Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.145.2018.1.KR
z 25 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2018 r. (data wpływu 8 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą pozarolniczej działalności gospodarczej. Od września 2010 r. do dnia złożenia wniosku pozostaje w związku małżeńskim. Pomiędzy małżonkami od dnia zawarcia związku małżeńskiego istnieje ustrój majątkowy wspólności ustawowej. W styczniu 2011 r. Wnioskodawca nabył tytułem darowizny od rodziców niezabudowaną działkę (pastwisko). Nie została ona wniesiona do majątku wspólnego poprzez podpisanie umowy majątkowej rozszerzającej wspólność ustawową małżonków.

Po otrzymaniu działki, Wnioskodawca rozpoczął na niej budowę domu jednorodzinnego systemem gospodarczym. Wnioskodawca posiada faktury wystawione na Jego nazwisko, dokumentujące wydatki poniesione na budowę domu na kwotę ok. 120 000 zł. Do wspomnianych udokumentowanych wydatków zalicza m.in. wydatki na hydraulikę i armaturę w budynku, dach budynku, elektrykę, przydomową oczyszczalnię, jej projekt, świadectwo energetyczne, wydatki na stal konstrukcyjną, wełnę, okna, piec C.O., bramę garażową, podłogi i panele podłogowe, a także inne materiały budowlane.

Budowa domu została w całości sfinansowana ze środków własnych, pochodzących m.in. ze stosunku pracy i oszczędności małżonków, a następnie ze środków otrzymanych w ramach kredytu hipotecznego na kwotę 250 000 zł. Umowa kredytu zawarta została w dniu 10 listopada 2011 r., stronami umowy jako kredytobiorcy byli oboje małżonkowie. Cel kredytu określony został w umowie jako „wytworzenie budynku mieszkalnego”. Po zakończeniu procesu budowy domu na początku 2013 r., małżonkowie zamieszkali w nim.

Ze względu na trudności finansowe, Wnioskodawca zdecydował się sprzedać dom za cenę 480 000 zł, co nastąpiło dnia 16 września 2016 r. Za kwotę uzyskaną ze sprzedaży domu jednorodzinnego Wnioskodawca w dniu 20 września 2016 r. spłacił wspólnie zaciągnięty kredyt hipoteczny (zadłużenie z tytułu kredytu w dacie zawarcia umowy sprzedaży wynosiło 228 991 zł 19 gr).

Następnie w dniu 7 października 2016 r., za pozostałe środki pochodzące ze sprzedaży domu, wspólnych oszczędności, a także za środki pochodzące z kredytu hipotecznego zaciągniętego w tym celu przez małżonków w dniu 3 października 2016 r., Wnioskodawca nabył do majątku wspólnego na własne cele mieszkaniowe za kwotę 254 735 zł, lokal mieszkalny z odrębnie ustanowioną własnością, a także udział we własności garażu za cenę 5 265 zł. W akcie notarialnym sporządzonym na potrzeby nabycia przedmiotowego lokalu mieszkalnego znalazło się oświadczenie, zgodnie z którym lokal wraz z prawami związanymi z jego własnością został kupiony przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę za fundusze pochodzące z majątku wspólnego na zasadzie ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawca lokal mieszkalny nabył w stanie deweloperskim i wykończył w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie domu jednorodzinnego. Następnie zamieszkał w nim wspólnie z żoną i małoletnimi dziećmi, co potwierdza ich obecny adres zameldowania. Łączny koszt zakupu lokalu mieszkalnego (bez garażu) wraz z udokumentowanymi kosztami jego wykończenia oraz kosztami aktu notarialnego to ok. 280 000 zł. Do kosztów wykończenia Wnioskodawca zalicza takie wydatki jak koszt robocizny oraz koszt materiałów budowlanych (m.in. gładzie szpachlowe, stelaż wc do zabudowy podtynkowej, materiały do zabudowy z płyt gipsowo-kartonowych, płytki typu glazura, terakota, płytki elewacyjne, gres, farby, kleje do glazury, elementy hydrauliki niezbędne do przeróbek, np. kolanka, mufy itp., panele podłogowe z osprzętem, drzwi wewnętrzne z montażem, ogrzewanie podłogowe elektryczne). Faktury potwierdzające wydatki na wykończenie lokalu wystawione zostały wyłącznie na Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazał, że wobec Niego nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy mając na uwadze zaistniały stan faktyczny, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zabudowanej może być pomniejszony o wydatki przeznaczone na budowę domu jednorodzinnego, które udokumentowane są fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę, a jednocześnie wydatkowanie kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości zabudowanej domem, stanowiącej majątek osobisty Wnioskodawcy, na zakup lokalu mieszkalnego wspólnie z żoną w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej objęte będzie zwolnieniem podatkowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do tej części kwoty, która została przeznaczona w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie domu na zakup lokalu mieszkalnego (bez garażu) do majątku wspólnego małżonków, jego remont (wykończenie ze stanu deweloperskiego) oraz wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przychód uzyskany ze sprzedaży domu jednorodzinnego należącego do Jego majątku odrębnego (480 000 zł) może pomniejszyć o udokumentowane fakturami wydatki poniesione na budowę, a kwota dochodu uzyskanego w ten sposób będzie objęta zwolnieniem podatkowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) w odniesieniu do tej części, która została przeznaczona w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, na zakup lokalu mieszkalnego do majątku wspólnego małżonków (z wyłączeniem garażu) oraz na jego remont (wykończenie ze stanu deweloperskiego), w tym koszty robocizny i materiałów, a także opłaty związane ze sporządzeniem umowy sprzedaży i ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego w formie aktu notarialnego.

Stanowisko takie uzasadnione jest przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich wykładnią.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) zaniechano poboru podatku. Natomiast w myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonano przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl powyższego przepisu, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi źródło przychodów, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w tym przepisie, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Stosownie do art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

W myśl art. 22 ust. 6f ww. ustawy, koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Wysokość ww. nakładów, stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby odpłatne zbycie mogło dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Do takich kosztów zalicza się np.: koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości lub prawa, koszty ogłoszeń związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości lub prawa itp. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy (co potwierdza stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 31 lipca 2017 r., nr 0111-KDIB2-2.4011.123.2017.3.BF oraz WSA w Opolu w wyroku z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I SA/Op 583/13 ).

Jeśli natomiast przedmiotem transakcji jest nieruchomość nabyta w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, za koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia uważa się zgodnie z art. 22 ust 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Jak wskazuje się w orzecznictwie, wzniesienie budynku na nieruchomości gruntowej nie prowadzi do wytworzenia tej nieruchomości, a jedynie stanowi nakład na tę nieruchomość, który może być wprawdzie zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z tytułu jej odpłatnego zbycia, ale z uwzględnieniem zasad dokumentacyjnych określonych w art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc jako nakład, a nie jako koszt wytworzenia (wyrok NSA z dnia 3 września 2013 r., sygn. akt II FSK 2419/11).

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę wyżej wymienione orzecznictwo, wydatki poniesione przez niego na budowę domu jednorodzinnego na gruncie należącym do jego majątku osobistego można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w takim zakresie, w jakim Wnioskodawca jest w stanie je udokumentować fakturami VAT w myśl art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dochód obliczony zgodnie z powyższymi przepisami objęty jest jednak zwolnieniem, określonym w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl powołanego przepisu, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosownie do art. 21 ust. 25 ww. ustawy, uważa się:

1. wydatki poniesione na:
   1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej (...).

W art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdefiniowano, co należy rozumieć pod pojęciem własnego budynku, lokalu lub pomieszczenia, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), a mianowicie budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Z przytoczonych przepisów wynika, że podatnik może skorzystać ze zwolnienia podatkowego, o którym w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli:

1. wydatkuje przychód ze sprzedaży lokalu na cele mieszkaniowe skonkretyzowane w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. dokona tej czynności w okresie dwóch lat od daty sprzedaży.
   
   

Zatem, o zastosowaniu ww. zwolnienia decyduje przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na cele w nim wskazane i w terminach w nim zakreślonych.

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-39), wykazać dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131 lub dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131. Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł – stosownie do art. 30e ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należny podatek wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wskazać należy, że wyżej opisane zwolnienie (tzw. ulga mieszkaniowa) obejmuje taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia. W sytuacji gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego. Podkreślenia wymaga fakt, że okolicznością decydującą o zastosowaniu powyższego zwolnienia jest przede wszystkim przeznaczenie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych na „własne cele mieszkaniowe” wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, począwszy od dnia odpłatnego zbycia nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne”, świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131 i dopisując ten przymiotnik, przesądził, że celem nadrzędnym jest możliwość uwzględnienia przy obliczaniu dochodu zwolnionego z opodatkowania tylko takich wydatków, które poniesione zostały na zaspokojenie „własnych” potrzeb mieszkaniowych podatnika (tak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2017 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.345.2017.2.KB oraz z dnia 10 października 2017 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.219.2017.1.MM).

Istota zwolnienia sprowadza się zatem do interpretacji ustawowego terminu „własne cele mieszkaniowe”. Należy wyjaśnić, że samo poniesienie przez Wnioskodawcę wydatku na nabycie nieruchomości (lokalu mieszkalnego) nie będzie świadczyć jeszcze o tym, że została spełniona przesłanka skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania. Warunkiem zwolnienia podatkowego jest wykazanie przez podatnika, że wydatek poniesiony został na zrealizowanie jego własnych celów mieszkaniowych. Wydatkowanie przychodu na własne cele mieszkaniowe oznacza, według stanowiska prezentowanego w orzecznictwie i doktrynie, że celem podatnika jest realizacja potrzeby zapewnienia sobie tzw. „dachu nad głową”. W orzecznictwie dość jednolicie przyjmuje się, że cel mieszkaniowy wiąże się z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych przy czym chodzi tu o potrzeby mieszkaniowe w sensie obiektywnym, a zatem potrzeby przeciętnego podatnika, który o ulgę się ubiega. Zawsze bowiem centrum życiowe koncentruje się w konkretnym budynku lub lokalu mieszkalnym i ten właśnie budynek lub lokal służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych. Ustawowy warunek do skorzystania z ulgi powinien być spełniony w chwili nabycia nieruchomości. Natomiast WSA w Łodzi w wyroku z dnia 20 października 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 908/14, postawił tezę, że „już wówczas obiektywna potrzeba wykorzystania takiego lokalu powinna mieć miejsce” (na co wskazuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 31 lipca 2017 r., nr 0111-KDIB2-2.4011.123.2017.3.BF).

W opinii Wnioskodawcy wszystkie powyższe tezy znajdują potwierdzenie w Jego przypadku. Lokal, który nabył do majątku wspólnego wykorzystuje na własne cele mieszkaniowe, gdzie zamieszkuje wraz z rodziną i gdzie koncentruje się jego centrum życiowe. Nieruchomość ta zapewnia mu „dach nad głową”, a obiektywna potrzeba wykorzystania go w tym celu istniała już w momencie zakupu. Warunek przeznaczenia dochodów na zakup oraz remont (wykończenie) przedmiotowego mieszkania spełniony został w terminie określonym ustawowo. Ustawodawca wprost wskazuje, że za wydatki na własne cele mieszkaniowe uznaje się także wydatki poniesiono na remont lokalu mieszkalnego (stanowisko to potwierdzają również interpretacje indywidualne, np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 września 2017 r., nr 0111-KDIB2-2.4011.212.2017.2.MZA). Do wydatków takich, w opinii Wnioskodawcy, zaliczyć można również wydatki związane ze sporządzeniem umowy sprzedaży i ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego w formie aktu notarialnego, na mocy której nabył On własność przedmiotowego lokalu. Mieszczą się one bowiem w pojęciu „wydatków na nabycie lokalu mieszkalnego” określonych w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co potwierdzają interpretacje indywidualne (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r., nr IPPB4/4511-1203/15-4/JK2).

Zdaniem Wnioskodawcy, cel mieszkaniowy, o którym mowa powyżej zostanie spełniony w odniesieniu do całej kwoty wydatkowanej na cele wskazane w ustawie, tj. cena lokalu mieszkalnego, w którym Wnioskodawca zamieszkał wraz z rodziną, koszty aktu notarialnego oraz koszty wykończenia mieszkania, bowiem w tym przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że środki pochodzące ze sprzedaży majątku odrębnego Wnioskodawcy zostały wydatkowane na nabycie do majątku wspólnego małżonków lokalu mieszkalnego oraz jego remont.

Jak wynika z art. 33 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił, ale także przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy i ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Istnieje domniemanie przynależności do majątku dorobkowego przedmiotów majątkowych nabytych w czasie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub przez jednego z nich, zaś przynależność określonych przedmiotów do majątku osobistego (dawniej odrębnego) obowiązany jest udowodnić zainteresowany tym małżonek. Co do zasady, prawo własności nabyte w czasie trwania wspólności majątkowej z reguły wchodzi do majątku wspólnego niezależnie od tego, czy zostało nabyte przez jedno z małżonków, czy przez oboje. Bez znaczenia jest przy tym, czy środki przeznaczone na nabycie własności pochodziły z majątku wspólnego, czy też z majątku osobistego (odrębnego).

Ponadto ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego, nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzenia udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (tak: WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 września 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 2342/15, a także WSA w Krakowie w wyroku z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 309/17, który stwierdził ponadto, że nie ma w prawie podatkowym przepisu, który zezwalałby organowi podatkowemu na dokonanie podziału przychodu ze sprzedaży majątku objętego wspólnością małżeńską przypadającego małżonkom w celu wymierzenia podatku jednemu z tych małżonków, jak również nie ma podstawy prawnej pozwalającej na wymierzenie podatku, przyjmując całą cenę sprzedaży nieruchomości jako przychód tego małżonka).

Co do zasady, wspólność majątkowa trwa tak długo jak małżeństwo. Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy).

Jak wskazał WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Rz 949/13, z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu ze współwłaścicieli nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy. Każdy z współwłaścicieli jest właścicielem całej rzeczy. Wspólność małżeńska jest bowiem wspólnością łączną, a nie ułamkową, wobec czego małżonkowie nie nabywają udziału w nieruchomości, tylko każdy z małżonków nabywa całą nieruchomość. Małżonkowie w czasie trwania wspólności tworzą majątek wspólny, do którego mają równe uprawnienia, mające w czasie trwania wspólności nierozdzielny (niesamodzielny) charakter (wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 września 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 2342/15).

Istotny dla prezentowanej wykładni wskazanych przepisów jest także wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2418/11, w którym Sąd wskazał, że lokal mieszkalny to lokal przeznaczony do zamieszkania, służący do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, a budowa takiego lokalu oznacza jego wykonanie w stanie umożliwiającym zamieszkanie w nim, czyli dopiero po jego wykończeniu. Zatem, wydatki poniesione na wykończenie lokalu mieszkalnego oddanego przez dewelopera w stanie deweloperskim (niewykończonym) mieszczą się w pojęciu wydatków poniesionych na budowę lokalu, o której mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mogą podlegać zwolnieniu podatkowemu, jeżeli zostały poniesione w okresie dwóch lat, tj. od dnia uzyskania przychodu ze zbycia lokalu mieszkalnego do dnia nabycia lokalu mieszkalnego lub budynku na podstawie umowy sporządzonej w formie aktu notarialnego. Wiodącą okolicznością dla zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przeznaczenie dochodów z odpłatnego zbycia nieruchomości na wydatki poczynione w celu wskazanym w tym przepisie. Niewątpliwym i zamierzonym celem wspomnianego zwolnienia jest „podatkowe sprzyjanie” przez ustawodawcę, podejmowanym przez podatników w różnorodnych formach, przedsięwzięciom służącym zaspakajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Okoliczność ta, a więc cel ustanowienia tych unormowań powinien być brany pod uwagę przy dokonywaniu ich wykładni w odniesieniu do konkretnych stanów faktycznych (wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 1340/16).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy uznać należy, że skoro będąca przedmiotem sprzedaży nieruchomość gruntowa zabudowana domem jednorodzinnym, stanowiła majątek osobisty Wnioskodawcy, a uzyskany ze sprzedaży nieruchomości przychód został począwszy od daty sprzedaży nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło nabycie, w całości wydatkowany na własne cele mieszkaniowe jakim jest nabycie lokalu mieszkalnego należącego do obojga małżonków oraz jego remont, to nie ma w tej sytuacji przeszkód prawnych, aby przychód ten w całości przeznaczony na nabycie lokalu mieszkalnego oraz jego wykończenie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Cel mieszkaniowy, o którym mowa powyżej zostaje spełniony w odniesieniu do całej kwoty wydatkowanej na nabycie lokalu mieszkalnego, bowiem w tym przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że środki, które pochodziły ze sprzedaży majątku osobistego Wnioskodawcy zostały wydatkowane na nabycie lokalu mieszkalnego, który wejdzie w skład majątku wspólnego Wnioskodawcy i Jego współmałżonka.

Reasumując stwierdzić należy, że przeznaczenie środków pieniężnych ze sprzedaży nieruchomości zabudowanej stanowiącej majątek osobisty jednego z małżonków (nabytego w drodze darowizny) na nabycie lokalu mieszkalnego do majątku wspólnego małżonków, a także jego remont, udokumentowany fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę, wypełnia dyspozycję własnego celu mieszkaniowego, a tym samym możliwe jest skorzystanie przez Wnioskodawcę z tzw. ulgi mieszkaniowej na zasadzie art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym poglądem w orzecznictwie sądowym (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1655/14) podkreśla się, że zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienie od podatku dochodowego przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnej jest normą celu społecznego, która w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych obywateli. Podstawową okolicznością stanowiącą o zastosowaniu zwolnienia jest wyłącznie przeznaczenie przychodów ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych na cele określone w art. 21 ust. 25-29 ww. ustawy.

Stanowisko tożsame ze stanowiskiem Wnioskodawcy zostało wyrażone w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w podobnym stanie faktycznym (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 grudnia 2017 r., nr 0115-KDIT2-1.4011.309.2017.1.MK, z dnia 31 lipca 2017 r., nr 0111-KDIB2-2.4011.123.2017.3.BF, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 września 2015 r., nr IBPB-2-2/4511-305/15/MZM, interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 29 października 2015 r., nr DD9/033/490/KZU/2012/1857 - zmiana interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 października 2009 r., nr IPPB1/415-604/09-2/JB, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 lipca 2015 r., nr ILPB2/4511-1-382/15-3/WS, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 sierpnia 2010 r., nr ITPB2/415-527/10/ENB, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 marca 2015 r., nr IBPBII/2/415-1071/14/MZM, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 lutego 2015 r., nr IPTPB2/415-623/14-4/JR, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 stycznia 2015 r., nr IBPBII/2/415-913/14/MZM, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 stycznia 2015 r., nr IBPBII/2/415-902/14/MZM, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 grudnia 2014 r., nr IPPB4/415-741/14-2/JK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 listopada 2014 r., nr IPTPB2/415-448/14-4/MP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.