Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.201.2018.1.GF
z 8 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2018 r. (data wpływu 11 maja 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2018 r. (data nadania 11 maja 2018 r., data wpływu 18 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od wszystkich osiąganych przez siebie dochodów. Spółka nabędzie nieruchomość gruntową z wybudowanym na niej przed 1945 r. budynkiem, który stanowi budynek usługowo-biurowy (dalej: „Budynek”). Obecny właściciel Budynku dokonuje generalnego remontu Budynku. Budynek był czasowo wyłączony z użytkowania z uwagi na zły stan techniczny, następnie wydana została decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na remoncie Budynku. Prace wykonywane w Budynku mają charakter prac modernizacyjno-remontowo-adaptacyjnych o szerokim zakresie. Obejmują one m.in. wymianę klatek schodowych, stropów, instalacji, stolarki okiennej. Po zakończeniu prac remontowych, obecny właściciel Budynku uzyska pozwolenie na użytkowanie Budynku po remoncie. Obecny właściciel Budynku zawrze również umowę najmu części lub całości powierzchni tego Budynku (przeprowadzona zostanie komercjalizacja Budynku). Budynek w momencie jego nabycia przez Spółkę będzie zatem nadawał się do użytkowania i będzie już częściowo lub w całości wynajmowany. Po zakupie Budynku, Spółka planuje po raz pierwszy wprowadzić Budynek do ewidencji środków trwałych Spółki. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, Spółka zakwalifikuje Budynek jako budynek niemieszkalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania w stosunku do Budynku stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, tj. będzie miał prawo do przyjęcia 10-letniego okresu amortyzacji?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał on prawo do zastosowania w stosunku do Budynku stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, tj. będzie miał prawo do przyjęcia 10-letniego okresu amortyzacji.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Artykuł 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4. Na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Skorzystanie z indywidualnej stawki amortyzacji na podstawie wskazanego przepisu jest możliwe, jeżeli: 1. środki trwałe są po raz pierwszy wprowadzane do ewidencji środków trwałych danego podatnika; przy czym środki te mogły figurować już w ewidencji środków trwałych innego podatnika i być wykorzystywane do jego działalności gospodarczej; 2. środki trwałe spełniają definicję środka trwałego używanego (ulepszonego); 3. środkami trwałymi są budynki (lokale) niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. Przepisy Ustawy o CIT nie zawierają definicji, co należy rozumieć przez pojęcie „niemieszkalny budynek używany”. Przyjąć należy, że minimalnym okresem używania budynku niemieszkalnego, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest jeden pełny rok używania. Takie stanowisko potwierdzają także organy podatkowe. Przykładowo można wskazać interpretację indywidualną z dnia 3 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej znak 0111-KDIB1-1.4011.148.2017.1.MG. Przy czym istotne jest aby budynek był już używany przed nabyciem go przez podatnika, który wprowadzi go po raz pierwszy do swojej ewidencji środków trwałych. Dla zastosowania stawki indywidualnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, istotne znaczenie ma okres, jaki upłynął od dnia oddania po raz pierwszy budynku do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych podatnika. Budynek, który nabędzie Wnioskodawca został wybudowany przed 1945 r. i w tym okresie został oddany po raz pierwszy do używania. Wnioskodawca wprowadzi ten Budek po raz pierwszy do swojej ewidencji środków trwałych. Zatem Budynek ten może zostać uznany za budynek używany. Spełnione zostaną więc warunki umożliwiające zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT Z uwagi na fakt, że Budynek został wybudowany przed 1945 r., od momentu oddania go pierwszy raz do używania upłynęło już ponad 40 lat, Wnioskodawca może zatem przyjąć 10-letni okres amortyzacji Budynku. W ocenie Spółki, dla przyjęcia powyższego stanowiska nie ma znaczenia okoliczność, że Budynek był czasowo wyłączony z użytkowania. Nie wpływa to bowiem na fakt, że Budynek ten został oddany do używania po raz pierwszy przed 1945 r., zatem był on używany przez ponad 40 lat. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2010 r. znak IBPBII/2/415-1273/09/MM. W stanie faktycznym, na podstawie którego wydana była ta interpretacja stwierdzono: „Budynek będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, obecnie budynek wyłączony jest z użytkowania z uwagi, że zagraża bezpieczeństwu. Przed nabyciem również był wyłączony z eksploatacji od 1995 r. Wcześniej był użytkowany przeszło 100 lat.” Organ przyjął, że: „Skoro więc przedmiotowa, ponad stuletnia kamienica stanowi budynek niemieszkalny, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 %, to zastosowanie znajdzie ww. art. 22j ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym wnioskodawca możne ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną a okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawcy, że przedmiotowy budynek może być amortyzowany według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 %, a wiec przez okres 10 lat jest prawidłowe.” Analogiczne stanowisko potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 24 kwietnia 2014 r. znak ITPB3/423-40/14/PST. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że aby uznać środek trwały za używany nie musiał on być wcześniej środkiem trwałym. W przypadku budynków okres ich używania liczy się od dnia ich faktycznego oddania do używania po raz pierwszy. Wskazane w art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT pojęcie „oddania po raz pierwszy do używania” nie oznacza oddania do używania jako środka trwałego. Wystarczające jest, że dany budynek (który nie był środkiem trwałym), zanim stał się środkiem trwałym był używany przez określoną liczbę lat. Ustawodawca w sposób wyraźny odnosi się do używania budynku, nie ma mowy o tym, by budynek od dnia oddania go do używania miał być środkiem trwałym. Nie ma zatem żadnego uzasadnienia dla wysnuwania takiego warunku. Należy jedynie wykazać odpowiednio długi okres użytkowania budynku. Zatem fakt, że Budynek był czasowo wyłączony z użytkowania nie ma wpływu na możliwość uznania tego Budynku za używany. Nie ma podstaw do przyjęcia, że Budynek jest „nowy” i po jego remoncie został po raz pierwszy oddany do używania. Budynek był bowiem oddany do używania przed 1945 r. i fakt, że został on czasowo wyłączony z użytku i wyremontowany nie wpływa na upływ ponad 40 lat od oddania go po raz pierwszy do używania. Stanowisko, że aby uznać środek trwały za używany nie musiał on być wcześniej środkiem trwałym, potwierdzają organy podatkowe na gruncie stanów faktycznych dotyczących dokonania podziału nieruchomości mieszkalnych i wyodrębnienia lokali. Dokonanie podziału budynku mieszkalnego (wykorzystywanego co najmniej przez okres 60 miesięcy) i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Jest to jedynie powstanie „nowych" lokali w sensie prawnym. Pomimo dokonania takiego podziału są to nadal powierzchnie mieszkalne wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (tak: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 lipca 2016 r. znak ITPB1/4511-432/16/PSZ, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 stycznia 2018 r. znak 0114-KDIP3-1.4011.437.2017.1.KS). Każdy z wyodrębnionych lokali kontynuuje w swojej części historię budynku istniejącego przed wyodrębnieniem lokali, zatem będą to używane środki trwałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty),
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie został wymieniony w art. 16 updop.
  
  
  

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  
  

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższej regulacji wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ich amortyzacji wynosi 40 lat. W przypadku nabycia takiego budynku, stosując amortyzację na podstawie stawek ustalonych indywidualnie, pomniejsza się okres tej amortyzacji (40 lat) o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia do stosownej ewidencji, prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji realizowanej przez podatnika nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto, należy dodać, że w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem „środki trwałe używane” i „środki trwałe ulepszone”.

Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zatem, w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w omawianym przepisie, minimalny okres używania wynosi co najmniej 1 rok.

Należy podkreślić, że wyliczenia zgodnie z powyżej wskazanym sposobem należy dokonać w oparciu o dwie daty – po pierwsze o datę oddania po raz pierwszy do używania danego środka trwałego oraz o datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez podatnika.

W kontekście powołanych przepisów uznać należy, że podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla ww. środków trwałych oraz budynków i budowli po spełnieniu łącznie dwóch warunków (art. 16j ust. 1 updop):

• środek trwały jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika,
  

• środek trwały spełnia kryteria do uznania go za używany lub ulepszony.
  
  
  

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody (art. 180 Ordynacji podatkowej), np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji przebiegu pojazdu, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o.) nabędzie nieruchomość gruntową z wybudowanym na niej przed 1945 r. budynkiem, który stanowi budynek usługowo - biurowy (dalej: „Budynek”). Obecny właściciel Budynku dokonuje generalnego remontu Budynku. Po zakończeniu prac remontowych, obecny właściciel Budynku uzyska pozwolenie na użytkowanie Budynku po remoncie. Budynek w momencie jego nabycia przez Spółkę będzie zatem nadawał się do użytkowania i będzie już częściowo lub w całości wynajmowany. Po zakupie Budynku, Spółka planuje po raz pierwszy wprowadzić Budynek do ewidencji środków trwałych Spółki. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, Spółka zakwalifikuje Budynek jako budynek niemieszkalny.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanej we wniosku nieruchomości, sklasyfikowanej jako budynek niemieszkalny, używanej przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 1 rok, Wnioskodawca będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną i amortyzować ją przez okres 10 lat.

Oznacza to tym samym, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wobec planowanego do zakupu budynku niemieszkalnego, który był uprzednio używany i amortyzować budynek w okresie 10 lat, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.