Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.126.2018.2.MD
z 10 maja 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawców przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uznania sprzedaży działek niezabudowanych, ale przeznaczonych pod zabudowę, za czynności podlegające opodatkowaniu – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 14 marca 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uznania sprzedaży działek niezabudowanych, ale przeznaczonych pod zabudowę, za czynności podlegające opodatkowaniu.


We wniosku oraz jego uzupełnieniu złożonym przez:


  1. zainteresowanego będącego stroną postępowania, tj. Panią …;
  2. zainteresowanych niebędących stronami postępowania, tj. Pana …, Panią …oraz Pana …,


przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


W dniu … 1990 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w … III Wydział Cywilny (sygn. akt …) … nabyła spadek po zmarłych rodzicach … i …, w udziale 1/2 części. Pozostałą część (1/2) nabył jej brat ….

W skład spadku wchodziła działka nr 94, obręb … KW …. Działka ta weszła w skład gospodarstwa rolnego prowadzonego przez ….

W dniu … 2005 r. zmarł …. Spadek po nim nabyły jego dzieci, tj. …, … oraz … z domu ….

Sąd Rejonowy w … III Wydział Cywilny (sygn. akt …) stwierdził nabycie przez nich po 1/3 udziałów w spadku po zmarłym ….


W konsekwencji do księgi wieczystej nieruchomości oznaczonej numerem KW … o pow. 12.886 m2 zostali wpisani:


  • …w 1/6;
  • … w 1/6;
  • … w 1/6;
  • … w 3/6.


Podatek od nabycia spadku przez …, …oraz …został prawidłowo rozliczony. Podatki od ww. nieruchomości na rzecz … Urzędu Gminy były rozliczane terminowo i nie ma z tego tytułu żadnych zaległości.


Działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) prowadzi jedynie …. Jest to działalność gospodarcza w zakresie fryzjerstwa (zakład fryzjerski), którą prowadzi od dnia … 2017 r. Pozostali Wnioskodawcy działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT nie prowadzili i nie prowadzą. Żaden z Wnioskodawców nie był i nie jest:


  • rolnikiem ryczałtowymi w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o VAT;
  • zarejestrowany jako czynny podatnik rozliczający VAT na zasadach ogólnych (również z działalności rolniczej).


Na działce nr 94 nie prowadzono żadnej działalności gospodarczej. Nie wydzierżawiano jej, ani w żaden inny sposób nie udostępniano jej do prowadzenia działalności gospodarczej osobom trzecim.

Po 1990 r. na wniosek nowych właścicieli sąsiadujących działek o nr 96 i 843 Urząd Miasta i Gminy w … określił plan zagospodarowania przestrzennego, w wyniku którego tereny, na których położone są ww. działki oraz działka nr 94, zyskały status gruntów budowlanych. Ostatnia zmiana planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiła w 2016 r. zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej w … z dnia … 2016 r., pod nazwą „Zmiana …”.

Żaden z Wnioskodawców jako spadkobierca działki nr 94 nie był inicjatorem jakiejkolwiek ze zmian planu zagospodarowania, jak również żaden z nich jako spadkobierca działki nr 94 nie występował o jej uzbrojenie.

Wszelkie zmiany prawne i instalacyjne (gazociąg, wodociąg) następowały na wniosek właścicieli działek sąsiadujących, bliższych, bądź dalszych. Dwukrotnie zwracano się do Wnioskodawców z prośbą o wyrażenie zgody na wykonanie instalacji gazociągowej oraz wodociągowej i mając na uwadze stosunki dobrosąsiedzkie taką zgodę Wnioskodawcy wyrażali.


W 2017 r. … i … wyrazili wolę osiedlenia się na tym terenie, w wyniku czego przystąpiono do uporządkowania prawnego i geodezyjnego. Dokonano geodezyjnego podziału działki nr 94 na mniejsze działki budowlane i konieczne drogi wewnętrzne, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, w wyniku czego decyzją Burmistrza … (sygn. …) podzielono działkę nr 94 na piętnaście mniejszych działek nr:


  • 94/1 o pow. 0,0169 ha – drogowa (własność gminy);
  • 94/2 o pow. 0,0397 ha – drogowa – wewnętrzna;
  • 94/3 o pow. 0,1002 ha – drogowa – wewnętrzna;
  • 94/4 o pow. 0,1204 ha – drogowa –wewnętrzna;
  • 94/5 o pow. 0,0806 ha – budowlana;
  • 94/6 o pow. 0,0806 ha – budowlana;
  • 94/7 o pow. 0,0812 ha – budowlana;
  • 94/8 o pow. 0,0806 ha – budowlana;
  • 94/9 o pow. 0,0814 ha – budowlana;
  • 94/10 o pow. 0,0803 ha – budowlana;
  • 94/11 o pow. 0,0802 ha – budowlana;
  • 94/12 o pow. 0,1318 ha – budowlana;
  • 94/13 o pow. 0,0821 ha – budowlana;
  • 94/14 o pow. 0,0895 ha – budowlana;
  • 94/15 o pow. 0,1431 ha – budowlana.


Działka nr 94/1 została wydzielona jako działka gruntu pod drogę publiczną, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego została oznaczona symbolem 1.01.KDL – tereny drogi publicznej, droga lokalna.

Działka nr 94 została podzielona w celu wytyczenia samodzielnych działek budowlanych dla … (działka nr 94/6) i … (działka nr 94/7), którzy wyrazili wolę i zamiar wybudowania na tych działkach domów dla siebie. Dokonany w związku z tym podział działek był wspólną inicjatywą Wnioskodawców.

Działki wydzielone z działki 94 (tj. nr 94/2, 94/3, 94/4, 94/5, 94/6, 94/7, 94/8, 94/9, 94/10, 94/11, 94/12, 94/13, 94/14, 94/15) nie były i nie są wykorzystywane w żaden sposób do żadnej działalności gospodarczej. Działki te nie są i nie były przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu, ani innych czynności o podobnym charakterze.

Wnioskodawcy nie występowali i nie wystąpią o uzbrojenie pozostałych działek wydzielonych z działki nr 94, tj. działek nr 94/2, 94/3, 94/4, 94/5, 94/8, 94/9, 94/10, 94/11, 94/12, 94/13, 94/14, 94/15.


W dniu 1 marca 2018 r. umową częściowego zniesienia współwłasności oraz oświadczenia o ustaleniu służebności przesyłu:


  • … został wyłącznym właścicielem działki nr 94/6;
  • … została wyłącznym właścicielem działki nr 94/7.


W pozostałych działkach nr 94/2, 94/3, 94/4, 94/5, 94/8, 94/9, 94/10, 94/11, 94/12, 94/13, 94/14 i 94/15 współwłaścicielami pozostali …, …, … i ….

Działki te Wnioskodawcy przeznaczyli do sprzedaży. Żadnych czynności marketingowych w tej sprawie nie podejmowali. Nie zamieszczali ogłoszeń w prasie. Nie korzystali z usług pośredników handlu nieruchomościami. Mimo to chęć kupna działki nr 94/8 wyraziła osobiście Pani …, z którą spisano umowę przedwstępną i która w celu zakupu działki zaczęła starania o kredyt w banku. Na jednej z działek (tj. na działce nr 94/15) Wnioskodawcy wbili tablicę z napisem „sprzedam” i podanym numerem telefonu. Spacerowicze dzwonią w tej sprawie. Informacje o sprzedaży Wnioskodawcy rozpowszechniali również za pośrednictwem serwisu ….

Do całości działki nr 94 nie składano wniosku o odrolnienie.


Na moment sprzedaży działka nr 94/8 oraz działki nr 94/2, 94/3, 94/4, 94/5, 94/9, 94/10, 94/11, 94/12, 94/13, 94/14, 94/15 będą niezabudowane.

W dniu … kwietnia 2015 r. .. kupił mieszkanie przy ul. …w … (zaciągając w tym celu kredyt hipoteczny do … 2029 r.). W dniu … maja 2012 r. … nabyła (na współwłasność z mężem …) mieszkanie przy ul. … w … (również zaciągając na ten cel kredyt hipoteczny). W obu przypadkach nabycie mieszkań miało na celu realizację własnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawców. W przeszłości Wnioskodawcy nie dokonywali sprzedaży żadnych nieruchomości innych niż wskazane we wniosku. Wnioskodawcy nie posiadają innych niż wskazane we wniosku nieruchomości, które planują w przyszłości sprzedać.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  • Czy sprzedaż przez Wnioskodawców działki nr 94/8 stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu VAT?
  • Czy transakcje sprzedaży kolejnych działek wyodrębnionych z działki nr 94 dokonywane przez Wnioskodawców będą stanowiły czynności podlegające opodatkowaniu VAT?


Zdaniem Wnioskodawców:


  • sprzedaż przez nich działki nr 94/8 nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu VAT;
  • transakcję sprzedaży kolejnych działek wyodrębnionych z działki nr 94 dokonywane przez Wnioskodawców nie będę stanowiły czynności podlegających opodatkowaniu VAT.


Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) podlegają przede wszystkim odpłatne dostawy towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (zob. art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u), o ile czynności te są dokonywane przez podatników, którzy działają w charakterze podatników (zob. art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2008 r., z późn. zm.).

W świetle powyższego czynnościom wykonywanym przez osoby fizyczne w charakterze podatników VAT przeciwstawić należy czynności dokonywane prywatnie. Takie czynności – jako dokonywane przez osoby fizyczne, które nie działają w charakterze podatników – znajdują się poza zakresem stosowania przepisów VAT, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Do czynności prywatnych należą, między innymi, czynności związane z wykonywaniem prawa własności, w tym sprzedaż nieruchomości. Czynności takie same z siebie nie stanowią prowadzenia działalności gospodarczej (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94).

Dotyczy to również transakcji sprzedaży o dużej liczbie czy znacznej wartości (zob. przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2012 r. – sygn. I FSK 1809/11).


Jak można przeczytać w uzasadnieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/1010-181/10: „sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie me ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżniania między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (...). Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim ta transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego”.


W drodze wyjątku od powyższego sprzedaż nieruchomości (w tym działek) przez osoby fizyczne stanowi jednak działalność gospodarczą w rozumieniu VAT, jeżeli osoby te podejmują aktywne działanie w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwość Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10).


Jak czytamy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 marca 2015 r. (sygn. I FSK 1859/13): „fakt podjęcia, np. takich czynności, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną”.


Jednakże w niniejszym przypadku aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami nie były podejmowane. W szczególności Wnioskodawcy nie podejmowali działań w zakresie uzbrojenia terenu ani wykraczających poza zwykłe formy ogłoszeń działań marketingowych w celu sprzedaży działek.

Co prawda Wnioskodawcy dokonali wyodrębnienia koniecznych dróg wewnętrznych, lecz w żadnym razie nie czyni to ich działań aktywnymi działaniami w zakresie obrotu nieruchomościami (zwłaszcza, że wyodrębnienie ich było niezbędne z punktu widzenia osiedlania się na wyodrębnionych działkach przez … oraz …).


Jak bowiem orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 marca 2017 r. (sygn. I FSK 1643/15): „przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność, w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowana terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowana przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności”.


Ze względu na powyższe Wnioskodawcy uważają, że sprzedaż przez nich działki nr 94/8 nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Z tego samego względu uważają, że dokonywane przez nich transakcje sprzedaży kolejnych działek wyodrębnionych z działki nr 94 nie będą stanowiły czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Wnioskodawcy nadmienili, że organy podatkowe wielokrotnie zajmowały podobne stanowisko w kwestii braku opodatkowania VAT sprzedaży wyodrębnionych działek.

Tytułem przykładu Wnioskodawcy podali interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2016 r. (sygn. 3063-ILPP1-1.4512.126.2016.1.MJ), interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2017 r. (sygn. 3063-ILPP2-1.4512.27.2017.2.AS), czy interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2017 r. (sygn. 1462-IPPP2.4512.75.2017.1.RR).


Jak czytamy w ostatniej ze wskazanych interpretacji: „w przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalne tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się ramach zarządzania majątkiem prywatnym”.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwana dalej „Dyrektywa” – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”) w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Przez tereny budowlane − na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy − rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu − zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.


W art. 4 ust. 2 cyt. ustawy postanowiono, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:


  1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.


O przeznaczeniu nieruchomości decydują zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.


Z treści złożonego wniosku wynika, że czworo Wnioskodawców nabyło w drodze spadkobrania udziały w niezabudowanej działce nr 94. Żaden z nich nie był inicjatorem jakiejkolwiek ze zmian planu zagospodarowania obejmującego teren, na którym się ona znajduje. W 2017 r. działka nr 94 została podzielona na piętnaście mniejszych działek. Była to wspólna inicjatywa Wnioskodawców. Jej celem było wytyczenie samodzielnych działek budowlanych dla dwojga z nich wyrażających wolę wybudowania domów dla siebie. Działki wydzielone z działki nr 94 (tj. nr 94/2, 94/3, 94/4, 94/5, 94/6, 94/7, 94/8, 94/9, 94/10, 94/11, 94/12, 94/13, 94/14, 94/15) nie były i nie są wykorzystywane w żaden sposób do żadnej działalności gospodarczej. Działki te (z wyjątkiem działek nr 94/6 oraz 94/7) nie są i nie były przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu, ani innych czynności o podobnym charakterze. Wnioskodawcy nie występowali i nie wystąpią o ich uzbrojenie. Działki te Wnioskodawcy przeznaczyli do sprzedaży. Żadnych czynności marketingowych w tej sprawie nie podejmowali. Nie zamieszczali ogłoszeń w prasie. Nie korzystali z usług pośredników handlu nieruchomościami. Na jednej z działek wbili tablicę z napisem „sprzedam” i podanym numerem telefonu. Informacje o sprzedaży Wnioskodawcy rozpowszechniali również za pośrednictwem serwisu …. Działalność gospodarczą (zakład fryzjerski) prowadzi jedynie …. Pozostali Wnioskodawcy działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT nie prowadzili i nie prowadzą. Żaden z nich nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu ustawy o VAT, ani zarejestrowanym jako czynny podatnik rozliczający VAT na zasadach ogólnych (również z działalności rolniczej). W przeszłości Wnioskodawcy nie dokonywali sprzedaży żadnych nieruchomości innych niż wskazane we wniosku. Wnioskodawcy nie posiadają innych niż wskazane we wniosku nieruchomości, które planują w przyszłości sprzedać.

Na tym tle Wnioskodawcy powzięli wątpliwość dotyczącą obowiązku uznania sprzedaży ww. działek za czynności podlegające opodatkowaniu VAT.


Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego (zdarzeń przyszłych) oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać aby sprzedaż niezabudowanych działek opisanych we wniosku (tj. nr 94/2, 94/3, 94/4, 94/5, 94/8, 94/9, 94/10, 94/11, 94/12, 94/13, 94/14, 94/15) miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawcy podejmowali lub zamierzali podejmować aktywne działania zmierzające do przygotowania tego gruntu do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np.: przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, działania marketingowe, itp.). Ponadto ww. działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu lub innej czynności o podobnym charakterze. Wyklucza to zatem handlowy cel planowanych transakcji. W tej konkretnej sprawie aktywność Wnioskodawców (mimo, że sprzedaż działek może mieć charakter częstotliwy) nie będzie porównywalna do działań handlowców wykonywanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem w odniesieniu do tych czynności Wnioskodawcy nie wystąpią – jak zasadnie ocenili w swoim stanowisku – w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Zatem czynności sprzedaży będą się mieściły w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.


Tym samym, stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.


Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Oznacza, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj