatkowe danego kraju przewidują takie opodatkowanie.


Wobec powyższego dochody osoby posiadającej miejsce zamieszkania na terytorium Szwecji z tytułu nieruchomości położonych na terytorium Polski są opodatkowane w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.


Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.


Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)- c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości praw majątkowych podatkiem dochodowym od osób fizycznych, istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości lub prawa majątkowego.


Z treści stanu faktycznego wynika, że w 2015 r. Wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny, położony w Polsce, który nabył w 2011 r.


Zatem sprzedaż ww. nieruchomości stanowi dla Wnioskodawcy źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, że nastąpiła ona przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.


W rozpatrywanej sprawie znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.


W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojśćdo skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości). Pomiędzy tymi wydatkami, a dokonanym odpłatnym zbyciem, musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.


Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia odbywa się zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.


W myśl art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.


Zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.


Wysokość ww. nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).


Stosownie do art. 22 ust. 6f ww. ustawy koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.


Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

  1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
  2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy).


Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).


Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidział możliwość zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości, po spełnieniu określonych warunków, o których mowa w ustawie. Zgodnie z treścią tego przepisu – wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.


Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy – za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

  1. wydatki poniesione na:
    1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
    2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
    3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
    4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
    5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,

  1. wydatki poniesione na:
    1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
    2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
    3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)

- w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.


Zgodnie z art. 21 ust. 26 ww. ustawy – przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.


Stosownie do art. 21 ust. 29 ww. ustawy – w przypadku gdy kredyt (pożyczka), o którym mowa w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c), stanowi część kredytu (pożyczki) przeznaczonego na spłatę również innych niż wymienione w tych przepisach zobowiązań kredytowych (pożyczkowych) podatnika, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki przypadające na spłatę kredytu (pożyczki) określonego w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c) oraz zapłacone odsetki od tej części kredytu (pożyczki), która proporcjonalnie przypada na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c).


Należy wskazać, że przepis ust. 1 pkt 131 nie ma zastosowania do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, które podatnik uwzględnił korzystając z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, którymi sfinansowane zostały wydatki określone w ust. 25 pkt 1, uwzględnione przez podatnika korzystającego z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym (art. 21 ust. 30 ww. ustawy).

Ponadto należy zauważyć, że wszelkiego rodzaju ulgi czy zwolnienia są odstępstwem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, w sposób szczegółowy uregulowanymi w przepisach materialnego prawa podatkowego. Są one przywilejami, z których podatnik ma prawo, a nie obowiązek skorzystania. Zatem oceniając ciążące na nim obowiązki wynikające z zastosowania danej ulgi czy zwolnienia podatkowego należy dokonać ścisłej, literalnej wykładni przepisu regulującego daną ulgę czy zwolnienie. W związku z tym, tylko wydatkowanie środków uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych – w terminie i na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131, a szczegółowo określone w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Ponadto treść ww. art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy wskazuje, że oprócz czasu, w którym przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości ma zostać wydatkowany, istotny jest również cel, na który został wydatkowany. Ustawodawca w art. 21 ust. 25 ww. ustawy zawarł katalog wydatków stanowiących „własne cele mieszkaniowe” podatnika, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy. Katalog tych wydatków ma charakter zamknięty – jest to wyliczenie enumeratywne. Ustawodawca formułując zwolnienie przedmiotowe w sposób jednoznaczny wskazał realizację celów mieszkaniowych, które pozwalają na skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania dochodu ze sprzedaży.

Ze zwolnienia tego wypływa daleko idąca konsekwencja zawarta w stwierdzeniu „własne cele mieszkaniowe”. Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne” świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania ww. zwolnienia i dopisując ten przymiotnik podkreślił, że celem nadrzędnym jest zwolnienie tylko takiego przychodu, który wydatkowany zostanie na zaspokojenie „własnych celów mieszkaniowych” rozumianych jako potrzeba zapewnienia sobie dachu nad głową. Tak więc uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy zwolnienie od podatku dochodowego w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika, a nie lokata kapitału lub zdobywanie źródła zarobkowania bądź zapewnienie dachu nad głową innym osobom niż podatnik. Wyraz „mieszkaniowe” w wyrażeniu „własne cele mieszkaniowe” należy odnosić podmiotowo do zamiaru zamieszkiwania związanego z różnymi sposobami wydatkowania przychodu, a nie do wydatkowania przychodu w znaczeniu jedynie przedmiotowym. Zamiarem ustawodawcy tworzącego zwolnienie przedmiotowe w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było zachęcanie podatników do nabywania w miejsce zbywanych praw majątkowych czy nieruchomości, innych nieruchomości lub praw przeznaczonych do zaspokajania ich indywidualnych potrzeb mieszkaniowych. U podstaw omawianego zwolnienia legło założenie, że nie powinny być opodatkowane środki wydane na realizację własnego celu mieszkaniowego. Powyższe wnioski wynikają wprost z brzmienia przepisu normującego powyższe zwolnienie.


Celem mieszkaniowym, który Wnioskodawca zamierza zrealizować jest spłata kredytu zaciągniętego przez Jego żonę, w trakcie trwania wspólnoty majątkowej na cel określony w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, tj. na nabycie domu, położonego w Szwecji.


Należy w tym miejscu podkreślić, że istotną kwestią jest, aby kredyt, na spłatę którego mają zostać przeznaczone środki ze sprzedaży nieruchomości był kredytem zaciągniętym przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu ze sprzedaży i aby kredyt ten zaciągnięty był przez osobę, która uzyskuje przychód ze sprzedaży.


W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że pozostaje od 18 lat w związku małżeńskim, w którym obowiązuje małżeńska wspólnota majątkowa. W 2014 r. Wnioskodawca wraz z żoną kupił dom, który od początku stanowił ustawową wspólność majątkową małżeńską. Żona Wnioskodawcy zaciągnęła kredyt w 2014 r. w banku na zakup domu. Kredytobiorcą była jedynie żona Wnioskodawcy. Wnioskodawca wraz z żoną w 2016 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, co dało uznawane przez szwedzki bank zatrudnienie. W 2017 r. bank uznał, że Wnioskodawca spełnia warunki i zaakceptował wniosek, aby mógł stać się formalnym współposiadaczem domu i związanego z nim kredytu. Według podpisanych w 2017 r. aneksów do umów kredytowych, Wnioskodawca stał się stroną tych umów w dniu podpisania aneksów, tj. w 2017 r.


W tym miejscu należy wyjaśnić, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2018 r., poz. 950).


Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.


Tym samym, biorąc pod uwagę powyższą argumentację, Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia, wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przeznaczając środki uzyskane ze sprzedaży otrzymanej nieruchomości na spłatę kredytu, zaciągniętego w 2014 r. przez żonę, na zakup domu, w którym realizuje On wraz z rodziną własne cele mieszkaniowe poprzez zamieszkiwanie w nim. Istotny dla powyższego rozstrzygnięcia jest fakt, że kredyt został zaciągnięty przez żonę Wnioskodawcy, która była stroną umowy kredytowej. Wnioskodawca przystąpił do kredytu, za zgodą banku, dopiero w 2017 r., tj. po dniu uzyskania przychodu z opłatnego zbycia, stając się równocześnie formalnym współwłaścicielem domu. Wnioskodawca nie był ujęty jako strona w zawartych w 2014 roku umowach kredytowych na zakup domu, Jego żona była w nich jedynym formalnym kredytobiorcą.


Należy podkreślić, że w przepisie określającym zwolnienie przedmiotowe przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 25 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) ustawodawca jednoznacznie określił, że istnieje możliwość zwolnienia przychodu z odpłatnego zbycia w sytuacji przeznaczenia tego przychodu na spłatę kredytu zaciągniętego przed dniem uzyskania przychodu.


W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca najpierw zbył nieruchomość, a dopiero później został dopisany do kredytu. Pomimo, że nieruchomość była objęta wspólnością majątkową, to jednak kredytobiorcą była wyłącznie żona Wnioskodawcy. Dla banku zatem, to wyłącznie żona Wnioskodawcy była formalnie zobowiązana do spłaty tego kredytu. Wnioskodawca, w momencie udzielania kredytu nie był również uwzględniany przy obliczaniu zdolności kredytowej.


Zatem na dzień uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości Wnioskodawca nie był zobowiązany do spłaty kredytu zaciągniętego na nieruchomość, w której mieszka.

Tym samym Wnioskodawca nie spełnił warunków, uprawniających do skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie był stroną umowy kredytowej (formalnym kredytobiorcą) w dniu zaciągnięcia kredytu. Faktu tego nie zmieniło późniejsze dopisanie, za zgodą banku, Wnioskodawcy do umowy kredytowej, gdyż według podpisanych aneksów, Wnioskodawca stał się kredytobiorcą dopiero w 2017 r.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.


Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj