Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.128.2018.2.MT
z 14 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 30 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków spółki jako płatnika w związku z umowami zlecenia, uzupełnionym pismem z dnia 1 czerwca 2018 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków spółki jako płatnika. Wniosek został następnie uzupełniony – w odpowiedzi na wezwanie organu – pismem z dnia 1 czerwca 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie agencji pracy tymczasowej. W celu wykonania zobowiązań umownych Spółka zatrudnia między innymi obywateli Ukrainy na podstawie umów zlecenia. Umowy zlecenia zawierane są z obywatelami Ukrainy jako osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Zleceniobiorcy – obywatele Ukrainy – wykonują zlecenia na podstawie dokumentów wymaganych przez polskie przepisy. W ciągu roku podatkowego zleceniobiorcy – obywatele Ukrainy świadczą pracę na rzecz Spółki przeważnie poniżej 183 dni.

Zleceniobiorcy nie przedstawiają certyfikatu rezydencji podatkowej. Natomiast zleceniobiorcy złożyli oświadczenia, że ich centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce. Pracownicy zatrudniani są przez Spółkę na terytorium Polski.

Spółka po otrzymaniu takiego oświadczenia od obywatela Ukrainy, że jego centrum interesów życiowych jest na terytorium Polski, od wynagrodzeń z tytułu umowy zlecenia oblicza zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, stosując koszty uzyskania przychodów w wysokości 20%. Zaliczka na podatek dochodowy jest pomniejszana o składkę zdrowotną.

Na koniec roku Spółka sporządziła deklarację PIT-4R i informacje PIT-11 dla zleceniobiorców. Zleceniobiorcy nie przedłożyli informacji o nadanym numerze NIP jak też PESEL, w związku z tym informacje PIT-11 zostały przesłane z nr NIP: 9999999999.

Wszystkie umowy zlecenia zawierane z cudzoziemcami określają wynagrodzenie liczone według stawki godzinowej. W każdym przypadku wynagrodzenie całkowite liczone według zasady „stawka godzinowa x ilość przepracowanych godzin” jest wyższe niż 200 zł.

W ciągu roku podatkowego zleceniobiorcy - obywatele Ukrainy świadczą pracę na rzecz Spółki przez okres krótszy niż 183 dni. Spółka nie ma innej wiedzy czy ich pobyt na terytorium Polski był, jest lub będzie dłuższy niż 183 dni w roku kalendarzowym. Natomiast cudzoziemcy złożyli i mogą w dalszym ciągu składać oświadczenia, że ich centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce lub oświadczenie, że ich pobyt w Polsce jest dłuższy niż 183 dni. Spółka nie miała i nie będzie miała wiedzy ani podstaw prawnych do sprawdzania, jakiego rodzaju jest to ośrodek interesów życiowych i czy ich ośrodek interesów życiowych rzeczywiście znajduje się w Polsce (zwłaszcza po 25 maja 2018 po wejściu w życie RODO) oraz długości ich faktycznego pobytu w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku gdy zleceniobiorcy, świadczący pracę poniżej 183 dni w roku na rzecz Spółki, złożyli oświadczenia, w ramach których oświadczyli, że w okresie pobytu (w danym roku) w Polsce znajduje się ich centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), Spółka jako płatnik postępuje prawidłowo obliczając i pobierając zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy) z zastosowaniem kosztów uzyskania przychodów (20%) i sporządzenia za ten okres deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on prawidłowo naliczając zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach ogólnych od wypłacanych wynagrodzeń z tytułu umowy zlecenia.

Jak podnosi Spółka, przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dzielą zasady obliczania i poboru podatku przez płatnika od wynagrodzenia z tytułu umów zlecenia na: podatek zryczałtowany i zaliczkę na podatek dochodowy obliczany na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca wskazuje, że w odniesieniu do kwestii zasad obliczania i poboru zaliczki od wynagrodzeń z tytułu umowy zlecenia na zasadach ogólnych istotne znaczenie ma przepis art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy – uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zdaniem Spółki oczywistym jest, że jednym z warunków nieograniczonego obowiązku podatkowego jest posiadanie przez podatnika centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przy czym płatnik zatrudniając osoby na umowę zlecenia (bez względu na obywatelstwo) nie ma prawnych możliwości sprawdzenia, czy dana osoba w rzeczywistości posiada ośrodek interesów życiowych na terytorium Polski, czy tylko złożyła takie oświadczenie. Brak jest jakiejkolwiek podstawy prawnej (w tym w związku z wejściem RODO) do szczegółowego prowadzenia dochodzenia przez płatnika o rodzaju i miejscu położenia ośrodka interesów życiowych danej osoby. Spółka planuje zatrudnienie powyżej 100 osób. W takim przypadku możliwe jedynie jest pobranie od zleceniobiorcy oświadczenia, gdzie znajduje się jego centrum interesów życiowych lub oświadczenia o długości dni pobytu w Polsce. Świadome oświadczenie woli złożone przez osobę stanowi „dowód płatnikowi o domniemaniu jej prawdziwości”.

Poza tym Wnioskodawca podkreśla, że termin „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” jest bardzo szeroki. To nie tylko rodzina, ale może być nim również jedyne źródło utrzymania rodziny na Ukrainie, jakim są dochody z umowy zlecenia uzyskiwane z pracy na terytorium Polski. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Mając powyższe na uwadze stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy – w tym Spółka – którzy dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy są obowiązani jako płatnicy pobierać, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości 20% oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ZUS, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, tj. w wysokości 18% podstawy opodatkowania. Podstawą opodatkowania jest dochód (czyli przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodów). W tym przypadku Spółka ma obowiązek sporządzenia deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11 za zakończony rok kalendarzowy.

W ocenie Wnioskodawcy, ww. przepis nie pozwala na zastosowanie przez płatnika innej alternatywy ustalania miejsca zamieszkania czy rodzaju i miejsca centrum interesów życiowych zleceniobiorcy jak tylko pobranie od zleceniobiorcy stosownego oświadczenia. O zakresie obowiązku podatkowego nie decyduje obywatelstwo czy „Karta Polaka”. W myśl przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik – nie płatnik – samodzielnie określa gdzie posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Na podstawie oświadczenia składanego przez zleceniobiorcę cudzoziemca płatnik jest w stanie prawidłowo sporządzić PIT-11 zakreślając odpowiedni kwadrat „ograniczony obowiązek podatkowy” lub „nieograniczony obowiązek podatkowy” w części C poz. 10 Formularza PIT-11.

Jak wskazuje Spółka, przy obliczaniu i poborze podatku zryczałtowanego w sytuacji gdy wypłata wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia dokonywana jest w wysokości nieprzekraczającej 200 zł z tytułu jednej umowy osobie nie będącej pracownikiem płatnika bez względu na to czy osoba - zleceniobiorca posiada ograniczony czy nieograniczony obowiązek podatkowy. W niniejszym stanie faktycznym tego rodzaju podatek zryczałtowany nie wystąpi, ponieważ w umowie zlecenia wynagrodzenie ustalane jest za pomocą stawki godzinowej i liczby godzin pracy zleceniobiorcy.

Wnioskodawca odnosi się również do zagadnienia wypłaty wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia dokonywana osobie posiadającej ograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W przypadku wypłaty wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia osobom zagranicznym w pierwszej kolejności należy – jego zdaniem – zastosować postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w tym zakresie. Przepisy art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakazują płatnikowi zastosowanie stawki podatku lub niepobranie podatku zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. W odniesieniu do stanu faktycznego w niniejszym przypadku zastosowanie znajdzie art. 14 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269, z późn. zm.) Zgodnie z tym przepisem dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Zdaniem Spółki umowy zlecenia mają charakter działalności o samodzielnym charakterze. Dochody uzyskane przez cudzoziemców z Ukrainy będą zwolnione w Polsce a opodatkowane w całości na Ukrainie. Przepis ten będzie miał zastosowanie pod warunkiem przedłożenia przez zleceniobiorcę z Ukrainy certyfikatu rezydencji.

W przypadku osoby, która nie przedłoży płatnikowi certyfikatu rezydenta na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik obowiązany jest obliczyć i pobrać podatek dochodowy od wynagrodzeń z tytułu umowy zlecenia w wysokości 20% przychodu.

Zdaniem Spółki, przepis ten w niniejszym stanie faktycznym nie może być stosowany ponieważ zleceniobiorcy złożyli oświadczenia, że w Polsce posiadają ośrodek interesów życiowych, co jest równoznaczne, że mają w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Jednocześnie Spółka podnosi, że art. 15 Konwencji, który dotyczy pracy najemnej, a nie umów zlecenia nie będzie miał zastosowania w niniejszym stanie faktycznym.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, jeżeli osoba z Ukrainy z którą zawarł umowy zlecenia lub umowy o dzieło złoży płatnikowi oświadczenie że posiada ośrodek interesów życiowych w Polsce lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym (bez przedkładania certyfikatu rezydencji), to zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, brak jest podstawy prawnej do zastosowania przez płatnika art. 29 ust. 1 cytowanej ustawy. W tej sytuacji płatnik zobowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek na zasadach ogólnych, złożyć PIT-4R i PIT-11, traktując ww. osobę jako osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) – art. 3 ust. 2a ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje generalną zasadę realizacji obowiązku podatkowego przez podatnika (tzw. zasadę samoobliczenia podatku przez podatnika). Przewiduje jednak również odstępstwa od tej zasady – system poboru podatku (zaliczek na podatek) przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e. Jak wynika z tych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Kategorią przychodów w odniesieniu do których ustawodawca wprowadził system poboru podatku przez płatnika jest m.in. – wskazany w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rodzaj przychodów z działalności wykonywanej osobiście – przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9 (przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze).

Ustawa różnicuje przy tym system opodatkowania przychodów z ww. tytułów w oparciu o kryteria kwoty należności określonej w umowie oraz rodzaju obowiązku podatkowego osoby uzyskującej przychody. I tak, przychody uzyskiwane z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy:

1. w przypadku, gdy kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 18% przychodu (art. 30 ust. 5a ustawy) i są objęte obowiązkiem poboru podatku przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy;
2. w przypadku, gdy nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 30 ust. 5a ustawy i są uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy – przychody są wówczas opodatkowane na tzw. zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27) i są objęte obowiązkiem poboru zaliczek na podatek przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy;
3. w przypadku, gdy nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 30 ust. 5a ustawy i są uzyskiwane przez osobę, która nie ma miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy – przychody uzyskane na terytorium Polski są wówczas opodatkowane na zasadach określonych w art. 29 ustawy i są objęte obowiązkiem poboru podatku przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się przy tym – stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy – osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przesłanki uznania danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce zostały określone jako tzw. alternatywa łączna (w postaci spójnika „lub”). Spełnienie choćby jednego z ww. warunków jest wystarczające dla uznania, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu omawianego przepisu.

Pierwsze z ww. kryteriów – posiadanie ośrodka interesów życiowych w Polsce – wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących osobistej i ekonomicznej sfery życia osoby fizycznej. Dla ustalenia centrum osobistych lub gospodarczych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę m.in. „lokalizację” więzi rodzinnych i towarzyskich, działalności zawodowej i pozazawodowej, posiadanego majątku. W szczególności, przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji (klubów), uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itp.

Druga z przesłanek wskazanych w art. 3 ust. 1a ustawy – przebywanie na terytorium Polski – odnosi się do dni pobytu w Polsce liczonych w danym roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych – w roku kalendarzowym).

Osoby fizyczne, które nie spełniają żadnego z kryteriów określonych w art. 3 ust. 1a ustawy, czyli:

• nie posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ani
• nie przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,

nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu omawianej ustawy.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W analizowanej sytuacji faktycznej Spółka dokonuje wypłat należności z tytułu umów zlecenia zawartych z osobami fizycznymi, które:

• są obywatelami Ukrainy;
• oświadczyły, że posiadają centrum interesów życiowych na terytorium Polski;
• nie przedstawiły Spółce certyfikatów rezydencji;
• nie prowadzą działalności gospodarczej.

Kwota należności przewidzianych w umowach przekracza kwotę 200 zł.

Dla ustalenia swoich obowiązków jako płatnika Spółka może posłużyć się jedynie informacjami, które są w jej posiadaniu. Informacje takie płatnik analizuje indywidualnie w odniesieniu do każdego podatnika, działając w dobrej wierze i na podstawie wszystkich dostępnych mu danych. Tym samym, dla celów realizacji obowiązków płatnika Spółka może traktować obywatela Ukrainy, który złożył jej oświadczenie o posiadaniu centrum interesów życiowych na terytorium Polski jako osobę, która ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3a ust. 1 ustawy od dnia złożenia takiego oświadczenia do momentu uzyskania informacji o zmianie miejsca centrum interesów życiowych tego podatnika.

Wobec powyższego, w opisanych okolicznościach faktycznych obowiązki Spółki jako płatnika w odniesieniu do wypłat należności z tytułu umów zlecenia określa art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy tego przepisu, osoby prawne, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 8 (tj. m.in. z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia), osobom określonym w art. 3 ust. 1 (czyli osobom, które posiadają w Polsce centrum interesów życiowych lub przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym ), są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o:

• miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz
• potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b (tj. potrącone przez płatnika ze środków podatnika składki określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - Dz. U. z 2017 r., poz. 1778, z późn. zm.),

najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (tj. stawkę podatkową 18%).

Miesięczne koszty uzyskania przychodów z tytułu umów zlecenia należy przy tym ustalić stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ponadto, na mocy art. 41 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1.

Stosownie do art. 42 ust. 1 omawianej ustawy Spółka powinna przekazywać kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca siedziby płatnika (Spółki) wykonuje swoje zadania.

Na Spółce jako płatniku ciążą ponadto obowiązki o charakterze informacyjnym:

• obowiązek przesłania do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca siedziby płatnika (Spółki) wykonuje swoje zadania roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R) – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym (art. 42 ust. 1a ustawy);
• z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, obowiązek przesłania podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11) – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym (art. 42 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy).

Podsumowując, jak wynika z powołanych regulacji, Spółka prawidłowo oceniła, że w opisanej sytuacji faktycznej ciążą na niej obowiązki płatnika określone w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka jako płatnik postępuje więc prawidłowo obliczając i pobierając zaliczkę na podatek dochodowy na tzw. zasadach ogólnych (art. 27 ust. 1 ustawy), stosując koszty uzyskania przychodów wynikające z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy (20%) i sporządzając po zakończeniu roku podatkowego deklarację PIT-4R oraz informacje PIT-11.

Nie ma natomiast podstaw do opodatkowania wypłacanych przez Spółkę należności na zasadach wynikających z art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skoro według informacji posiadanych przez Spółkę zleceniobiorcy mają centrum interesów życiowych w Polsce i jednocześnie nie przedstawili Spółce certyfikatów rezydencji (co mogłoby dawać podstawę do zastosowania zasad określonych w art. 29 ustawy w związku z regulacją art. 41 ust. 9 ustawy).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej w części dotyczącej art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyłącznie kwestia istnienia po stronie Spółki jako płatnika obowiązku sporządzenia i przesłania urzędom skarbowym oraz podatnikom informacji PIT-11. Tutejszy organ nie oceniał natomiast prawidłowości sposobu wypełniania przez Spółkę formularzy informacji PIT-11 (nie oceniał prawidłowości „technicznej” realizacji obowiązku sporządzania tych informacji).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.