Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.106.2018.1.AW
z 25 kwietnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2018 r. (data wpływu 21 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 21 marca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych.



We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


W roku 1991 w ramach umowy dożywocia przeniesiono na rzecz Wnioskodawcy prawo własności do nieruchomości gruntowej położonej w S. (działka nr 169/1). Nieruchomość była zabudowanym gospodarstwem rolnym. Dokument potwierdzający ww. fakt to akt notarialny sporządzony w Biurze Notarialnym. Nieruchomość ta była nieruchomością należącą do majątku prywatnego Wnioskodawcy.

Wnioskodawca rozpoczął prowadzić działalność gospodarczą w dniu 30 czerwca 1992 r.

W roku 2005 Wnioskodawca wystąpił jako prywatny inwestor (nie jako przedsiębiorca) do Starostwa Powiatowego o udzielenie pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowego w S. (budowa na ww. nieruchomości gruntowej). Stosowną decyzję w sprawie pozwolenia na budowę organ wydał w dniu 30 grudnia 2005 r. W roku 2011 udzielono pozwolenia na użytkowanie części usługowej na parterze oraz lokalu mieszkalnego znajdującego się na piętrze budynku.

Ponieważ budynek był majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, budowanym w systemie gospodarczym, Wnioskodawca nie zbierał faktur i innych dokumentów potwierdzających koszt wytworzenia tego budynku. Budowa trwała kilka lat, w ramach możliwości finansowych i organizacyjnych Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie planował w tamtym okresie by wybudowany budynek był środkiem trwałym lub był wykorzystywany jako majątek w prowadzonej działalności gospodarczej. Brak takich potrzeb spowodował brak dokumentacji kosztowej pokazującej poniesione nakłady. Szczególnie, że żaden przepis prawa nie obligował Wnioskodawcy do takiego działania i gromadzenia stosownej dokumentacji, Z racji znaczącego wkładu pracy własnej i tak znaczna część nakładu nie mogłaby zostać udokumentowana.

W roku 2016 Wnioskodawca postanowił, że dokona rozbudowy ww. budynku mieszkalno-usługowego, który po zakończeniu inwestycji zamierzał wprowadzić do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Inwestycję tą Wnioskodawca prowadził jako przedsiębiorca z zamiarem wykorzystania powstałej nieruchomości w działalności gospodarczej. Odpowiednią decyzję wydał w roku 2016 Wojewoda. Inwestycję Wnioskodawca realizował jako przedsiębiorca w okresie od sierpnia 2016 r. do czerwca 2017 r. W okresie od sierpnia 2016 r. do czerwca 2017 r. Wnioskodawca poniósł wydatki inwestycyjne udokumentowane fakturami w wysokości 276 822,62 zł.

Po ukończeniu prac sporządzono operat szacunkowy określający wartość części składowych powstałej nieruchomości gruntowej obejmującej prawo własności części budynku mieszkalno-usługowego (restauracja z zapleczem kuchennym) oraz jego rozbudowy (świetlica).


Rzeczoznawca w dniu 26 czerwca 2017 r. określił wartość na potrzeby ustawy o rachunkowości w wysokości 2 690 000zł. (dwa miliony sześćset dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) w tym:


  1. część budynku mieszkalno-usługowego (restauracja z zapleczem kuchennym) – wartość 1 014 130zł.
  2. część budynku mieszkalno-usługowego (świetlica) – wartość 1 525 230zł.
  3. wartość utwardzenia – 150 640zł.


Dnia 26 czerwca 2017 roku przyjęto wybudowaną nieruchomość do użytkowania (dowód przyjęcia środka trwałego nosi nr 31). Wartość początkową przyjęto na podstawie sporządzonego operatu szacunkowego w wysokości 2 690 000zł.

Tak określona wartość środka trwałego stanowi podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy na podstawie wyceny rzeczoznawcy Wnioskodawca prawidłowo wprowadził nieruchomość do ewidencji środków trwałych, a następnie dokonuje odpisów amortyzacyjnych i zalicza je do kosztów uzyskania przychodów?


Zdaniem Wnioskodawcy, jedynie na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę można wprowadzić tę nieruchomość do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tak ustalonej wartości początkowej, które będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają m.in. budowle i budynki stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie.

Na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Ponieważ Wnioskodawca nie posiada dowodów potwierdzających poniesienie wydatków (jako prywatny inwestor nie miał konieczności gromadzenia takich dokumentów) w związku z budową budynku, nie można ustalić wartości początkowej według kosztu wytworzenia, co zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy pozwala na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez powołanego biegłego.

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma w tym wypadku charakter obiektywny, gdyż jako podatnik Wnioskodawca nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 poz. 2032, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.


Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:


  • być poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie mogła podatnikowi zostać w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • zostać właściwie udokumentowany,
  • nie znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych


  • wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.


Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został do ewidencji środków trwałych.

Przy czym, jak stanowi art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, natomiast w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.


W szczególności zatem, do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:


  • wartość – w cenie nabycia – rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały,
  • wartość – w cenie nabycia – wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, tj. przede wszystkim jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów sporządzenia dokumentacji przetargowej, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych,
  • koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, tj. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji.


Ponadto stosownie do art. 22g ust. 17 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w 2017 r. –jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, że wartość początkową środka trwałego powiększa się o wartość nakładów ulepszeniowych poczynionych na ten środek.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 omawianej ustawy podatkowej, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z przedstawionych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią jednakże wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a więc według ceny nabycia i według kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą powinna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku. Użycie formuły „podatnik nie może ustalić” w omawianym przepisie obejmuje także takie stany faktyczne, że z przyczyn niezawinionych przez podatnika, od niego niezależnych, w szczególności w sytuacji siły wyższej nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego według normy zawartej w art. 22g ust. 4 omawianej ustawy podatkowej. Muszą to być więc okoliczności wyjątkowe, obiektywnie szczególne.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 1991 r. nabył prawo własności do nieruchomości gruntowej (w ramach umowy dożywocia) zabudowanej gospodarstwem rolnym. Nieruchomość ta byłą nieruchomością należącą do majątku prywatnego Wnioskodawcy. W 2005 r. Wnioskodawca wystąpił jako prywatny inwestor (nie jako przedsiębiorca) o udzielenie pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowego (budowa na ww. nieruchomości gruntowej). W 2011 r. udzielono pozwolenia na użytkowanie części usługowej na parterze oraz lokalu mieszkalnego znajdującego się na piętrze budynku. Budynek był majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, budowanym w systemie gospodarczym, Wnioskodawca nie zbierał faktur i innych dokumentów potwierdzających koszt wytworzenia tego budynku. Budowa trwała kilka lat. Wnioskodawca nie planował w tamtym okresie by wybudowany budynek był środkiem trwałym lub był wykorzystywany jako majątek w prowadzonej działalności gospodarczej. Brak takich potrzeb spowodował brak dokumentacji kosztowej pokazującej poniesione nakłady. Z racji znaczącego wkładu pracy własnej i tak znaczna część nakładu nie mogłaby zostać udokumentowana wobec znaczącego wkładu pracy własnej. Następnie w 2016 r. Wnioskodawca postanowił, że dokona rozbudowy ww. budynku mieszkalno-usługowego, który po zakończeniu inwestycji zamierzał wprowadzić do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Inwestycja ta realizowana była przez Wnioskodawcę jako przedsiębiorcę w okresie od sierpnia 2016 r. do czerwca 2017 r. z zamiarem wykorzystania powstałej nieruchomości w działalności gospodarczej. W tym okresie Wnioskodawca poniósł wydatki inwestycyjne udokumentowane fakturami. Dnia 26 czerwca 2017 roku przyjęto wybudowaną nieruchomość do użytkowania.

Odnosząc niniejszy stan faktyczny do przepisów prawa podatkowego znajdujących zastosowania w sprawie należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy już w momencie podjęcia inwestycji budowlanej znane było jej przeznaczenie, tj. budowa budynku dla potrzeb działalności gospodarczej Wnioskodawca – jak sam zauważa w opisie stanu faktycznego – powinien był gromadzić i gromadził faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwia mu prawidłowe ustalenie kosztu wytworzenia środka trwałego w tej części.

Skoro wybudowanie części budynku nastąpiło dla potrzeb działalności gospodarczej a jednocześnie z wniosku nie wynika, że w sprawie zaszły szczególne okoliczności uzasadniające możliwość zastosowania art. 22g ust 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wartość początkową środka trwałego w tej części należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy, tj. jako sumę udokumentowanych wydatków poniesionych na wytworzenie tej części budynku. Tylko – co do części budowanej na potrzeby prywatne, kiedy to dopiero w okresie późniejszym podjęto decyzję o wykorzystaniu części wybudowanego budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczym i jednocześnie Wnioskodawca nie posiada dowodów dokumentujących poniesienie na budowę wydatków – Wnioskodawca może dla celów amortyzacji ustalić wartość początkową na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym nie można potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy, że nieruchomość można wprowadzić do ewidencji środków trwałych (ustalić wartość początkową) i dokonywać odpisów amortyzacyjnych (odnosić je w koszty podatkowe) jedynie na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę. Twierdzenie to bowiem jest nieprecyzyjne, a konsekwencji błędne.


W analizowanej sprawie wartość początkową wytworzonego środka trwałego należy bowiem ustalić jako sumę:


  • kosztu wytworzenia części przeznaczonych (budowanych z zamiarem) dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej oraz
  • wyceny biegłego rzeczoznawcy części, która była budowana dla potrzeb prywatnych i Wnioskodawca nie posiada (gdyż nie miał takiego obowiązku) stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie tej części składnika majątku.


Wprawdzie jest wysoce prawdopodobne jest, że koszt wytworzenia rzeczoznawca mógł ustalić na podstawie dowodów dokumentujących poniesienie przez Wnioskodawcę kosztów, jednakże jednoznaczne stwierdzenie, że w sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę tych dokumentów wartość początkową wytworzonego środka trwałego należy ustalić jedynie na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę jest nieprawidłowe.


Zastrzec przy tym należy, że tutejszy organ interpretacyjny dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym zadanym pytaniem. W odniesieniu do wskazanych przez Wnioskodawcę wyliczeń organ informuje, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tutejszego organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z tym tutejszy organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43300 BielskoBiała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj