Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.144.2018.2.MD
z 17 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 8 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w związku z wykorzystywaniem części nieruchomości lokalowej w działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 11 kwietnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.144.2018.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 11 kwietnia 2018 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 22 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.), nadanym w dniu 23 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od dnia 2 września 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów pod firmą PHU XXX. Od dnia 14 września 2013 r. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim objętym ustrojem wspólności majątkowej. Wspólnie z żoną Wnioskodawca planuje zakup nieruchomości, która będzie stanowiła ich miejsce zamieszkania, a ponadto jeden z trzech pokoi znajdujących się w lokalu zostanie przeznaczony na wykonywanie działalności gospodarczej, m.in. w celu odbywania spotkań z potencjalnymi nabywcami oferowanych przez Wnioskodawcę towarów. W związku z tym, jako dłużnicy solidarni, małżonkowie zamierzają zaciągnąć kredyt hipoteczny na zakup wskazanej nieruchomości lokalowej.

Jedno z pomieszczeń wchodzących w skład nieruchomości lokalowej, która będzie stanowić miejsce zamieszkania Wnioskodawcy i Jego żony będzie przez Wnioskodawcę faktycznie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedmiotowe pomieszczenie wymaga remontu, m.in. wygładzenia i pomalowania ścian, wymiany podłóg, czy też zmiany mebli i innych urządzeń służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 23 kwietnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że nadal prowadzi działalność gospodarczą, którą rozpoczął dnia 2 września 2016 r. Działalność ta obejmuje sprzedaż produktów farmaceutycznych - jest przedstawicielem farmaceutycznym. Przychody z prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowane są w formie VAT-7 oraz podatku liniowego (PPL), a dokumentacja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Umowa kredytu hipotecznego z Bankiem zawarta zostanie na 30 lat. Spłata odsetek od zaciągniętego kredytu będzie dokonywana od początku spłaty rat. Wnioskodawca będzie posiadał spółdzielcze własnościowe prawo do zakupionej nieruchomości. Nieruchomość w dniu nabycia będzie zdatna do zamieszkania. Remont części nieruchomości wykorzystywanej do działalności gospodarczej będzie obejmował odświeżenie ścian pomieszczenia oraz położenie paneli podłogowych. W przypadku pozytywnej odpowiedzi Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na złożony wniosek, nieruchomość lokalowa zostanie wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wyposażenie części nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej będzie obejmowało: zakup stołu z krzesłami (ok. 2 000 zł), kompletu wypoczynkowego ze stolikiem kawowym (ok. 3 000 zł), laptopa z urządzeniem wielofunkcyjnym (ok. 2 500 zł), ekspresu do kawy (ok. 2 000 zł). Odpisy amortyzacyjne będą dokonywane od części lokalu mieszkalnego przeznaczonego pod działalność gospodarczą, zespołów komputerowych oraz odsetek od kredytu. Wydatki na remont nie będą ujęte w wartości początkowej nieruchomości. Kwota amortyzacji zaliczana do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej będzie obliczana na podstawie stawki liniowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy, zgodnie z art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, istnieje możliwość uznania za koszty uzyskania przychodu, odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości lokalowej, która w części będzie służyła do prowadzenia działalności gospodarczej?
2. Czy, zgodnie z art. 22 i art. 23 ww. ustawy, istnieje możliwość uznania za koszty uzyskania przychodu, kosztów remontu przedmiotowego pomieszczenia oraz wymiany znajdujących się w nim mebli i urządzeń, przy założeniu, że zarówno samo pomieszczenie, jak i znajdujące się w nim meble i urządzenia będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane w celu prowadzenia działalności gospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za koszty uzyskania przychodu stosowną część zapłaconych odsetek liczonych od kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości lokalowej, która w części będzie służyła do wykonywania działalności gospodarczej.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za koszty uzyskania przychodu, koszt remontu wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego pomieszczenia oraz wymianę znajdujących się w nim mebli i urządzeń przy założeniu, że zarówno samo pomieszczenie, jak i znajdujące się w nim meble i urządzenia są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca dodał, że koszty poniesione na remont i wyposażenie pomieszczenia wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej pozwolą na organizowanie spotkań, w celu prezentacji produktów farmaceutycznych potencjalnym i dotychczasowym klientom. Organizacja spotkań służbowych w mniej formalnej atmosferze zwiększa swobodę w prowadzeniu rozmów sprzedażowych oraz negocjacji z klientami dotyczących produktów i usług firmy farmaceutycznej oraz profitów wynikających z zawarcia lub kontynuacji współpracy z firmą farmaceutyczną. Z własnego doświadczenia Wnioskodawca wie, że spotkania z klientami na nieformalnym gruncie „przy kawie” znacząco zwiększają prawdopodobieństwo współpracy z daną firmą farmaceutyczną.

Możliwość uznania za koszty uzyskania przychodu odsetek od zaciągniętego kredytu na zakup nieruchomości, która w części będzie służyła do prowadzenia działalności gospodarczej oraz koszty remontu i wyposażenia ww. pomieszczenia pozwoli na zgromadzenie kwot pieniędzy, które umożliwią dalszą modernizację pomieszczenia stworzonego w celu organizacji komfortowych spotkań na linii przedstawiciel – farmaceuta oraz uatrakcyjnienia i ulepszenia wyposażenia. Przyniesie to wymierne korzyści w dalszym prowadzeniu działalności gospodarczej poprzez zakup lepszych jakościowo mebli oraz bardziej zaawansowanego sprzętu komputerowego, m.in. laptopa, projektora, skanera, drukarek, co z pewnością przyspieszy i skróci czas potrzebny na tworzenie prezentacji w formie elektronicznej i papierowej, dzięki czemu prezentacje staną się jeszcze bardziej profesjonalne i dopracowane.

Biorąc pod uwagę fakt, że tego typu spotkania i działania przedstawicielskie, spotykają się z coraz większym zainteresowaniem ze strony farmaceutów i właścicieli aptek, pozytywna opinia na złożony wniosek przyczyni się do dalszego rozwoju prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku zatem spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Przy czym należy zauważyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, jak i sposób ich ujęcia w kosztach uzyskania przychodów, zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości lokalowej, pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją lokalu mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim ww. nieruchomość lokalowa będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne, np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne.

Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli jednak ponoszone przez podatnika wydatki, choć związane z lokalem mieszkalnym, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane i nie są ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, to mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków, chociażby pośredni, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od dnia 2 września 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży produktów farmaceutycznych, jako przedstawiciel farmaceutyczny. Przychody z prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowane są podatku liniowego, a dokumentacja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wspólnie z żoną Wnioskodawca planuje zakup nieruchomości (spółdzielcze własnościowe prawo do zakupionej nieruchomości), która będzie stanowiła ich miejsce zamieszkania. Jeden z trzech pokoi znajdujących się w tej nieruchomości zostanie przeznaczony na wykonywanie działalności gospodarczej, m.in. w celu odbywania spotkań z potencjalnymi nabywcami oferowanych przez Wnioskodawcę towarów. W związku z tym, jako dłużnicy solidarni, małżonkowie zamierzają zaciągnąć kredyt hipoteczny na zakup wskazanej nieruchomości lokalowej. Umowa kredytu hipotecznego z Bankiem zawarta zostanie na 30 lat. Spłata odsetek od zaciągniętego kredytu będzie dokonywana od początku spłaty rat. Nieruchomość w dniu nabycia będzie zdatna do zamieszkania. Przedmiotowe pomieszczenie wymaga remontu, m.in. wygładzenia i pomalowania ścian, wymiany podłóg, czy też zmiany mebli i innych urządzeń służących do prowadzenia działalności gospodarczej. Remont części nieruchomości wykorzystywanej do działalności gospodarczej będzie obejmował odświeżenie ścian pomieszczenia oraz położenia paneli podłogowych. Wyposażenie części nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej, które zamierza nabyć Wnioskodawca będzie obejmowało: zakup stołu z krzesłami (ok. 2 000 zł), kompletu wypoczynkowego ze stolikiem kawowym (ok. 3 000 zł), laptopa z urządzeniem wielofunkcyjnym (ok. 2 500 zł), ekspresu do kawy (ok. 2 000 zł). Wnioskodawca zamierza nieruchomość lokalową wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca używając w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych terminu „składnik majątku” dopuszcza, w odniesieniu do składników majątku, o wartości początkowej w dniu przyjęcia do używania równej lub niższej niż 10 000 zł, których okres użytkowania jest dłuższy niż jeden rok, możliwość niekwalifikowania ich do środków trwałych, tym samym, pozwala zaliczyć te składniki majątku do wyposażenia.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 1-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym, podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 10 000 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z treści art. 22g ust. 17 ustawy z dnia wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.), remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego, oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wydatki na remont nieruchomości lokalowej, w części w jakiej Wnioskodawca będzie wykorzystywał przedmiotową nieruchomość na działalność gospodarczą, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej.

W odniesieniu natomiast do wydatków na wyposażenie części przedmiotowej nieruchomości lokalowej (wykorzystywanej w działalności gospodarczej), zauważyć należy, że przez wyposażenie, zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728) rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Stosownie do przepisu § 4 ust. 1 pkt 2 powyższego rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej „podatnikami”, prowadzą ewidencję wyposażenia. Ewidencją wyposażenia, w myśl § 4 ust. 2 tego rozporządzenia, obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1 500 zł.

Zatem, dokonując kwalifikacji podatkowej w ww. zakresie, pod uwagę bierze się wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku.

W świetle powołanych wyżej przepisów, wyposażenie nieruchomości lokalowej, wykorzystywane dla potrzeb prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, którego wartość przekracza 10 000 zł, a okres użytkowania jest dłuższy niż rok, stanowi środek trwały. W sytuacji, gdy jego wartość nie przekracza 10 000 zł i nie zostanie ono zaliczone do środków trwałych, to wydatki poniesione na jego nabycie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym , jeśli wartość tego wyposażenia przekracza kwotę 1 500 zł, to wyposażenie to winno zostać ujęte w ewidencji wyposażenia.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że skoro zakupione przez Wnioskodawcę meble i urządzenia, których (jak wynika z wniosku) wartość jednostkowa nie przekroczy kwoty 10 000 zł, będą faktycznie używane do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a Wnioskodawca wykaże związek poniesionych wydatków na ten cel z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej, to spełnią one wymogi, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków z tytułu zapłaty odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości lokalowej wykorzystywanej w części do działalności gospodarczej podkreślić należy, że dla określenia zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów znaczenie mają przepisy art. 23 ust. 1 pkt 32 i pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Należy zaznaczyć, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

• są faktycznie zapłacone,
  

• pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami,
  

• nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
  
  

Zatem, gdy zaciągnięty kredyt hipoteczny pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z pozarolniczej działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu – w tej części jaka przypada na część nieruchomości lokalowej wykorzystywanej w działalności gospodarczej - mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, w świetle obowiązujących przepisów prawa, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na remont nieruchomości lokalowej, zakup mebli i wyposażenia oraz zapłatę odsetek od zaciągniętego kredytu hipotecznego – w sytuacji racjonalnego i uzasadnionego ich wykazania oraz poprawnego udokumentowania - przez Wnioskodawcę, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w tej części w jakiej nieruchomość ta wykorzystywana będzie przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zauważyć należy, że obowiązek udowodnienia, że wydatek został faktycznie przez podatnika poniesiony oraz że pozostaje on w związku z uzyskanymi przychodami spoczywa na podatniku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Tutejszy Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko i wyłącznie sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, nie stanowi zaś oceny prawnej w zakresie innych kwestii poruszanych przez Wnioskodawcę w przedstawionym we wniosku opisie sprawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.