Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.342.2017.2.AP
z 1 lutego 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 listopada (data wpływu 21 listopada 2017 r.), uzupełnionym 16 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych nabycia przestrzeni reklamowej na portalach internetowych od kontrahentów nie posiadających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych nabycia przestrzeni reklamowej na portalach internetowych od kontrahentów nie posiadających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 29 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.342.2017.1.AP, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 16 stycznia 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych, osób prawnych, nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Przestrzeń reklamowa nabywana jest na blogach kulinarnych zarejestrowanych w domenach Malty, Danii, Bułgarii, Rosji, Ukrainy i innych. Nabywana usługa sklasyfikowana jest jako: 63.11.30.0: „Sprzedaż czasu lub miejsca na cele reklamowe w internecie”. Wnioskodawca nie umieszcza na tej przestrzeni własnych reklam, lecz odsprzedaje ją po wyższych cenach innym podmiotom. Działalność Wnioskodawcy sklasyfikowana jest jako: pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe w internecie”  PKWIU 73.12.13.0 i mieści się w grupowaniu 73.12: „Usługi związane z reprezentowaniem mediów”.

Rozliczenia odbywają się w następujący sposób: należność za zakupioną powierzchnię reklamową Wnioskodawca wypłaca kontrahentom zagranicznym, natomiast sam otrzymuje zapłatę za odsprzedaną powierzchnię reklamową od swoich klientów.

Wnioskodawca nie świadczy na rzecz swoich kontrahentów innych usług, to znaczy: nie ingeruje w treści zamieszczane przez nich na wykupionych powierzchniach reklamowych, nie świadczy żadnych usług reklamowych: projektowania, doradztwa, planowania i podobnych.

Poza nabyciem przestrzeni reklamowej wnioskodawca nie nabywa od tych samych podmiotów zagranicznych żadnych usług towarzyszących.

Zarówno dostawcy powierzchni reklamowej jak i nabywcy nie dostarczają certyfikatów rezydencji podatkowej, co wynika ze zbyt małej skali ich działalności.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) wskazano ponadto, że:

  1. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym.
  2. Kontrahenci Wnioskodawcy (osoby prawne), nabywcy przestrzeni reklamowej, mają siedziby w Kanadzie, Holandii, Singapurze, USA, Izraelu, Rumuni, Wielkiej Brytanii i we Włoszech.
  3. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie wskazanym we wniosku: zakup i sprzedaż powierzchni w internecie na cele reklamowe (PKWiU 73.12.13.0 – Pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe w internecie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie od kontrahentów nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu przestrzeni reklamowej na portalach internetowych celem ich dalszej odsprzedaży, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania i przekazania podatku do urzędu skarbowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i 3 wyżej wymienionej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku pobrania i przekazania podatku zgodnie z art. 26 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku faktem, że usługi nabywane przez Wnioskodawcę nie mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a wyżej wymienionej ustawy, ani nie zaliczają się do usług o podobnym charakterze.

Jak stanowi art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (tj. nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powyższy przepis nie wymienia wprost usług nabywanych przez Wnioskodawcę. Wymieniony w nim jednak katalog usług jest katalogiem otwartym. Kluczowe zatem jest ustalenie, czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę są świadczeniami o charakterze podobnym do wymienionych w przepisie.

Po pierwsze wskazać należy, iż pojęcie „świadczenia o podobnym charakterze” użyte we wskazanym przepisie należy odnosić do wymienionych w nim świadczeń. Za „świadczenia o podobnym charakterze” uznać należy tylko tego rodzaju świadczenia, które są równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron.

Usługa nabywana przez Wnioskodawcę nie jest wymieniona w katalogu usług w art. 21 ust 1 pkt 2a. Nie jest usługą reklamową, ani usługą podobną do usługi reklamowej, ponieważ treścią stosunku prawnego pomiędzy sprzedawcą a Wnioskodawcą nie jest świadczenie usług reklamowych w jakiejkolwiek postaci. Zarówno szeroko rozumiane usługi reklamowe, jak i usługi sprzedaży powierzchni reklamowych są klasyfikowane odrębnie. Należy wskazać, że nie tylko Wnioskodawca nie nabywa usług reklamowych. Sprzedawcy powierzchni reklamowej nie świadczą również usług reklamowych dla klientów Wnioskodawcy, ponieważ udostępniają jedynie odpłatnie miejsce, gdzie klienci ci zamieszczają swoje treści reklamowe, przygotowane we własnym zakresie lub na ich zlecenie przez podmioty trzecie. Usługa nabywana przez Wnioskodawcę nie stanowi także świadczenia podobnego do usług przetwarzania danych.

Zakaz zbyt szerokiego interpretowania pojęcia „świadczenia o podobnym charakterze” znajduje swój wyraz w orzecznictwie i wyrokach sądowych.

Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 marca 2015 r. stwierdzono, że świadczenia o podobnym charakterze, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, to tylko takie, które są równorzędne pod względem prawnym wobec usług doradczych, księgowych, badania rynku, prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. (...) Błędne było więc przyjęcie przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, są objęte wszelkie świadczenia o charakterze niematerialnym. Dokonana przez Ministra Finansów wykładnia stanowi więc wykładnię rozszerzającą, która nie ma oparcia w jasnej treści gramatycznej ww. przepisu (sygn. akt III SA/Wa 1758/14).

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając 5 lipca 2016 r. skargę kasacyjną do powyższego wyroku (syn. akt FSK 2369/15), podzielił stanowisko prezentowane przez podatnika oraz sąd I instancji. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że aby dana usługa, która nie ma wprost cech wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, mogła być objęta jego dyspozycją, kluczowe jest, aby elementy wymienione w przepisie przeważały nad tymi niewymienionymi. W konsekwencji, skoro przedmiotowe usługi nie miały dominujących cech usług wymienionych w przepisie, to nie powinny być objęte podatkiem u źródła.

Jak słusznie zauważył NSA w komentowanym wyroku, zwrotu „świadczeń o podobnym charakterze” nie powinno się jednak stosować do wszystkich usług niematerialnych, lecz wyłącznie do tych, które w istocie są równoznaczne prawnie do świadczeń wymienionych wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W kontekście powyższego decydujące znaczenie dla oceny podobieństwa świadczeń powinna mieć treść postanowień umowy zawartej z zagranicznym kontrahentem, a przede wszystkim charakter rzeczywiście wykonywanych przez niego świadczeń.

Należy również zauważyć, że w przeszłości przepis art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zobowiązywał podatnika do poboru podatku u źródła w przypadku nabycia jakichkolwiek świadczeń niematerialnych. Niemniej, treść tego przepisu została zmodyfikowana i jego brzmienie zawężono wyłącznie do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu lub gwarancji i poręczeń oraz do świadczeń o podobnym charakterze.

Finalnie, przywołując natomiast orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, świadczenia „o podobnym charakterze” tłumaczone są jako takie, które mają „służyć temu samemu celowi”.

Mając na uwadze stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej kontekst prawny należy wskazać, że usługi sprzedaży powierzchni na cele reklamowe w internecie nie mieszczą się w pojęciu „świadczeń o podobnym charakterze” zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT i tym samym nie podlegają dyspozycji tego artykułu, a co za tym idzie, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobierania podatku zgodnie z art. 26 ust. 1 i 3 wymienionej wyżej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do przepisów prawa podatkowego wskazanych w treści E. poz. 69 wniosku ORD-IN, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej była ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

  1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
  2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
  3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
  4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
  5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim (w trybie i na zasadach określonych w art. 26 ustawy o CIT), dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2 .z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

‒ustala się w wysokości 20% przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potracenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W odniesieniu do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej nazwane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje lub dyskwalifikuje daną usługę jako należącą lub nie do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22

ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 26 ust. 3 ustawy o CIT, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b i 2d pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

  1. art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,
  2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

-sporządzone według ustalonego wzoru.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnienia opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca polski rezydent podatkowy, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych, osób prawnych, nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Przestrzeń reklamowa nabywana jest na blogach kulinarnych zarejestrowanych w domenach Malty, Danii, Bułgarii, Rosji, Ukrainy i innych. Nabywana usługa sklasyfikowana jest jako: 63.11.30.0: „Sprzedaż czasu lub miejsca na cele reklamowe w internecie”. Wnioskodawca nie umieszcza na tej przestrzeni własnych reklam, lecz odsprzedaje ją po wyższych cenach innym podmiotom. Działalność Wnioskodawcy sklasyfikowana jest jako: pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe w internecie”  PKWIU 73.12.13.0 i mieści się w grupowaniu 73.12: „Usługi związane z reprezentowaniem mediów”. Rozliczenia odbywają się w następujący sposób: należność za zakupioną powierzchnię reklamową Wnioskodawca wypłaca kontrahentom zagranicznym, natomiast sam otrzymuje zapłatę za odsprzedaną powierzchnię reklamową od swoich klientów. Zarówno dostawcy powierzchni reklamowej jak i nabywcy nie dostarczają certyfikatów rezydencji podatkowej, co wynika ze zbyt małej skali ich działalności.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Należy zauważyć, że z wniosku jednoznacznie wynika, iż Wnioskodawca nabywa „na własność” przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych (należność za zakupioną powierzchnię reklamową Wnioskodawca wypłaca tym kontrahentom), a następnie odsprzedaje ją innym podmiotom (swoim klientom).

Mając zatem powyższe na względzie stwierdzić należy, że umowy, które zawiera Wnioskodawca z kontrahentami zagranicznymi nie noszą znamion usług pośrednictwa. Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, usług bezpośrednio obejmujących zobowiązania dwóch podmiotów, usługa pośrednictwa polega na doprowadzeniu do zawarcia umowy przez zleceniodawcę tej usługi z podmiotem trzecim. Zatem, w przypadku usług pośrednictwa handlowego dochodzi do zdarzeń gospodarczych pomiędzy trzema podmiotami: zleceniodawcą, zleceniobiorcą oraz podmiotem trzecim (potencjalnym dostawcą), zawierającym w efekcie usługi pośrednictwa handlowego - umowę ze zleceniodawcą. W przedmiotowej sprawie opisane we wniosku usługi świadczone przez nierezydentów na rzecz Wnioskodawcy, jako świadczenia o podobnym charakterze do usług reklamowych, będą mieściły się w katalogu usług wymienionych art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Podkreślić bowiem należy, że Wnioskodawca nabywa w istocie usługę reklamową – prawo do zamieszczenia na nabytej powierzchni reklamy – którą odsprzedaje innym podmiotom. Wnioskodawca, nie działa jako pośrednik – wynagrodzeniem Wnioskodawcy nie jest „prowizja” za pośrednictwo, ale cała należność otrzymana od kontrahenta z tytułu sprzedanej usługi (powierzchni reklamowej).

W świetle powyższego, świadczenie ww. usług reklamowych przez nierezydenta prowadzi w istocie do osiągnięcia przychodu przez nierezydenta, którego źródło znajduje się na terytorium Polski, jest nim bowiem Wnioskodawca wypłacający należności (wynagrodzenie) kontrahentom zagranicznym. Z uwagi na fakt, że przychody uzyskane przez kontrahentów zagranicznych z tytułu świadczenia usług opisanych we wniosku mieszczą się w katalogu przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jako świadczenia o podobnym charakterze do usług reklamowych, Wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany, na podstawie art. 26 ust. 1 i 3 ustawy o CIT, do pobrania i odprowadzenia do organu podatkowego od należności wypłacanych zagranicznym kontrahentom zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie ww. przepisów.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych wskazać należy, że są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądowe nie są wiążące dla tut. Organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę

i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a,
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj