Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.42.2018.2.BO
z 10 kwietnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2018 r. (data wpływu 19 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lutego 2018 r. (data wpływu 23 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania przychodów uzyskiwanych z najmu mieszkania do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 2 lutego 2018 r., Nr 0113 KDIPT2-1.4011.42.2018.1.BO, na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 lutego 2018 r. (data doręczenia 12 lutego 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 17 lutego 2018 r. (data wpływu 23 lutego 2018 r.), nadanym w dniu 19 lutego 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania w apartamentowcu, zakupionego z prywatnych środków z myślą o zabezpieczeniu w przyszłości potrzeb dziecka. Mieszkanie to nie jest obecnie związane w żaden sposób z działalnością gospodarczą - Wnioskodawca nie prowadzi działalności. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę z pośrednikiem zajmującym się wynajmem nieruchomości i będzie to w zasadzie jedyna czynność, jaką wykona w celu zarządzania tą częścią prywatnego majątku. Środki z najmu będą przeznaczone przede wszystkim na pokrycie wysokich kosztów utrzymania mieszkania i jego remonty. Mieszkanie będzie oferowane do wynajmu przez pośrednika. On będzie poszukiwać najemców, pokazywać potencjalnym najemcom mieszkanie, dokonywać ich wyboru i zawierać w imieniu Wnioskodawcy umowy z najemcami, przekazywać i odbierać klucze, sprawdzać przy odbiorze stan mieszkania. Wnioskodawca nie będzie mieć bezpośredniego kontaktu z najemcami, ani podejmować żadnych czynności związanych z wydaniem, czy odbiorem mieszkania. Należność z tytułu czynszu będzie wpływać na rachunek bankowy Wnioskodawcy (od pośrednika bądź bezpośrednio od najemców). Z uwagi na dużą liczbę ofert wynajmu na lokalnym rynku Wnioskodawca spodziewa się, że najem będzie mieć charakter krótkoterminowy, a mieszkanie często będzie pozostawać niezamieszkane.

W piśmie z dnia 17 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazuje, że mieszkanie, które ma być przedmiotem najmu, zostało zakupione przez Wnioskodawcę w 2013 r. i znajduje się w letniskowej miejscowości. Mieszkanie zostało zakupione w celu zaspokajania wypoczynkowych i zdrowotnych potrzeb Wnioskodawcy i Jego rodziny, zwłaszcza z uwagi na posiadanie dziecka i konieczność zapewnienia mu okresowej zmiany klimatu. Mieszkanie stanowi wyłączną własność Wnioskodawcy, zostało zakupione ze środków prywatnych, niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W przeszłości Wnioskodawca posiadał 2 lokale mieszkalne, które łącznie z ww. lokalem - wynajmował w ramach działalności gospodarczej. Lokale zostały w 2017 r. sprzedane, a mieszkanie zostało wycofane z wynajmu, w związku z czym Wnioskodawca z dniem 31 grudnia 2017 r. zlikwidował działalność gospodarczą, która była związana wyłącznie z ww. wynajmem. Obecnie nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca posiada dom oraz mieszkanie, które są wykorzystywane wyłącznie do użytku własnego Wnioskodawcy i Jego rodziny. Wnioskodawca, po przeprowadzeniu remontu lokalu, w celu uzyskania środków na utrzymanie lokalu, zamierza wynajmować go w okresach, kiedy sam z niego nie korzysta. W tym celu chce zawrzeć umowę z pośrednikiem trudniącym się zawodowo wynajmem nieruchomości. Okres, na jaki lokal będzie każdorazowo wynajmowany, będzie zależał wyłącznie od pośrednika i ofert, jakie będzie on posiadał - będą to prawdopodobnie typowe okresy wypoczynku urlopowego (kilka - kilkanaście dni), o czym przesądza letniskowy charakter miejscowości, choć Wnioskodawca nie wyklucza możliwości najmu na dłuższe okresy, o ile pośrednik będzie mieć takie oferty. Wyboru najemców, zawierania umów najmu, przekazywania kluczy i lokalu do dyspozycji najemców, odbioru lokalu i sprawdzenia jego stanu, inkasowania należności za najem i tym podobnych czynności będzie dokonywać wyłącznie pośrednik. Wnioskodawca nie będzie w żaden sposób osobiście zaangażowany w kontakty i rozliczenia z najemcami.

Wnioskodawca zamierza zaliczać przychody z najmu do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli najmu prywatnego.

Umowa z pośrednikiem zostanie zawarta na czas nieoznaczony.

Wnioskodawca, po ponownym przeznaczeniu lokalu na wynajem, zamierza złożyć w terminie określonym przepisami oświadczenie o wyborze formy opodatkowania przychodu z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Przychody z wynajmu w 2018 r. mogą osiągnąć kwotę ok. 30 tys. zł, choć poziom przychodów będzie zależeć od różnych czynników, w tym zaangażowania pośrednika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej wyżej sytuacji Wnioskodawca, jako właściciel wynajmowanego mieszkania, otrzymujący przychody z jego najmu, będzie mógł zaliczyć je do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkować je zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, tj. w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych ze stawką 8,5%?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w części ww. pytania dotyczącej możliwości zaliczenia przychodów uzyskiwanych z najmu mieszkania do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast odnośnie drugiej części pytania dotyczącej opodatkowania przychodów z najmu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku informacje, zgodnie z którymi Wnioskodawca w ramach racjonalnego zarządu majątkiem prywatnym zawrze umowę z pośrednikiem, który będzie w Jego imieniu wynajmować mieszkanie i wykonywać wszystkie czynności z tym związane, w ocenie Wnioskodawcy zachodzą przesłanki do uznania, że przychody otrzymywane z tytułu najmu będą stanowić źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Najem na gruncie przepisów o podatku dochodowym może stanowić samodzielne źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest tak w przypadku, gdy przedmiotem najmu nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. Istotne jest również, by najem nie był prowadzony w okolicznościach wskazujących na wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z interpretacjami indywidualnymi Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (np. z dnia 10 października 2017 r., Nr 0111-KDIB2-2.4011.231.2017.1.AR; z dnia 30 października 2017 r., Nr 0111-KDIB2-3.4011.141.2017.2.AB) o kwalifikacji przychodów z najmu, jako przychodów z najmu prywatnego, bądź z działalności gospodarczej, przesądza sposób wykonywania najmu, w tym charakter zawartej umowy najmu, a także ewentualne powiązania funkcjonalne wynajętego mieszkania z prowadzoną działalnością gospodarczą. Działalność gospodarcza, zgodnie z definicją zamieszczoną w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga zaistnienia przesłanek prowadzenia jej we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły, czyli podejmowania systematycznie, w sposób uporządkowany szeregu zaplanowanych oraz przemyślanych działań i czynności. W opisanym przypadku działania Wnioskodawcy ograniczą się do osobistego zawarcia tylko umowy z pośrednikiem, który na własne ryzyko będzie poszukiwać najemców, dawać ogłoszenia, pokazywać lokal itp. On też będzie wykonywać wszystkie inne czynności związane z najmem. W opinii Wnioskodawcy fakt, że czynności te nie będą wykonywane przez Niego przesądza o braku podstaw do zakwalifikowania uzyskanych z najmu przychodów do przychodów z działalności gospodarczej, której nie prowadzi. Zatem uzasadnione jest uznanie, że w opisanym przypadku ww. przychody będą przychodami z najmu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 17 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w świetle podanych wyżej okoliczności i faktu, że nie prowadzi działalności gospodarczej i lokal nie jest składnikiem majątku związanego z działalnością, a nadto czynności Wnioskodawcy związane z wynajmem będą ograniczone wyłącznie do zawarcia umowy z pośrednikiem, uzasadniona jest ocena wykluczająca uznanie opisanego najmu za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem najem, jako zdarzenie przyszłe, nie będzie elementem działalności gospodarczej, uzasadnione jest stanowisko Wnioskodawcy, że ww. najem będzie stanowić samodzielne źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (najem prywatny).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przepis art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu pogrupowanie tych źródeł według podobnego charakteru, co następnie skutkuje zróżnicowanym traktowaniem tychże źródeł. Określenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii jak: sposób opodatkowania przychodu, czy możliwość odliczenia kosztów jego uzyskania. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować dany rodzaj przychodu. Jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie, np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego.

I tak, zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

  • pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3);
  • najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

  1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
  2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
  3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która prowadzona jest:

  1. w celu osiągnięcia dochodu – przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
  2. w sposób ciągły – jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności, celem osiągnięcia dochodu. Przy czym o ciągłości, w przypadku najmu, nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
  3. w sposób zorganizowany – co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Zauważyć przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia uznania danego działania za pozarolniczą działalność gospodarczą od faktu zarejestrowania (zgłoszenia do właściwego rejestru) tej działalności. Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Dlatego też nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowanie nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, wynajmowanie mieszkania traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).

Podstawą uzyskiwania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu, który jak wynika z cytowanego powyżej przepisu art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego, może być określony w pieniądzach, bądź też świadczeniach innego rodzaju. Czynsz ten, niezależnie od formy w jakiej został określony, stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże do powstania po stronie wynajmującego przychodu konieczne jest zaistnienie przesłanki zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli otrzymanie lub postawienie czynszu do dyspozycji wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Zamierza wynajmować mieszkanie, którego jest wyłącznym właścicielem. Wnioskodawca zawrze umowę z pośrednikiem zajmującym się wynajmem nieruchomości i będzie to w zasadzie jedyna czynność związana w wynajmem mieszkania w apartamentowcu. Wnioskodawca zamierza zaliczać przychody z najmu do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli najmu prywatnego.

Biorąc pod uwagę zaprezentowany we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przepisy prawne należy stwierdzić, że skoro planowany przez Wnioskodawcę najem mieszkania w apartamentowcu nie będzie wykonywany w sposób określony w definicji zawartej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – to przychody z najmu ww. mieszkania Wnioskodawca może zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z najmu prywatnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy ponadto, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest badanie i ustalanie, czy najem mieszkania przez Wnioskodawcę będzie wypełniał znamiona prowadzenia działalności gospodarczej. Konieczna jest bowiem analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a to stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wydając interpretacje indywidualne Organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku zdarzenie przyszłe i przyjmuje argumenty podnoszone przez Wnioskodawcę bez ich weryfikowania. Nie można jednak wykluczyć, że właściwy organ podatkowy prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego, będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji.

Informuje się również, że w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj