Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.53.2018.4.SK
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 lutego 2018 r. (data wpływu 1 marca 2018 r.) oraz pismem z dnia 22 marca 2018 r. (data wpływu 25 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 lutego 2018 r., nr 0113 KDIPT3.4011.53.2018.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 lutego 2018 r. (data doręczenia 20 lutego 2018 r.). Natomiast w dniu 1 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź Wnioskodawczyni na ww. wezwanie, nadane za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 27 lutego 2018 r.

Z uwagi na fakt, że wniosek i jego uzupełnienie nadal nie spełniały wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 12 marca 2018 r., nr 0113 KDIPT3.4011.53.2018.2.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, ponownie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 12 marca 2018 r., (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 15 marca 2018 r.). W dniu 25 marca 2018 r. wpłynęła odpowiedź Wnioskodawczyni na powyższe wezwanie (data nadania 22 marca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest matką wychowującą samotnie dwoje dzieci w wieku 8 i 16 lat. Ojcem dzieci jest Jej były mąż. Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy rozwiązał małżeństwo Wnioskodawczyni bez orzekania o winie. Wykonywanie władzy rodzicielskiej, co do syna zostało powierzone Wnioskodawczyni i byłemu mężowi, jednak w stosunku do córki stron władza rodzicielska została ograniczona do współdecydowania o istotnych sprawach życiowych dziecka. Kontakty ojca z małoletnimi dziećmi nie zostały ustalone żadnym orzeczeniem sądu.

We wrześniu 2015 r. były mąż Wnioskodawczyni wyprowadził się z domu i od tamtego czasu nie partycypował w żadnych kosztach utrzymania dzieci, aż do dnia, kiedy Sąd wydał w dniu 4 maja 2016 r. postanowienie o zabezpieczeniu powództwa i kiedy został przyznany nadzór kuratorski w grudniu 2015 r. Od 2016 r. przeciwko byłemu mężowi Wnioskodawczyni przed Sądem Rejonowym toczy się postępowanie karne z urzędu w sprawie znęcania się i stosowania przemocy fizycznej i psychicznej nad rodziną. Były mąż Wnioskodawczyni ma założoną Niebieską Kartę.

W 2017 r. Wnioskodawczyni złożyła w Urzędzie Skarbowym zeznanie podatkowe za 2016 r., w którym odpisała ulgę na dwoje dzieci za cały rok. Jak się okazało były mąż Wnioskodawczyni złożył zeznanie podatkowe za 2016 r., w którym również odpisał całą ulgę na syna.

We wrześniu 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała od pracownika Urzędu Skarbowego informację o zaistniałej sytuacji. Pracownik ten zażądał od Niej złożenia korekty zeznania za 2016 r. oraz zwrotu całości środków pieniężnych wynikających z ulgi na syna.

W piśmie z dnia 27 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że wyrok Sądu Okręgowego w sprawie rozwodowej zapadł w dniu 8 czerwca 2017 r. i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa uprawomocnił się po 21 dniach, tj. w dniu 29 czerwca 2017 r., ponieważ żadna ze stron nie złożyła apelacji od ww. wyroku. Dochody Wnioskodawczyni w roku podatkowym 2016 nie przekroczyły kwoty 56 000 zł. W 2016 r. strony były już w separacji, jednak faktycznie pozostawały jeszcze w związku małżeńskim. Pozew o rozwód został złożony na początku 2016 r., a orzeczony dopiero w czerwcu 2017 r. Wnioskodawczyni wskazała, że w 2016 r. nie osiągała dochodów opodatkowanych według skali podatkowej oraz że w stosunku do Niej i Jej dzieci nie miały zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, ani ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. W 2016 r. Wnioskodawczyni oświadczyła, że cały ciężar wychowania i sprawowania pieczy nad małoletnimi dziećmi spoczął tylko na Niej. Ojciec dzieci do maja 2016 r. płacił symboliczne kwoty alimentów, od maja były to kwoty zasądzone przez Sąd. W ocenie Wnioskodawczyni był to jedyny obowiązek ojca dzieci, który wypełnił. Oprócz przekazywanych kwot ojciec dzieci w żaden sposób nie wykonywał powierzonej mu władzy rodzicielskiej. Z córką Wnioskodawczyni nie utrzymywał i nadal nie utrzymuje absolutnie żadnego kontaktu. Były mąż Wnioskodawczyni nie pytał nawet o losy dzieci, o ich zdrowie, potrzeby. Nie spędzał z dziećmi wolnego czasu, nie interesował się ich edukacją, nie pomagał w żadnych czynnościach dnia codziennego, nie zapewniał dzieciom żadnej rozrywki, ani nie organizował wakacji, ferii, czy innych dni wolnych od nauki. Dzieci Wnioskodawczyni nie uczęszczały do szkół znajdujących się poza granicami Polski. Obecnie ojciec dzieci z córką nie utrzymuje absolutnie żadnych relacji, nie rozmawiają ze sobą. Były mąż nie interesuje się jej losem, nie pyta o zdrowie, naukę, czy inne potrzeby związane z jej egzystencją. Z synem ojciec dziecka od początku 2017 r. zaczął utrzymywać sporadyczne kontakty w dwa weekendy w miesiącu. Spotkania te odbywają się w miejscu zamieszkania nowej partnerki ojca dzieci. Niestety spotkania ojca z synem wpływają negatywnie na dziecko, które w ostatnim okresie stało się zalęknione i zamknięte w sobie. Były mąż kilkakrotnie wzywał policję do miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni pod pretekstem braku należytej opieki z Jej strony. Ojciec dziecka nie skupia się na relacji ojciec-syn, nie próbuje zrozumieć potrzeb syna, a jedynie wciąż skupia się na panującym konflikcie z Wnioskodawczynią oraz na wyciąganiu od syna informacji związanych z Jej życiem zawodowym i prywatnym. Spotkania z synem nie dość, że są rzadkie, to jeszcze nieregularne, a i często odwoływane w ostatniej chwili. Ojciec dziecka nie utrzymuje również żadnych kontaktów z Wnioskodawczynią, aby spytać o zdrowie, naukę, czy inne potrzeby fizyczne, bądź psychiczne małoletniego syna. Również fakt, że były mąż ma nową rodzinę, której poświęca większość swojego wolnego czasu, jest dla 8-letniego syna dość trudny do zaakceptowania i często odwoływane spotkania dodatkowo wywołują u syna sporo emocji.

Pismem z dnia 22 marca 2018 r., Wnioskodawczyni skorygowała informacje zawarte w opisie stanu faktycznego przedstawionego w uzupełnieniu wniosku z dnia 27 lutego 2018 r. i wskazała, że w 2016 r. osiągnęła dochody uprawniające Ją do skorzystania z ulgi prorodzinnej na dzieci. Przychody osiągnęła z dwóch źródeł: kwotę 4 683 zł 66 gr ze stosunku pracy oraz kwotę 28 464 zł 60 gr z tytułu świadczeń otrzymywanych z ZUS w postaci zasiłku rehabilitacyjnego. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie roczne na druku PIT-37. Prawidłowa data rozwiązania związku małżeńskiego Wnioskodawczyni przez Sąd Okręgowy to dzień 8 czerwca 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy składając zeznanie podatkowe za 2016 r. Wnioskodawczyni miała prawo skorzystać z ulgi prorodzinnej na dzieci? Jeśli tak, to w jakim wymiarze?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, miała prawo do odliczenia ulgi podatkowej na dzieci w całości za rok podatkowy 2016. Wnioskodawczyni nie zgadza się z żądaniem urzędu skarbowego zwrotu całości wypłaconych kwot.

W ocenie Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie, doszło do naruszenia art. 27f ust. 1 pkt 1, art. 26 ust. 1 pkt 2, art. 27 ust. 1, art. 27b ust. 1 pkt 1, art. 27f w związku z art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. - poprzez błędną ich interpretację prowadzącą do naruszenia interesu prawnego Wnioskodawczyni oraz Jej małoletnich dzieci.

Wnioskodawczyni potwierdza fakt, że w 2016 r. była jeszcze w związku małżeńskim, jednakże od września 2015 r. pozostawała w faktycznej separacji, a pozew rozwodowy został złożony przez Wnioskodawczynię w lutym 2016 r. Od września 2015 r. oraz przez cały 2016 r. to wyłącznie Wnioskodawczyni wychowywała i opiekowała się dziećmi, a wykonywanie przez Nią władzy rodzicielskiej przejawiało się poprzez dbałość o dzieci, zainteresowaniem ich sprawami, zapewnianiem im potrzeb egzystencjonalnych, edukacyjnych oraz duchowych. Natomiast były mąż Wnioskodawczyni, oprócz przekazywanych w 2016 r. kwot alimentów na dzieci, nie wykonywał przysługującej mu władzy rodzicielskiej w ogóle. Nie utrzymywał ani z Wnioskodawczynią, ani z dziećmi żadnego kontaktu, nie spędzał z nimi czasu w trakcie wakacji i roku szkolnego, a także nie interesował się stanem ich zdrowia, ani postępami w nauce. Przyjęte przepisy prawa jasno mówią o tym, że wykonywanie władzy rodzicielskiej oznacza, że rodzic osobiście zajmuje się sprawami dziecka, wykonuje wszystkie obowiązki w rozumieniu art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dzięki którym dziecko będzie wychowane w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, że to wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie tylko jej posiadanie) będzie się wiązało z faktem częstszego przebywania rodzica z dzieckiem, a w sytuacji Wnioskodawczyni niestety były mąż w 2016 r. całkowicie odseparował się od własnych dzieci.

Ponieważ pomiędzy Wnioskodawczynią, a ojcem dzieci nie było żadnych ustaleń, co do proporcji wykorzystania ulgi, więc w takiej sytuacji winny mieć zastosowanie przepisy z art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z których wynika, że rodzice mogą wówczas odliczyć ulgę w częściach równych, jednakże pod jednym warunkiem, że każde z rodziców musi faktycznie wykonywać władzę rodzicielską w danym roku podatkowym. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca, ponieważ ojciec dzieci w 2016 r. powierzonej mu władzy rodzicielskiej faktycznie nie wykonywał.

Wnioskodawczyni oświadczyła również, że wypłacona Jej ulga prorodzinna została wykorzystana w całości na zapewnienie dzieciom bytu oraz wakacji.

Ponadto, Wnioskodawczyni powołuje się na utrwaloną linię orzeczniczą w niniejszych spornych kwestiach, a są to m.in.: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt II FSK447/16, sygn. akt II FSK 661/16 oraz sygn. akt II FSK 504/17.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Stosowanie do art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

Stosowanie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską. Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia. (art. 107 § 2 ww. ustawy).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Jednakże, warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”. Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest matką wychowującą samotnie dwoje dzieci w wieku 8 i 16 lat. Wykonywanie władzy rodzicielskiej, co do syna zostało powierzone Wnioskodawczyni i byłemu mężowi, jednak w stosunku do córki, władza rodzicielska została ograniczona do współdecydowania o istotnych sprawach życiowych dziecka. We wrześniu 2015 r. były mąż Wnioskodawczyni wyprowadził się z domu i od tamtego czasu nie partycypował w żadnych kosztach utrzymania dzieci. Dochody Wnioskodawczyni w roku podatkowym 2016 nie przekroczyły kwoty 56 000 zł, jak również w stosunku do Niej i Jej dzieci nie miały zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, ani ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Związek małżeński Wnioskodawczyni został rozwiązany przez Sąd Okręgowy w dniu 8 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni wskazała, że w 2016 r. cały ciężar wychowania i sprawowania pieczy nad małoletnimi dziećmi spoczął tylko na Niej. Ojciec dzieci do maja 2016 r. płacił symboliczne kwoty alimentów, od maja były to kwoty zasądzone przez Sąd. W ocenie Wnioskodawczyni był to jedyny obowiązek ojca dzieci, który wypełnił. Oprócz przekazywanych kwot ojciec dzieci w żaden sposób nie wykonywał powierzonej mu władzy rodzicielskiej. Z córką Wnioskodawczyni nie utrzymywał i nadal nie utrzymuje absolutnie żadnego kontaktu. Były mąż Wnioskodawczyni nie pytał nawet o losy dzieci, o ich zdrowie, potrzeby. Nie spędzał z dziećmi wolnego czasu, nie interesował się ich edukacją, nie pomagał w żadnych czynnościach dnia codziennego, nie zapewniał dzieciom żadnej rozrywki, ani nie organizował wakacji, ferii, czy innych dni wolnych od nauki. Obecnie ojciec dzieci z córką Julią nie utrzymuje absolutnie żadnych relacji, nie rozmawiają ze sobą. Były mąż nie interesuje się jej losem, nie pyta o zdrowie, naukę, czy inne potrzeby związane z jej egzystencją. Z synem Wnioskodawczyni ojciec dziecka od początku 2017 r. zaczął utrzymywać sporadyczne kontakty w dwa weekendy w miesiącu. Spotkania z synem nie dość, że są rzadkie, to jeszcze nieregularne, a i często odwoływane w ostatniej chwili. Ojciec dziecka nie utrzymuje również żadnych kontaktów z Wnioskodawczynią, aby spytać o zdrowie, naukę, czy inne potrzeby fizyczne, bądź psychiczne małoletniego syna.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności, że ojciec dzieci nie wywiązywał się w ogóle z podstawowych obowiązków rodzicielskich jakie na nim ciążyły, przede wszystkim nie interesował się dziećmi, nie uczestniczył w ich wychowywaniu, nie zaspokajał ich potrzeb oraz nie utrzymywał z nimi regularnych kontaktów, w tej sytuacji nie sposób uznać za wystarczające dla przyjęcia, że wykonywał on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania takiej władzy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro w 2016 r. w stosunku do małoletnich dzieci tylko Wnioskodawczyni wykonywała władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica, to za ten rok przysługuje Jej wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej wnikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie Wnioskodawczyni mogła odliczyć od podatku w zeznaniu podatkowym za 2016 r. ulgę prorodzinną w pełnej wysokości.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto dodać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jest sam przepis prawa. Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.