Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.626.2017.2.NK
z 6 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym oddanie przez Finansującego środków trwałych do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki na podstawie Umowy zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy oraz stwierdzenia, czy po otrzymaniu od Finansującego faktury potwierdzającej dokonanie dostawy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przyjęciem środków trwałych do korzystania na podstawie Umowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym oddanie przez Finansującego środków trwałych do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki na podstawie Umowy zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy oraz stwierdzenia, czy po otrzymaniu od Finansującego faktury potwierdzającej dokonanie dostawy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przyjęciem środków trwałych do korzystania na podstawie Umowy. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe oraz dodatkową opłatę za wydanie interpretacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży materiałów poligraficznych i tworzyw sztucznych, opodatkowaną VAT. Wnioskodawca zamierza zawrzeć z innym podmiotem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i posiadającym status czynnego podatnika VAT w Polsce (dalej: „Finansujący”) umowę leasingu (dalej: „Umowa”), w której Spółka będzie występowała jako korzystający.

Na podstawie Umowy Finansujący odda Spółce do odpłatnego korzystania niektóre (jeden lub więcej) posiadane środki trwałe (dalej: ,,ŚT”). Może być tak, że Wnioskodawca zawrze z Finansującym kilka Umów, aczkolwiek jeden ŚT nie będzie przedmiotem więcej niż jednej umowy leasingu.

Umowa zostanie zawarta na czas określony. Ponadto, będzie ona zawierała postanowienie, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz.1888, ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”) dokonywać będzie korzystający (Spółka). W związku z zawarciem Umowy Finansujący nie będzie dokonywał od ŚT odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych.

Umowa będzie przewidywała podział opłat z tytułu korzystania ze ŚT na część kapitałową i odsetkową. Wartość początkowa ŚT określona w Umowie, jako suma ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, w tym opłaty wstępnej, oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek VAT, będzie równa wartości rynkowej ŚT. Podobnie część odsetkowa rat leasingowych zostanie ustalona na poziomie rynkowym. Opłata wstępna będzie stanowić element spłaty części kapitałowej, tj. składnik ceny należnej Finansującemu za oddanie Spółce do korzystania przedmiotu leasingu, tj. ŚT i tak też zostanie ujęta w harmonogramie spłat.

Przekazanie ŚT na podstawie Umowy na rzecz Spółki nastąpi w dniu podpisania Umowy. Należy wskazać, że wynagrodzenie będzie płatne okresowo w ratach leasingowych, w terminach przewidzianych w Umowie (w harmonogramie spłat).

Umowa leasingu nie będzie zawierała postanowień, zgodnie z którymi po jej zakończeniu prawo własności ŚT będących przedmiotem Umowy przejdzie na korzystającego, niemniej Umowa będzie zawierała opcję wykupu ŚT będących przedmiotem Umowy przez korzystającego, tj. Spółkę (dalej: „Opcja wykupu”).

Leasingowane do Spółki ŚT będą przez nią wykorzystywane do wykonywania działalności opodatkowanej VAT.

Ponadto w piśmie z dnia 25 stycznia 2018 r. – stanowiącym uzupełnienie do wniosku – Spółka wskazała, że przedmiotem umowy leasingu, o której mowa we wniosku, będą budynki, budowle oraz inne obiekty i urządzenia budowlane wraz z gruntami, na których zostały one posadowione, w tym w szczególności:

• budynek – nowa hala magazynowa,
• kotłownia – nowa hala magazynowa,
• kamery przemysłowe – nowa hala,
• budynek część wysoka,
• hala magazynowa,
• budynek magazynowy i gospodarczy – część niska,
• budynek administracyjno-socjalny,
• kontener – portiernia,
• wiata stalowa,
• obiekt 5 hala magazynowa,
• obiekt 5 biurowiec,
• instalacja do odsysania odpadów od maszyn,
• system odciągu i transportu pneumatycznego maszyn,
• sieć kanalizacji zewnętrznej,
• sieć elektroenergetyczna zewnętrzna,
• ogrodzenie wraz z bramami samonośnymi,
• drogi betonowe – place,
• studnia ssawna z hydrantem,
• instalacja gazowa.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym, oddanie przez Finansującego ŚT do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki na podstawie Umowy zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm., dalej: „ustawa o VAT”) i w konsekwencji po otrzymaniu od Finansującego faktury potwierdzającej dokonanie dostawy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przyjęciem ŚT do korzystania na podstawie Umowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, oddanie przez Finansującego ŚT do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki na podstawie Umowy zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w konsekwencji po otrzymaniu od Finansującego faktury potwierdzającej dokonanie dostawy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przyjęciem ŚT do korzystania na podstawie Umowy.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

1. Uznanie wydania ŚT na podstawie Umowy zawierającej tzw. Opcję wykupu przedmiotu leasingu za dostawę towarów na gruncie VAT.
   Umowa leasingu należy do umów cywilnoprawnych, zdefiniowanych w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.; dalej: „KC”). Zgodnie z art. 7091 KC, przez umowę leasingu finansujący (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do nabycia rzeczy od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie oddania tej rzeczy korzystającemu (leasingobiorcy) do używania albo do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się do zapłacenia finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenia pieniężnego, równego co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
   Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
   Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.
   Art. 7 ust. 9 ustawy o VAT stanowi natomiast, że przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.
   W świetle przywołanych przepisów, umowa leasingu może być uznana za dostawę towarów jedynie w przypadku, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:
   • w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych w umowie leasingu lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu leasingu zostaje przeniesione na korzystającego,
   • umowa leasingu zawarta została na czas oznaczony,
   • zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
   W ocenie Spółki, wszystkie ww. przesłanki niezbędne do uznania przedmiotu Umowy, którą zamierza zawrzeć z Finansującym, za dostawę towarów, zostaną spełnione.
   W szczególności – zdaniem Spółki – „Opcję wykupu”, która zostanie przewidziana w Umowie, na gruncie VAT należy traktować jako „normalne zdarzenie przewidziane w umowie leasingu”, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.
   Mając na uwadze, że ustawodawca nie doprecyzował w ustawie o VAT, co należy rozumieć pod pojęciem „następstw normalnych zdarzeń”, dokonując interpretacji tego pojęcia należy posłużyć się wykładnią językową. Przy czym, w odniesieniu do pojęcia „następstw normalnych zdarzeń” uzasadnione jest odwołanie się do rozumienia potocznego. W języku potocznym pojęcie normalnego następstwa rozumiane jest jako najczęściej spotykane, typowe następstwo określonych działań.
   Dodatkowo, w celu wyjaśnienia znaczenia ww. pojęcia odwołać się można również do innych gałęzi prawa, które posługują się pojęciem o podobnej konstrukcji znaczeniowej. W konsekwencji, użyte w ustawie o VAT pojęcie „następstwa normalnych zdarzeń” można rozumieć w sposób tożsamy z pojęciem „normalnego następstwa zdarzeń”, które to pojęcie funkcjonuje w innych gałęziach prawa.
   Przykładowo wskazać można art. 361 § 1 KC, w którym ustawodawca wskazał, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
   Na gruncie tego przepisu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CSK 5/08, co do rozumienia pojęcia normalnego następstwa danego zdarzenia wskazując, że pod pojęciem tym należy rozumieć taki skutek, który w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia.
   W orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt CSK 491/07, Sąd wskazał, że nie wyłącza normalności w rozumieniu art. 361 § 1 KC okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia, określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Normalne następstwo nie musi oznaczać skutku koniecznego. Powyższe orzeczenia, mimo że wydane na gruncie prawa cywilnego, stanowią istotną wskazówkę co do prawidłowego rozumienia pojęcia normalnego następstwa zdarzeń.
   Odnosząc powyższe do przepisów ustawy o VAT – zdaniem Spółki – stwierdzić należy, że zarówno sytuacja gdy umowa leasingu zawiera wyraźny zapis, że po jej zakończeniu leasingobiorca dokona zakupu przedmiotu leasingu, jak i umowa przewiduje taką możliwość dla leasingobiorcy (opcję wykupu), powinny być traktowane jako normalne zdarzenia przewidziane umową i tym samym umowa leasingu zawierająca takie postanowienia powinna być traktowana dla potrzeb VAT jako dostawa towarów.
   Takie rozumienie potwierdza także charakterystyka leasingu finansowego oraz praktyka i cel jego stosowania w obrocie gospodarczym, a mianowicie, podmiot finansujący zawierający z kontrahentami umowy leasingu finansowego ustala określony harmonogram rat leasingowych na podstawie kwot wydatkowanych przez niego na nabycie przedmiotu leasingu oraz kosztu finansowania tego kapitału. Wartość końcowa, czyli tzw. „opcja wykupu” stanowi różnicę wartości spłaconego kapitału w trakcie trwania umowy, a ceną nabycia przedmiotu leasingu przez finansującego, powiększoną o koszty związane z tym nabyciem (wartość początkowa przedmiotu leasingu).
   Opcja wykupu zawiera w sobie uprawnienie korzystającego do nabycia przedmiotu leasingu po określonej cenie. W praktyce, opcja ta może być jednostronna, tj. przysługiwać włącznie korzystającemu, lub może być skorelowana z obowiązkiem korzystającego do nabycia przedmiotu leasingu. Zaznaczyć przy tym należy, że wartość końcowa przedmiotu leasingu zazwyczaj jest ustalana na takim poziomie, aby każdy korzystający był zainteresowany nabyciem przedmiotu leasingu, a finansujący nie ponosił ryzyka, że wartość ta, nawet jeżeli korzystający nie skorzysta z tej opcji, nie zostanie przez niego odzyskana przy sprzedaży przedmiotu leasingu osobie trzeciej. Z założenia tej formy umowy leasingu wynika, że strony zawierając ją nie zakładają odstąpienia od nabycia przedmiotu leasingu, gdyż ich celem jest sfinansowanie przedmiotu leasingu, a następnie jego wykupienie przez korzystającego po zakończeniu umowy leasingu.
   Ustalana przy zawieraniu umowy leasingu finansowego wartość wykupu (wartość opcji wykupu) sprawia, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową leasingu finansowego prawo własności przedmiotu umowy przechodzi na korzystającego po upływie podstawowego okresu leasingu (w ramach oddzielnej umowy zawartej z finansującym). Wynika to głównie z faktu, że wartość ceny sprzedaży z opcji nabycia jest zwykle niższa niż wartość rynkowa przedmiotu leasingu. W związku z taką konstrukcją umowy leasingu finansowego (ukierunkowaną na nabycie przedmiotu po zakończeniu umowy), niewątpliwym zamiarem podmiotów korzystających i zawierających ten rodzaj umowy leasingowej, jest uzyskanie możliwości korzystania z przedmiotu leasingu bez angażowania znaczących środków finansowych, w krótkim okresie czasu i jednocześnie zapewnienie sobie możliwości uzyskania jego własności po zakończeniu okresu leasingu (tj. okresu finansowania). Natomiast po stronie finansującego, w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy leasingu przez korzystającego, leasing zapewnia swego rodzaju kontrolę prawną nad przedmiotem leasingu, ze względu na tytuł własności do przedmiotu leasingu.
   Biorąc zaś pod uwagę fakt, że umowa leasingu finansowego ma docelowo prowadzić do możliwości nabycia przedmiotu przez korzystającego (korzystający w przeciwnym razie nie przystąpiłby do takiej umowy, gdyż korzystniejszym rozwiązaniem okazałby się kredyt bankowy umożliwiający nabycie własności rzeczy), opcja zakupu gwarantuje korzystającemu prawo do nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu trwania umowy.
   Równocześnie, zwrócić należy uwagę na fakt, że pewien brak pewności co do przeniesienia własności przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy, jest typowy dla każdej formy leasingu, tj. nawet takiej gdzie korzystający ma obowiązek dokonania zakupu przedmiotu leasingu, a nie tylko uprawnienie. Do zbycia przedmiotu może bowiem nie dojść w wielu różnych przypadkach przewidzianych w umowie leasingu (np. w razie naruszenia zobowiązań wynikających z umowy leasingu, niepłacenia rat, upadłości, utraty zdolności finansowej przez korzystającego itp.).
   Podkreślić przy tym należy, że treść art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT odnosi się do normalnych okoliczności, przewidzianych w umowie. Tym samym, skoro uprawnienie do przeniesienia własności przedmiotu leasingu zostało przewidziane w umowie leasingu i równocześnie nie wystąpią szczególne przypadki, w których może nie dojść do przeniesienia własności, uzasadnione jest przyjęcie, że w „następstwie normalnych zdarzeń” przewidzianych w umowie leasingu, zgodnie z zamiarem stron, własność przedmiotu leasingu przechodzi na korzystającego.
   W świetle powyższego – w ocenie Spółki – wydanie towarów na podstawie Umowy zawierającej tzw. Opcję wykupu przedmiotu leasingu, która zostanie zawarta przez Spółkę z Finansującym będzie stanowić na gruncie ustawy o VAT odpłatną dostawę towarów.
   Przedstawione powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądowym, w tym również w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), jak i w interpretacjach indywidulnych wydawanych przez organy podatkowe na wniosek podatników przykładowo:
   • w wyroku z dnia 4 października 2017 r., sygn. C-164/16 Commissioners for Her Majesty’s Revenue & Customs przeciwko Mercedes-Benz Financial Services UK Ltd TSUE udzielając odpowiedzi na pytanie brytyjskiego sądu czy i w jakim zakresie wyrażenie „umowa najmu (...), która zawiera klauzulę o przeniesieniu własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty”, użyte w art. 14 ust. 2 lit. b) dyrektywy VAT, należy interpretować w ten sposób, że znajduje ono zastosowanie do umowy najmu z opcją wykupu takiej jak umowa wzorcowa będąca przedmiotem postępowania głównego orzekł, że: ,,Wyrażenie "umowa najmu (...) która zawiera klauzulę o przeniesieniu własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty" użyte w art. 14 ust. 2 lit.b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, należy interpretować w ten sposób, że znajduje ono zastosowanie do umowy wzorcowej najmu z opcją wykupu, jeżeli z warunków finansowych umowy można wywnioskować, że skorzystanie z opcji jawi się jako jedyny gospodarczo racjonalny wybór, którego leasingobiorca może dokonać w odpowiednim czasie, jeżeli umowa została do końca wykonana, czego zbadanie należy do sądu krajowego” (pkt 43 wyroku). W tym samym wyrok TSUE wyjaśnił również, że: ,,Wyrażenie "przeniesienie własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty" może być bowiem odczytane jedynie w ten sposób, że zapłata ostatniej okresowej opłaty należnej przez leasingobiorcę na mocy umowy oznacza z mocy prawa przeniesienie na niego własności rzeczy będącej przedmiotem umowy. Co się tyczy w szczególności okoliczności, że umowa przewiduje klauzulę stanowiącą, tak jak w przypadku umowy wzorcowej będącej przedmiotem postępowania głównego, że leasingobiorca może skorzystać z opcji wykupu, należy stwierdzić, że przymiotnik "normalnych" powinien być rozumiany jako odnoszący się jedynie do przewidywalnego przebiegu umowy wykonywanej przez jej strony w dobrej wierze – do czasu zakończenia owej umowy – zgodnie z zasadą pacta sunt servanda” (pkt 35 i 36 wyroku);
   • w wyroku z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Po 23/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu rozstrzygając kwestię, czy umowa leasingu finansowego zawierająca opcję wykupu na gruncie VAT powinna stanowić dostawę towarów czy świadczenie usług stwierdził, że: ,,(...) Wprawdzie opisana umowa leasingu, którą zamierza zawrzeć skarżąca nie będzie zawierała postanowień, zgodnie z którymi po jej zakończeniu prawo własności Aktywów będących przedmiotem umowy przejdzie wprost na korzystającego (Spółkę kapitałową), a zatem nie będzie przewidywała bezwarunkowego skutku w postaci przejścia własności przedmiotu umowy z chwilą zapłaty ostatniej raty (przejście własności może nastąpić w wyniku skorzystania przez Spółkę kapitałową z Opcji wykupu), to jednak za prawidłowe należy uznać stanowisko organu, że użyte w art. 7 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. sformułowanie "następstwa normalnych zdarzeń" dopuszcza możliwość przeniesienia własności w odrębnej umowie, zawartej w wykonaniu postanowień umowy leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Skorzystanie z opcji kupna po zapłacie ostatniej raty jest zatem normalnym zdarzeniem przewidzianym umową leasingu lub inną umową o podobnym charakterze, w wyniku czego następuje przeniesienie własności przedmiotu leasingu. Co istotne, taka kwalifikacja umów leasingu finansowego, jako dostawy towaru, pozostaje w zgodności z powszechną praktyką gospodarczą i uzasadniona jest także względami funkcjonalnymi oraz samym charakterem tych umów”;
   • w wyroku z dnia 17 stycznia 2014 r, sygn. akt I FSK 62/13, Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygając kwestię, czy umowa leasingu finansowego zawierająca opcję wykupu na gruncie VAT powinna stanowić dostawę towarów czy świadczenie usług wskazał, że: „(...) Z powołanych wyżej przepisów (art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 ustawy o VAT – przypis Wnioskodawców) wynika, iż za dostawę towarów w rozumieniu VATU może być uznana tylko taka umowa zawarta na czas określony, która w zależności od jej treści zawiera opcję przeniesienia własności w wyniku normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty, w wyniku których zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz te umowy leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, których przedmiotami są grunty. Skoro zatem umowa leasingu finansowego z dnia 30 września 2009 r. zawarta została na czas oznaczony do dnia 31 grudnia 2014 r. (§ 2 umowy); suma opłat pomniejszona o należny podatek odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego będącego przedmiotem umowy (§ 1 umowy i załącznik nr 1 do umowy); zawiera opcję przeniesienia własności, ponieważ przewiduje, że korzystającemu przysługuje prawo do nabycia przedmiotu leasingu z chwilą zapłaty ostatniej raty (§ 10 umowy); zawiera postanowienie, zgodnie z którym w podstawowym okresie umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (§ 9 umowy), to słusznie Sąd pierwszej instancji skonstatował, że analiza treści umowy zawartej przez stronę prowadzi do wniosku, że spełnia ona powyższe warunki pozwalające uznać ją na gruncie przepisów VATU za dostawę towarów. (...) Wprawdzie w umowie tej nie przewidziano bezwarunkowego skutku w postaci przejścia własności przedmiotu umowy z chwilą zapłaty ostatniej raty (przejście własności może nastąpić w wyniku zawarcia odrębnej umowy w formie aktu notarialnego z uwagi na przedmiot tej umowy), to jednak słusznie Sąd pierwszej instancji podniósł, że użyte w art. 7 ust. 1 pkt 2 VATU sformułowanie "prawo własności zostanie przeniesione" dopuszcza możliwość przeniesienia własności w odrębnej umowie, zawartej w wykonaniu postanowień umowy leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Skorzystanie z opcji kupna po zapłacie ostatniej raty jest normalnym zdarzeniem przewidzianym umową leasingu lub inną umową o podobnym charakterze, w wyniku czego następuje przeniesienie własności przedmiotu leasingu. Taka kwalifikacja umów leasingu kapitałowego jako dostawy towaru pozostaje w zgodności z powszechną praktyką gospodarczą i uzasadniona jest także względami funkcjonalnymi oraz charakterem tych umów”;
   • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 28 kwietnia 2017 r. sygn. 0112- KDIL1-1.4012.3.2017.1.RW potwierdził prawidłowość stanowiska Wnioskodawców w myśl którego: „(...) oddanie przez Spółkę A Aktywów do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki B na podstawie Umowy leasingu zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w efekcie powinno zostać udokumentowane fakturą potwierdzającą dokonanie dostawy”, odstępując od uzasadnienia;
   • Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach indywidualnych z dnia 23 września 2016 r., znak ILPP1/4512-1-355/16-4/MK oraz 12 listopada 2010 r., znak ILPP2/443-1309/10-2/EW, uznał, że umowy leasingu zawierające opcję wykupu powinny być kwalifikowane jako dostawy towarów wskazując, że: „(...) stwierdzić należy, że na gruncie podatku od towarów i usług zarówno umowa leasingu zawierająca wyraźny zapis, że po jej zakończeniu leasingobiorca dokona zakupu przedmiotu leasingu, jak i umowa przewidująca taką możliwość dla leasingobiorcy (opcję wykupu), są traktowane jako normalne zdarzenia przewidziane umową i tym samym leasing ten jest traktowany jako dostawa towarów”;
   • analogiczny pogląd wyraził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2008 r., znak IPPP1/443-1846/08-4/AW, w której potwierdził, że umowa leasingu, która będzie przewidywać, iż korzystającemu przysługuje prawo do nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu podstawowego okresu, na który umowa została zawarta (tzn. opcja zakupu przedmiotu umowy) powinna być traktowana na gruncie podatku VAT jako dostawa towarów wskazując, że: „(...) należy uznać, że skoro odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie korzystający oraz na podstawie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową nastąpi przeniesienie prawa własności na korzystającego, to transakcje zawarte na podstawie omawianej umowy winny być uznane z odpłatną dostawę towarów na mocy art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9”.
   Podsumowując, w świetle przedstawionych powyżej argumentów oraz przytoczonego orzecznictwa sądów w tym TSUE i praktyki organów podatkowych Wnioskodawca stoi na stanowisku, że oddanie przez Finansującego ŚT do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki na podstawie Umowy zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.
2. Odliczenie podatku naliczonego z otrzymanej od Finansującego faktury dokumentującej dostawę towarów.
   Jak wynika z treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług w zakresie, w jakim są one wykorzystywane do wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych VAT.
   Jeżeli zatem dane towary lub usługi są wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości VAT naliczonego przy ich nabyciu, przy założeniu, że pozostałe ograniczenia nie mają zastosowania (w szczególności ograniczenia wynikające z art. 88 ustawy o VAT, dotyczące m.in. braku prawa odliczenia w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu VAT bądź podlega zwolnieniu od VAT).
   W dacie zawarcia Umowy, Spółka będzie zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT w Polsce i będzie spełniać ustawową definicję podatnika zawartą w art. 15 ustawy o VAT. Po przekazaniu do korzystania ŚT w ramach Umowy Spółka będzie wykorzystywać je na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży materiałów poligraficznych i tworzyw sztucznych. Działalność ta jest opodatkowana VAT.
   Jak wykazano powyżej – zdaniem Wnioskodawcy – transakcja, o której mowa powyżej będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Jednocześnie nie będzie mieściła się ona w katalogu czynności niepodlegających przepisom ustawy o VAT określonym w art. 6 ust. 1 ustawy o VAT.
   W świetle powyższego, po dokonaniu transakcji, której przedmiotem będzie przyjęcie ŚT do korzystania na podstawie Umowy i po otrzymaniu od Finansującego prawidłowo wystawionej faktury potwierdzającej jej faktyczne dokonanie, Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o VAT naliczony wynikający z tej faktury na zasadach ogólnych, gdyż spełniony będzie warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.
   W myśl art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 oraz ust. 11 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstanie w rozliczeniu za okres, w którym powstanie obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług, jednak nie wcześniej niż w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka otrzyma od Finansującego fakturę dokumentującą faktyczne dokonanie ww. transakcji.
   Podsumowując, z uwagi na fakt, że ŚT będące przedmiotem planowanej transakcji będą wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, Spółka będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury wystawionej przez Finansującego dokumentującej przekazanie Spółce ŚT do korzystania na podstawie Umowy.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.