Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4011.418.2017.3.HS
z 15 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.), uzupełnionym 31 stycznia 2018 r. i 5 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych podziału majątku wspólnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych podziału majątku wspólnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 18 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.401.2017.1.HS, 0111-KDIB2-2.4011.418.2017.1.HS i ponownie pismem z 2 lutego 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.401.2017.2.HS, 0111-KDIB2-2.4011.418.2017.2.HS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnień dokonano 31 stycznia 2018 r. i 5 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono m.in. następujący stan faktyczny.

W dniu 21 października 2014 r. przed Sądem Rejonowym nastąpił zgodny podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności nieruchomości.

Zgodnie z ugodą na rzecz Wnioskodawczyni przyznano na wyłączną własność nieruchomości o łącznej wartości 1 479 900 zł, a drugiemu uczestnikowi postępowania przyznano nieruchomości o łącznej wartości 1 392 300 zł. Różnica pomiędzy tymi kwotami wyniosła 87 600 zł.

W uzupełnieniu wniosku z 29 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że na podstawie ugody z 21 października 2014 r. dokonano podziału majątku wspólnego nieobjętego wspólnością małżeńską. Natomiast w uzupełnieniu z 2 marca 2018 r. Wnioskodawczyni sprostowała to wyjaśnienie podając, że na podstawie ugody z 21 października 2014 r. dokonano podziału majątku wspólnego objętego wspólnością małżeńską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek od uzyskania dochodu z tytułu przyznanego wyższego majątku przy podziale nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z podziałem nieruchomości i zniesieniem współwłasności nieruchomości, nie powinna płacić podatku z tytułu uzyskanego dochodu w kwocie 87 600 zł, ponieważ w ostatecznym rozliczeniu byli małżonkowie uzyskali takie same kwoty po podziale nieruchomości.

Na kwotę 87 600 zł składa się:

• wartość służebności (57 600 zł), która została ustanowiona na rzecz byłego męża Wnioskodawczyni,
• zapłata kwoty 30 000 zł tytułem wyrównania udziałów w majątku wspólnym na rzecz byłego męża Wnioskodawczyni, którą Wnioskodawczyni przekazała wraz z odsetkami na jego konto 10 listopada 2015 r.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartości przyznanego majątku wyrównały się i nie powinna ona płacić podatku od uzyskanego dochodu z tytułu przyznania większego majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie skutków podatkowych podziału majątku wspólnego (pytanie do drugiego stanu faktycznego). W pozostałej części, tj. w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działki nr 7/4 (pytanie do pierwszego stanu faktycznego), wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 200 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady – wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże, zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 5 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania lub ograniczenia małżeńskiej wspólności majątkowej oraz przychodów z tytułu wyrównania dorobków po ustaniu rozdzielności majątkowej małżonków lub śmierci jednego z nich.

Z przywołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają przychody z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej. Przychodem z podziału majątku wspólnego jest wartość otrzymanego przez każdego z małżonków majątku, a także wartość spłat (dopłat) otrzymywanych przez jednego z małżonków z tytułu podziału majątku. Wartość majątku oraz wartość spłat uzyskanych z tego tytułu przez małżonków nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

W świetle art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa).

W myśl art. 35 Kodeksu – w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Co do zasady, z chwilą ustania wspólności ustawowej, wspólność dotychczas bezudziałowa zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych. Od tej chwili małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, niezależnie od tego, w jakim stopniu każdy z nich przyczynił się do jego powstania. W myśl art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Z reguły jest to stan przejściowy, który prowadzi do podziału majątku, choć – jak wynika z dyspozycji przepisu art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.) – podział ten nie jest obowiązkowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, każdy ze współwłaścicieli może żądać, żeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Zgodnie z orzecznictwem sądów, strony mogą dokonać umownego podziału majątku nie zachowując reguły równych udziałów, co może być wynikiem wzajemnego obrachunku obejmującego splot interesów osobistych, majątkowych, rodzinnych, biznesowych i innych wykraczających poza ramy majątku dorobkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni oraz były małżonek na podstawie ugody sądowej z 21 października 2014 r. dokonali podziału majątku wspólnego. W następstwie podziału majątku wspólnego Wnioskodawczyni otrzymała składniki majątku o wartości wyższej niż małżonek. Przy czym Wnioskodawczyni wyjaśniła, że na kwotę wyższą, tj. 87 600 zł składały się wartość służebności, która została ustanowiona na rzecz byłego męża Wnioskodawczyni (57 600 zł) oraz zapłata kwoty 30 000 zł tytułem wyrównania udziałów w majątku wspólnym na rzecz byłego męża Wnioskodawczyni, którą Wnioskodawczyni przekazała wraz z odsetkami na jego konto 10 listopada 2015 r.

Uwzględniając przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przywołane uregulowania prawne stwierdzić należy, że otrzymanie przez Wnioskodawczynię składników majątku w wyniku podziału majątku wspólnego w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni otrzymała więcej niż jej małżonek i niezależnie od tego czy pomiędzy małżonkami wystąpiły dopłaty lub spłaty z tego tytułu – nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na mocy zacytowanego przepisu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem bez znaczenia dla skutków podatkowych jest to, czy podział majątku wspólnego małżonków był ekwiwalentny czy nieekwiwalentny.

W konsekwencji, podział majątku dorobkowego małżonków nie rodzi po stronie Wnioskodawczyni obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni, sprowadzające się do twierdzenia, że nie powinna ona płacić podatku dochodowego w związku z przyznaniem majątku o większej wartości, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do oceny dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.