INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29.08.2011 r. (data wpływu 31.08.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla sprzedaży monet, które nie są zwykle używane jako środek płatniczy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla sprzedaży monet, które nie są zwykle używane jako środek płatniczy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca („Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje m.in. sprzedaży monet. Monetami takimi są, wymieniane w NBP za posiadaną gotówkę, okolicznościowe dwuzłotówki ze stopu Nordic Gold z wybitymi na nich wizerunkami postaci historycznych, zwierząt, symbolami miast polski czy grafikami upamiętniającymi najważniejsze wydarzenia. Monety te są wymieniane w NBP wg wartości nominalnej wymienianych nominałów, lub wypłacane przez NBP (jako wypłata środków pieniężnych), a następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę powyżej tej wartości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może stosować, w ramach dokonywanej przez siebie sprzedaży monet otrzymywanych od NBP jako wymianę środków płatniczych, szczególną procedurę opodatkowania na zasadach marży, przewidzianą w art. 120 ust. 4 Ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, jest uprawniony do stosowania zasad opodatkowania marży, zgodnie z procedurą określoną w art. 120 ust. 4 Ustawy o VAT, do monet wymienianych w NBP, w tym w szczególności do monet 2 zł ze stopu N G.

Uzasadnienie:

Na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 2) lit. b) Ustawy o VAT „Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie o wartości (...) numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7”. Z kolei za przedmioty kolekcjonerskie uznawane są, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7) Ustawy o VAT m.in. monety będące „przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną”.

Monety 2 zł ze stopu Nordic Gold wymieniane przez Wnioskodawcę w NBP (NBP nie prowadzi sprzedaży takich monet, w odróżnieniu do monet kolekcjonerskich) jako, że stanowią prawny środek płatniczy w kraju. Mimo tego, iż monety te stanowią prawny środek płatniczy to ze względu na specyficzny (inny niż standardowe 2 zł) wygląd zazwyczaj nie są w takim celu używane. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, iż użycie ich jako prawnego środka płatniczego jest na terytorium kraju utrudnione ze względu na brak świadomości wielu osób o tym, iż monety te są prawnym środkiem płatniczym. To, że są one środkami płatniczymi nie budzi wątpliwości, zaś potwierdza to uzasadnienie samego emitenta, tj. NBP, który stwierdza, że „należy pamiętać, iż wszystkie monety okolicznościowe emitowane przez NBP są prawnym środkiem płatniczym w Polsce. Ich siłę nabywczą określa nominał umieszczony na awersie. Niezależnie jednak od wysokości nominału, monety te mają swoją wartość kolekcjonerską, którą określa wolny rynek numizmatyczny”:

Potwierdza to dodatkowo treść przepisu art. 32 ustawy o Narodowym Banku Polskim (dalej: „Ustawa o NBP”).

Monety okolicznościowe są wprowadzane do obiegu na podstawie przepisu art. 33 Ustawy o NBP w drodze zarządzeń prezesa NBP (przykładowo Zarządzenie Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie ustalenia wzoru, stopu, masy i wielkości emisji monety nominalnej wartości 2 zł, upamiętniającej „300-lecie Pielgrzymki Warszawskiej na Jasną Górę”, oraz terminu wprowadzenia jej do obiegu M.P.2011.67.664) i jako takie mogą stanowić prawny środek płatniczy.

Niemniej, jak zostało to wskazane, występują trudności faktyczne przy posługiwaniu się takimi monetami, a dodatkowo fakt ich nabywania za cenę wyższą niż cena nominalna pozwala sądzić, iż zwykle monety te nie są używane jako prawny środek płatniczy (trudno bowiem przyjąć, iż ktoś płaci za daną monetę np. 2,50 zł by następnie wydać ją w sklepie jako równowartość 2 zł).

Monety te są wprowadzane do obiegu w celu upamiętnienia różnych wydarzeń, czy w specjalnych seriach (np. „32 Historyczne miasta w Polsce”) i mimo prawa do używania ich jako prawnych środków płatniczych, większość jest nabywana przez kolekcjonerów nie jako środki płatnicze.

Spełnienie choćby jednego z dwóch warunków przewidzianych w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT wystarcza do uznania danej monety za przedmiot kolekcjonerski w rozumieniu tej ustawy oraz umożliwia opodatkowanie jej sprzedaży na zasadach VAT marża, po spełnieniu dalszych warunków, w tym dotyczących osoby od której nabywane są te monety.

Zgodnie z przepisem art. 120 ust. 10 pkt 1) Ustawy o VAT: „Przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków które podatnik nabył od osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemaiącej osobowości prawnej, niebedącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej”. Z kolei, stosownie zaś do treści art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT „Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”. Takim organem władzy publicznej jest NBP, co potwierdza treść Konstytucji oraz Ustawy o NBP, która przewiduje wśród zadań tego banku także emisję znaków płatniczych na obszarze RP, w tym monet i banknotów (art. 4 oraz 31-33 Ustawy o NBP). Wnioskodawca nabywa monety w drodze wymiany / zamiany innych środków płatniczych na okolicznościowe monety 2 zł N G w N, który to bank — na podstawie powyższych przepisów — traktuje je jako środek płatniczy o innym nominale. Tym samym NBP w zakresie wydania tych monet nie działa jako podatnik VAT. Zgodnie bowiem z przepisem art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, wykonuje on bowiem w tym wypadku jedynie swoje zadania do których został powołany przepisami prawa — emituje prawne środki płatnicze. Wobec tego spełnione są warunki do stosowania procedury VAT marża do sprzedaży takich monet.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości skorzystania w procedury przewidzianej w art. 120 ust. 4 Ustawy o VAT potwierdzają także interpretacje Dyrektorów Izb Skarbowych w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. IPPP2-443-1825/08-2/BM oraz w Bydgoszczy z dnia 25 marca 2008 r. sygn. ITPP2/443-303/07/RS wydane w analogicznych do przedstawionego stanach faktycznych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie, o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7.

Natomiast przepis art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy zwalnia od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Skutkiem powyższych unormowań jest zwolnienie od podatku VAT transakcji, łącznie z pośrednictwem, walut, monet oraz banknotów używanych jako prawny środek płatniczy. Jednakże zwolnieniu od podatku nie podlega każda dostawa monet lub banknotów. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 7 wyłącza ze zwolnienia banknoty i monety będące przedmiotami kolekcjonerskimi. Zgodnie z definicją legalną tego pojęcia zawartą w tym przepisie za przedmioty kolekcjonerskie należy uznać monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które:

• nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy, lub

• mają wartość numizmatyczną (zabytkową).
  
  

Zatem dla określania danego banknotu lub monety jako przedmiotu kolekcjonerskiego zasadnicze znaczenie będzie miało czy jest zwykle używany jako prawny środek płatniczy lub czy posiada wartość numizmatyczną.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje m.in. sprzedaży monet. Monetami takimi są wymieniane w N za posiadaną gotówkę, okolicznościowe dwuzłotówki ze stopu Nordic Gold z wybitymi na nich wizerunkami postaci historycznych, zwierząt, symbolami miast Polski czy grafikami upamiętniającymi najważniejsze wydarzenia. Monety te są wymieniane w NBP wg wartości nominalnej wymienianych nominałów, lub wypłacane przez NBP (jako wypłata środków pieniężnych), a następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę powyżej tej wartości. Ponadto monety 2 zł ze stopu N G wymieniane w NBP przez Wnioskodawcę stanowią prawny środek płatniczy w kraju, jednak z uwagi na specyficzny wygląd zazwyczaj nie są w takim celu używane.

Z regulacji zawartej w art. 120 ust. 4 ww. ustawy wynika, iż w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Jeżeli jednak rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym (art. 120 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług). Sposób obliczenia marży w danym okresie rozliczeniowym oraz zasięg czasowy stosowania tej metody precyzują postanowienia kolejnych ustępów art. 120 ww. ustawy, tj. ust. 6-9. Powyższą zasadę opodatkowania marży dotyczącą przedmiotów kolekcjonerskich stosuje się pod warunkiem, że podatnik dokonał nabycia od (art. 120 ust. 10):

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich według systemu „VAT-marża” jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005r. Nr 1 poz. 2 ze zm.) Narodowy Bank Polski ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych Rzeczypospolitej Polskiej, za które uznaje się banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31). Powyższy zapis oznacza, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski. Natomiast w myśl art. 32 cyt. ustawy znaki pieniężne emitowane przez NBP są prawnymi środkami płatniczymi na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy, Prezes NBP może w drodze rozporządzenia ustalić wzory i wartość nominalną banknotów oraz wzory, wartość nominalną, stop, próbę i masę monet oraz wielkość emisji znaków pieniężnych, jak również terminy wprowadzenia ich do obiegu. Natomiast w myśl art. 36 NBP może prowadzić w kraju i za granicą sprzedaż monet, banknotów i numizmatów przeznaczonych na cele kolekcjonerskie oraz inne cele, na warunkach i według zasad ustalonych przez Zarząd NBP w drodze uchwały.

W myśl § 1 ust. 2 uchwały Zarządu Narodowego Banku Polskiego z dnia 26 października 2009r. w sprawie warunków i zasad sprzedaży przez Narodowy Bank Polski monet, banknotów i numizmatów przeznaczonych na cele kolekcjonerskie oraz inne cele (M. P. Nr 70, poz. 897 ze zm.) do wartości kolekcjonerskich zalicza się m.in. zestawy kolekcjonerskie połączone w jedno opakowanie, według określonych kryteriów, monety powszechnego obiegu o nominale 2 zł, wykonane ze stopu N G.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca wymienia w NBP za posiadaną gotówkę okolicznościowe dwuzłotówki ze stopu N G z wybitymi na nich wizerunkami postaci historycznych, zwierząt, symbolami miast polski czy grafikami upamiętniającymi najważniejsze wydarzenia wg wartości nominalnej wymienianych nominałów, lub wypłacane przez NBP (jako wypłata środków pieniężnych), a następnie sprzedaje te monety powyżej ich wartości. Przedmiotowe monety, które są wymieniane przez Wnioskodawcę w NBP stanowią środek płatniczy kraju, w związku z czym NBP nie prowadzi sprzedaży takich monet w odróżnieniu od monet kolekcjonerskich.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie NBP nie jest podatnikiem, o którym mowa w art 15 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem NBP nie dokonuje sprzedaży przedmiotowych monet na rzecz Wnioskodawcy, a jedynie dokonuje wymiany tych monet - stanowiących środek płatniczy kraju - wg ich wartości nominalnej. Zatem, NBP należy do grupy podmiotów, o której mowa w wyżej przytoczonym art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy jeszcze wskazać, iż emisja monet typu N G o nominale 2 zł, będących prawnym środkiem płatniczym, jest jedną z funkcji nałożoną przez ustawę o NBP na Narodowy Bank Polski.

Podsumowując w świetle powyższych unormowań oraz w tak przedstawionych okolicznościach sprawy tj. wskazania przez Wnioskodawcę, że monety te nie są zwykle (najczęściej, przeważnie) używane jako środek płatniczy, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie prawidłowe jest stanowisko Strony dotyczące dokonywania rozliczenia podatku od towarów i usług przy zastosowaniu procedury szczególnej przewidzianej w art. 120 ust. 4 ww. ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.