Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.237.2017.2.BS
z 6 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 listopada 2017 r. (data wpływu 27 listopada 2017 r.), uzupełnionym 9 i 15 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 28 grudnia 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4011.237.2017.1.BS, Znak: 0111-KDIB4.4014.426.2017.2.BJ, Znak: 0111-KDIB4.4014.436.2017.2.BJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 9 i 15 grudnia 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2017 r. Wnioskodawca nabył działkę gruntu, za ogólna kwotę 7900,22 zł. Koszt gruntu wg operatu wyniósł 3984,00 zł, pozostała kwota 3916,22 to koszt wyceny owej nieruchomości wraz z podatkiem. Na ww. działce Wnioskodawca wybudował pawilon handlowy o powierzchni użytkowej 32,63m². ww. pawilon, Wnioskodawca budował sposobem gospodarczym wg indywidualnego projektu, na gruncie wówczas dzierżawionym od innego podmiotu (Zespołu Szkół). Pozwolenie na budowę owego pawilonu Wnioskodawca otrzymał w dniu 12 października 1995 r., budowę zakończył w pierwszej połowie 2002 r. Dnia 8 lipca 2002 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję ze Starostwa Powiatowego o pozwoleniu na użytkowanie pawilonu. Przyłącza wody, kanalizacji i elektryczne wg zamówionych projektów Wnioskodawca musiał wykonać na własny koszt. Dodatkowym utrudnieniem przy owych instalacjach były stare, bardzo masywne fundamenty po poniemieckich spalonych budynkach, ww. prace Wnioskodawca musiał wykonać ręcznie ze względu na ograniczone środki finansowe, pomoc synów ze względu na naukę była mocno ograniczona, trzecim dzieckiem – członkiem rodziny była córka, czyli troje dzieci. Praca zawodowa z żoną zapewniająca codzienny byt i budowa owego pawilonu była dużym wyzwaniem. Wnioskodawca traktował tę budowę jako pewnego rodzaju skarbonkę na lata starcze. 1 lipca 2002 r. w owym pawilonie synowa Wnioskodawcy rozpoczęła działalność, którą wraz z synem Wnioskodawcy prowadziła do października 2006 r. – działalność gospodarcza zawieszona – nie wznowiona. Do września 2008 r. lokal stał pusty, od 1 października 2008 r. do 31 maja 2009 r. Wnioskodawca wynajmował lokal odprowadzając należny podatek od pobieranych opłat. Od 15 września 2009 r. Wnioskodawca prowadził w swoim pawilonie działalność handlową, którą zakończył 20 czerwca 2014 r. Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od owego pawilonu. Od 4 kwietnia 2015 r. do 30 czerwca 2016 r. Wnioskodawca wynajmował lokal odprowadzając od otrzymanej opłaty należny podatek. W dniu 28 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną dokonał sprzedaży opisanej nieruchomości aktem notarialnym za sumę 86.698 zł.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do Organu 15 stycznia 2018 r. Wnioskodawca wskazał że:

• nabywcami gruntu są – Wnioskodawca oraz jego żona,
• umowa (ww. akt notarialny) została zawarta w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego,
• umowa nabycia gruntu była sporządzona w formie aktu notarialnego, notariusz nie pobrał podatku od czynności cywilnoprawnych,
• żadna ze stron nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• żadna ze stron nie była zwolniona, ponieważ nie podlegała płaceniu podatku od towarów i usług,
• pawilon handlowy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych w trakcie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej,
• od 20 czerwca 2014 r. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej,
• od 4 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2016 r. lokal był wynajmowany w ramach najmu prywatnego.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Od których czynności Wnioskodawca musi zapłacić podatek:

• wycena przez rzeczoznawcę?
• sprzedaż całej nieruchomości?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, od początku budowy pawilonu handlowego do momentu sprzedaży całej nieruchomości nie powinien on płacić żadnego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data i forma prawna jej nabycia.

Z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, m.in. że w dniu 12 stycznia 2017 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość gruntową, za ogólna kwotę 7900,22 zł. Koszt gruntu wg operatu wyniósł 3984,00 zł, pozostała kwota 3916,22 to koszt wyceny owej nieruchomości wraz z podatkiem. Na ww. działce Wnioskodawca wybudował pawilon handlowy o powierzchni użytkowej 32,63m². Pawilon ten Wnioskodawca budował sposobem gospodarczym wg indywidualnego projektu, na gruncie wówczas dzierżawionym od innego podmiotu. Pozwolenie na budowę ww. pawilonu Wnioskodawca otrzymał w dniu 12 października 1995 r., budowę zakończył w pierwszej połowie 2002 r. Dnia 8 lipca 2002 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję ze Starostwa Powiatowego o pozwoleniu na użytkowanie owego pawilonu. Przyłącza wody, kanalizacji i elektryczne wg zamówionych projektów Wnioskodawca musiał wykonać na własny koszt. Dodatkowym utrudnieniem przy owych instalacjach były stare, bardzo masywne fundamenty po poniemieckich spalonych budynkach, ww. prace Wnioskodawca musiał wykonać ręcznie ze względu na ograniczone środki finansowe, pomoc synów ze względu na naukę była mocno ograniczona. 1 lipca 2002 r. w ww. pawilonie synowa Wnioskodawcy rozpoczęła działalność, którą wraz z synem Wnioskodawcy prowadziła do października 2006 r. – działalność gospodarcza zawieszona – nie wznowiona. Do września 2008 r. lokal stał pusty, od 1 października 2008 r. do 31 maja 2009 r. Wnioskodawca wynajmował lokal odprowadzając należny podatek od pobieranych opłat. Od 15 września 2009 r. Wnioskodawca prowadził

w swoim pawilonie działalność handlową, którą zakończył 20 czerwca 2014 r. Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od owego pawilonu. Od 4 kwietnia 2015 r. do 30 czerwca 2016 r. Wnioskodawca wynajmował lokal odprowadzając od otrzymanej opłaty należny podatek. W dniu 28 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną dokonał sprzedaży opisanej nieruchomości aktem notarialnym za sumę 86.698 zł.

Nabywcami gruntu są – Wnioskodawca oraz jego żona, umowa (ww. akt notarialny) została zawarta w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego, umowa nabycia gruntu była sporządzona w formie aktu notarialnego, notariusz nie pobrał podatku od czynności cywilnoprawnych, żadna ze stron nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, żadna ze stron nie była zwolniona, ponieważ nie podlegała płaceniu podatku od towarów i usług, pawilon handlowy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych w trakcie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, od 20 czerwca 2014 r. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, od 4 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2016 r. lokal był wynajmowany w ramach najmu prywatnego.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przy czym, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości, o czym stanowi art. 158 ww. ustawy, powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Stosownie do art. 231 § 1 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz gruntu w dobrej wierze, który wzniósł na powierzchni lub pod powierzchnią gruntu budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby właściciel przeniósł na niego własność zajętej działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem (art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W związku z tym stwierdzić należy, że w świetle ww. przepisu Kodeksu cywilnego, na skutek zawarcia umowy dzierżawy, wydzierżawiający nie nabywa prawa własności nieruchomości.

Z uwagi na brak definicji nieruchomości i rzeczy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odwołać się do odpowiednich przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stosownie do 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Natomiast w myśl art. 48 Kodeksu, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył nieruchomość gruntową w 2017 r., na nieruchomości tej poniesione były przez Wnioskodawcę nakłady w postaci budowy budynku - pawilonu handlowego. Budynek był wybudowany w latach 1995 – 2002 r., tj. w okresie w którym grunt był dzierżawiony przez Wnioskodawcę od innego podmiotu, a więc nie stanowił jego własności. Wnioskodawca zakupił grunt dopiero w 2017 r. Grunt nie stanowił składniku majątku prowadzonej działalności gospodarczej bowiem Wnioskodawca nabył go w okresie w którym nie prowadził już działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawa cywilnego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że do chwili nabycia nieruchomości gruntowej, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo własności pawilonu handlowego, bowiem pawilon handlowy położony był na cudzym gruncie – gruncie dzierżawionym od innego podmiotu (Szkoły).

Zatem, dopiero w dniu 12 stycznia 2017 r., tj. w chwili nabycia gruntu, Wnioskodawca stał się właścicielem również pawilonu handlowego. Skoro zatem jak wynika z wniosku Wnioskodawca nabył grunt w 2017 r. (w okresie w którym nie prowadził działalności gospodarczej), i w tym samym roku sprzedał grunt wraz z postawionym na nim budynkiem – pawilonem handlowym, to w sprawie znajdzie zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem miedzy dniem nabycia nieruchomości a odpłatnym jej zbyciem nie upłynął okres 5 lat, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie. W tej sytuacji, wskutek sprzedaży w dniu 6 czerwca 2017 r. doszło do odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed upływem 5 lat od nabycia własności nieruchomości.

W konsekwencji, sprzedaż w 2017 r. działki wraz pawilonem handlowym stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ww. ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, uregulowanie opłaty notarialnej, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, o ile Wnioskodawca takie wydatki poniósł w związku ze sprzedażą nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia ww. nieruchomości Wnioskodawca zobowiązany jest ustalić na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza że przychodem jest cena jaką uzyskał ze sprzedaży całej nieruchomości, wynikająca

z umowy sprzedaży (aktu notarialnego) pomniejszona o kosztu odpłatnego zbycia. Natomiast dochodem z tej sprzedaży, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest dochód ustalony na podstawie art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc przychód z odpłatnego zbycia ustalony na podstawie art. 19 pomniejszony o koszty ustalone zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

W myśl art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Kosztami o których mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy, będą np. wydatki związane z wykupem gruntu oraz koszt aktu notarialnego z tytułu wykupu tego gruntu, bowiem bez poniesienia tych kosztów nie można mówić o dokonaniu transakcji nabycia przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości. Również udokumentowane nakłady poniesione przez Wnioskodawcę na budowę pawilonu handlowego na tym gruncie stanowią koszty uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia, o których mowa w tym przepisie, a także wydatki związane z wyceną nieruchomości przez rzeczoznawcę, jeżeli w istocie Wnioskodawca zobowiązany był ponieść takie wydatki w związku z nabyciem gruntu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że dochodem ze sprzedaży nieruchomości, o której mowa we wniosku jest cena jaką Wnioskodawca uzyskał ze sprzedaży nieruchomości, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia i pomniejszona o koszty nabycia tej nieruchomości (w tym koszty związane z wyceną gruntu przez rzeczoznawcę oraz udokumentowane nakłady poniesione na tej nieruchomości, a więc udokumentowane wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na budowę budynku pawilonu handlowego).

Od tak obliczonego dochodu Wnioskodawca będzie zobowiązany uiścić podatek w wysokości 19% tego dochodu.

Pamiętać przy tym należy, że skoro Wnioskodawca jest współwłaścicielem ww. nieruchomości (współwłasność majątkowa małżeńska) to przychód i koszty uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości zobowiązany jest ustalić proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w nieruchomości, zgodnie z cytowanym art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8. W tym samym terminie należy wpłacić należny z tego tytułu podatek (art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Na marginesie wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku i jego stanowiskiem.

Nadmienić przy tym należy, że w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 11-041 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.