2018.03.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.13.2018.2.AM
z 9 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 5 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem Strony z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 14 lutego 2018 r. znak sprawy 0114‑KDIP1‑1.4012.13.2018.1.AM (skutecznie doręczone 14 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT zwrotu udzielonej „ulgi” w ramach umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta oraz sposobu dokumentowania tej czynności – jest prawidłowe,

uznania za czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT opłat za opóźnienie w zwrocie urządzenia abonenckiego oraz opłat za uszkodzenie i zagubienie urządzenia abonenckiego oraz sposobu dokumentowania tych czynności – jest prawidłowe,

uznania za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT opłat z tytułu wypowiedzenia umowy o przystąpienie do opieki medycznej przed upływem czasu, na który ją zawarto oraz sposobu dokumentowania tej czynności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT zwrotu udzielonej „ulgi” w ramach umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta oraz sposobu dokumentowania tej czynności,

uznania za czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT opłat za opóźnienie w zwrocie urządzenia abonenckiego oraz opłat za uszkodzenie i zagubienie urządzenia abonenckiego oraz sposobu dokumentowania tych czynności,

uznania za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT opłat z tytułu wypowiedzenia umowy o przystąpienie do opieki medycznej przed upływem czasu, na który ją zawarto oraz sposobu dokumentowania tej czynności.

Niniejszy wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 14 lutego 2018 r. znak sprawy 0114‑KDIP1‑1.4012.13.2018.1.AM (skutecznie doręczone 14 lutego 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest operatorem telekomunikacyjnym, zajmującym się m.in. świadczeniem usług telekomunikacyjnych i odsprzedażą pakietów medycznych.

W zawieranych przez Spółkę umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych przewiduje się, że w przypadku wypowiedzenia przez abonenta lub rozwiązania ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta umowy, na podstawie której Spółka świadczyła abonentowi usługi po cenach promocyjnych, Spółka ma prawo dochodzić od abonenta zwrotu udzielonej Ulgi w wysokości określonej w regulaminie promocji bądź cenniku, pomniejszonej o proporcjonalną wartość zniżek za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Obecnie występowanie do abonenta o zwrot ulgi wygląda następująco: Spółka wystawia tzw. fakturę proforma (tj. dokument niebędący fakturą VAT). W momencie, gdy abonent uiści wymaganą kwotę, Spółka wystawia fakturę VAT.

W ramach świadczenia usług telekomunikacyjnych Spółka przekazuje abonentowi Urządzenie Abonenckie. Urządzenie Abonenckie obejmuje przykładowo: modem kablowy, moduł CI, kartę, zasilacz itp. W zależności od potrzeb i postępu technologicznego, Urządzenia Abonenckie może składać się innych elementów - ogólnie jest to urządzenie lub zestaw urządzeń umożliwiających abonentowi odbiór sygnału telekomunikacyjnego. Urządzenie Abonenckie pozostaje własnością Spółki. W zawieranych przez Spółkę umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych przewiduje się możliwość obciążania abonenta następującymi opłatami, których dotyczy niniejszy wniosek:

opłaty za opóźnienie w zwrocie Urządzenia Abonenckiego;
opłaty za uszkodzenie (zagubienie) Urządzenia Abonenckiego.

W zawieranych przez Spółkę umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych przewiduje się, że abonent zobowiązany jest do zwrotu Urządzenia Abonenckiego udostępnionego przez Spółkę w terminie 7 dni od dnia wygaśnięcia lub rozwiązania umowy. Zwrot Urządzenia Abonenckiego następuje w biurze obsługi abonenta, na koszt abonenta. Spółka może oferować usługę odbioru Urządzenia Abonenckiego z lokalu abonenta, za dodatkową opłatą wskazaną w cenniku (opłaty tej nie dotyczy niniejszy wniosek). W przypadku braku zwrotu Urządzenia Abonenckiego we wskazanym terminie Spółka, po uprzednim wezwaniu abonenta do zwrotu Urządzenia Abonenckiego i bezskutecznym upływie dodatkowego 14 dniowego terminu, uprawniona jest do żądania od abonenta zapłaty opłaty za opóźnienie w zwrocie Urządzenia Abonenckiego liczonej za każdy dzień, wskazanej w cenniku. Suma opłat, liczonych za każdy dzień zwłoki, nie może przekraczać wartości opłaty za uszkodzenie (zagubienie danego urządzenia) abonenckiego określonej w cenniku (jest to opłata odpowiadająca rzeczywistej wartości danego Urządzenia Abonenckiego). Spółka uprawniona jest do pobrania tylko jednej opłaty za opóźnienie w przypadku Zwrotu Urządzenia Abonenckiego po upływie wymaganego terminu, lub opłaty za uszkodzenie (zagubienie) Urządzenia Abonenckiego, w przypadku braku zwrotu lub zwrotu Urządzenia Abonenckiego w stanie uszkodzonym, o ile uszkodzenie wynika z przyczyn leżących po stronie abonenta, uniemożliwia wykorzystanie urządzenia zgodnie z przeznaczeniem, a koszty naprawy przekraczają jego wartość.

Obecnie występowanie do abonenta o opłaty z powyższego tytułu wygląda następująco: Spółka wystawia tzw. fakturę proforma (tj. dokument niebędący fakturą VAT). W momencie, gdy abonent uiści wymaganą kwotą, Spółka wystawia fakturę VAT.

Należy dodać, że w związku z udostępnieniem Urządzenia Abonenckiego Wnioskodawca nie pobiera żadnych innych opłat, poza opłatami, o których mowa powyżej. Niewykluczone jednak, że pobierać będzie z tego tytułu opłaty w przyszłości (np. za dzierżawę Urządzenia Abonenckiego) - opłaty tego typu znajdują się jednak poza zakresem niniejszego wniosku o interpretację.

III

Wnioskodawca organizuje także usługę opieki medycznej, świadczoną przez L. Sp. z o.o. Umowa przystąpienia do opieki medycznej w L. zawierana jest pomiędzy abonentem a Wnioskodawcą.

W Regulaminie Opieki Medycznej L. dla Klientów Wnioskodawcy przewiduje się, że w przypadku wypowiedzenia umowy o przystąpienie do opieki medycznej L. przed upływem czasu, na który ją zawarto, klient zobowiązany jest uiścić na rzecz Wnioskodawcy jednorazową opłatę w wysokości 25% opłat za każdy miesiąc pozostały do końca upływu okresu, na jaki zawarto umowę.

Dodatkowo w piśmie z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) Wnioskodawca, uzupełnił informacje zawarte we wniosku dotyczące opisu sprawy wskazując że:

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Jeśli urządzenie abonenckie jest uszkodzone przez abonenta w wyniku jego ewidentnego zaniedbania, urządzenie jest naprawiane przez Wnioskodawcę, a ten obciąża kosztami naprawy abonenta.
Jeśli jednak uszkodzenie wynika z czasu eksploatacji urządzenia w wyniku jego zużycia lub nie można jednoznacznie określić przyczyny uszkodzenia, Wnioskodawca sam pokrywa koszty naprawy.
W okresie, gdy naliczana jest opłata za opóźnienie w zwrocie urządzenia abonenckiego (tj. wówczas, gdy abonent rozwiązuje umowę), urządzenie abonenckie zostaje zdalnie wyłączone i jest bezużyteczne dla abonenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zwrot równowartości Ulgi, przyznanej uprzednio abonentowi, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT?
Czy opłata z tytułu niezwrócenia Urządzenia Abonenckiego lub opłata za zagubienie lub uszkodzenie Urządzenia Abonenckiego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT?
Czy opłata z tytułu wypowiedzenia umowy o przystąpienie do opieki medycznej L. przed upływem czasu, na który ją zawarto, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm., dalej: u.p.t.u.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 8 ust. 1 u.p.t.u., przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

w następstwie wykonania usługi przez jedną stronę, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Powyższe uwagi wynikają z orzecznictwa TSUE (wyrok z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, wyrok z 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter, wyrok z 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01 MKG‑Kraftfahrzeuge-Factory) oraz NSA (wyrok z 15 stycznia 2015 r., I FSK 1980/13, wyrok z 9 września 2013 r., I FSK 1316/12).

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Z art. 361 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm, dalej: k. c.) wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikała. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zagadnienie kar umownych reguluje art. 483 § 1 k. c. który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Podkreśla się, że podatkiem od towarów i usług „nie jest objęte odszkodowanie jako takie. Wypłata odszkodowania nie jest ani czynnością, ani zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu” (A. Bartosiewicz, VAT Komentarz, LEX 2017).

Z kolei stosownie do art. 106b ust. 1 u.p.t.u. podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury zobowiązany jest podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów. W sytuacji, gdy podatnik nie ma obowiązku wystawić faktury VAT, nie ma przeszkód do wystawienia innego dokumentu księgowego, np. noty księgowej.

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot równowartości Ulgi, przyznanej uprzednio abonentowi, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT. Postanowienie umowne, odnoszące się do zwrotu równowartości Ulgi, wzorowane jest na art. 57 ust. 6 ustawy z 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1907 z późn. zm., dalej: pr. tel.). Zgodnie z tym przepisem, „w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania”.

Przepis art. 57 ust. 6 pr. tel. ustanawia zakres odpowiedzialności odszkodowawczej abonenta za niewykonanie umowy, bowiem rozwiązanie umowy przed upływem ustalonego terminu stanowi niewykonanie umowy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 maja 2007 r., VI ACa 13/07).

Powyższe oznacza, że uiszczana przez abonentów opłata („zwrot Ulgi”) z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swego rodzaju odszkodowanie (karę umowną) naliczane zgodnie z zawartą umową i przepisami pr. tel. W tym przypadku zapłata przez abonenta powyższej opłaty ma charakter rekompensaty z tytułu wcześniej przyznanych mu ulg w świadczeniu usług telekomunikacyjnych.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że naliczenie kary umownej („zwrotu Ulgi”), nie stanowi odpłatności za czynności określone w art. 5 ust. 1 u.p.t.u., a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy także do czynienia z transakcją ekwiwalentną, gdyż otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty nie wiążą się z żadnym świadczeniem na rzecz abonenta.

W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur z tego tytułu. Pobierane kwoty mogą być więc dokumentowane na podstawie innych dokumentów księgowych, w tym chociażby not księgowych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych, m.in. w:

interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 sierpnia 2017 r. (0112‑KDIL1-2.4012.234.2017.1.EK);

interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 8 czerwca 2016 r. (ITPP2/4512‑251/16/RS).

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata z tytułu niezwrócenia Urządzenia Abonenckiego, a także opłata za zagubienie lub uszkodzenie Urządzenia Abonenckiego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT.

Należy podkreślić, że zarówno z tytułu opóźnienia w zwrocie Urządzenia Abonenckiego, jak i wskutek jego uszkodzenia lub zagubienia, Spółka ponosi wymierną szkodę. Naliczane w tym zakresie opłaty mają zatem charakter odszkodowawczy.

Powyższe oznacza, że uiszczane przez abonentów opłaty z tytułu niezwrócenia Urządzenia Abonenckiego, a także opłaty za zagubienie lub uszkodzenie Urządzenia Abonenckiego, nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swego rodzaju odszkodowanie (karę umowną), naliczane zgodnie z zawartą umową. W tym przypadku zapłata przez abonenta powyższych opłat ma charakter rekompensaty z tytułu opóźnienia w zwrocie Urządzenia Abonenckiego lub jego uszkodzenia bądź zagubienia.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że naliczenie tych opłat nie stanowi odpłatności za czynności określone w art. 5 ust. 1 u.p.t.u., a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy także do czynienia z transakcją ekwiwalentną, gdyż otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty nie wiążą się z żadnym świadczeniem na rzecz abonenta.

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata z tytułu wypowiedzenia umowy o przystąpienie do opieki medycznej L., przed upływem czasu, na który ją zawarto, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji Wnioskodawca jest uprawiony w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT.

Należy podkreślić, że wskutek przedterminowego wypowiedzenia umowy przez abonenta Spółka ponosi szkodę, polegającą na nieosiągnięciu zakładanych przychodów. Zawierając umowę ze sprecyzowanym okresem zobowiązania Spółka antycypuje bowiem osiąganie określonych korzyści przez dany czas. Przedterminowe wypowiedzenie umowy przez klienta uniemożliwia Spółce czerpanie korzyści z tytułu zawartej umowy przez uprzednio założony czas. Naliczane w tym zakresie opłaty mają zatem charakter odszkodowawczy.

Powyższe oznacza, że uiszczane przez abonentów opłaty z przedterminowego wypowiedzenia umowy nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swego rodzaju odszkodowanie (karę umowną), naliczane zgodnie z zawartą umową. W tym przypadku zapłata przez abonenta powyższej opłaty ma charakter rekompensaty z tytułu przedterminowego wypowiedzenia umowy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że naliczane opłaty tego typu nie stanowią odpłatności za czynności określone w art. 5 ust. 1 u.p.t.u., a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy także do czynienia z transakcją ekwiwalentną, gdyż otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty nie wiążą się z żadnym świadczeniem na rzecz abonenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Według art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy – w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku C-16/93 z dnia 3 marca 1994 r. pomiędzy R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług.

Natomiast w świetle uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Z przepisów art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikała.

Zgodnie z art. 361 § 2, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Szkoda zatem to każdy uszczerbek, który dotyka poszkodowanego, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis wprowadzający karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest ona swoistą postacią odszkodowania.

Zgodnie a art. 471, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2016 r., poz. 1489, z późn. zm.), w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.

Z kolei stosownie do art. 106b ust. 1 ww. ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zaplata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Natomiast, w myśl ust. 2 ww. artykułu, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury zobowiązany jest podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad 1

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy zwrot równowartości Ulgi, przyznanej uprzednio abonentowi, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT.

Z opisu sprawy wynika, że w zawieranych przez Spółkę umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych przewiduje się, że w przypadku wypowiedzenia przez abonenta lub rozwiązania ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta umowy, na podstawie której Spółka świadczyła abonentowi usługi po cenach promocyjnych, Spółka ma prawo dochodzić od abonenta zwrotu udzielonej Ulgi w wysokości określonej w regulaminie promocji bądź cenniku, pomniejszonej o proporcjonalną wartość zniżek za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że uiszczana przez abonentów opłata, z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju odszkodowanie, karę umowną naliczaną zgodnie z zawartą umową. W tym przypadku zapłata przez abonenta powyższej kary ma charakter rekompensaty z tytułu wcześniej przyznanych mu ulg w świadczeniu usług telekomunikacyjnych.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że naliczenie kary umownej, w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych z winy abonenta, nie stanowi odpłatności za czynność określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – gdyż otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty nie wiążą się z żadnym świadczeniem na rzecz abonenta.

W przedmiotowej sprawie należy przyjąć – na podstawie przedstawionego opisu sprawy – że mamy do czynienia z odszkodowaniem, które stanowi rekompensatę finansową dla Wnioskodawcy, jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego.

Zatem kary umowne naliczane przez Wnioskodawcę za jednostronne rozwiązanie umowy z winy abonenta, umowy przyznającej abonentowi ulgę nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktur VAT z tego tytułu.

Pobierane kwoty mogą być więc dokumentowane na podstawie innych dokumentów księgowych, w tym chociażby not księgowych.

Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług do takiego sposobu dokumentowania.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wnioskodawca ma również wątpliwości, czy opłata z tytułu niezwrócenia Urządzenia Abonenckiego lub opłata za zagubienie lub uszkodzenie Urządzenia Abonenckiego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT.

Jak wskazał Wnioskodawca w ramach świadczenia usług telekomunikacyjnych Spółka przekazuje abonentowi Urządzenie Abonenckie. Urządzenie Abonenckie obejmuje przykładowo: modem kablowy, moduł CI, kartę, zasilacz itp. W zależności od potrzeb i postępu technologicznego, Urządzenie Abonenckie może składać się z innych elementów - ogólnie jest to urządzenie lub zestaw urządzeń umożliwiających abonentowi odbiór sygnału telekomunikacyjnego. Urządzenie Abonenckie pozostaje własnością Spółki. W zawieranych przez Spółkę umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych przewiduje się możliwość obciążania abonenta następującymi opłatami, których dotyczy niniejszy wniosek:

opłaty za opóźnienie w zwrocie Urządzenia Abonenckiego,
opłaty za uszkodzenie (zagubienie) Urządzenia Abonenckiego.

W zawieranych przez Spółkę umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych przewiduje się, że abonent zobowiązany jest do zwrotu Urządzenia Abonenckiego udostępnionego przez Spółkę w terminie 7 dni od dnia wygaśnięcia lub rozwiązania umowy. Zwrot Urządzenia Abonenckiego następuje w biurze obsługi abonenta, na koszt abonenta. Spółka może oferować usługę odbioru Urządzenia Abonenckiego z lokalu abonenta, za dodatkową opłatą wskazaną w cenniku (opłaty tej nie dotyczy niniejszy wniosek). W przypadku braku zwrotu Urządzenia Abonenckiego we wskazanym terminie Spółka, po uprzednim wezwaniu abonenta do zwrotu Urządzenia Abonenckiego i bezskutecznym upływie dodatkowego 14 dniowego terminu, uprawniona jest do żądania od abonenta zapłaty opłaty za opóźnienie w zwrocie Urządzenia Abonenckiego liczonej za każdy dzień, wskazanej w cenniku. Suma opłat, liczonych za każdy dzień zwłoki, nie może przekraczać wartości opłaty za uszkodzenie (zagubienie danego urządzenia) abonenckiego określonej w cenniku (jest to opłata odpowiadająca rzeczywistej wartości danego Urządzenia Abonenckiego). Spółka uprawniona jest do pobrania tylko jednej opłaty za opóźnienie w przypadku zwrotu Urządzenia Abonenckiego po upływie wymaganego terminu, lub opłaty za uszkodzenie (zagubienie) Urządzenia Abonenckiego, w przypadku braku zwrotu lub zwrotu Urządzenia Abonenckiego w stanie uszkodzonym, o ile uszkodzenie wynika z przyczyn leżących po stronie abonenta, uniemożliwia wykorzystanie urządzenia zgodnie z przeznaczeniem, a koszty naprawy przekraczają jego wartość.

Jeśli urządzenie abonenckie jest uszkodzone przez abonenta w wyniku jego ewidentnego zaniedbania, urządzenie jest naprawiane przez Wnioskodawcę, a ten obciąża kosztami naprawy abonenta. Jeśli jednak uszkodzenie wynika z czasu eksploatacji urządzenia w wyniku jego zużycia lub nie można jednoznacznie określić przyczyny uszkodzenia, Wnioskodawca sam pokrywa koszty naprawy. W okresie, gdy naliczana jest opłata za opóźnienie w zwrocie urządzenia abonenckiego (tj. wówczas, gdy abonent rozwiązuje umowę), urządzenie abonenckie zostaje zdalnie wyłączone i jest bezużyteczne dla abonenta.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Z powyższego opisu sprawy wynika, że opłaty za nieterminowy zwrot Urządzenia Abonenckiego, jego uszkodzenie i zagubienie mają charakter kary umownej, za nieprzestrzeganie uprzednio zaakceptowanych warunków korzystania z usług telekomunikacyjnych.

O tym, czy w przedmiotowej sprawie opłata za nieterminowy zwrot Urządzenia Abonenckiego, jego uszkodzenie i zagubienie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zatem należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie opłaty ponoszone przez abonenta za opóźnienie w zwrocie Urządzenia Abonenckiego po zakończeniu umowy nie stanowią należności za świadczone usługi, ponieważ nie istnieje zgoda (umowa) na użytkowanie przez abonenta sprzętu (nierzetelnego posiadacza).

W okresie, gdy naliczana jest opłata za opóźnienie w zwrocie urządzenia abonenckiego (tj. wówczas, gdy abonent rozwiązuje umowę), Urządzenie Abonenckie zostaje zdalnie wyłączone i jest bezużyteczne dla abonenta. Zatem nie można uznać, że w tym czasie korzysta on z tego urządzenia.

Ponadto w omawianej sprawie podmiot zobowiązany do zapłaty określonej kwoty za nieterminowy zwrot, uszkodzenie lub zagubienie udostępnionego Urządzenia Abonenckiego nie jest uprawniony do otrzymania w zamian jakiegokolwiek świadczenia ze strony Wnioskodawcy.

Opłata wnoszona przez abonenta z ww. powodów, stanowi sankcję ustawowo dopuszczalną, jako narzędzie dyscyplinujące użytkownika do przestrzegania zasad korzystania z usług Wnioskodawcy w zakresie terminowości i należytej dbałości o Urządzenie Abonenckie.

Uregulowanie przez abonenta opłaty (kary) za zwrot urządzenia po terminie lub kosztów naprawy zniszczonego mienia oraz zwrotu kosztów za zagubienie Urządzenia Abonenckiego nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony Wnioskodawcy.

Gdyby sprawca opóźnienia dotrzymał umownego terminu zwrotu Urządzenia Abonenckiego (które nie służy już do dostarczania usługi telekomunikacyjnej) nie byłby zobowiązany do uiszczenia kwoty opłaty. Podobnie gdyby abonent należycie dbał o użytkowane mienie nie doprowadziłby do jego zniszczenia nie byłoby potrzeby naprawy uszkodzonego składnika majątku i w związku z tym nie ponosiłby dodatkowej opłaty.

Gdyby także abonent nie zagubił składnika majątku również po jego stronie nie powstałoby zobowiązanie do zapłaty za to urządzenie. Zatem biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz ww. przepisy należy stwierdzić, że także czynności, której dotyczy płatność w przypadku zagubienia Urządzenia Abonenckiego nie można uznać za dostawę towaru w świetle art. 7 ust. 1 ustawy. Istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Powyższe wiąże się możliwością faktycznego dysponowania rzeczą przez nabywcę, co byłoby możliwe w przypadku gdyby abonent fizycznie miał możliwość dysponowania urządzeniem. W przypadku zagubienia Urządzenia Abonenckiego przez abonenta nie ma on już możliwości rozporządzania tą rzeczą (rzecz w momencie jej utraty nieodwracalnie traci wartość użytkową dla korzystającego).

Z powyższego wynika, że ww. opłaty pełnią funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, dlatego nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podleją opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem na podstawie opisu sprawy oraz ww. przepisów prawa należy stwierdzić, że opłaty za opóźnienie w zwrocie, uszkodzenie oraz zagubienie Urządzenia Abonenckiego przez abonenta są rodzajem kar umownych naliczanych przez Wnioskodawcę i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktur VAT z tego tytułu.

W ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednak przeciwwskazań do dokumentowania takich zdarzeń notą księgową, która nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Ad 3

Wnioskodawca ma także wątpliwości, czy opłata z tytułu wypowiedzenia umowy o przystąpienie do opieki medycznej L. przed upływem czasu, na który ją zawarto, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca uprawiony jest w tym zakresie do wystawiania not księgowych zamiast faktur VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca organizuje także usługę opieki medycznej, świadczoną przez L. Sp. z o. o. Umowa przystąpienia do opieki medycznej w L. zawierana jest pomiędzy abonentem a Wnioskodawcą.

Z uwagi na powyższe unormowania oraz opis sprawy wskazać należy, że uiszczana przez abonentów opłata z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju odszkodowanie, karę umowną naliczaną zgodnie z zawartą umową. W tym przypadku istotą i celem odszkodowania jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną (tj. świadczenie w zamian za wynagrodzenie), gdyż otrzymanie przez Spółkę odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz abonenta. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności wynagrodzenia straty wynikłej z wcześniejszego rozwiązania umowy i niedotrzymania terminu rozwiązania umowy, a więc ma na celu „naprawienie szkody”. Zapłata przez abonenta powyższej kary ma charakter rekompensaty z tytułu wcześniejszego rozwiązania Umowy.

Zatem, kara umowna pełniąca funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za utracone korzyści, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Na podstawie zaistniałych okoliczności oraz powołanych przepisów należy stwierdzić, że naliczenie jednorazowej opłaty w wysokości 25% opłat za każdy miesiąc pozostały do końca upływu okresu, na jaki zawarto umowę, w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy przez klienta, nie stanowi odpłatności za czynność określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym, Spółka nie jest zobowiązana do wystawiania faktur VAT z tego tytułu. Pobierane kwoty mogą być więc dokumentowane na podstawie innych dokumentów księgowych, w tym chociażby not księgowych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin