Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.388.2018.1.AN
z 19 października 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy:

  • Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności wynikające z Umów Leasingu operacyjnego, jak i Umów Leasingu finansowego, nie będzie stanowiła przychodu po stronie Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 1);
  • Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności Pożyczkowe stanowić będzie przychód Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 3);
  • Wartość Wierzytelności Pożyczkowych w zakresie kwoty głównej pożyczki niespłaconej na datę graniczną będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki jednorazowo w dniu zbycia tych Wierzytelności Pożyczkowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 4);
  • Płatności otrzymane przez Spółkę od Dłużników z tytułu spłaty Wierzytelności (wynikających z Umów Leasingu oraz Umów Pożyczki), które będą przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie Wierzytelnościami, nie będą stanowiły przychodu SPV podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy:

  • Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności wynikające z Umów Leasingu operacyjnego, jak i Umów Leasingu finansowego, nie będzie stanowiła przychodu po stronie Spółki;
  • Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności Pożyczkowe stanowić będzie przychód Spółki;
  • Wartość Wierzytelności Pożyczkowych w zakresie kwoty głównej pożyczki niespłaconej na datę graniczną będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki jednorazowo w dniu zbycia tych Wierzytelności Pożyczkowych;
  • Płatności otrzymane przez Spółkę od Dłużników z tytułu spłaty Wierzytelności (wynikających z Umów Leasingu oraz Umów Pożyczki), które będą przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie Wierzytelnościami, nie będą stanowiły przychodu SPV podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności, w zakresie zawierania umów leasingu operacyjnego i finansowego oraz udzielania klientom finansowania w formie pożyczek.

Celem uzyskania finansowania potrzebnego do prowadzonej działalności, Spółka zamierza przeprowadzić transakcję sekurytyzacyjną (dalej: „Sekurytyzacja”), określenie to ma zastosowanie także do sekurytyzacji wierzytelności zbytych do Banku, w przypadku, gdy Bank będzie brał udział w transakcji sekurytyzacyjnej (zgodnie z poniższym opisem), w odniesieniu do następujących wierzytelności:

  1. wierzytelności wynikających z umów leasingu (dalej: „Umowy Leasingu”) zawartych przez Spółkę (jako finansującego) z korzystającymi będącymi polskimi przedsiębiorcami (dalej: „Leasingobiorcy”) i stanowiących roszczenia w stosunku do Leasingobiorców, przede wszystkim o zapłatę rat leasingowych oraz ewentualnie innych należności wynikających z zawartych Umów Leasingu, a także wierzytelności o zapłatę ceny za przedmiot leasingu (tj. wynikającej z wykonania prawa do żądania przez Leasingobiorcę sprzedaży przedmiotu leasingu po zakończeniu Umowy Leasingu za ustaloną cenę - dalej: „Wierzytelności Leasingowe”);
  2. wierzytelności wynikających z umów pożyczek (dalej: „Umowy Pożyczek”) zawartych przez Spółkę (jako pożyczkodawcę) oraz pożyczkobiorców będących polskimi przedsiębiorcami (dalej: „Pożyczkobiorcy”), na podstawie których Spółka udzieliła Pożyczkobiorcom finansowania na zakup przedmiotów określonych w Umowach Pożyczek (dalej: „Wierzytelności Pożyczkowe”)

(dalej: „Wierzytelności”, zaś Leasingobiorcy i Pożyczkobiorcy będą łącznie określani jako „Dłużnicy”).

Wierzytelności Leasingowe mogą wynikać zarówno z umów leasingu operacyjnego (uregulowanego w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”)), jak i finansowego (uregulowanego w art. 17f ustawy o CIT). Przedmiotem Umów Leasingu są, w szczególności, środki transportu, w skład których wchodzą również pojazdy samochodowe w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a także maszyny i urządzenia.

W skład Wierzytelności będących przedmiotem Sekurytyzacji nie będzie wchodził podatek od towarów i usług, który naliczany jest przez Spółkę na Wierzytelnościach Leasingowych. Wierzytelności, które będą objęte Sekurytyzacją będą wierzytelnościami niewymagalnymi. Nie będą to również wierzytelności stanowiące tzw. złe długi, a wręcz przeciwnie, na dzień stanowiący tzw. datę graniczną (cut-off date) poprzedzającą przeprowadzenie Sekurytyzacji Wierzytelności (tj. ich zbycie do spółki celowej), nie będą istniały przesłanki do uznania tych Wierzytelności za zagrożone nieściągalnością. Przedmiotem Sekurytyzacji mogą być zarówno Wierzytelności wyrażone w walucie PLN, jak i w EURO.

Działalność leasingowa i pożyczkowa Spółki jest finansowana przede wszystkim ze środków uzyskanych od Banku A S.A. (dalej: „Bank”), który jest podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Działalność w zakresie zawierania Umów Leasingu finansowana jest w przeważającej większości poprzez sprzedaż wierzytelności do Banku na podstawie umów faktoringu tj. wierzytelności wynikające z Umów Leasingu zawieranych przez Spółkę są przelewane przez Spółkę (jako faktoranta) na Bank (jako faktora) w zamian za wartość nominalną zbytych wierzytelności, pomniejszoną o pobrane z góry przez Bank wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług faktoringu w postaci odsetek dyskontowych, obliczonych zgodnie ze szczegółowymi postanowieniami umów faktoringu.

Działalność w zakresie udzielania pożyczek oraz bieżąca działalności Spółki finansowana jest z kredytów pozyskanych przez Spółkę z Banku.

Powyższy model finansowania będzie kontynuowany w przyszłości. Niemniej jednak, celem uzyskania dodatkowego finansowania, przede wszystkim od podmiotów zewnętrznych, Spółka zamierza przeprowadzić wspomnianą wyżej Sekurytyzację Wierzytelności.

Zważywszy na fakt, iż część Wierzytelności Leasingowych, które będą przedmiotem Sekurytyzacji, została przeniesiona na podstawie umów faktoringowych do Banku, rozważane są dwa opisane poniżej scenariusze przeprowadzenia Sekurytyzacji, w której Wierzytelności zostaną zbyte do spółki celowej (dalej: „SPV”):

  1. dokonane zostanie zwrotne przeniesienie z Banku do Spółki Wierzytelności Leasingowych będących przedmiotem faktoringu, a następnie jedynie Spółka dokona zbycia do SPV w ramach Sekurytyzacji zarówno Wierzytelności Leasingowych zwrotnie przeniesionych do Spółki z Banku, jak i Wierzytelności Leasingowych, które nie były wcześniej przedmiotem faktoringu, a także Wierzytelności Pożyczkowych,
  2. ewentualnie, Sekurytyzacja zostanie dokonana poprzez zbycie przez Spółkę do SPV Wierzytelności Pożyczkowych oraz tych Wierzytelności Leasingowych, które nie były przedmiotem faktoringu z Bankiem, natomiast Bank dokona w ramach Sekurytyzacji zbycia do SPV Wierzytelności Leasingowych, które nabył na podstawie umów faktoringowych od Spółki.

W przypadku rozwiązania opisanego pod literą (a) powyżej, zwrotne przeniesienie Wierzytelności Leasingowych z Banku do Spółki poprzedzałoby ich Sekurytyzację (tj. zbycie do SPV), i zostałoby dokonane w rezultacie częściowego rozwiązania zawartych umów faktoringu i zwrotnego przeniesienia Wierzytelności Leasingowych z Banku do Spółki, w zamian za zwrot przez Spółkę do Banku otrzymanej kwoty wartości nominalnej przenoszonych zwrotnie Wierzytelności Leasingowych pomniejszonej o odpowiednią korektę wynagrodzenia w postaci odsetek dyskontowych należnego Bankowi. Bank zamierza wystawić fakturę korygującą pierwotną fakturę wystawioną z tytułu usługi faktoringowej.

Jak wyżej wspomniano, planowana Sekurytyzacja zostanie przeprowadzona poprzez odpłatny przelew Wierzytelności przez Spółkę (oraz ewentualnie także przez Bank) do spółki celowej – SPV, która została utworzona w Irlandii. SPV jest rezydentem podatkowym Irlandii. SPV nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. SPV nie jest też zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług w Polsce (rejestracja dla celów VAT w Polsce może mieć miejsce jedynie w nadzwyczajnej w sytuacji, w której konieczne byłoby w przyszłości przejęcie własności Przedmiotów Zabezpieczeń, jak wspomniano poniżej). SPV nie jest powiązana kapitałowo lub organizacyjnie ze Spółką oraz z Bankiem, a przedmiotem działalności SPV jest wyłącznie nabywanie wierzytelności oraz uzyskanie finansowania (w szczególności, poprzez emisję papierów wartościowych, o której mowa poniżej), a także wykonywanie czynności z tym związanych (przy czym jak niżej wskazano, po ewentualnym przejęciu w przyszłości własności Przedmiotów Zabezpieczeń, przedmiotem działalności SPV będzie także oddawanie przejętych przedmiotów w odpłatne używanie lub/oraz ich odsprzedaż).

Zagadnienie sekurytyzacji zostało opisane w art. 92a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 z późn. zm.). Zgodnie z ustępem 3 tego artykułu, bank może przenieść wierzytelność w drodze umowy na, niebędącą towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo funduszem sekurytyzacyjnym, spółkę kapitałową (podmiot emisyjny) w celu emisji przez ten podmiot papierów wartościowych, których zabezpieczenie stanowią sekurytyzowane wierzytelności. Zgodnie natomiast z art. 92a ust. 4 ustawy Prawo Bankowe, podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z bankiem przenoszącym wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w art. 92a ust. 3, a także wykonywanie czynności z tym związanych.

W przypadku zatem, gdy w Sekurytyzacji będzie brał udział także Bank (przenosząc Wierzytelności Leasingowe wcześniej nabyte od Spółki w ramach faktoringu), wówczas powyższe przepisy będą mieć bezpośrednie zastosowanie do transakcji sekurytyzacyjnej. SPV jest podmiotem emisyjnym o statusie odpowiadającym opisowi wskazanemu w art. 92a ust. 3 i ust. 4 Prawa Bankowego.

Transakcja sekurytyzacji jest procesem składającym się z wielu czynności oraz wymagającym współpracy przynajmniej trzech podmiotów - inicjatora sekurytyzacji, podmiotu emisyjnego oraz inwestorów lub inwestora. Efektem i ekonomicznym celem Sekurytyzacji będzie pozyskanie środków pieniężnych przez Spółkę oraz ewentualnie także przez Bank poprzez wykorzystanie aktywów w postaci Wierzytelności. Sekurytyzacja wpłynie na poprawę płynności finansowej Spółki oraz Banku (w przypadku jego udziału w transakcji).

Planowana Sekurytyzacja nie będzie obejmować wyłącznie zbycia Wierzytelności przez Spółkę/ Bank do SPV, ale do jej przeprowadzenia konieczne będą także inne kluczowe operacje. W skład planowanej Sekurytyzacji wchodzić będą m.in. następujące podstawowe elementy transakcyjne:

  • Przeniesienie Wierzytelności ze Spółki (oraz ewentualnie także z Banku) do SPV będzie następować w wykonaniu umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy Spółką (ewentualnie także Bankiem) i SPV. Przelew Wierzytelności w ramach Sekurytyzacji będzie dokonywany w sposób rewolwingowy, co oznacza, że zgodnie z założeniami Sekurytyzacji, do SPV będą sprzedawane periodycznie poszczególne transze Wierzytelności w czasie trwania okresu rewolwingowego, przy założeniu, że Wierzytelności ujęte w danej transzy będą spełniać wcześniej ustalone warunki kwalifikujące te Wierzytelności do Sekurytyzacji (przede wszystkim, przedmiotowe Wierzytelności muszą być wierzytelnościami tzw. performującymi, czyli niestanowiącymi złych długów). Wierzytelności będą przenoszone wraz z roszczeniami ubocznymi (zarówno o charakterze pieniężnym jak i niepieniężnym). Wraz z Wierzytelnościami, SPV będzie także nabywać prawo do zaspokojenia się z zabezpieczeń ustanowionych celem zagwarantowania prawidłowego wykonania przez Dłużników zobowiązań wynikających z Umów Leasingu i Umów Pożyczki.
  • W zamian za nabyte Wierzytelności SPV zapłaci cenę Spółce oraz Bankowi (w przypadku sprzedaży części Wierzytelności Leasingowych także przez Bank). Cena za Wierzytelności Leasingowe będzie niższa od łącznej kwoty zbywanych Wierzytelności Leasingowych (obejmującej ich część kapitałową i odsetkową, a także kwotę ceny nabycia przedmiotu leasingu przez Leasingobiorcę w przypadku skorzystania przez niego z prawa zakupu przedmiotu leasingu po zakończeniu Umowy Leasingu) określonej na tzw. datę graniczną (cut-off date, tj. datę ustaloną przez strony i poprzedzającą dzień sprzedaży Wierzytelności przenoszonych w ramach jednej transzy). Różnica między sumą Wierzytelności Leasingowych wskazaną powyżej a ceną sprzedaży stanowić będzie dyskonto uzyskiwane przez SPV na nabyciu Wierzytelności Leasingowych. Cena należna Spółce za Wierzytelności Pożyczkowe będzie odpowiadać wartości nominalnej części kapitałowej Wierzytelności Pożyczkowych, określonej na wyżej wskazaną datę graniczną.
  • Wierzytelności Pożyczkowe sprzedawane przez Spółkę do SPV nie będą obejmować odsetek naliczonych do dnia sprzedaży tych Wierzytelności (tj. odsetek należnych Spółce przed dniem sprzedaży Wierzytelności). SPV będzie uprawniona do otrzymania odsetek od udzielonych pożyczek należnych od dnia nabycia Wierzytelności Pożyczkowych od Spółki. Wierzytelności Pożyczkowe przenoszone do SPV będą obejmować kwotę główną pożyczek począwszy od daty granicznej (cut-off date). W konsekwencji, kwoty główne spłaconych pożyczek otrzymane przez Spółkę począwszy od daty granicznej będą przekazywane do SPV.
  • Umowa zbycia Wierzytelności może również zawierać postanowienie o dopłacie do ceny za przelewane Wierzytelności, która będzie wypłacana przez SPV w przypadku zaistnienia nadwyżek finansowych po stronie SPV, wynikających ze spłat Wierzytelności.
  • Przelew Wierzytelności do SPV dokonywany będzie bez regresu.
  • Celem nabycia poszczególnych transz Wierzytelności, SPV będzie emitować obligacje lub inne instrumenty dłużne, których zabezpieczeniem (źródłem spłaty) będą Wierzytelności nabyte od Spółki (oraz ewentualnie także od Banku). SPV może również zgromadzić potrzebne środki finansowe poprzez zaciągnięcie kredytów lub pożyczek. SPV może uzyskiwać finansowanie w formie emisji obligacji lub zaciągania kredytów/pożyczek również w przypadku, gdy będzie to konieczne do sfinansowania innych zobowiązań związanych z działalnością SPV. Finansowanie będzie udzielane SPV przez jednego lub większą liczbę inwestorów, którzy mogą być podmiotami polskimi lub zagranicznymi.
  • W zamian za udział SPV w transakcji Sekurytyzacji i zapewnienie finansowania Spółce (oraz ewentualnie również Bankowi) poprzez zapłatę ceny za Wierzytelności, SPV uzyska od Spółki (oraz ewentualnie także od Banku) odpowiednie wynagrodzenie. Wynagrodzenie to będzie miało formę opisanego powyżej dyskonta uzyskanego przez SPV na nabyciu Wierzytelności Leasingowych od Spółki oraz od Banku (w przypadku udziału Banku w Sekurytyzacji). Natomiast, w zamian za udział SPV w Sekurytyzacji dotyczącej Wierzytelności Pożyczkowych Spółka zapłaci SPV odpowiednią prowizję.
  • Jak wyżej wskazano, uzyskane przez SPV finansowanie będzie wykorzystywane do zapłaty ceny za Wierzytelności, przy czym płatność części ceny może zostać odroczona i zapłacona przez SPV do Spółki po spłacie przez SPV jej pozostałych zobowiązań. W konsekwencji, przeprowadzona Sekurytyzacja będzie stanowić efektywną metodę finansowania Spółki/ Banku, w której Spółka/Bank uzyska potrzebne środki finansowe przed datą wymagalności rat leasingowych i rat udzielonych pożyczek składających się na Wierzytelności będące przedmiotem Sekurytyzacji.
  • Przepisy unijne oraz wydane na ich podstawie regulacje polskie dotyczące wymogów kapitałowych dla podmiotów finansowych, w tym także w przypadku uczestniczenia takich podmiotów jako inwestorów w transakcjach sekurytyzacyjnych wymagają, aby inicjator sekurytyzacji (Bank, Spółka) zachował przez czas transakcji tzw. istotny udział ekonomiczny (z ang. material economic interest), czyli partycypował w ryzyku spłaty obligacji emitowanych przez podmiot emisyjny (SPV). Planowana Sekurytyzacja również przewidywać będzie odpowiednią konstrukcję zapewniającą spełnienie przez Spółkę/Bank powyższych wymogów. W szczególności, nastąpić to może poprzez zastosowanie rozwiązania, w którym nie wszystkie Wierzytelności spełniające określone kryteria zostaną sprzedane do SPV (tj. część losowo wybranych Wierzytelności, które spełniają warunki wymagane do zakwalifikowania ich do Sekurytyzacji, zostanie pozostawiona w Spółce/ Banku i nie będzie przedmiotem sprzedaży). Ponadto, odroczona może zostać płatność dopłaty do ceny za zbycie Wierzytelności, która, jak wyżej wskazano, może być należna Spółce/Bankowi, pod warunkiem zaistnienia nadwyżek finansowych po stronie SPV wynikających ze spłat Wierzytelności. Możliwe jest również, iż spełnienie powyższych wymogów zostanie zapewnione poprzez udzielenie tzw. finansowania podporządkowanego przez Spółkę/Bank do SPV na podstawie umowy pożyczki lub obligacji wyemitowanych przez SPV, których spłata będzie mogła nastąpić dopiero po spłacie obligacji objętych przez głównych inwestorów.
  • Po zbyciu Wierzytelności do SPV, Spółka będzie pełniła funkcję tzw. serwisera w zakresie administrowania przedmiotowymi Wierzytelnościami (zarówno zbytymi przez Spółkę, jak i ewentualnie przez Bank). Usługi te będę pełnione przez Spółkę w oparciu o odpowiednią umowę o obsługę nabytych Wierzytelności, a w skład tych usług wejdzie, między innymi: wydawanie Dłużnikom zaświadczeń i udzielanie im wyjaśnień co do Wierzytelności, prowadzenie dokumentacji dotyczącej Wierzytelności, odbieranie wpłat od Dłużników, prowadzenie korespondencji z Dłużnikami, wysyłanie monitów, przekazywanie wpłat z tytułu spłaty Wierzytelności na rachunek SPV. W zamian za świadczone usługi serwisowania Wierzytelności, Spółka będzie otrzymywać od SPV określone wynagrodzenie. Serwisowanie Wierzytelności przez Spółkę jest konieczne z uwagi na to, iż Spółka, jako podmiot który wygenerował Wierzytelności, posiada wiedzę o tych Wierzytelnościach, umowach będących ich podstawą i Dłużnikach Wierzytelności oraz po zbyciu w dalszym ciągu pozostanie stroną Umów Leasingu i Umów Pożyczki. Z uwagi na fakt, iż SPV jest spółką celową przeznaczoną do przeprowadzenia Sekurytyzacji, serwisowanie nabytych Wierzytelności przez samą SPV byłoby bardzo utrudnione, przez co zaangażowanie w ten proces Spółki jest kluczowe.
  • Podobnie jak w innych transakcjach sekurytyzacyjnych, w Sekurytyzacji może zostać powołany także serwiser zastępczy (back-up servicer), którego zadaniem będzie zastąpienie Spółki, jako serwisera, w sytuacji, gdyby Spółka nie mogła pełnić swojej funkcji w tym zakresie (w szczególności, na skutek ewentualnej upadłości lub też gdyby z innych powodów Spółka nie wykonywała obowiązków na podstawie umowy o świadczenie usług administrowania Wierzytelnościami). Celem powołania takiego zastępczego podmiotu jest zapewnienie ciągłości w ściąganiu Wierzytelności od Dłużników i przekazywaniu tych należności do SPV. Jest to element kluczowy z uwagi na fakt, iż sekurytyzowane Wierzytelności stanowić będą zabezpieczenie finansowania uzyskanego przez SPV na zakup Wierzytelności. W konsekwencji też, kwoty ściągniętych Wierzytelności muszą zostać przeznaczone na zwrot finansowania zaciągniętego przez SPV.
  • Celem zachęcenia inwestorów do nabycia obligacji emitowanych przez SPV, dla obligacji może zostać uzyskany odpowiedni rating od renomowanych agencji ratingowych. Obligacje mogą być również notowane na wybranej giełdzie papierów wartościowych, co umożliwi swobodny obrót tymi papierami wartościowymi.
  • Przelew Wierzytelności Leasingowych do SPV nie będzie połączony z przeniesieniem na SPV własności przedmiotów leasingu objętych Umowami Leasingu. W konsekwencji, pomimo przeniesienia Wierzytelności Leasingowych na SPV, to Spółka w dalszym ciągu pozostanie stroną Umów Leasingu. Spółka będzie też wystawiać faktury na Leasingobiorców na poszczególne raty leasingowe, wchodzące w skład Wierzytelności przelanych na SPV. Analogicznie, w odniesieniu do Umów Pożyczek, to Spółka pozostanie pożyczkodawcą, pomimo że prawo do otrzymywania spłat kwoty głównej pożyczek, należnych odsetek i innych wynikających z nich wierzytelności zostanie przeniesione na SPV.
  • Możliwe jest, iż w przyszłości Spółka/Bank i SPV podejmą decyzję o zakończeniu transakcji sekurytyzacyjnej poprzez odkup przez Spółkę/Bank części Wierzytelności pozostałych jeszcze do spłacenia (tzw. clean-up call). W szczególności, sytuacja taka może wystąpić po spłaceniu całości lub części finansowania zaciągniętego przez SPV na nabycie Wierzytelności. Odkup wierzytelności w ramach tzw. clean-up call jest standardowym elementem transakcji sekurytyzacyjnych, który umożliwia inicjatorowi sekurytyzacji (Spółka, Bank) zakończenie transakcji w przypadku, gdy ze względu na niewielką wartość wierzytelności pozostałych do spłaty, oraz fakt całkowitego spłacenia inwestorów, utrzymywanie struktury przestaje być ekonomicznie uzasadnione.
  • Transakcja Sekurytyzacji może także przewidywać obowiązek odkupu Wierzytelności, czyli zobowiązanie Spółki/Banku do odkupienia Wierzytelności od SPV przykładowo, w przypadku wystąpienia naruszenia ustalonych warunków Sekurytyzacji, np. w przypadku, gdy dana Wierzytelność nie spełnia wymogów niezbędnych do objęcia jej Sekurytyzacją (tzw. eligibility criteria).
  • Opisane przepływy pieniężne SPV są ustalone w taki sposób, by wszelkie nadwyżki finansowe SPV były przekazywane do Spółki/Banku. Może to nastąpić poprzez zapłatę na rzecz Spółki dopłaty do ceny za przeniesienie Wierzytelności (stanowiącego część ceny zakupu), lub też zapłatę pod innym tytułem prawnym.
  • W celu zabezpieczenia wierzytelności pieniężnych SPV w stosunku do Spółki, wynikających między innymi z umowy dotyczącej administrowania (serwisowania) Wierzytelnościami, a w szczególności wierzytelności względem Spółki o przekazywanie do SPV otrzymywanych strumieni płatności należnych od Leasingobiorców i Pożyczkobiorców, na rzecz SPV mogą zostać ustanowione zabezpieczenia (dalej: „Zabezpieczenia”), na określonych aktywach należących do Spółki (dalej: „Przedmioty Zabezpieczenia”). Zabezpieczenia mogą zostać ustanowione w formie warunkowego przewłaszczenia na SPV przedmiotów Umów Leasingu, jak również w formie zastawu rejestrowego na zbiorze rzeczy ruchomych lub praw Spółki, stanowiących organizacyjną całość, w tym na środkach transportu, maszynach i urządzeniach będących przedmiotem Umów Leasingu. Celem zabezpieczenia wierzytelności SPV wynikających z Wierzytelności Pożyczkowych, określone zabezpieczenia mogą również zostać ustanowione na przedmiotach stanowiących zabezpieczenie Umów Pożyczek.
  • Samo ustanowienie Zabezpieczeń do czasu ich faktycznej realizacji, nie będzie skutkować zmianą stron Umów Leasingu. Do czasu faktycznej realizacji Zabezpieczeń, finansującym (leasingodawcą) w tych umowach w dalszym ciągu pozostanie Spółka.
  • SPV może mieć prawo do zaspokojenia swoich zabezpieczonych wierzytelności w szczególności, poprzez przejęcie na własność Przedmiotów Zabezpieczenia oraz przedmiotów zabezpieczających Wierzytelności Pożyczkowe. Przed przejęciem na własność Przedmiotów Zabezpieczenia oraz przedmiotów zabezpieczających Wierzytelności Pożyczkowe, SPV złoży zgłoszenie rejestracyjne dla celów polskiego podatku od towarów i usług. Po przejęciu na własność Przedmiotów Zabezpieczenia, SPV będzie kontynuowała (jako leasingodawca) Umowy Leasingu dotyczące Przedmiotów Zabezpieczenia, a po zakończeniu tych umów dokona sprzedaży Przedmiotów Zabezpieczenia, ewentualnie odda je w kolejny leasing lub najem/dzierżawę. W przypadku przedmiotów zabezpieczających Wierzytelności Pożyczkowe, SPV przeznaczy środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży tych przedmiotów wyłącznie na poczet zaspokojenia Wierzytelności i rozliczeń z Dłużnikami.

Jak wynika z powyższego szczegółowego opisu planowanej transakcji Sekurytyzacji, będzie to skomplikowana operacja finansowa zawierająca wiele istotnych elementów, które są nieodzowne dla skutecznego jej przeprowadzenia. Należy podkreślić, że wszystkie opisane powyżej elementy zdarzenia przyszłego są ze sobą ściśle powiązane i kluczowe dla przeprowadzenia Sekurytyzacji. W szczególności, SPV jest podmiotem o szczególnym statusie uregulowanym (w przypadku, gdy w Sekurytyzacji Wierzytelności Leasingowych będzie brał udział również Bank) w wyżej wspomnianym art. 92a Prawa Bankowego, którego działalność skupiona jest wyłącznie na udziale w opisanej w zdarzeniu przyszłym transakcji Sekurytyzacji.

Nie będzie to zatem transakcja obejmująca wyłącznie sprzedaż i przelew Wierzytelności do SPV. Wręcz przeciwnie, równie istotnymi elementami w Sekurytyzacji będzie także uzyskanie odpowiedniego finansowania przez SPV, zagwarantowanie skutecznej obsługi i administrowania sekurytyzowanych Wierzytelności, pozwalającego na terminowe ściąganie kwot należnych od Dłużników, i w konsekwencji realizację zobowiązań finansowych SPV wobec podmiotów finansujących.

Celem planowanej Sekurytyzacji nie będzie zbycie przez Spółkę/Bank Wierzytelności poprzez ich sprzedaż do SPV celem windykacji, lecz wdrożenie szczególnego instrumentu pozwalającego na uzyskanie przez Spółkę/Bank środków finansowych przed wymagalnością Wierzytelności, w drodze finansowania zapewnionego przez SPV w oparciu o zabezpieczenie w postaci Wierzytelności. Właśnie z tych względów, sekurytyzowane Wierzytelności muszą być wierzytelnościami „zdrowymi”, nienoszącymi cech nieściągalności lub zagrożenia nieściągalnością. Wierzytelności te muszą pozwolić SPV na emisję w oparciu o nie „zdrowych” papierów wartościowych w formie obligacji, które zostaną nabyte przez inwestorów.

Spółka wskazuje, iż analogiczny wniosek o wydanie interpretacji opodatkowania transakcji podatkiem dochodowym został złożony przez SPV.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

  1. Czy cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności wynikające z Umów Leasingu operacyjnego, jak i Umów Leasingu finansowego, nie będzie stanowiła przychodu po stronie Spółki? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
  2. Czy cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności Pożyczkowe stanowić będzie przychód Spółki? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)
  3. Czy wartość Wierzytelności Pożyczkowych w zakresie kwoty głównej pożyczki niespłaconej na datę graniczną będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki jednorazowo w dniu zbycia tych Wierzytelności Pożyczkowych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)
  4. Czy płatności otrzymane przez Spółkę od Dłużników z tytułu spłaty Wierzytelności (wynikających z Umów Leasingu oraz Umów Pożyczki), które będą przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie Wierzytelnościami, nie będą stanowiły przychodu SPV podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności wynikające zarówno z Umów Leasingu operacyjnego, jak i Umów Leasingu finansowego, nie będzie stanowiła przychodu po stronie Spółki. Przychodem po stronie Spółki będą natomiast wchodzące w skład Wierzytelności opłaty leasingowe należne od korzystających (Leasingobiorców) w dniu wymagalności tych płatności. W konsekwencji, w przypadku Umów Leasingu operacyjnego, przychodem po stronie Spółki będzie pełna wartość tych opłat należna od Leasingobiorców (zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT), w dniu wymagalności tych płatności. Natomiast, w przypadku opłat należnych z tytułu Umów Leasingu finansowego, przychodem dla Spółki w momencie jej wymagalności będzie jedynie część odsetkowa opłat leasingowych, natomiast nie będzie przychodem ta część opłaty leasingowej, która stanowić będzie spłatę wartości początkowej leasingowanego przedmiotu (art. 17f ust. 1 ustawy o CIT).

Art. 17k ust. 1 ustawy o CIT stanowi:

„1. Jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

  1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
  2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
  3. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty”.

Zgodnie z powyższym przepisem, w przypadku, gdy przeniesienie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej nie jest połączone z przeniesieniem własności przedmiotu leasingu, wówczas zbycie wierzytelności leasingowej jest neutralne dla finansującego z perspektywy przychodu podatkowego. W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż celem planowanej Sekurytyzacji Wierzytelności Spółki wynikających z Umów Leasingu jest zbycie na rzecz SPV jedynie Wierzytelności, bez przenoszenia własności przedmiotów Umów Leasingu, z których Wierzytelności te wynikają, powyższy przepis będzie miał zastosowanie również do planowanej transakcji. W konsekwencji, kwoty zapłacone przez SPV do Spółki za nabyte Wierzytelności Leasingowe nie będą stanowiły przychodu po stronie Spółki stosownie do art. 17k ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Natomiast, jak wynika z art. 17k ust. 2, Spółka będzie zobowiązana do wykazywania przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez korzystających (Leasingobiorców) dotyczących Wierzytelności Leasingowych w dniu wymagalności ich zapłaty.

W opinii Spółki, powyższy sposób rozliczenia transakcji sprzedaży Wierzytelności będzie miał zastosowanie zarówno w odniesieniu do Wierzytelności wynikających z Umów Leasingu operacyjnego, jak i Umów Leasingu finansowego. Zgodnie z cytowanym powyżej art. 17k ust. 1 ustawy o CIT, odnosi się on do przeniesienia wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1. Literalna interpretacja tego zapisu prowadzi do wniosku, iż odniesienie to dotyczy opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Odniesienie to nie wskazuje natomiast, czy chodzi w tym przypadku o przedmiotowe opłaty wynikające z umowy leasingu operacyjnego, czy też finansowego. W konsekwencji, przepis art. 17k ustawy o CIT, ma zastosowanie do przeniesienia wierzytelności wynikających z obu rodzajów umów, czyli zarówno operacyjnego, jak i finansowego. Zakładając racjonalność ustawodawcy należy stwierdzić, iż gdyby jego zamiarem było zawężenie zastosowania art. 17k jedynie do wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjnego, wówczas przedmiotowy przepis nie odnosiłby się do „opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1”, lecz do opłat z tytułu umów leasingu uregulowanych w art. 17b w sposób analogiczny, jak ma to miejsce w przypadku art. 17d ust. 1 czy też art. 17e ust. 1, które to przepisy odnoszą się do „umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1”. Ponieważ brzmienie art. 17k nie odnosi się do umowy leasingu normowanej w art. 17b, lecz do opłat, o których mowa w tym przepisie, należy stwierdzić, iż chodzi o opłaty wynikające zarówno z umów leasingu operacyjnego, jak i finansowego.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska Wnioskodawcy jest, między innymi, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 czerwca 2009 r. (sygn. II FSK 247/08), w którego uzasadnieniu stwierdzono: Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że jego hipoteza odsyła do opłat określonych w art. 17b ust. 1 in principio u.p.d.o.p., a więc do opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartość niematerialnych i prawnych (por. także A. Wleklińska, Cesja wierzytelności z tytułu opłat w leasingu finansowym, Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych, 2007, nr 10, str. 11). Ustawodawca w art. 17k nie wskazuje, czy opłaty te związane są z umową leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT (leasing operacyjny), czy z umową leasingu spełniające warunki określone w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT (leasing finansowy). /…/

Reasumując tę część rozważań należy przyjąć, że hipoteza normy zawartej w art. 17k ust. 1 ustawy o CIT, „z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1” odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartość niematerialnych i prawnych ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego jak i leasingu finansowego.

W związku z powyższym, w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak w przypadku leasingu operacyjnego, do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności, zaś kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie. Zgodnie z art. 17k ust. 2 ustawy o CIT, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Stanowisko analogiczne do powyższego wyraził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22 grudnia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1138/09).

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż kwoty zapłacone przez SPV do Spółki za nabyte Wierzytelności wynikające z Umów Leasingu operacyjnego, jak i finansowego, nie będzie stanowiło przychodu po stronie Spółki. Spółka będzie natomiast zobowiązana do wykazywania przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez korzystających (Leasingobiorców) dotyczących Wierzytelności wynikających z obu rodzajów Umów Leasingu w dniu wymagalności ich zapłaty. W konsekwencji, w przypadku należnych od Leasingobiorców opłat z tytułu Umów Leasingu operacyjnego, przychodem po stronie Spółki w momencie jej wymagalności będzie pełna wartość tych opłat należna od Leasingobiorców (zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT). Natomiast, w przypadku opłat należnych z tytułu Umów Leasingu finansowego, przychodem dla Spółki w momencie jej wymagalności będzie jedynie część odsetkowa opłat leasingowych, natomiast nie będzie przychodem ta część opłaty leasingowej, która stanowić będzie spłatę wartości początkowej leasingowanego przedmiotu (art. 17f ust. 1 ustawy o CIT).

W opinii Spółki, powyższe konsekwencje zaistnieją zarówno w odniesieniu do tych Wierzytelności Leasingowych przenoszonych do SPV w ramach Sekurytyzacji, które były wcześniej przedmiotem umów faktoringowych i zostaną przeniesione zwrotnie na Spółkę (w scenariuszu, w którym Bank nie brałby udziału w Sekurytyzacji), jak i tych Wierzytelności Leasingowych przenoszonych do SPV, które nie były wcześniej przedmiotem umów faktoringowych. Pomimo bowiem wcześniejszego przeniesienia Wierzytelności Leasingowych do Banku w ramach faktoringu i ich powrotu do Spółki w konsekwencji rozwiązania umowy faktoringowej, Wierzytelności te nie utracą swojego charakteru, jako wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1. W dalszym ciągu spełniony będzie również warunek z art. 17k ust. 1 ustawy o CIT, iż przeniesieniu tych Wierzytelności Leasingowych do SPV nie będzie towarzyszyło przeniesienie własności przedmiotów leasingu, gdyż ich właścicielem i stroną Umów Leasingu pozostanie Spółka. W konsekwencji zatem, zgodnie z art. 17k ust. 1 ustawy o CIT, opisane konsekwencje będą miały zastosowanie niezależnie od tego czy sekurytyzowane Wierzytelności Leasingowe były wcześniej przedmiotem umów faktoringowych, czy też nie.

Ad. 2.

Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności Pożyczkowe stanowić będzie przychód Spółki.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 ustawy o CIT są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zgodnie zaś z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jak wynika z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

W przypadku opisanej w przedmiotowym wniosku zapłaty ceny za Wierzytelności Pożyczkowe, nie dojdzie do spłaty Umów Pożyczek, chociaż w sensie ekonomicznym Spotka otrzyma zwrot jeszcze niespłaconego udzielonego finansowania. Z tego też powodu zastosowania w tym przypadku nie może znaleźć art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, gdyż płatność ceny za sprzedane Wierzytelności Pożyczkowe - w sensie prawnym - nie będzie stanowiła spłaty udzielonych pożyczek. Po stronie Spółki pojawi się więc przysporzenie odpowiadające cenie uzyskanej od SPV za przeniesienie Wierzytelności Pożyczkowych, które w świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 3 i 3a ustawy o CIT, powinno być zakwalifikowane do przychodów należnych Spółki w dacie powstania wierzytelności względem SPV o zapłatę ceny.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w stanowisku organów podatkowych zawartym, między innymi, w następujących interpretacjach:

  1. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lipca 2014 r. (nr IPPB3/423-544/14-2/JBB);
  2. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 sierpnia 2013 r. (nr IPPB5/423- 419/13-3/PS), w której stwierdzono: Konkludując, skoro Spółka w celu uzyskania przychodu ze zbycia Wierzytelność przenosi wierzytelności na podmiot trzeci (Bank), to tym samym uszczupla swój majątek o wartość nominalną tej Wierzytelności (pomniejsza swoje aktywa), a zatem cala nominalna wartość Wierzytelności, w tym także podatek VAT stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania tego przychodu. Bez poniesienia tego kosztu w postać wierzytelności o określonej wartości, Spółka nie uzyskałaby przychodu.

oraz w orzecznictwie, np.: wyrok NSA z 21 listopada 2012 r., sygn. II FSK 1509/11: Sprzedając innej spółce wierzytelność, skarżąca w momencie otrzymania pieniędzy z tej transakcji uzyskuje przychód, lecz utracone (przekazane w zamian za zapłatę) prawo majątkowe w postaci wierzytelności stanowi koszt w wysokości tej części wartość, nominalnej, która podlega sprzedaży. Odmienna ocena prowadziłaby do uznania transakcji sprzedaży za bezprzedmiotową.

Podsumowując, na skutek sprzedaży Wierzytelności Pożyczkowych do SPV w wykonaniu Sekurytyzacji, Spółka powinna rozpoznać przychód w wysokości należnej od SPV ceny za zbycie tych Wierzytelności.

Ad. 3.

W ocenie Spółki, wartość Wierzytelności Pożyczkowych w zakresie kwoty głównej pożyczki niespłaconej na datę graniczną będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki jednorazowo w dniu zbycia tych Wierzytelności Pożyczkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Wspomniany art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie zawiera na liście kosztów wyłączonych z rachunku podatkowego wartości zbywanych wierzytelności pożyczkowych.

Z uwagi na powyższe, Spółka będzie miała prawo rozpoznać wyżej wskazany koszt uzyskania przychodu w momencie zbycia danych Wierzytelności Pożyczkowych do SPV z uwagi na fakt, iż cena należna od SPV za zbycie tych Wierzytelności będzie stanowić przychód Spółki stosownie do konkluzji przedstawionych w zakresie pytania nr 2 (winno być: pytania nr 3). Powstaniu Wierzytelności Pożyczkowych podlegających zbyciu towarzyszyło poniesienie przez Spółkę konkretnego wydatku, równego kwocie wypłaconych pożyczek (wartości nominalnej kapitału pożyczek). Spółka poniosła więc ekonomiczny ciężar kosztem swego majątku celem wykreowania Wierzytelności Pożyczkowych. Zbycie Wierzytelności Pożyczkowych powinno być więc tym momentem, w którym po stronie Spółki materializuje się prawo do odliczenia tego kosztu w wysokości niespłaconej części kapitału pożyczki. Po drugie, zbywając Wierzytelności Pożyczkowe Spółka pozbawia się przyszłego prawa do zwrotu udzielonego, a jeszcze niespłaconego finansowania, co stanowi konkretne uszczuplenie na liście aktywów Spółki.

Tym samym należy stwierdzić, że Spółka będzie uprawniona do wykazania kosztów uzyskania przychodów w wysokości wartości nominalnej kapitału przedmiotowych Wierzytelności Pożyczkowych. W niniejszej sprawie przychodowi uzyskanemu z tytułu otrzymania ceny od SPV towarzyszyć będzie konkretne uszczuplenie w aktywach Spółki, przejawiające się właśnie w utracie prawa do zwrotu pożyczek w przyszłości.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w poglądach prezentowanych przez organy podatkowe, np.:

  1. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lipca 2014 r. (nr IPPB3/423-544/14-2/JBB);
  2. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 sierpnia 2013 r. (nr IPPB5/423- 419/13-3/PS): Konkludując, skoro Spółka w celu uzyskania przychodu ze zbycia Wierzytelność przenosi Wierzytelności na podmiot trzeci (Bank), to tym samym uszczupla swój majątek o wartość nominalną tej Wierzytelności (pomniejsza swoje aktywa), a zatem cała nominalna wartość Wierzytelności, w tym także podatek VAT stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania tego przychodu. Bez poniesienia tego kosztu w postać, wierzytelności o określonej wartości, Spółka nie uzyskałaby przychodu.

oraz w orzecznictwie, np.: wyrok NSA z 21 listopada 2012 r., sygn. II FSK 1509/11: Sprzedając innej spółce wierzytelność, skarżąca w momencie otrzymania pieniędzy z tej transakcji uzyskuje przychód, lecz utracone (przekazane w zamian za zapłatę) prawe majątkowe w postaci wierzytelności stanowi koszt w wysokości tej części wartość nominalnej, która podlega sprzedaży. Odmienna ocena prowadziłaby do uznania transakcji sprzedaży za bezprzedmiotową. Spółka powinna rozpoznać koszt uzyskania przychodu w wysokości kwoty głównej pożyczek niespłaconych na datę graniczną (tzw. cut-off date). Jak Spółka wskazywała w opisie zdarzenia przyszłego, na datę graniczną zostanie ustalona cena za sprzedawane Wierzytelności, która będzie stanowiła przychód podatkowy po stronie Spółki w związku z przeniesieniem Wierzytelności. Wszelkie płatności związane ze spłatą kapitałowej części pożyczek, które Spółka otrzyma od Pożyczkobiorców w okresie miedzy datą graniczną a datą sprzedaży, Spółka będzie zobowiązana przenieść na rzecz SPV, z uwagi na ich ujęcie w cenie sprzedaży skalkulowanej na datę graniczną. Efektywnie więc, wydatek Spółki związany z wyzbyciem się Wierzytelności o określonej wartości zostanie poniesiony właśnie w wysokości ustalonej na datę graniczną, gdyż od tego momentu Spółce nie będzie przysługiwało prawo do zatrzymania spłat otrzymywanych od Pożyczkobiorców, które zostały ujęte w cenie sprzedaży danej transzy Wierzytelności. Jak również wyżej wskazano, na datę graniczną ustalona zostanie wartość Wierzytelności będąca podstawą kalkulacji ceny sprzedaży tych Wierzytelności, stanowiącej przychód Spółki.

Podsumowując, na skutek sprzedaży Wierzytelności Pożyczkowych do SPV w wykonaniu Sekurytyzacji, Spółka będzie miała prawo do rozpoznania w momencie sprzedaży Wierzytelności Pożyczkowych kosztu uzyskania przychodów w postaci wartości kwoty głównej niespłaconych pożyczek, do wysokości osiągniętego przychodu. Koszt ten Spółka będzie miała prawo odliczyć jednorazowo w wysokości ustalonej na dzień określony jako data graniczna (tzw. cut-off date) dla każdej z transz przenoszonych Wierzytelności Pożyczkowych.

Ad. 4.

Płatności otrzymane przez Spółkę od Dłużników z tytułu spłaty Wierzytelności (wynikających z Umów Leasingu oraz Umów Pożyczki), które będą przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie Wierzytelnościami, nie będą stanowiły przychodu SPV podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Konkluzja ta opiera się na założeniu, że Spółka będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji SPV potwierdzającego, że SPV jest rezydentem podatkowym Irlandii.

Podstawowe przepisy zawarte w ustawie o CIT, które wskazują zakres opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce dochodów uzyskanych przez nierezydentów zawarte są w art. 3 ust. 2-5, art. 21 oraz art. 22 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 3 ust. 3 zawiera natomiast listę dochodów (przychodów), jakie w szczególności uznaje się za osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów.

Art. 3 ust. 2 ustawy o CIT statuuje zasadę tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Pozostałe powołane regulacje dookreślają, jakiego rodzaju dochody należy uznać za dochody osiągane w Polsce. Z przepisów art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, iż określone kategorie dochodów (np. dywidendy, odsetki, należności licencyjne, wynagrodzenie za usługi niematerialne, opłaty uzyskiwane przez określone przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej i morskiej, itd.), podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym przy zastosowaniu odpowiedniej stawki (10%, 19% lub 20%, w zależności od rodzaju uzyskiwanego dochodu).

Należy dodatkowo wskazać, iż w przypadku omawianych dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów, które opodatkowane są w sposób zryczałtowany, obowiązek zapłaty podatku realizowany jest za pośrednictwem płatnika. Stosownie bowiem do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są, co do zasady obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Należy jednakże podkreślić, iż, stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, wyżej powołany ust. 1 tego artykułu stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z uwagi na fakt, iż SPV, będąca odbiorcą środków pieniężnych przekazywanych przez Spółkę w wykonaniu jej obowiązków wynikających z umowy o obsługę (serwisowanie) Wierzytelności, ma rezydencję podatkową w Irlandii, zastosowanie w przedmiotowym zakresie znajdzie Umowa Polsko-Irlandzka. Przepisy tego właśnie aktu prawnego powinny zostać przeanalizowane dla ustalenia, czy dochód uzyskiwany przez SPV z tytułu środków przekazywanych przez Spółkę, będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce w oparciu o wyżej wskazane przepisy ustawy o CIT.

Jak wskazano w opisie planowanej Sekurytyzacji, Spółka przeniesie na SPV Wierzytelności wynikające z Umów Leasingu i Umów Pożyczki w zamian za cenę płatną przez SPV. Bardzo istotnym elementem całej transakcji sekurytyzacyjnej jest świadczenie przez Spółkę na rzecz SPV usług związanych z obsługą (serwisowaniem) przedmiotowych Wierzytelności. W skład usługi świadczonej przez Spółkę wchodzić będzie, w szczególności, przyjmowanie (w imieniu i na rzecz SPV) spłat Wierzytelności oraz przekazywanie do SPV środków uzyskanych od Dłużników. Zatem, dochody uzyskiwane przez SPV z tytułu spłat Wierzytelności stanowić będą z punktu widzenia SPV dochody uzyskane z tytułu działalności przedsiębiorstwa prowadzonego przez SPV.

Podstawowym przepisem Umowy Polsko-Irlandzkiej dotyczącym zasad opodatkowania zysków przedsiębiorstw jest art. 7. Stosownie do ust. 1 tego przepisu, Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, SPV nie posiada zakładu w Polsce, przez co drugie zdanie zacytowanego przepisu nie będzie mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. Prowadzi to do wniosku, iż dochody generowane przez SPV i kwalifikowane jako zyski przedsiębiorstwa będą podlegały opodatkowaniu jedynie w kraju rezydencji SPV, czyli w Irlandii.

Stosownie do art. 7 ust. 7 Umowy Polsko-Irlandzkiej, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub przychody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu. Odrębne zasady opodatkowania zostały uregulowane w przedmiotowej umowie, między innymi, w odniesieniu do dochodów z nieruchomości (art. 6), dywidend (art. 10), odsetek (art. 11), należności licencyjnych (art. 12), zysków ze sprzedaży majątku (art. 13). Umowa Polsko-Irlandzka zawiera również ogólną regułę w art. 22, zgodnie z którą, w przypadku, gdy dana kategoria dochodów nie jest uregulowana w żadnym innym przepisie tego aktu prawnego, wówczas, co do zasady, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji podmiotu uzyskującego te dochody.

W opinii Spółki, środki pieniężne przekazywane przez Spółkę do SPV, nie podpadają pod żadną ze szczegółowych kategorii dochodów przewidujących zasady opodatkowania odmienne od tych, które zostały wskazane w art. 7 Umowy Polsko-Irlandzkiej. W konsekwencji, do opodatkowania tych dochodów zastosowanie znajdzie właśnie wskazany przepis art. 7, jako właściwy do opodatkowania zysków przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym zakresie nie będzie natomiast miał zastosowania, w szczególności, w odniesieniu do należności wynikających z Wierzytelności Pożyczkowych i to tylko w zakresie tej części tych należności, która odpowiada kwocie należnych odsetek, art. 11 Umowy Polsko-Irlandzkiej, dotyczący opodatkowania odsetek. Zawarta w tym artykule definicja odsetek (ust. 4) wskazuje bowiem, iż za odsetki uznaje się dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub prawem uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi, jak również każdy inny dochód, który zgodnie z prawem tego Państwa, w którym ten dochód powstaje, jest traktowany jako dochód z tytułu pożyczonych pieniędzy, lecz nie obejmuje dochodu, który na mocy art. 10 jest traktowany jako dywidenda. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu tego artykułu.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem spłaty odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Sytuacja taka nie wystąpi jednakże w relacji Spółka - SPV, ponieważ SPV nie przekaże do Spółki środków o charakterze dłużnym, z tytułu których Spółka miałby obowiązek dokonywania płatności odsetek jako wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Jak wskazano w szczegółowym opisie transakcji, SPV przekaże do Spółki środki pieniężne, jednakże nie będą to środki o charakterze zwrotnym, lecz definitywnym. Spółka przeniesie bowiem na SPV własność Wierzytelności, w tym Wierzytelności Pożyczkowych, w zamian za co SPV zapłaci na rzecz Spółki określoną cenę.

Przekazywane przez Spółkę środki pieniężne do SPV, dotyczące w szczególności spłaty Wierzytelności Pożyczkowych nie będą związane z jakimkolwiek długiem istniejącym po stronie Spółki w stosunku do SPV, lecz będą one wynikać z realizacji obowiązków nałożonych na Spółkę w umowie o obsługę sekurytyzowanych Wierzytelności. Na podstawie tej umowy Spółka będzie miała obowiązek pobierać spłaty Wierzytelności od Dłużników i przekazywać te należności do SPV. Zważywszy na fakt, iż, jak wskazano powyżej, przedmiotowe płatności powinny być zakwalifikowane jako zyski przedsiębiorstwa SPV, podlegające opodatkowaniu w kraju rezydencji SPV (czyli w Irlandii), Spółka nie będzie miała obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce od przedmiotowych należności.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydanych przez organy podatkowe. Tytułem przykładu, powołać można, między innymi:

  1. Interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 marca 2011 r. (nr IPPB5/423-913/10-2/PS), która dotyczyła transakcji sekurytyzacji wierzytelności z udziałem spółki z siedzibą w Irlandii. W interpretacji tej organ podatkowy w pełni podzielił stanowisko wnioskodawcy i uznał, iż środki pochodzące ze spłat wierzytelności, które przekazywane są do spółki celowej w Irlandii przez podmiot polski obsługujący przeniesione wierzytelności, stanowią zyski przedsiębiorstwa niepodlegające opodatkowaniu w Polsce;
  2. Interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 października 2011 r. (nr IPPB5/423-/35/11-2/PS), która dotyczyła środków przekazywanych przez podmiot obsługujący wierzytelności przeniesione na irlandzką spółkę celową w ramach transakcji sekurytyzacyjnej. Również w tej interpretacji organ podatkowy w pełni podzielił stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym przedmiotowe należności należało zakwalifikować do kategorii zysków przedsiębiorstwa niepodlegających opodatkowaniu w Polsce;
  3. Interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lipca 2013 r. (nr ILPB4/423-132/13-2/ŁM), która również dotyczyła przekazywania środków pieniężnych do irlandzkiej spółki celowej;
  4. Interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 czerwca 2015 r. (nr IPPB5/4510-321/15-2/PS oraz nr IPPB5/4510-320/15-2/PS), które prezentują analogiczne stanowisko w odniesieniu do obsługi sekurytyzowanych wierzytelności przeniesionych do spółki celowej z siedzibą w Luksemburgu;
  5. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2017 r. (nr 0114- KDIP2-1.4010.53.2017.1.AJ), która dotyczyła dochodów spółki irlandzkiej uzyskiwanych za pośrednictwem polskiej spółki kapitałowej, występującej w roli serwisera sekurytyzacji, i w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy odnośnie wyłączenia z opodatkowania u źródła w Polsce kwot przekazywanych do spółki z siedzibą w Irlandii z tytułu spłaty wierzytelności pożyczkowych będących przedmiotem sekurytyzacji;
  6. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 listopada 2017 r., nr 0111- KDIB1-3.4010.362.2017.1.MST;
  7. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 listopada 2017 r., nr 0114- KDIP2-1.4010.268.2017.1.AJ.

Należy również wskazać, że kwoty otrzymywane przez SPV od Spółki jako spłaty Wierzytelności Leasingowych nie będą mogły być zakwalifikowana jako „należności licencyjne” w świetle postanowień Umowy Polsko-Irlandzkiej.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 tej Umowy, należności licencyjne powstałe w umawiającym się państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie mogą być opodatkowane również w tym państwie, w którym powstają, lecz podatek wymierzony w ten sposób nie może przekroczyć 10% kwoty brutto należności licencyjnych.

Definicja „należności licencyjnych” została zawarta w art. 12 ust. 3 Umowy Polsko-Irlandzkiej. Stanowi ona, iż pojęcie to oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Pojęcie „należności licencyjnych” zdefiniowane w powołanym przepisie Umowy Polsko-Irlandzkiej nie obejmuje swoim zakresem należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Konkluzja taka wynika nie tylko z wykładni literalnej obecnie obowiązującego art. 12 ust. 3 Umowy Polsko-Irlandzkiej, ale również z oficjalnego sprostowania Obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z 16 czerwca 2000 r. (Dz.U. z 2000 nr 53, poz. 650) błędnego pierwotnego zapisu przedmiotowej regulacji Umowy. Obwieszczeniem tym sprostowano, iż pierwotny błędny zapis tej definicji brzmiący:

włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego lub handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej.

Powinien brzmieć:

włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Jak zatem wynika z powyższego, definicja należności licencyjnych z art. 12 ust. 3 Umowy Polsko-Irlandzkiej nie obejmowała i nie obejmuje należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Konkluzję tę potwierdza także lektura wersji angielskiej przedmiotowej Umowy.

Mając na uwadze powyższe, mimo, iż ustawa o CIT w art. 21 ust. 1 pkt 1 opodatkowuje należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego podatkiem u źródła w wysokości 20%, to z uwagi na regulację Umowy Polsko-Irlandzkiej, należności przekazywane przez Spółkę do SPV, które pochodzić będą ze spłat Wierzytelności z Umów Leasingu, nie będą podlegały podatkowi u źródła w Polsce. Płatności te nie będą stanowić ani należności licencyjnych, ani też - o czym była mowa powyżej - innych płatności podlegających podatkowi u źródła w Polsce. W konsekwencji, jako zyski z działalności gospodarczej SPV, będą one podlegały opodatkowaniu jedynie w Irlandii, zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy Polsko-Irlandzkiej (SPV nie będzie posiadać zakładu w Polsce).

Powyższa konkluzja aktualna jest zarówno w odniesieniu do należności wynikających z Umów Leasingu operacyjnego, jak i finansowego. Płatności z tytułu obu rodzajów umów leasingu uznawane są bowiem za należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, czyli za „należności licencyjne” w przypadku tych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w których pojęcie to obejmuje również wynagrodzenie za korzystanie z urządzenia przemysłowego. Różnica polega jedynie na tym, iż w przypadku leasingu operacyjnego, za należność tego rodzaju uznawana jest cała kwota opłaty leasingowej, podczas gdy w przypadku leasingu finansowego za płatność za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego traktowana jest jedynie część odsetkowa raty leasingowej, gdyż spłata części kapitałowej stanowi faktycznie zapłatę za nabycie leasingowanego przedmiotu. Zasadność powyższego twierdzenia potwierdzona jest w szeregu interpretacji podatkowych. Tytułem przykładu powołać można interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 11 stycznia 2013 r. (nr ITPB3/423-634/12/DK), w której organ podatkowy stwierdził: Biorąc pod uwagę brzmienie wyżej przytoczonego artykułu uznać należy, iż jako „należności licencyjne” należy traktować wyłącznie należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania. Tymczasem, w przypadku leasingu finansowego, uiszczane przez Leasingobiorcę opłaty zawierają w sobie zarówno element spłaty wartości urządzenia przemysłowego będącego przedmiotem leasingu, jak i element opłaty za użytkowanie danego urządzenia. Zatem w takiej sytuacji „należnością licencyjną” będzie jedynie różnica między sumą rat zapłaconych przez Spółkę, a ceną nabycia urządzenia przemysłowego przez Leasingodawcę. Innymi słowy, w ramach pojęcia należności licencyjnych nie mieszczą się wszelkie opłaty związane z przeniesieniem praw własności do przedmiotu leasingu.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 maja 2010 r. (nr IBPBI/2/423-316/10/BG) oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 15 lipca 2009 r. (nr ITPB3/423-288/09/DK).

Z uwagi na fakt, iż, zgodnie z Umową Polsko-Irlandzką, należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym środka transportu, uznawane są za dochody z przedsiębiorstwa, które podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji podatkowej ich odbiorcy, płatności przekazywane przez Spółkę do SPV, pochodzące ze spłat przez Leasingobiorców Wierzytelności z Umów Leasingu operacyjnego i finansowego, nie będą opodatkowane podatkiem dochodowym w Polsce. W konsekwencji, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru jakiegokolwiek podatku z tego tytułu.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że wszystkie płatności przekazywane w ramach opisanej Sekurytyzacji do SPV, tj. Wierzytelności Leasingowe oraz Wierzytelności Pożyczkowe, powinny być uznane za zyski przedsiębiorstwa SPV, a w konsekwencji nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce. W konsekwencji, na Spółce nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego w Polsce w odniesieniu do przedmiotowych płatności przekazywanych do SPV.

Stanowisko Spółki znajduje pełne potwierdzenie jednolitym stanowisku organów podatkowych wyrażonym w interpretacjach podatkowych wskazanych powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1 i 4.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 4.

Ad. 2 i 3.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 ustawy o CIT, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zgodnie natomiast z treścią art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak wynika z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

  1. wystawienia faktury albo
  2. uregulowania należności.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności, w zakresie zawierania umów leasingu operacyjnego i finansowego oraz udzielania klientom finansowania w formie pożyczek.

Celem uzyskania finansowania potrzebnego do prowadzonej działalności Spółka zamierza przeprowadzić transakcję sekurytyzacyjną.

W zamian za nabyte Wierzytelności SPV zapłaci cenę Spółce. Cena za Wierzytelności Leasingowe będzie niższa od łącznej kwoty zbywanych Wierzytelności Leasingowych. Różnica między sumą Wierzytelności Leasingowych wskazaną powyżej a ceną sprzedaży stanowić będzie dyskonto uzyskiwane przez SPV na nabyciu Wierzytelności Leasingowych. Cena należna Spółce za Wierzytelności Pożyczkowe będzie odpowiadać wartości nominalnej części kapitałowej Wierzytelności Pożyczkowych, określonej na wyżej wskazaną datę graniczną.

Wierzytelności Pożyczkowe sprzedawane przez Spółkę do SPV nie będą obejmować odsetek naliczonych do dnia sprzedaży tych Wierzytelności (tj. odsetek należnych Spółce przed dniem sprzedaży Wierzytelności). SPV będzie uprawniona do otrzymania odsetek od udzielonych pożyczek należnych od dnia nabycia Wierzytelności Pożyczkowych od Spółki. Wierzytelności Pożyczkowe przenoszone do SPV będą obejmować kwotę główną pożyczek począwszy od daty granicznej (cut-off date). W konsekwencji, kwoty główne spłaconych pożyczek otrzymane przez Spółkę począwszy od daty granicznej będą przekazywane do SPV.

Zatem, odpłatne zbycie posiadanych przez Wnioskodawcę Wierzytelności Pożyczkowych do SPV w ramach planowanej transakcji sekurytyzacyjnej, będzie skutkować uzyskaniem przychodu podatkowego przez Spółkę. Należy wskazać, iż w przedmiotowym wniosku w przypadku zapłaty ceny za Wierzytelności Pożyczkowe, nie dojdzie co prawda do spłaty Umów Pożyczek, gdyż w sensie ekonomicznym Spotka otrzyma zwrot jeszcze niespłaconego udzielonego finansowania, to jednak po stronie Spółki pojawi się przysporzenie odpowiadające cenie uzyskanej od SPV za przeniesienie Wierzytelności Pożyczkowych.

Natomiast, stosownie do treści z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1,

Wytworzenie Wierzytelności jest niezbędne w celu uzyskania przychodu z ich zbycia. Zatem, cena poniesiona przez Spółkę na wytworzenie tych Wierzytelności (udzielona i do czasu zbycia Wierzytelności niespłacona kwota główna Pożyczki), jest niezbędnym wydatkiem poniesionym w celu uzyskania przychodu ze zbycia tych Wierzytelności Pożyczkowych, i jako taka, uwzględniając ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić powinna koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 12 ust. 1 pkt 7, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny - do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny.

Reasumując, z uwagi na fakt, że kwota wynagrodzenia należnego Spółce od SPV za zbyte Wierzytelności Pożyczkowe stanowić będzie przychód Spółki, to niezaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodów kwoty wydane na wytworzenie Wierzytelności (niespłacona kwota główna Pożyczki) będą stanowić związany z tym przychodem koszt uzyskania przychodu stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT .

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

  • Cena należna Spółce od SPV za nabyte Wierzytelności Pożyczkowe stanowić będzie przychód Spółki;
  • Wartość Wierzytelności Pożyczkowych w zakresie kwoty głównej pożyczki niespłaconej na datę graniczną będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki jednorazowo w dniu zbycia tych Wierzytelności Pożyczkowych

-jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest kwestia ustalenia źródła powstania przychodów, a jedynie zagadnienie dotyczące skutków podatkowych powstałych po stronie Spółki w związku z opisaną we wniosku Transakcją Sekurytyzacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania nr 2 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj