Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.97.2018.1.MD
z 27 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia płatnika z tytułu zawieranych umów cywilnoprawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia płatnika z tytułu zawieranych umów cywilnoprawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym Gmina wykonuje zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.

W związku z powyższym Gmina, jako osoba prawna zawiera umowy cywilnoprawne (i zaciąga tym samym zobowiązania) z innymi podmiotami zewnętrznymi i pracownikami Urzędu Miasta.

Gmina, będąca osobą prawną, działa w obrocie prawnym poprzez swoje organy. Organem Gminy właściwym do reprezentowania Gminy w stosunkach prawnych z innymi podmiotami zewnętrznymi jest Burmistrz.

Burmistrz, zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem zewnętrznym (np. osobą fizyczną), działa w imieniu i na rzecz Gminy – jako jej reprezentant.

Urząd Miasta kierowany jest przez Burmistrza – jest urzędniczym aparatem pomocniczym Gminy.

Urząd Miasta nie został wyposażony przez ustawodawcę w osobowość prawną i nie może zawierać umów cywilnoprawnych. Zgodnie z Kodeksem pracy przysługuje mu status pracodawcy wobec pracowników samorządowych zatrudnionych w Urzędzie Miasta. W ustawie o pracownikach samorządowych (art. 2) wyraźnie zaznaczono, że zakładem pracy dla ww. osób, jak i Burmistrza – jest Urząd Miasta.

Zarówno Gmina, jak i Urząd Miasta mają swoje odrębne numery NIP i REGON.

W stosunku do swoich pracowników Urząd Miasta jest zarówno płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne, jak i płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy. Natomiast Gmina, w bieżącym roku, jest płatnikiem podatku dochodowego w przypadku zawarcia przez Gminę umowy zlecenia z osobą fizyczną, zarówno podmiotem zewnętrznym jak i pracownikiem Urzędu Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stosunku do umów zleceń zawieranych pomiędzy Gminą a zleceniobiorcą (będącym pracownikiem Urzędu Miasta, jak i podmiotem zewnętrznym – niebędącym pracownikiem Urzędu Miasta) płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych powinien być Urząd Miasta (z nr NIP i REGON Urzędu Miasta) czy Gmina (z nr NIP i REGON Gminy)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina winna pełnić funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych dla umów cywilnoprawnych zawartych w imieniu Gminy z podmiotami zewnętrznymi oraz pracownikami własnymi Urzędu.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 źródła, w tym m.in. w pkt 2 – działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy powoduje, że na dokonującym wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

W myśl tego przepisu osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przy czym z przepisu art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 41 ust. 1a ww. ustawy zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b cytowanej ustawy, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 tej ustawy.

Zatem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest nie tylko osoba prawna, ale także jednostka organizacyjna tej osoby prawnej oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej.

Natomiast stosownie do art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
2. pobranie,
3. Wpłacenie

• podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 cytowanej ustawy.

Z treści art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż płatnicy, o których mowa w art. 41 cytowanej ustawy, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Przepis art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41 powołanej ustawy, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Natomiast na podstawie art. 2 ustawy o samorządzie gminnym Gmina wykonuje zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność, a ponadto – w myśl ust. 2 – posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu.

Mając na uwadze stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa, zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy, że skoro umowy cywilnoprawne zawiera Gmina, to płatnikiem podatku dochodowego z tytułu świadczeń wypłacanych z ww. umów cywilnoprawnych zawieranych z podmiotami zewnętrznymi, jak i pracownikami Urzędu Miasta – stosownie do przywołanych uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – winna być Gmina, która w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym posiada osobowość prawną. To Gmina jest stroną umowy (jako zleceniodawca) i jako podmiot wyczerpujący znamiona płatnika jest obowiązana do wykonywania obowiązków ciążących na niej z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z treścią art. 13 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Jak wynika z treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 cytowanej ustawy oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stosownie do art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym Gmina wykonuje zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. W związku z powyższym Gmina, jako osoba prawna zawiera umowy cywilnoprawne (i zaciąga tym samym zobowiązania) z innymi podmiotami zewnętrznymi i pracownikami Urzędu Miasta. Gmina, będąca osobą prawną, działa w obrocie prawnym poprzez swoje organy. Organem Gminy właściwym do reprezentowania Gminy w stosunkach prawnych z innymi podmiotami zewnętrznymi jest Burmistrz. Burmistrz, zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem zewnętrznym (np. osobą fizyczną), działa w imieniu i na rzecz Gminy – jako jej reprezentant. Urząd Miasta kierowany jest przez Burmistrza – jest urzędniczym aparatem pomocniczym Gminy. Urząd Miasta nie został wyposażony przez ustawodawcę w osobowość prawną i nie może zawierać umów cywilnoprawnych. Zgodnie z Kodeksem pracy przysługuje mu status pracodawcy wobec pracowników samorządowych zatrudnionych w Urzędzie Miasta. W ustawie o pracownikach samorządowych (art. 2) wyraźnie zaznaczono, że zakładem pracy dla ww. osób, jak i Burmistrza – jest Urząd Miasta. Zarówno Gmina, jak i Urząd Miasta mają swoje odrębne numery NIP i REGON. W stosunku do swoich pracowników Urząd Miasta jest zarówno płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne jak i płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy. Natomiast Gmina, w bieżącym roku, jest płatnikiem podatku dochodowego w przypadku zawarcia przez Gminę umowy zlecenia z osobą fizyczną, zarówno podmiotem zewnętrznym jak i pracownikiem Urzędu Miasta.

W przedmiotowej sprawie – dla rozstrzygnięcia, czy Wnioskodawca będzie pełnił obowiązki płatnika – konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1875, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, natomiast z ust. 2 tego artykułu wynika, że gmina posiada osobowość prawną.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w stosunku do umów zleceń zawieranych pomiędzy Gminą a zleceniobiorcą (będącym pracownikiem Urzędu Miasta, jak i podmiotem zewnętrznym – niebędącym pracownikiem Urzędu Miasta) płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych będzie Gmina (z nr NIP i REGON Gminy).

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 cytowanej ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 powołanej ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.