Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.148.2018.1.AK
z 9 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 6 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni zawarła umowę z deweloperem o zakup lokalu usługowego, tj. zakup lokalu usługowego na osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Lokal jest z rynku pierwotnego. Płatność za lokal jest częściowo ze środków własnych, a częściowo z kredytu. Jest to kredyt hipoteczny pod zastaw nabywanego lokalu usługowego. Co do kredytobiorcy to Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą obecnie działalności gospodarczej.

Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni zamierza jednak otworzyć pod koniec roku 2018 lub w roku 2019. Wnioskodawczyni będzie prowadzić działalność gospodarczą w zakupionym lokalu. Lokal ten Wnioskodawczyni przekaże z majątku osobistego do majątku firmy. Wnioskodawczyni będzie ten lokal amortyzować po wpisaniu go do środków trwałych w związku z prowadzoną działalnością. Wnioskodawczyni zamierza również wpisać odsetki od kredytu na zakup lokalu w koszty działalności. Comiesięczne odsetki od kredytu byłyby kosztem uzyskania przychodów w firmie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może rozliczyć odsetki od kredytu hipotecznego na zakup lokalu (w którym będzie prowadzona działalność gospodarcza) jako koszty uzyskania przychodów w jej firmie?

Zdaniem Wnioskodawczyni może ona zaliczyć odsetki od kredytu na finansowanie zakupu lokalu użytkowego, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza, do kosztów uzyskania przychodów. Lokal będzie przekazany z majątku prywatnego do majątku firmowego i wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wszystkie więc koszty związane z prowadzeniem działalności w tymże lokalu Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (a więc czynsz comiesięczny, odsetki od kredytu, amortyzację). Zaliczanie odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu w koszty uzyskania przychodów będzie możliwe jednakże dopiero po przekazaniu lokalu z majątku prywatnego do majątku firmowego i wpisaniu go w ewidencję środków trwałych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie ma tutaj znaczenia fakt, że kredyt został zaciągnięty na osobę fizyczną, a nie na firmę.

Z chwilą wpisania tego lokalu do ewidencji środków trwałych i przekazanie go z majątku prywatnego do majątku firmy można zaliczyć odsetki od kredytu do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności. Z przedstawionych dokumentów (umowa kredytowa) jasno bowiem wynika, że chodzi o kredyt hipoteczny na zakup lokalu, który początkowo jest majątkiem prywatnym, ale później staje się majątkiem prowadzonego przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018, poz. 200, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości lokalowej, między wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Co do zasady – budynki oraz lokale, stanowiące przedmiot odrębnej własności, jeśli są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji.

Powyższa zasada nie ma jednak charakteru bezwzględnego. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 22c pkt 1 ww. ustawy: nie podlegają amortyzacji grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Powyższe regulacje sprawiają, że decyzja o amortyzowaniu podatkowym budynków oraz lokali, które będą wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej albo oddane w najem (dzierżawę), pozostawiona jest całkowicie do uznania podatnikowi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przywołany w zdaniu poprzednim przepis wymienia jedynie przykładowo, jakie koszty związane z zakupem wchodzą w skład ceny zakupu, a tym samym wartości początkowej środka trwałego.

Zatem w przypadku wprowadzenia budynku lub lokalu do ewidencji środków trwałych wartość początkową będzie stanowiła kwota należna zbywcy powiększona o koszty związane z jego zakupem, w tym o koszty odsetek naliczonych i zapłaconych za okres do przyjęcia środka trwałego do stosownej ewidencji.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 cyt. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej,
• odsetki zostały zapłacone,
• odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.
  
  

Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma bowiem faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treści umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskanym przychodem z działalności gospodarczej jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociaż do majątku osobistego przedsiębiorcy, ale wykorzystanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego przez podatnika w sytuacji, gdy kredyt ten był zaciągnięty dla celów nabycia nieruchomości lokalowej najpierw do majątku osobistego, a następnie przeznaczenie jej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni – osoba nieprowadząca działalności gospodarczej zakupiła lokal usługowy od dewelopera, na który zaciągnęła kredyt hipoteczny. Zamiarem Wnioskodawczyni jest jednak rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej pod koniec 2018 r. lub w 2019 r. Po rozpoczęciu zamierza wskazany lokal przekazać z majątku prywatnego do majątku firmowego oraz wpisać do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć (w dacie zapłaty) do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu usługowego, który ma być przeznaczony na potrzeby działalności gospodarczej. Zaliczenie w ciężar kosztów podatkowych tych odsetek będzie możliwe dopiero po przekazaniu nieruchomości lokalowej do prowadzonej działalności gospodarczej i jej ujęcia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Reasumując – Wnioskodawczyni może rozliczyć odsetki od kredytu hipotecznego na zakup lokalu, w którym będzie prowadzona działalność gospodarcza, jako koszty uzyskania przychodów w tej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.