Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.3.2018.1.AC
z 26 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników tymczasowych do pracy we Francji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: Spółka), działając jako agencja pracy tymczasowej, zamierza począwszy od 2018 r. delegować polskich pracowników tymczasowych do świadczenia pracy tymczasowej na terenie Francji. Wnioskodawca nie posiada przy tym zakładu we Francji w rozumieniu art. 5 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku. Pracownicy tymczasowi delegowani będą do Francji na okres od 1 miesiąca do 12 miesięcy w ciągu danego roku podatkowego. Spółka będzie zatrudniała pracowników na podstawie umowy o pracę tymczasową (na czas określony). Delegowani pracownicy tymczasowi posiadają status polskich rezydentów podatkowych. Pracownicy będą zatrudniani od pierwszego dnia pracy wyłącznie w celach oddelegowania ich do świadczenia pracy na terenie Francji na rzecz, pod nadzorem i kierownictwem pracodawców użytkowników będących klientami Wnioskodawcy.

Działalność Wnioskodawcy w powyższym zakresie będzie wyglądała następująco:

1. Spółka będzie zawierała umowy o świadczenie usług (użyczenie pracowników tymczasowych do prac budowlanych) z klientami francuskimi (tj. pracodawcami użytkownikami mającymi siedziby i prowadzącymi działalność na terenie Francji). Przedmiotem umów będzie zapewnienie personelu tymczasowego za odpowiednim wynagrodzeniem;
2. praca tymczasowa we Francji świadczona będzie przez delegowanych pracowników tymczasowych pod kierownictwem i nadzorem klientów Spółki (pracodawców użytkowników mających siedziby i prowadzących działalność na terenie Francji);
3. Spółka nie będzie ponosiła odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych, natomiast pracownicy niestosujący się do zaleceń i wskazówek pracodawców użytkowników będą musieli liczyć się z sankcją w postaci rozwiązania stosunku pracy;
4. czas pracy będzie monitorowany i ewidencjonowany przez pracodawców użytkowników;
5. materiały i narzędzia do pracy dostarczane będą przez pracodawców użytkowników;
6. koszty wynagrodzenia pracowników tymczasowych w całości będą ponoszone przez Spółkę, przy czym będą one naliczane na podstawie ewidencji czasu pracy zatwierdzonych i dostarczanych przez pracodawców użytkowników;
7. Spółka nie będzie zatrudniała osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy świadczonej przez delegowanych pracowników tymczasowych;
8. delegując pracowników tymczasowych Spółka nie będzie miała całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą okres 183 dni pobytu na terenie Francji z reguły dlatego, że to pracodawcy użytkownicy będą decydowali o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę danego delegowanego pracownika tymczasowego.
   
   

W świetle licznych interpretacji zasady 183 dni wobec pracowników tymczasowych, Spółka w roku podatkowym 2018 będzie odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy delegowanych pracowników tymczasowych, począwszy od pierwszego dnia ich pobytu we Francji. Zaliczki będą odprowadzane do odpowiedniego francuskiego organu podatkowego. Dotyczyć to będzie zarówno pracowników tymczasowych, którzy przekroczą okres 183 dni pobytu we Francji w danym roku podatkowym, jak i tych, którzy nie przekroczą wspomnianego okresu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka postąpi prawidłowo odprowadzając zaliczki na podatek dochodowy począwszy od pierwszego dnia pobytu pracownika tymczasowego we Francji, do odpowiednich francuskich organów podatkowych (jednocześnie nie odprowadzając zaliczek do polskich organów podatkowych), w odniesieniu do wszystkich delegowanych pracowników tymczasowych, w tym także tych, którzy nie przekroczą okresu 183 dni pobytu we Francji w danym roku podatkowym?
2. Czy Spółka w świetle przytoczonego schematu działania prawidłowo interpretuje swoją rolę jako pośrednika, nie zaś pracodawcy (za takiego uważa się podmiot, który ma prawo do prowadzenia prac oraz ponosi związane z tym ryzyko i odpowiedzialność)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, winien On odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników tymczasowych delegowanych do Francji, począwszy od pierwszego dnia ich pobytu we Francji. Zaliczki te winny być odprowadzane do odpowiednich francuskich organów podatkowych. Dotyczy to zarówno pracowników tymczasowych, którzy przekroczą okres 183 dni pobytu we Francji w danym roku podatkowym, jak i tych, którzy tego okresu nie przekroczą.

Spółka stoi również na stanowisku, że występując w roli pośrednika, nie spełnia łącznie trzech warunków zobowiązujących Ją do obowiązkowego odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do polskiego organu podatkowego dla pracowników tymczasowych, których okres pobytu we Francji nie przekroczy 183 dni w ciągu 12 kolejnych miesięcy w danym roku podatkowym (art. 15 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku).

W ocenie Spółki, nie spełnia Ona kryteriów pozwalających na uznanie Jej za pracodawcę w rozumieniu zapisów konwencji modelowej OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do przepisu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a wymienionej ustawy stanowi przy tym, że przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów, dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca powinien czy nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników tymczasowych, mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będąc agencją pracy tymczasowej oddelegowuje do pracy we Francji osoby zatrudnione przez siebie w Polsce. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy polsko-francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 Umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 pkt a) Umowy polsko-francuskiej, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą „dni fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) tejże Umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (we Francji) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin „pracodawca” należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

W przypadku międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej, a nie pośrednik (podmiot, który przekazuje siłę roboczą). W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać podmiotowi, który wynajął określone osoby – jako siłę roboczą innemu podmiotowi.

W celu ustalenia, który podmiot (tzn. ten, z którym zawarta jest umowa o pracę czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy polsko-francuskiej, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
  

• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;
  

• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
  

• czy wynagrodzenie podmiotu, który wynajął siłę roboczą oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między jego wynagrodzeniem a pracą pracownika;
  

• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
  

• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko podmiot wynajmujący siłę roboczą czy też faktyczny użytkownik pracy.
  
  

W przypadku jeśli analiza powyższych funkcji prowadzi do wniosku, że faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy polsko-francuskiej nie jest spełniony.

Z kolei zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt c) ww. Umowy, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. we Francji. W rozumieniu ww. Umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa – art. 5 ust. 1 ww. Umowy.

W myśl art. 5 ust. 2 Umowy określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

• miejsce zarządzania,
  

• filię,
  

• biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
  

• zakład fabryczny,
  

• warsztat,
  

• kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
  

• budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy.
  
  

Podsumowując – zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 Umowy nie jest spełniony, wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 Umowy polsko-francuskiej wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Jednocześnie w przypadku gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno we Francji, jak i w Polsce, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 23 ust. 1 lit. a) ww. Umowy metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga przychody lub posiada majątek, które stosownie do postanowień niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu we Francji, wówczas Polska – z zastrzeżeniem postanowień punktu b), wyłączy te przychody albo ten majątek spod opodatkowania; może jednak przy ustalaniu podatku od pozostałego dochodu albo pozostałego majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która zostałaby zastosowana, gdyby te przychody albo ten majątek nie zostały wyłączone spod opodatkowania.

W myśl zaś art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – agencja pracy tymczasowej, zamierza delegować polskich pracowników do pracy we Francji. Spółka będzie zawierała umowy o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych) ze klientami francuskimi (pracodawcami użytkownikami). Przedmiotem umów będzie zapewnienie personelu tymczasowego za odpowiednim wynagrodzeniem. Pracownicy tymczasowi delegowani będą do Francji na okres od 1 miesiąca do 12 miesięcy w ciągu danego roku podatkowego. Spółka będzie zatrudniała pracowników na podstawie umowy o pracę tymczasową (na czas określony). Delegowani pracownicy tymczasowi posiadają status polskich rezydentów podatkowych. Pracownicy będą zatrudniani od pierwszego dnia pracy wyłącznie w celach oddelegowania ich do świadczenia pracy na terenie Francji na rzecz, pod nadzorem i kierownictwem pracodawców użytkowników będących klientami Wnioskodawcy. Koszty wynagrodzenia pracowników tymczasowych w całości będą ponoszone przez Spółkę, przy czym będą one naliczane na podstawie ewidencji czasu pracy zatwierdzonych i dostarczanych przez pracodawców użytkowników. Delegując pracowników tymczasowych Spółka nie będzie miała całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą okres 183 dni pobytu na terenie Francji z reguły dlatego, że to pracodawcy użytkownicy będą decydowali o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę danego delegowanego pracownika tymczasowego.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika, gdyż faktycznym pracodawcą jest użytkownik francuski – co wynika z analizy treści wniosku oraz co zostało również stwierdzone przez Wnioskodawcę – to z całą pewnością nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. Umowy polsko-francuskiej i tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej Umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Francji opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 Umowy polsko-francuskiej były spełnione. Powyższe wskazuje bowiem, że wynagrodzenie pracowników tymczasowych jest de facto wypłacane w imieniu pracodawcy, który ma siedzibę we Francji.

W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy, podlega opodatkowaniu we Francji i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji, niezależnie od długości ich pobytu we Francji w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu we Francji, według przepisów prawa francuskiego, poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Zatem, skoro w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że nie będzie spełniony – jak wskazano wyżej – warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. Umowy polsko-francuskiej dochody pracowników podlegają opodatkowaniu we Francji od pierwszego dnia (w danym roku podatkowym), w którym praca była wykonywana we Francji u pracodawcy francuskiego, to na Wnioskodawcy jako płatniku – nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji u francuskiego pracodawcy użytkownika.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do zagadnienia obowiązku naliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy do francuskiego organu podatkowego przez Wnioskodawcę wskazać należy, że tutejszy Organ nie jest władny do rozstrzygnięcia zagadnień z zakresu francuskiego prawa podatkowego a tym samym do ustosunkowania się do stanowiska zajętego w odniesieniu do tej części pytania nr 1, bowiem nie jest uprawniony ani kompetentny do interpretowania wewnętrznych przepisów prawa podatkowego innego kraju, w tym m.in. dotyczących obowiązków ciążących na Wnioskodawcy. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej jest uprawniony zgodnie z art. 14b § 1 w związku z art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) – do interpretowania m.in. postanowień ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże postanowienia tychże umów nie regulują kwestii obowiązków podatkowych pośredników w międzynarodowym najmie siły roboczej w związku z wypłaconymi przez nich wynagrodzeniami. Umowa polsko-francuska w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku również nie reguluje tych kwestii. W związku z czym w niniejszej interpretacji indywidualnej Organ nie może dokonać oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.