Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.78.2018.1.MP
z 22 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 7 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania z tytułu rozliczenia nakładów w obce środki trwałe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania z tytułu rozliczenia nakładów w obce środki trwałe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” albo „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również: „VAT”). Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji profesjonalnego i domowego sprzętu gimnastycznego oraz świadczy usługi serwisowe i gwarancyjne dotyczące tego sprzętu.

W celu prowadzenia działalności od roku 1991 Spółka wynajmuje (dzierżawi) odpłatnie od osoby fizycznej będącej udziałowcem Spółki oraz członkiem zarządu Spółki (dalej: Wynajmujący), nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem biurowym i magazynowym (dalej: Nieruchomość). Wynajmujący posiada 50% udziałów w kapitale Spółki oraz jest zatrudniony w Spółce na podstawie umowy o pracę.

W związku z dynamicznym rozwojem Spółki w latach 2006-2008, wzrostem ilości pracowników oraz niewystarczającą powierzchnią użytkową, Wnioskodawca podjął decyzję o rozbudowie budynku biurowego i magazynowego oraz infrastruktury towarzyszącej takiej jak parkingi, drogi dojazdowe i linia elektryczno-przesyłowa. Rozbudowa Nieruchomości dobiegła końca w roku 2012. Poniesione na ten cel nakłady Spółka uznała dla celów podatkowych za inwestycje w obcych środkach trwałych i zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej.

Spółka przyjęła dla celów podatkowych i rachunkowych stawki amortyzacji określone zgodnie z art. 16j ust.4 ustawy z dnia 16 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych.

W kolejnych latach, w skutek ogólnego kryzysu gospodarczego oraz w związku z wypowiedzeniem umowy współpracy przez głównego dostawcę urządzeń dystrybuowanych przez Spółkę, Spółka odnotowała spadek wielkości sprzedaży, pogorszenie sytuacji finansowej oraz spadek liczby zatrudnionych . W związku z czym zmniejszyło się zapotrzebowanie na powierzchnię biurową i magazynową.

Kierując się zasadą racjonalności i ekonomicznością, Spółka planuje zbycie poniesionych nakładów na rzecz Wynajmującego a następnie wynajęcie powierzchni odpowiadającej aktualnym zapotrzebowaniom Spółki.

Zgodnie z treścią umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i Wynajmującym wygaśnięcie lub rozwiązanie umowy przed terminem na jaki została zawarta spowoduje konieczność zapłacenia przez Wynajmującego na rzecz Spółki kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość wszystkich niezamortyzowanych nakładów poniesionych przez Spółkę na rozbudowę i adaptację Nieruchomości.

Spółka planuje rozliczenie nakładów poczynionych na rozbudowę i adaptację Nieruchomości po cenie równej niezamortyzowanej wartości nakładów (wartość księgowej netto) wykazanej w księgach Spółki na dzień rozwiązania umowy wynajmu (dzierżawy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podstawą opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT z tytułu czynności rozliczenia nakładów w obce środki trwałe będzie niezamortyzowana wartość nakładów (wartość księgowa netto) wynikająca z ksiąg Spółki na dzień rozwiązania umowy wynajmu (dzierżawy) ?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ustawy o VAT z tytułu rozliczenia nakładów w obce środki trwałe będzie wartość księgowa netto poniesionych nakładów, stanowiąca wartość podlegającą zapłacie przez Wynajmującego z tytułu rozliczenia nakładów.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W ocenie Zainteresowanego, nie można traktować zbycia nakładów w obce środki trwałe jako dostawy towarów, bowiem nakłady nie są - zgodnie z ich charakterem i definicjami wynikającymi z kodeksu cywilnego - rzeczą, nie stanowią odrębnej rzeczy, a i nie są też w związku z tym przedmiotem odrębnej własności. Niemniej jednak Spółka dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Z tych też względów zdaniem Wynajmującego, przeniesienie kosztów inwestycji na właściciela należy traktować jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Ustawa o VAT zalicza bowiem do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli zatem mamy do czynienia ze świadczeniem, które nie może być uznane za dostawę towarów, to jest ono usługą.

Podstawą opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Wyjątek od powyższej zasady ogólnej ustalania podstawy opodatkowania został określony w art. 32 ustawy. Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:

1. niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
   
2. niższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a dostawa towarów lub świadczenie usług są zwolnione od podatku,
   
3. wyższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

- organ podatkowy określa podstawę opodatkowania zgodnie z wartością rynkową, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy, związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy.

Pojęcie wartości rynkowej zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 27b ustawy, zgodnie z którym przez pojęcie wartości rynkowej rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

1. w odniesieniu do towarów - kwotę nie mniejszą niż cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy,
   
2. w odniesieniu do usług - kwotę nie mniejszą niż całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie tych usług.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy wartość księgowa netto nakładów stanowi całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie usługi. Wartość nakładów, która została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne nie stanowi kosztów wykonania usługi na rzecz Wynajmującego ale stanowi koszty związane z prowadzeniem bieżącej działalności Spółki.

Tym samym zdaniem Wnioskodawcy podstawą opodatkowania w podatku od towarów i usług świadczenia polegającego na rozliczeniu nakładów w obce środki trwałe z Wynajmującym będzie wartość księgowa netto tych nakładów na dzień rozwiązania umowy wynajmu (dzierżawy) Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z regulacji art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny ( Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawca powinien wykonywać swoje prawo zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki i nie może zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego (art. 696 K.c.). Dzierżawca ma obowiązek dokonywania napraw niezbędnych do zachowania przedmiotu dzierżawy w stanie niepogorszonym (art. 697 K.c.).

Po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy (art. 705 K.c.).

Zgodnie natomiast z art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 k.c. część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W myśl art. 47 § 3 powołanej ustawy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) poniesione na cudzym gruncie stanowią z definicji część składową gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który wybudował taki obiekt posadowiony na cudzym gruncie, ponosząc nakłady na jego wybudowanie, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do tego tytułu prawnego. Niemniej jednak, podmiot ten dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zbycie nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na gruncie wydzierżawiającego nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), która mogłaby stanowić towar.

Wskazać zatem należy, że nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Skoro w ustawie o VAT określono, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to sprzedaż nakładów poniesionych na obcym gruncie jest świadczeniem na rzecz właściciela natomiast odpłatnością za ww. świadczenie winna być kwota, którą wydzierżawiający zapłaci dzierżawcy za poniesione nakłady.

Z tych też względów, przeniesienie za wynagrodzeniem nakładu budowlanego na wydzierżawiającego należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z kolei w oparciu o art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
   
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Wyjątek od powyższej zasady ogólnej ustalania podstawy opodatkowania został określony w art. 32 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:

1. niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
   
2. niższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a dostawa towarów lub świadczenie usług są zwolnione od podatku,
   
3. wyższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

– organ podatkowy określa podstawę opodatkowania zgodnie z wartością rynkową, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 27b ustawy o VAT, przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

1. w odniesieniu do towarów - kwotę nie mniejszą niż cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy,
   
2. w odniesieniu do usług – kwotę b. nie mniejszą niż całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie tych usług.
   
   

W myśl art. 32 ust. 2 ww. ustawy, związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że w celu prowadzenia działalności od roku 1991 Wnioskodawca wynajmuje (dzierżawi) odpłatnie od osoby fizycznej będącej udziałowcem Spółki oraz członkiem zarządu Spółki (dalej: Wynajmujący), nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem biurowym i magazynowym (dalej: Nieruchomość). Wynajmujący posiada 50% udziałów w kapitale Spółki oraz jest zatrudniony w Spółce na podstawie umowy o pracę.

W związku z dynamicznym rozwojem Spółki w latach 2006-2008, wzrostem ilości pracowników oraz niewystarczającą powierzchnią użytkową, Wnioskodawca podjął decyzję o rozbudowie budynku biurowego i magazynowego oraz infrastruktury towarzyszącej takiej jak parkingi, drogi dojazdowe i linia elektryczno-przesyłowa. Rozbudowa Nieruchomości dobiegła końca w roku 2012. Poniesione na ten cel nakłady Spółka uznała dla celów podatkowych za inwestycje w obcych środkach trwałych i zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej. Spółka przyjęła dla celów podatkowych i rachunkowych stawki amortyzacji określone zgodnie z art. 16j ust.4 ustawy z dnia 16 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych.

W kolejnych latach, w skutek ogólnego kryzysu gospodarczego oraz w związku z wypowiedzeniem umowy współpracy przez głównego dostawcę urządzeń dystrybuowanych przez Spółkę, Spółka odnotowała spadek wielkości sprzedaży, pogorszenie sytuacji finansowej oraz spadek liczby zatrudnionych . W związku z czym zmniejszyło się zapotrzebowanie na powierzchnię biurową i magazynową. Kierując się zasadą racjonalności i ekonomicznością, Spółka planuje zbycie poniesionych nakładów na rzecz Wynajmującego a następnie wynajęcie powierzchni odpowiadającej aktualnym zapotrzebowaniom Spółki.

Zgodnie z treścią umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i Wynajmującym wygaśnięcie lub rozwiązanie umowy przed terminem na jaki została zawarta spowoduje konieczność zapłacenia przez Wynajmującego na rzecz Spółki kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość wszystkich niezamortyzowanych nakładów poniesionych przez Spółkę na rozbudowę i adaptację Nieruchomości. Spółka planuje rozliczenie nakładów poczynionych na rozbudowę i adaptację Nieruchomości po cenie równej niezamortyzowanej wartości nakładów (wartość księgowej netto) wykazanej w księgach Spółki na dzień rozwiązania umowy wynajmu (dzierżawy).

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy podstawą opodatkowania z tytułu czynności rozliczenia nakładów w obce środki trwałe będzie niezamortyzowana wartość nakładów (wartość księgowa netto) wynikająca z ksiąg na dzień rozwiązania umowy dzierżawy ?

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publicznoprawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności, ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności za sprzedawany towar lub wyświadczoną usługę.

Jak wskazano we wniosku, zgodnie z treścią umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i Wynajmującym wygaśnięcie lub rozwiązanie umowy przed terminem na jaki została zawarta spowoduje konieczność zapłacenia przez Wynajmującego na rzecz Spółki kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość wszystkich niezamortyzowanych nakładów poniesionych przez Spółkę na rozbudowę i adaptację Nieruchomości. Spółka planuje rozliczenie nakładów poczynionych na rozbudowę i adaptację Nieruchomości po cenie równej niezamortyzowanej wartości nakładów (wartość księgowej netto) wykazanej w księgach Spółki na dzień rozwiązania umowy wynajmu (dzierżawy). Tym samym podstawę opodatkowania z tytułu rozliczenia zakładów w obce środki trwałe stanowić będzie niezamortyzowana wartość nakładów (wartość księgowa netto) wykazana w księgach Spółki na dzień rozwiązania umowy dzierżawy, pomniejszona o podatek VAT.

Wskazać należy, że w sytuacji, gdy okaże się, że związek, o którym mowa w art. 32 ustawy miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług oraz spełnione zostaną pozostałe warunki przewidziane w pkt 1 i 3 analizowanego przepisu, organ podatkowy może określić wysokość zapłaty na podstawie wartości rynkowej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.