Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.40.2018.2.WM
z 16 marca 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2018 r. (data wpływu 18 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia serwisu internetowego – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 18 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia serwisu internetowego.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą, jest podatnikiem czynnym VAT zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W roku podatkowym 2017 Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, przewiduje również, iż będzie zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych także w następnych latach podatkowych. Od uzyskiwanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca miesięcznie.

W dniu 29 grudnia 2016 r. Wnioskodawca podpisał umowę ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Spółką) na wykonanie serwisu o nazwie www.XXX.pl umożliwiającego między innymi składanie zamówień, prowadzenie bezpośredniej korespondencji mailowej oraz uzyskiwanie informacji przez klientów o zakresie robót budowlanych wykonywanych przez Wnioskodawcę. Strony umowy ustaliły, iż prace powyższe zostaną wykonane do dnia 31 grudnia 2017 r. oraz udokumentowane fakturą na podstawie kosztorysu powykonawczego. Jednocześnie ww. umową Spółka przeniosła na Wnioskodawcę wszelkie prawa autorskie majątkowe za wykonanie ww. umowy, konkretyzując te prawa następująco w tzw. polach eksploatacji o następującej treści:


  1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania produktu - wytwarzane dowolną techniką egzemplarzy Produktu, w tym w szczególności techniką zapisu magnetycznego, techniką cyfrową, techniką drukarską, wprowadzanie do pamięci komputera, wprowadzanie do sieci komputerowych i wykorzystywanie, inkorporowanie do programów komputerowych, przeglądanie na ekranie komputera, zwielokrotnienie trwałe i czasowe,
  2. w zakresie obrotu egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzenie do obrotu, użyczenie, najem egzemplarzy,
  3. w zakresie rozpowszechniania Produktu - w sposób inny niż w umowie w szczególności publiczne udostępnianie Produktu w taki sposób, aby każdy mógł mieć dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym – w szczególności za pośrednictwem sieci Internet, udostępnienie w sieciach zamkniętych, a także wykorzystywanie Produktu, w tym layoutu, Produktu utrwalonego jakąkolwiek techniką w tym w poligraficznych, dla celów informacyjnych, reklamy, promocji, oznaczenia, identyfikacji zamawiającego oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wprowadzenie do obrotu, wyświetlenie,
  4. prawo wykonywania prac zależnych do utworów i prawo zezwalania na wykonywanie prac zależnych,
  5. w odniesieniu do programów komputerowych - dodatkowo, o ile nie zostały wcześniej wskazane, na polach eksploatacji w art. 74 ust. 4 i art. 75 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
  6. określenie nazwy Produktu, pod którym będzie on wykorzystywany lub rozpowszechniany, nazw handlowych, włączając w to prawo do zarejestrowania na swoją rzecz znaków towarowych, którymi oznaczony będzie Produkt lub znaków towarowych wykorzystywanych w Produkcie.


Strony umowy ustaliły, iż Produktem są prace, oprogramowanie, dokumenty i inne efekty zadań Spółki realizowane na podstawie ww. umowy. W szczególności Produktami są: oprogramowanie, serwis wraz z kodami źródłowymi, dokumentacja serwisu, a także ekspertyzy, analizy.

Zlecone przez Wnioskodawcę prace na podstawie umowy z dnia 29 grudnia 2016 r. Spółka zakończyła w grudniu 2017 r. Prace te zostały przyjęte przez Wykonawcę. Spółka określiła wynagrodzenie za wykonanie usługi na kwotę netto w wysokości 78.688 zł. Spółka udokumentowała ww. wynagrodzenie fakturą z dnia 29 grudnia 2017 r., doręczoną Wnioskodawcy w dniu 15 stycznia 2018 r. Wnioskodawca przewiduje, iż serwis będzie użytkowany przez niego przy prowadzeniu działalności przez szereg lat po jego uruchomieniu.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy Wnioskodawca wydatek w kwocie netto 78.688 zł w tytułu wykonania przez Spółkę serwisu ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania w grudniu 2017 r.?


Zdaniem Wnioskodawcy, serwisu wykonanego przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy nie można zaliczyć do wartości materialnoprawnych o których mowa w art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od których to wartości będzie miał prawo naliczania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu. Dlatego też bez znaczenia w sprawie jest fakt, iż Spółka przeniosła prawa autorskie do wykonanego serwisu na Wnioskodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy wykonanie serwisu należy uznać za wydatek pośredni związany z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, gdyż uruchomienie serwisu ma spowodować zwiększenie obrotów z działalności. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca wydatek w kwocie netto 78.688 zł w tytułu wykonania przez Spółkę serwisu ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania w grudniu 2017 r.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.


Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:


  • zostały faktycznie poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,
  • nie zostały wymienione w art. 23 ustawy, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów,
  • są odpowiednio udokumentowane.


W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
  • wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;


Zgodnie z art. 22 ust. 8 cyt. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.


Na podstawie cytowanego unormowania podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, które spełniają następujące warunki:


  • zostały nabyte (nie są wartościami niematerialnymi i prawnymi te prawa, które zostały przez podatnika wytworzone),
  • nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania przekracza rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22m ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 22ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).


Natomiast zgodnie z ust. 2 ww. przepisu, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:


  1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
  2. plastyczne;
  3. fotograficzne;
  4. lutnicze;
  5. wzornictwa przemysłowego;
  6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
  7. muzyczne i słowno-muzyczne;
  8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
  9. audiowizualne (w tym filmowe)..


W komentarzu do art. 1 wskazanej wyżej ustawy, autor E. Ferenc-Szydełko, wskazuje, że w doktrynie ukształtowany został pogląd, że strony internetowe należy traktować jako utwory w rozumieniu prawa autorskiego (...). Strona internetowa jest bowiem, co do zasady, w rozumieniu art. 1 ust. 1 PrAut przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. W zależności od techniki sporządzania stron internetowych utwory te mogą być kwalifikowane (np. jako utwory multimedialne), przy czym ochronie podlegać mogą zarówno całość, jak i poszczególne elementy budujące stronę tj. czcionka, zdjęcia, animacje, kolorystyka czy też konstrukcja graficzna. Dodatkowo, w przypadku gdy strona internetowa, czy serwis internetowy tworzone są przez wielu wykonawców, a wykorzystywane są jako całość, należy zaliczyć je do kategorii utworów zbiorowych, zgodnie z art. 11 Prawa autorskiego. Pogląd ten został również potwierdzony w orzecznictwie, m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 11 maja 2007 r. sygn. akt I Aca 1145/2006.

Powszechnie przyjmuje się, że serwis internetowy, witryna internetowa jest to grupa powiązanych ze sobą, w celu zwiększenia funkcjonalności, stron internetowych. Serwisy internetowe, poza treścią statyczną, często mają sekcję wiadomości oraz oferują możliwość logowania się i zapamiętywania preferencji odbiorców w celu dostosowania treści do indywidualnych upodobań. W serwisie mogą występować obiekty interaktywne, na przykład formularze, aplikacje.

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. W myśl art. 17 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu. Zatem zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych majątkowymi prawami autorskimi są prawa do korzystania z utworu oraz prawo do rozpowszechniania utworem na różnych polach eksploatacji.


W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:


  1. autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;
  2. nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.


Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 29 grudnia 2016 r. podpisał umowę ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Spółką) na wykonanie serwisu o nazwie www.XXX.pl umożliwiającego między innymi składanie zamówień, prowadzenie bezpośredniej korespondencji mailowej oraz uzyskiwanie informacji przez klientów o zakresie robót budowlanych wykonywanych przez Wnioskodawcę. Strony umowy ustaliły, iż prace powyższe zostaną wykonane do dnia 31 grudnia 2017 r. oraz udokumentowane fakturą na podstawie kosztorysu powykonawczego. Jednocześnie ww. umową Spółka przeniosła na Wnioskodawcę wszelkie prawa autorskie majątkowe za wykonanie ww. umowy, konkretyzując te prawa w tzw. polach eksploatacji.

Strony umowy ustaliły, iż Produktem są prace, oprogramowanie, dokumenty i inne efekty zadań Spółki realizowane na podstawie ww. umowy. W szczególności Produktami są: oprogramowanie, serwis wraz z kodami źródłowymi, dokumentacja serwisu, a także ekspertyzy, analizy. Wnioskodawca wskazał również, iż serwis będzie użytkowany przez niego przy prowadzeniu działalności przez szereg lat po jego uruchomieniu.

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że w ramach umowy ze Spółką z o.o. doszło do przeniesienia na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do utworu w postaci serwisu internetowego - powstałego w wyniku realizacji niniejszej umowy. Wnioskodawca stał się ich właścicielem na podstawie umowy (przenoszącej wszelkie prawa autorskie majątkowe) za wynagrodzeniem, zatem opisane autorskie prawa majątkowe zostały przez Wnioskodawcę odpłatnie nabyte. Prawa te wykorzystywane są na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Dodatkowo należy wskazać, że znaczenie dla zaliczenia autorskiego prawa majątkowego do wartości niematerialnych i prawnych ma również okres używania, który musi wynosić powyżej 1 roku i warunek ten również będzie w przedmiotowej sprawie spełniony.

W konsekwencji należy stwierdzić, że nabyte przez Wnioskodawcę autorskie prawa majątkowe do serwisu internetowego stanowią wartość niematerialną i prawną, a wydatek dotyczący jej nabycia może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie przez odpisy amortyzacyjne.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj