Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.189.2018.1.HD
z 6 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi prorodzinnej za 2016 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 maja 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi prorodzinnej za 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Małżeństwo pomiędzy Wnioskodawcą i jego małżonką zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 13 czerwca 2016 r. Mają troje dzieci – córkę K. (ur. 12 lutego 1998 r.), córkę W. (ur. 14 marca 2000 r.) i syna W. (ur. 19 stycznia 2002 r.).

Sąd Okręgowy nie pozbawił Wnioskodawcy władzy rodzicielskiej. Władza ta została jedynie ograniczona do współdecydowania o istotnych sprawach dzieci związanych z leczeniem, edukacją i wyborem szkoły. Równocześnie Sąd ustalił prawo do kontaktowania się Wnioskodawcy z dziećmi, wyznaczając określone dni i ramy czasowe w roku kalendarzowym.

Kosztami utrzymania i wychowania małoletnich – córek W. i K. oraz syna W. – Sąd obciążył oboje rodziców ustalając, że udział Wnioskodawcy w kosztach będzie wynosił tyle samo, ile do tej pory, tj. 1.550 zł na trójkę dzieci zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 2 czerwca 2013 r. Alimenty Wnioskodawca płaci regularnie od dnia wyprowadzki z domu, tj. od 1 grudnia 2013 r.

Ponieważ dzieci zamieszkują z matką w domu jednorodzinnym, który obciążony jest hipoteką, Wnioskodawca zobowiązał się dodatkowo spłacać w całości raty hipoteki w wysokości 557,27 zł miesięcznie do czasu przeprowadzenia podziału wspólnego majątku. Sprawa podziału majątku jest w toku.

Od czasu wyprowadzki Wnioskodawcy z domu, tj. od grudnia 2013 r. ulgę prorodzinną za lata 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017 Wnioskodawca dzielił z byłą żoną po połowie. Połowę ulgi za 2013 r. przekazał żonie na jej konto bankowe, gdyż wówczas nie pracowała i rozliczali się wspólnie. W kolejnych lata każde z małżonków odpisywało ulgę w wysokości 50%.

W związku z brakiem współpracy ze strony byłej żony Wnioskodawcy w kwestiach wychowawczych, a w szczególności utrudnieniach widzeń z dziećmi w zasądzonych terminach, Wnioskodawca zwrócił się do Rodzinnego Ośrodka Diagnostyczno-Konsultacyjnego o opinię i ocenę sytuacji opiekuńczo-wychowawczej małoletnich dzieci.

Zespół opiniujący RODK zatwierdził sądowe propozycje kontaktów z dziećmi i terminy widzeń zastrzegając jednak, że kontakty Wnioskodawcy z dziećmi muszą odbywać się z poszanowaniem woli małoletnich i ich bieżących chęci do spotkań, co w praktyce okazało się istotnym argumentem matki dzieci w usprawiedliwianiu braku tychże spotkań. Mimo starań Wnioskodawcy, nieustannych odwiedzin w miejscu zamieszkania dzieci, pisania smsów, telefonowania i innych prób, zabezpieczone przez Sąd kontakty z dziećmi są utrudnione.

Niejednokrotnie dzieci nie otwierają drzwi Wnioskodawcy, mimo ich przebywania w domu. Była żona nie informuje Wnioskodawcy o wyjazdach z dziećmi na okres powyżej kilku dni. Wnioskodawca nie zna powodów nieobecności dzieci w szkole, mimo że nieobecności te obniżają ocenę z zachowania dzieci na świadectwie szkolnym, gdyż była żona ich nie usprawiedliwia. Była żona nie informuje Wnioskodawcy o chorobach dzieci i planach szkolnych.

W 2017 r. Wnioskodawca utracił kontakt telefoniczny z córką W. i synem W. Jak się okazało była żona zmieniła dzieciom numery telefoniczne. Dzięki regularnym kontaktom z wychowawcami lub innymi nauczycielami szkół, do których uczęszczają dzieci, Wnioskodawca wie jakie postępy w nauce czynią i z jakimi problemami się borykają.

Wnioskodawca ma dostęp do dzienników elektronicznych dzieci i na bieżąco śledzi ich wyniki. Między innym dzięki dziennikowi elektronicznemu i rozmowie z wychowawcą Wnioskodawca poznał nowy numer córki W. Wnioskodawca nadal nie zna numeru telefonicznego syna W., lecz kontaktuje się z nim poprzez internetowy komunikator. W styczniu bieżącego roku poprzez ten komunikator Wnioskodawca umówił się z nim i spotkał przekazując prezent urodzinowy – 400 zł. Wnioskodawca spędził z synem trzy godziny na rozmowach. Za kilka dni syn obchodził 16 urodziny.

Wnioskodawca wskazuje, że w 2016 r. wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do małoletnich dzieci, a następnie wobec pełnoletniej córki K. spełniał obowiązek alimentacyjny.

Dążąc do rzetelnego przedstawienia dowodów poświadczających fakt, iż mimo przeciwności, Wnioskodawca realizuje założenia prawidłowego wykonywania władzy rodzicielskiej, Wnioskodawca odnosi się do konkretnych okoliczności zaistniałych w 2016 r., przedstawiając treści zapisanych za pomocą posiadanej aplikacji rozmów telefonicznych (smsów).

Z rozmów tych m.in. wynika, że:

• 19 stycznia 2016 r. – po wcześniejszym osobistym umówieniu się z synem W., Wnioskodawca wraz z synem spędził czas na stoku narciarskim, zapewnił mu i opłacił lekcje nauki jazdy na nartach u instruktora oraz opłacił przejazdy na stoku narciarskim;
• 23 stycznia 2016 r. – Wnioskodawca umówił się na kolejny wyjazd z synem W. na stok narciarski połączony z nauką jazdy z instruktorem;
• 25 stycznia 2016 r. – tuż po weekendzie Wnioskodawca zaniepokojony nieobecnością syna w szkole dopytuje się o stan jego zdrowia.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że w późniejszym czasie udało mu się umówić z synem osobiście i pojechali na tor gokartowy, gdzie opłacił wejście na tor i przejazdy. Potem spędził z synem czas w galerii handlowej i na pizzy.

Wnioskodawca do dzisiaj nie posiada nowego numeru telefonicznego syna. Kontaktuje się z nim poprzez aplikację lub osobiście. Często widuje go w szkole podczas przerw, gdy jedzą w tym samym barze kanapkowym, mającym siedzibę połączoną z budynkiem gimnazjum, do którego syn uczęszcza. Wnioskodawca widuje syna również w drodze do szkoły i w godzinach pozalekcyjnych, gdy spędza czas wolny. Stara się również kibicować mu podczas zawodów siatkarskich.

Z córką W. kontakt sms pozostał bez odpowiedzi w 2016 r. Jak sądzi Wnioskodawca już wtedy miała zmieniony numer telefonu. Będąc osobą małoletnią umowę musiała sporządzić jej matka.

Wnioskodawca ponownie przedstawia treści rozmów telefonicznych (smsów), z których m.in. wynika, że:

• 1 stycznia 2016 r. – Wnioskodawca składa córce W. życzenia noworoczne zapewniając o swojej obecności i miłości;
• 27 i 28 stycznia 2016 r. – Wnioskodawca dopytuje się o stan zdrowia córki W., ponieważ była nieobecna w szkole, a w domu nikt nie otworzył mu drzwi;
• 14 marca 2016 r. – Wnioskodawca składa córce W. życzenia urodzinowe i informuje o pozostawieniu kwiatu i czekolady, ponieważ nie zastał jej w domu.

Wnioskodawca wskazuje, że aktualnie córka jest dorosła i nie kontaktuje się z nim. Niemniej Wnioskodawca ma informacje o jej wynikach w nauce bezpośrednio od wychowawcy, nauczycieli i z dziennika elektronicznego. Córka nie otwiera mu drzwi domu, w którym zamieszkuje z matką.

W 2016 r. Wnioskodawca często spotykał się z córką K. Między innymi uczestniczył w wyborze konia, na którego dostała pieniądze od jego rodziców.

Z treści rozmów telefonicznych (smsów) m.in. wynika, że:

• 7 lipca 2016 r. – Wnioskodawca organizuje wyjazd z córką K. na ranczo w L. w celu zakupu konia (ostatecznie córka zrezygnowała z tego zakupu i znalazła innego w P.);
• 16-19 września 2016 r. – Wnioskodawca organizuje wyjazd z córką K. do lekarzy ortopedów, gdyż bardzo bolały ją kolana;
• 10 października 2016 r. – Wnioskodawca organizuje wyjazd z córką K. do oddalonego o 123 km P.

Wnioskodawca podaje, że kilka wyjazdów do P. zaowocowało kupnem konia i przywiezieniem go do stadniny w R. Wnioskodawca pośredniczył w negocjacjach ceny z właścicielem konia i właścicielem auta do transportu konia. Mimo propozycji ze strony córki zwrotu kosztów paliwa nie przyjął pieniędzy. Córka posiadała odłożone własne pieniądze na zakup konia oraz pieniądze od jego rodziców. Nie zwracała się do Wnioskodawcy z prośbą o dołożenie do zakupu.

Wnioskodawca podaje również, że wizyty u ortopedów pomogły córce K. wyeliminować ból, a wskazane ćwiczenia pomogą w przyszłości uniknąć kontuzji. Wnioskodawca zapłacił za wizytę córki u rehabilitanta.

Wnioskodawca wskazuje, że aktualnie córka jest dorosła i nie kontaktuje się z nim. Niemniej Wnioskodawca ma informacje o jej wynikach w nauce bezpośrednio od wychowawcy i z dziennika elektronicznego. Córka nie otwiera mu drzwi domu, w którym zamieszkuje z matką.

Rodzice Wnioskodawcy nie utrzymują z nim kontaktów. Od czasu jego wyprowadzki od byłej żony marginalizują go i jego prośby o pomoc w kontaktach z jego dziećmi.

W okresie, kiedy była żona Wnioskodawcy przechodziła szkolenie do pracy w banku i przebywała poza miejscem zamieszkania, rodzice Wnioskodawcy ukrywali przed nim fakt, że dzieci nocują u nich. Ukrywają również wszystkie wyjazdy poza granice kraju dzieci z byłą żoną Wnioskodawcy.

W 2016 r., gdy córka W. dostała się do Liceum Ogólnokształcącego mama Wnioskodawcy telefonowała do niego, by interweniował u dyrektora szkoły z prośbą o przypisanie jej do klasy razem z jej przyjaciółką z lat gimnazjalnych. Prośba wynikała z faktu, że w roku szkolnym Wnioskodawca prowadzi zajęcia w tymże liceum. Wnioskodawca zna zatem dyrektora i nauczycieli szkoły. Dziwiło Wnioskodawcę, że córka sama nie kontaktuje się w tej sprawie. Po czasie okazało się, że mama Wnioskodawcy ukrywała fakt, że dzieci z byłą żoną wyjechały na wakacje do Chorwacji i córka W. nie mogła osobiście poprosić go o pomoc. Dzięki interwencji Wnioskodawcy prośba córki W. została spełniona. Wnioskodawca od dwóch lat zapewnia dzieci, że zawsze im pomoże jak będą w potrzebie i zawsze będzie ich ojcem.

Wnioskodawca podaje również, że w wigilię 2016 r., pomijając Wnioskodawcę, rodzice zaprosili do siebie całą rodzinę, jego dzieci i byłą żonę. Wielokrotnie w ciągu roku rodzice goszczą u siebie dzieci i byłą żonę. Rodzice Wnioskodawcy nigdy nie wykazali dobrej woli, by pomóc mu kontaktować się z dziećmi choćby w tym czasie, kiedy przebywają u nich w domu bez matki.

Wnioskodawca wskazuje, że do niego, jak i do pełnoletnich dzieci, nie ma zastosowania art. 6 ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pełnoletnie dzieci nie wstąpiły w związek małżeński i nie osiągają żadnych dochodów.

Była żona Wnioskodawcy złożyła korektę zeznania podatkowego za 2016 r. w zakresie ulgi prorodzinnej i odliczyła w niej 100% ulgi na dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ulga prorodzinna przysługuje obydwojgu rodzicom w równych wysokościach?

Zdaniem Wnioskodawcy, ulga prorodzinna należy się obydwojgu rodzicom w wysokości 50%.

Sąd Cywilny w oparciu o opinię biegłych wydał wyrok, w którym pozostawił do samodzielnej oceny małoletnich decyzję o tym, czy chcą się widzieć z ojcem czy nie. Decyzję o tym, czy ojciec ma współuczestniczyć w ich wychowaniu i egzystencji, czy też nie.

Wnioskodawca wskazuje na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 czerwca 2016 r. nr IPPB4/4511-507/16-4/JK3 z której wynika, że podatnik posiadający pełnoletnie córki – dorosłe, same decydujące o sobie i niepotrzebujące pomocy ojca – może wyłącznie regulować alimenty i nie sprawować dodatkowo faktycznie władzy rodzicielskiej i mimo tego posiada on prawo do ulgi prorodzinnej na takie dzieci.

Wnioskodawca domniemywa zatem, że Sąd, uzależniając od woli małoletnich decyzję o kontaktach z ojcem, stawia je w tym zakresie na równi z dorosłymi i przyznaje prawo do stanowienia o pomocy ze strony ojca lub o jej braku. Tym samym zdejmuje z ojca ciężar dowodowy wykazania istoty faktu wykonywania władzy rodzicielskiej, sprawowania faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka, gdyż ojciec jest tej władzy na mocy wyroku w istocie pozbawiony.

W zaistniałym przypadku należy wykluczyć fakt złej woli ojca we współuczestnictwie wykonywania władzy rodzicielskiej i negowanie istotnych potrzeb dzieci jaki opisany został w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 czerwca 2016 r. nr IPPB4/4511-426/16-4/JK2. Wnioskodawczyni wskazuje tam, iż ojca nie interesowały wydatki związane z edukacją, zdrowiem, nauką, wypoczynkiem oraz inne potrzebne do codziennego funkcjonowania dzieci. Nie dokładał się nigdy do wakacji mimo próśb Wnioskodawczyni.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego – według Wnioskodawcy – udowodnił, że zabiega o kontakty z dziećmi i chce współuczestniczyć w ich wychowaniu, jednakże z powodu braku dobrej woli ze strony małoletnich, byłej żony oraz rodziców te kontakty są ograniczane. Wnioskodawca wielokrotnie zapewniał dzieci, że mogą na jego pomoc liczyć pod względem finansowym i czasowym. Kiedy tylko dzieci prosiły o pomoc – otrzymywały ją. Wnioskodawca nieustannie zabiega o częstsze widzenia z dziećmi, śledzi bieżące wyniki nauki i ich aktywność pozalekcyjną. Nie chce ograniczać się jedynie do płacenia alimentów. Wnioskodawca dodatkowo ponosi comiesięczny koszt spłaty hipoteki domu, w którym mieszkają dzieci.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że działania byłej żony mają na celu zdyskredytowanie go oraz są ściśle związane z prowadzoną obecnie sprawą sądową o podział majątku wspólnego – o czym świadczy nagła zmiana ustalonego podziału ulgi i przypisanie jej wyłącznie sobie bez uprzedzenia o tym fakcie Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
      

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ustawy).

Zgodnie z art. 27f ust. 2c ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

Zgodnie z art. 27f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem.

Stosownie do art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej – o czym stanowi art. 27f ust. 6 ww. ustawy.

Treść powołanego wyżej art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. – wskazuje, że obejmuje on swoją dyspozycją dzieci:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

W myśl art. 27f ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzemieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2016 r.) sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym. Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy (w ww. brzmieniu) zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym nie korzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie z zacytowanymi przepisami ulga prorodzinna, przy spełnieniu określonych wymogów, przysługuje podatnikowi:

• wykonującemu władzę rodzicielską w stosunku do małoletniego dziecka/małoletnich dzieci, a także
• utrzymującego pełnoletnie dziecko/dzieci w związku z wykonywaniem ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Pojęcie władzy rodzicielskiej nie zostało zdefiniowane na użytek ustawy podatkowej, co oznacza, że definicji tego pojęcia należy poszukiwać na gruncie przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), który stanowi, że dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską (art. 92), a władza rodzicielska co do zasady przysługuje obojgu rodzicom (art. 93 § 1). Stosownie do art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka z poszanowaniem jego godności i praw. W myśl art. 96 ww. Kodeksu rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Z kolei zgodnie z art. 97 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

Obowiązek alimentacyjny został natomiast zdefiniowany w art. 128 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, jako obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Stosownie do art. 133 § 1 ww. ustawy rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 cytowanej ustawy). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Z powołanych wyżej regulacji prawnych wynika zatem, że jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji. Separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński, określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka. Brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

W przypadku dziecka pełnoletniego – jednym z wymogów warunkujących dokonywanie odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej jest utrzymywanie dziecka w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego. Jeżeli oboje rodziców utrzymują pełnoletnie dziecko, tzn. wypełniają swoje obowiązki alimentacyjne, wówczas ulga przysługuje każdemu z rodziców w częściach równych, tj. po 50% lub w dowolnie ustalonej przez nich proporcji. Kwota odliczona przez obojga rodziców nie może przekroczyć rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W celu ustalenia proporcji odliczenia przysługującego każdemu z rodziców niezbędne jest w tym zakresie porozumienie pomiędzy rodzicami, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest ojcem trójki dzieci – córki K. (ur. 12 lutego 1998 r.), córki W. (ur. 14 marca 2000 r.) i syna W. (ur. 19 stycznia 2002 r.). Małżeństwo pomiędzy Wnioskodawcą i jego małżonką zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 13 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy nie pozbawił Wnioskodawcy władzy rodzicielskiej. Władza ta została jedynie ograniczona do współdecydowania o istotnych sprawach dzieci związanych z leczeniem, edukacją i wyborem szkoły. Równocześnie Sąd ustalił prawo do kontaktowania się Wnioskodawcy z dziećmi, wyznaczając określone dni i ramy czasowe w roku kalendarzowym. W szeroko opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazuje, że w 2016 r. wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do małoletnich dzieci, a następnie wobec pełnoletniej córki K. spełniał obowiązek alimentacyjny. Zabiegał o kontakty z dziećmi i w miarę możliwości uczestniczył i chce współuczestniczyć w ich wychowaniu, jednakże z powodu braku dobrej woli ze strony małoletnich, byłej żony oraz rodziców kontakty były ograniczane. Wnioskodawca wielokrotnie zapewniał dzieci, że mogą na jego pomoc liczyć pod względem finansowym i czasowym. Nieustannie zabiegał o częstsze widzenia z dziećmi, śledził bieżące wyniki nauki i ich aktywność pozalekcyjną. Wnioskodawca nie chciał ograniczać się jedynie do płacenia alimentów. Dodatkowo ponosi comiesięczny koszt spłaty hipoteki domu, w którym mieszkają dzieci. Ponadto Wnioskodawca podaje, że zarówno do niego, jak i do pełnoletnich dzieci, nie ma zastosowanie art. 6 ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pełnoletnie dzieci nie wstąpiły w związek małżeński i nie osiągają żadnych dochodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że w sytuacji gdy – jak twierdzi Wnioskodawca – w 2016 r. w stosunku do małoletnich dzieci władza rodzicielska była wykonywana przez obojga rodziców, natomiast po osiągnieciu przez córkę K. pełnoletności Wnioskodawca wykonywał wobec niej obowiązek alimentacyjny, a pomiędzy Wnioskodawcą i jego byłą żoną nie ma szans na porozumienie dotyczące wysokości odliczenia ulgi na dzieci to – zgodnie z postanowieniem art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za 2016 r. każdemu z rodziców ulga przysługuje w częściach równych, tj. po 50%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W rezultacie w wydanej interpretacji upoważniony organ nie rozstrzyga, który z rodziców i w jakim zakresie wykonuje władzę rodzicielską. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletniego dziecka faktycznie wykonywał w stosunku do dziecka władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.