Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.30.2018.1.JM
z 29 stycznia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 stycznia 2018 r. (data wpływu 15 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie braku obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 132 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej ustawy o wychowaniu w trzeźwości

i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie braku obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 132 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Spółka z o.o. jest właścicielem lokalu gastronomicznego, w którym sprzedawane są m.in. piwo i cydr. Handel detaliczny piwa i cydru odbywa się na podstawie umowy o współpracy zawartej z xxx SA.

Przedmiotem umowy jest prowadzenie przez Wnioskodawcę promocji produktów spółki oraz zapewnienie wyłącznej sprzedaży ich produktów w lokalu.

Umowa zobowiązuje Wnioskodawcę m.in. do:

  • adaptacji i aranżacji lokalu w celu montażu urządzeń i materiałów informacyjnych i promocyjnych ich produktów,
  • zapewnienia ciągłej widoczności wszystkich materiałów promocyjnych i materiałów z informacjami o ich produktach,
  • organizowanie akcji promujących dostępne w lokalu ich produkty,
  • serwowanie produktów spółki akcyjnej wyłącznie w szkle firmowym odpowiednim dla danej marki.

Zgodnie z umową za wyżej wymienione świadczenia promocyjne w sposób ciągły na rzecz spółki akcyjnej Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie wypłacane na podstawie faktur wystawianych po zakończeniu okresu rozliczeniowego.

Wartość netto wynagrodzenia jest podstawą do naliczenia 10% opłaty z tytułu świadczenia tej usługi, którą wpłaca się na utworzony przez Ministra Sportu i Turystyki rachunek bankowy. Deklaracja DRA-1 składana jest do urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek wystawienia faktury za świadczoną w/w usługę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 132 i 1333 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016 nr 487 z późn. zm.) Spółka ma obowiązek wpłacać opłatę w wysokości 10% na utworzony przez Ministra Sportu i Turystyki rachunek bankowy od uzyskanego wynagrodzenia z tytułu prowadzenia promocji piwa i cydru na podstawie umowy o współpracy zawartej ze spółką akcyjną?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Umieszczenie znaków towarowych w lokalu wynika z zawartej ze spółką umowy o współpracy, która polega na promocji ich produktów, czyli piwa i cydru. Działalność taka nie będzie podlegała opłacie 10%, gdyż stanowi odrębną kategorię usług marketingowych.

Prezentowanie znaków towarowych w punktach handlowych nie ma na celu rozpowszechniania i popularyzacji znaków towarowych (reklamy). Celem umieszczenia znaków towarowych w tych miejscach jest wskazanie na możliwość nabycia tych towarów w danym punkcie oraz przekazywanie informacji w zakresie nabywanego towaru. Prezentowanie znaków towarowych
ma cel wyłącznie sprzedażowy. Sprzedaż jest podstawą ich działalności i źródłem zysku. Prezentacja znaków jest związana z promocją zachęcaniem do nabywania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016, poz. 487 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.

W myśl art. 132 ust. 2 ustawy podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację miesięczną według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i przekazują ją w terminie do 20. dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym powstał obowiązek wystawienia faktury, zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, na wynagrodzenie lub jego część.

Deklaracje, o których mowa w ust. 2, składa się do tego samego urzędu skarbowego, do którego składa się deklarację dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie usługi, o której mowa w ust. 1 (art. 132 ust. 3 ustawy).

Treść art. 21 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi stanowi słowniczek pojęć, którymi posługuje się ustawodawca. W przedmiotowym słowniczku pojęć ustawodawca dokonuje tzw. legalnej wykładni definicji pojęć istotnych, ważnych dla danej regulacji ustawowej. W analizowanym przepisie szczególne znaczenie ma zwrot zawarty na samym początku art. 21 ust. 1 "użyte w ustawie określenia oznaczają", z czego pośrednio wynika, iż ich definicje zostały sporządzone przede wszystkim dla potrzeb cyt. ustawy, jako względnie samodzielnej regulacji ustawowej i przenoszenie ich znaczenia na grunt innych ustaw nie może odbywać się w sposób automatyczny. W tym przedmiocie należy stosować podejście systemowe, uwzględniające specyfikę merytoryczną i ewentualny zakres odesłań tych innych ustaw szczególnych do aktów.

Definicję pojęcia reklamy napojów alkoholowych zawiera art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, reklama napojów alkoholowych oznacza publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z literalnej wykładni art. 132 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które (zgodnie z definicją reklamy napojów alkoholowych) reklamę rozpowszechniają (rozmieszczają na bilbordach, na łamach gazet, nadają przez radio i TV, itd.), nie zaś wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy. Zazwyczaj reklama ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei.

Definicja zawarta w cyt. ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której element charakterystyczny uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy.

Tymczasem definicja zamieszczona w cyt. ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych. Z zakresu tego ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Zatem z powyższego wynika, że obowiązkiem tym objęci są wszyscy, którzy w jakikolwiek sposób reklamują markę alkoholu lub nazwę i logo firmy produkującej alkohol. Obowiązek ten winien dotyczyć przede wszystkim mediów (telewizji, radia, prasy), ale również firm świadczących usługi reklamy zewnętrznej (np. na billboardach, słupach reklamowych). Opłatą mogą być także objęte hipermarkety, kina, firmy transportowe, restauracje, lokale gastronomiczne i hotele, o ile udostępniają przestrzeń lub czas dla publicznej reklamy alkoholu. Reklama spełnia swoją definicję, gdy jest udostępniona publicznie.

Przez miejsce publiczne należy rozumieć miejsce ogólnodostępne, a więc miejsce do którego wstęp ma każdy bez ograniczeń, miejsce dla bliżej nieokreślonej liczby osób. Dla uznania danego miejsca za publiczne wystarczy, więc stwierdzenie, że dostęp do niego ma bliżej nieokreślona liczba osób (każdy). Dostęp ten może jednak być ograniczony czasowo jak i mechanicznie itp. jednakże nie decyduje to o „publiczności” tego miejsca, lecz jego charakter i właściwości.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku II FSK 707/13 z dnia 31 marca 2015 r., stwierdził że zamieszczenie nazw marek piwa na nalewakach, szklankach i podkładkach na szklanki nie stanowi tylko informacji o sprzedawanym produkcie, lecz jest reklamą. Tym samym każde propagowanie znaku towarowego napojów alkoholowych (piwa) lub symboli graficznych z nim związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących piwo, stanowi reklamę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie do wnoszenia zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z opisanej usługi.

Kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywa art. 132 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Z przepisów tych wynika, iż obowiązek uiszczania opłat dotyczy tych podmiotów, które publicznie rozpowszechniają reklamę napojów alkoholowych.

Działania Wnioskodawcy opisane we wniosku w ocenie Organu nie stanowią informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi, bowiem są skierowane i przeznaczone dla klientów Wnioskodawcy tj. potencjalnych konsumentów. Ponadto należy pokreślić, że wszystkie czynności, do których zobowiązał się Wnioskodawca w zawartej umowie o współpracy spełniają definicję zawartą w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Ich celem jest publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych

Zdaniem Organu przedstawione okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że Wnioskodawca w ramach umowy zawartej ze spółką wykonuje dla niej czynności w ramach kampanii reklamowej produktów, którymi są napoje alkoholowe (piwo i cydr). W opisie sprawy Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że będzie zapewniał ciągłą widoczność materiałów promocyjnych, serwował produkty spółki akcyjnej wyłącznie w szkle firmowym odpowiednim dla marki, organizował w lokalu akcje promujące produkty spółki akcyjnej, które będą rozprowadzane w jego sklepach oraz zobowiązujące do adaptacji i aranżacji lokalu w celu montażu urządzeń i materiałów informacyjnych i promocyjnych. Zatem, w analizowanej sprawie wszystkie działania podejmowane przez Wnioskodawcę w ramach świadczonych usług mają na celu realizację kompleksowej usługi reklamy, której finalnym efektem jest prezentacja produktów alkoholowych, tj. ich ekspozycja, czyli bezpośrednie ich publiczne rozpowszechnianie.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie podmiotem, który publicznie rozpowszechnia reklamę napojów alkoholowych. W związku z tym na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 132 ust. 1 ustawy w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług, bowiem Wnioskodawca będzie świadczyć usługę będącą reklamą napojów alkoholowych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w xxx, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj