Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.105.2018.1.AGW
z 11 kwietnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 20 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:


  • miejsca świadczenia usług prawnych na rzecz niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej kontrahenta z Niemiec – jest prawidłowe,
  • braku obowiązku opodatkowania świadczonych usług prawnych na terytorium Polski – jest prawidłowe,
  • sposobu dokumentowania tych usług – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 20 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług prawnych na rzecz niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej kontrahenta z Niemiec, braku obowiązku opodatkowania świadczonych usług prawnych na terytorium Polski oraz sposobu dokumentowania tych usług.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.


Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „K” z siedzibą w miejscowości S. Wnioskodawca jest adwokatem i świadczy usługi prawne PKWiU 69.10.2, w związku z czym jest „płatnikiem” podatku od towarów i usług i wystawia usługobiorcom faktury VAT. Wnioskodawca nie podlega żadnemu zwolnieniu podmiotowemu, ani przedmiotowemu od obowiązku zapłaty podatku.

Potencjalny kontrahent Wnioskodawcy jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w B., w Niemczech. Zgodnie z informacją uzyskaną od kontrahenta, kontrahent nie jest „płatnikiem” podatku i nie wystawia swoim usługobiorcom faktur, ponieważ podlega w swoim kraju – w Niemczech – zwolnieniu z tego obowiązku ze względu na wysokość obrotów nieprzekraczających określonych progów. Kontrahent w swoim kraju jest tzw. „kleinunternehmer”, czyli w dosłownym tłumaczeniu „małym przedsiębiorcą”. W związku z tym faktem kontrahent nie jest zarejestrowany jako „płatnik” podatku VAT-UE, nie posiada nr VAT, ani numeru VAT-UE. Posiada zaś numer identyfikacji podatkowej do celów rozliczenia podatku dochodowego.

Kontrahent jest zainteresowany świadczeniem usługi prawnej przez Wnioskodawcę na jego rzecz w przyszłości. Wnioskodawca jest również zainteresowany taką współpracą w przyszłości. Wnioskodawca nie naliczy, ani nie odprowadzi od tej usługi podatku, z uwagi na miejsce świadczenia usługi poza terytorium Polski, a to ze względu na siedzibę kontrahenta w B.. Za usługę na rzecz kontrahenta Wnioskodawca wystawi mu fakturę VAT zawierającą cenę netto usługi i dopisek „odwrotne obciążenie” oraz numer identyfikacji podatkowej wobec braku nr VAT-UE. Kontrahent nie naliczy, ani nie odprowadzi podatku w Niemczech, z uwagi na swój status małego przedsiębiorcy i związane z tym zwolnienie w Niemczech. W efekcie nikt nie naliczy i nie odprowadzi podatku od usługi Wnioskodawcy na rzecz kontrahenta. W związku z tą konkluzją Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do planowanego rozliczenia przez siebie podatku od planowanej przyszłej usługi, tj. nienaliczenia i nieodprowadzenia podatku przez Wnioskodawcę w Polsce, ani za granicą. Stąd wystąpienie Wnioskodawcy o interpretację.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Gdzie w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie się znajdować miejsce świadczenia usługi przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta?
  2. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym ustawa o podatku od towarów i usług nakłada na Wnioskodawcę obowiązek naliczenia i odprowadzenia VAT w Polsce?
  3. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym ustawa o podatku od towarów i usług nakłada na Wnioskodawcę obowiązek rozliczenia i odprowadzenia podatku od wartości dodanej za granicą?
  4. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie miał obowiązek wystawić kontrahentom fakturę VAT zawierającą cenę netto usługi i wyrazy „odwrotne obciążenie”?
  5. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wobec braku numeru VAT-UE kontrahenta na fakturze za usługę powinien wpisać nadany kontrahentowi numer identyfikacji podatkowej do celów rozliczenia podatku dochodowego, niebędący numerem VAT-UE?


Zdaniem Wnioskodawcy,


  1. Miejsce świadczenia usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie znajdować się w B., w Niemczech., tj. za granicą z polskiego punktu widzenia. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług „miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (…)”. W opisanym zdarzeniu przyszłym usługobiorca posiada siedzibę w B., w Niemczech. Tam zatem będzie się znajdować miejsce świadczenia usługi.
  2. Ustawa o podatku od towarów i usług nie nakłada na Wnioskodawcę w opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku w Polsce. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy od podatku od towarów i usług „opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem” podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.” – tj. w Polsce. A contrario nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług odpłatne świadczenie usług poza terytorium kraju – tj. poza Polską. Miejsce świadczenia usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta będzie znajdować się poza terytorium kraju. A zatem ustawa o podatku od towarów i usług nie nakłada na Wnioskodawcę obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku w Polsce od usługi na rzecz kontrahenta.
  3. Ustawa o podatku od towarów i usług nie nakłada na Wnioskodawcę w opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku od wartości dodanej za granicą. Ustawa o podatku od towarów i usług nie reguluje obowiązków rozliczania i odprowadzania podatku od wartości dodanej za granicą ponieważ nie jest to przedmiotem jej regulacji, którym jest naliczenie i odprowadzenie podatku od towarów i usług w Polsce. A zatem ustawa o podatku od towarów i usług nie nakłada na Wnioskodawcę rozliczenia i odprowadzenia podatku od wartości dodanej za granicą, w przypadku gdy miejsce świadczenia usługi przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta będzie znajdować się poza terytorium kraju.
  4. Wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym ma obowiązek wystawić kontrahentowi za usługę fakturę VAT zawierająca cenę netto usługi oraz wyrazy „odwrotne obciążenie”, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług.
  5. Wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym wobec braku numeru VAT-UE kontrahenta na fakturze za usługę powinien wpisać nadany kontrahentowi numer identyfikacji podatkowej dla celów rozliczenia podatku dochodowego, niebędący numerem VAT-UE, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest:


  • prawidłowe – w zakresie miejsca świadczenia usług prawnych na rzecz niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej kontrahenta z Niemiec,
  • prawidłowe – w zakresie braku obowiązku opodatkowania świadczonych usług prawnych na terytorium Polski,
  • nieprawidłowe – w zakresie sposobu dokumentowania tych usług.


Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:


  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.


Jak stanowi art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

A contario nie stanowią sprzedaży w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług m.in. odpłatne dostawy towarów i odpłatne świadczenia usług poza terytorium kraju (a więc dostawy towarów i świadczenia usług, których miejsce świadczenia znajduje się poza Polską).

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podkreślić należy, że podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na jego terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie. Zatem określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku usług, które odbywają się pomiędzy podmiotami podlegającymi różnym jurysdykcjom podatkowym lub usług, które mają charakter transgraniczny. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.


W myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:


  1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:


    1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
    2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;


  2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.


Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Przy czym, ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Za podatników, w świetle art. 28a pkt 1 ustawy, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Istotą tego przepisu jest odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, dla których ustawodawca nie przewidział szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Przy czym dla określenia miejsca świadczenia wykonywanych czynności nie ma znaczenia, czy usługobiorca jest zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych lecz czy jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy.


W myśl art. 43 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), do celu stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług:


  1. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 2 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług;
  2. osobę prawną niebędącą podatnikiem, która jest zidentyfikowana do celów VAT, uznaje się za podatnika.


Zgodnie z art. 44 Dyrektywy, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.


Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 lit. a ustawy, przepisy rozdziału „Faktury” Działu XI stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej- posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik obowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.


Według art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:


1) datę wystawienia;

2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

(…)

12) stawkę podatku;

13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14) kwotę podatku od sumy wartości netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

(...)


Stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Faktura powinna zawierać dodatkowo, w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie” (art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy).


Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro nabywcą świadczonych przez Wnioskodawcę usług prawnych będzie kontrahent zagraniczny, niezarejestrowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej, ale prowadzący działalność gospodarczą, a zatem będący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług oraz posiadający siedzibę w Niemczech, to miejscem świadczenia i opodatkowania przedmiotowych usług − zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – będzie terytorium państwa, w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. terytorium Niemiec. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania o miejsce świadczenia usług prawnych na rzecz niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej kontrahenta z Niemiec jest prawidłowe.

W konsekwencji za prawidłowe należy uznać również stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku opodatkowania świadczonych usług prawnych na terytorium Polski. Należy podkreślić, że skoro miejscem świadczenia wskazanych usług będzie terytorium Niemiec, to nie będą one podlegały opodatkowaniu na terytorium kraju, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odprowadzenia z tego tytułu podatku w Polsce.

Niemniej jednak należy zaznaczyć, że kwestia obowiązku rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej na terytorium innych państw członkowskich, sposobu dokumentowania czynności mających miejsce świadczenia i opodatkowania na ich terytoriach, rozliczania podatku i jego wysokości, oraz podmiotu zobowiązanego do jego rozliczenia są autonomicznymi zagadnieniami porządku prawnego obowiązującego w tych krajach, regulowanymi przez akty prawne wydane przez upoważnione do tego organy i instytucje mające siedziby w tych krajach. Zatem zasady rozliczania i odprowadzania podatku od wartości dodanej za granicą nie rozstrzygają przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w odniesieniu do zagadnienia sposobu dokumentowania ww. usług należy nadmienić, że polskie przepisy określające zasady wystawiania faktur stosuje się przede wszystkim do sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, czyli w celu dokumentowania odpłatnych dostaw towarów i odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz eksportu towarów. Regulacje te stosuje się również do niektórych czynności, jeśli miejsce ich świadczenia znajduje się poza terytorium kraju (niepodlegających opodatkowaniu w Polsce). Wobec powyższego, jedynie w przypadku jeśli nabywca (podmiot niemiecki) będzie odpowiedzialny na terytorium państwa członkowskiego (będącego miejscem świadczenia tych czynności) do zapłaty podatku od wartości dodanej na zasadach odwrotnego obciążenia, Wnioskodawca powinien wystawić polską fakturę. Faktura ta powinna wówczas zawierać nadany numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL, numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytoriom Niemiec, zawierający dwuliterowy kod właściwy dla tego państwa, a także wyrazy „odwrotne obciążenie”. Ponadto, faktura ta może nie zawierać stawki i kwoty podatku. Natomiast w sytuacji, gdy na nabywcy nie będzie ciążył taki obowiązek, o sposobie dokumentowania tych czynności oraz podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia będą decydowały przepisy prawa obowiązujące w tym państwie członkowskim (w Niemczech). W konsekwencji Wnioskodawca nie powinien w ogóle wystawić faktury VAT, o której mowa w art. 106b ust. 1 ustawy. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokumentowania wskazanych we wniosku usług prawnych należało uznać za nieprawidłowe.


Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań 1, 2 i 3 należało uznać za prawidłowe, natomiast w zakresie pytań 4 i 5 za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj