Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.203.2017.2.PB
z 8 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 01 grudnia 2017 r. (data wpływu – 05 grudnia 2017 r.), uzupełnionym 05 i 11 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania otrzymywania comiesięcznie środków pieniężnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania otrzymywania comiesięcznie środków pieniężnych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 28 grudnia 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4015.203.2017.1.PB wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 05 stycznia 2017 r. poprzez wniesienie dodatkowej opłaty oraz 11 stycznia 2017 r. (wpływ pisma).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 01 sierpnia 2017 r. córka Wnioskodawcy wraz ze swoim mężem dobrowolnie napisali i podpisali umowę, w której deklarują, że będą miesięcznie na konto Wnioskodawcy (dla niego i jego żony) przekazywać łączną kwotę 2500 zł, aż do śmierci Wnioskodawcy i jego żony.

Córka Wnioskodawcy wraz z mężem dokonują przelewu co miesiąc przez bank, jako dobrowolną wdzięczność za obdarowanie jej dwoma działkami, na których jest posadowiony budynek, w którym obecnie mieści się restauracja.

Zgodnie z umową te kwoty są przekazywane regularnie co miesiąc na konto Wnioskodawcy.

Jako, że z treści wniosku nie wynikało jednoznacznie jakim tytułem prawnym Wnioskodawca otrzymuje środki, Organ poprosił o doprecyzowanie stanu faktycznego przez wskazanie jakim tytułem środki pieniężne są przekazywane, czy np. tytułem darowizny lub tytułem nieodpłatnej renty.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

• Zagadnienie poruszone we wniosku dotyczy tylko Wnioskodawcy.
• Córka i zięć Wnioskodawcy zobowiązali się do comiesięcznej wpłaty środków pieniężnych na podstawie umowy napisanej i potwierdzonej podpisami u notariusza i już się spełniającej, gdyż Wnioskodawca otrzymał pięć przelewów na kwotę 12097 zł, z uwzględnieniem połowy tej kwoty dla żony Wnioskodawcy, tj. 6048 zł.
• W ocenie Wnioskodawcy otrzymywane środki pieniężne stanowią comiesięczny datek od jego dzieci, najbardziej zbliżony do art. 888 Kodeksu cywilnego. Zdaniem Wnioskodawcy jednak niezupełnie, ponieważ jest to świadczenie, które Wnioskodawca świadczył na rzecz córki (dawał jej jeść, ubierał, dawał kieszonkowe, opłacał wycieczki, kupował książki do szkoły itp.) bezpłatnie ze swoich zarobionych pieniędzy (bo to był jego obowiązek), od których wcześniej odprowadził należny podatek.
• Teraz nastąpiła zmiana i dzieci Wnioskodawcy świadczą wobec niego takie same świadczenia. Wnioskodawca stwierdził, że jego córka nie musiała odprowadzać podatku od wyżej wymienionych świadczeń, gdyż to był obowiązek Wnioskodawcy.
• Przekazywanie środków następuje na podstawie umowy napisanej i potwierdzonej podpisami u notariusza.
• Umowa została zawarta w formie pisemnej, a notariusz potwierdził jedynie podpisy złożone pod umową.
• Przekazywanie środków, o których jest mowa we wniosku następuje na takich samych zasadach, kiedy to Wnioskodawca przekazywał je córce gdy była dzieckiem. Teraz córka, na tej samej zasadzie, przekazuje Wnioskodawcy środki ze swoich oszczędności, po zapłaceniu wszystkich podatków. Ta umowa to wyraz wdzięczności, którą Wnioskodawca przyjął dobrowolnie za wychowanie, bo córka Wnioskodawcy i tak by otrzymała darowiznę.
  
  

W związku z powyższym opisem (po przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku) zadano następujące pytania:

1. Czy od tych otrzymywanych co miesiąc datków Wnioskodawca musi odprowadzać podatek?
2. Jak technicznie ma wyglądać działanie Wnioskodawcy, by spełnić wymogi przepisów podatkowych by nie odprowadzać podatku od tych datków, które wpływają na jego konto?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby nie miał umowy, to zgodnie z obowiązującym prawem jest zwolniony z podatku zgłaszając każde świadczenie do pół roku.

Natomiast mając taką umowę, Wnioskodawca uważa, że powinien również być zwolniony z podatku, a zgłoszenie powinno wystarczyć tylko jeden raz do Urzędu Skarbowego do pół roku od pierwszego świadczenia.

Do śmierci Wnioskodawcy nic się nie zmieni, bez względu na to czy będzie chciał tych pieniędzy czy nie, czy też te pieniądze będą wpływać czy nie, to i tak nie będzie to powodować skutków prawnych. Jedynie tylko musiałaby być spełniona ta uciążliwość praktycznie comiesięcznego zgłaszania.

Wnioskodawca stwierdził także, iż nie godzi się na płacenie podatków, które zostały już zapłacone oraz by praktycznie co miesiąc lub co 6 miesięcy musiał zgłaszać otrzymywanie środków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2017 r., poz. 833, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego,
2. darowizny, polecenia darczyńcy,
3. zasiedzenia,
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności,
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu,
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna”, ani „nieodpłatna renta” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Pojęcie renty zostało zdefiniowane w art. 903 Kodeksu cywilnego. Stosownie do jego brzmienia przez umowę renty jedna ze stron zobowiązuje się względem drugiej do określonych świadczeń okresowych w pieniądzu lub w rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku.

Przy czym podkreślić należy, że zgodnie z konstrukcją w podatku od spadków i darowizn jako tytuł prawny kwalifikujący do objęcia zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy brać pod uwagę wyłącznie ustanowienie renty bez wynagrodzenia (nieodpłatnej).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, aż do swej śmierci ma otrzymywać comiesięczne świadczenie pieniężne, jako wyraz wdzięczności córki za darowanie jej dwóch działek.

Ze złożonego uzupełnienia wniosku nie wynika, iżby przekazywanie środków, o których mowa we wniosku następowało na podstawie darowizny czy tytułem nieodpłatnej renty. Wnioskodawca co prawda wskazał, że świadczenie zbliżone jest charakterem do świadczenia określonego w art. 888 Kodeksu cywilnego (czyli do umowy darowizny), ale takim nie jest, gdyż odpowiada ono takiemu świadczeniu jakie Wnioskodawca świadczył wcześniej na rzecz córki (utrzymywał ją).

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, że jego córka otrzymała w drodze darowizny dwie działki, na których jest posadowiony budynek, w którym obecnie mieści się restauracja. Jako wyraz wdzięczności zdecydowała się więc przelewać co miesiąc określoną kwotę na konto Wnioskodawcy. Kwota ta – jak wskazał w uzupełnieniu Wnioskodawca – przekazywana jest na takich samych zasadach jak Wnioskodawca przekazywał świadczenia dla córki, kiedy ta była jeszcze dzieckiem (utrzymanie, kieszonkowe itp.).

W kontekście tak przedstawionego stanu faktycznego należy zwrócić uwagę na zapis art. 897 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z jego treścią – jeżeli po wykonaniu darowizny darczyńca popadnie w niedostatek, obdarowany ma obowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, dostarczać darczyńcy środków, których mu brak do utrzymania odpowiadającego jego usprawiedliwionym potrzebom albo do wypełnienia ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych. Obdarowany może jednak zwolnić się od tego obowiązku zwracając darczyńcy wartość wzbogacenia.

Z powyższego uregulowania wynika, że ze względu na nieodpłatny charakter darowizny – a także na ciążący na obdarowanym obowiązek wdzięczności – ustawodawca nakłada na obdarowanego obowiązek alimentacyjny względem darczyńcy.

Nadto zwrócić należy uwagę na zapis art. 128 ustawy z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2017 r., poz. 682), według którego obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

W kontekście powołanych powyżej przepisów oraz przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymywanie comiesięcznie środków pieniężnych nie następuje tytułem darowizny ani tytułem nieodpłatnej renty.

Zatem świadczenie wskazane w analizowanym wniosku nie podlega opodatkowaniu podatkiem określonym w ustawie o podatku od spadków i darowizn, skoro nie jest otrzymywane ani tytułem darowizny ani tytułem nieodpłatnej renty ani żadnym innym tytułem określonym w art. 1 ust. 1 ww. ustawy.

Na Wnioskodawcy nie ciąży więc obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn, gdyż opisane we wniosku otrzymywanie środków pieniężnych nie będzie podlegać podatkowi od spadków i darowizn.

Odnosząc się więc do kwestii zwolnienia tegoż świadczenia z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn nie można podzielić zdania Wnioskodawcy, że winien on korzystać ze zwolnienia. Żeby można było dane nabycie (otrzymanie świadczenia) zwolnić z opodatkowania, to winien on podlegać regulacjom ustawy o podatku od spadków i darowizn. W analizowanej sprawie tak nie jest.

Odnosząc się natomiast do obowiązku zgłaszania otrzymywanych świadczeń właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, należy wskazać, że z uwagi na niepodleganie ich podatkowi od spadków i darowizn – Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania deklaracji podatkowej dotyczącej tego podatku (zgłoszenie o nabyciu świadczenia).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo Organ wskazuje, że skoro Wnioskodawca w piśmie uzupełniającym określił, iż zagadnienia poruszone we wniosku dotyczą tylko jego, to dodatkowa opłata – wpłacona przez Wnioskodawcę po wysłaniu do Wnioskodawcy wezwania – w kwocie 40 zł zostanie zwrócona, gdyż analizowana sprawa dotyczy tylko jego sytuacji prawnopodatkowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Augustyna Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.