Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.269.2018.1.KT
z 15 czerwca 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA



Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2018 r. (data wpływu 18 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odzyskania podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Rozbudowa Techno-Parku w (…)” – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 18 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odzyskania podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Rozbudowa Techno-Parku w (…)”.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Projekt pn. „Rozbudowa Techno-Parku w (…)” otrzymał dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego 2007-2013. We wniosku o dofinansowanie projektu podatek VAT został ujęty jako koszt kwalifikowany i tak został rozliczony. Projekt obecnie znajduje się w okresie trwałości (okres trwałości projektu: 16 października 2013 r. − 15 października 2018 r.).

Realizacja ww. projektu przyczyniła się do podniesienia konkurencyjności regionu poprzez rozwój i dyfuzję przedsięwzięć innowacyjnych miasta X i całego regionu. Głównym celem projektu, rozumianym jako korzyść długoterminowa było zwiększenie potencjału gospodarczego i konkurencyjności miasta X i regionu. Przedmiotem projektu była budowa budynków w Miejskiej Strefie Rozwoju Techno-Parku wraz z zagospodarowaniem terenu oraz infrastrukturą techniczną.


W ramach projektu wybudowano zespół budynków, w skład którego wchodzą 4 obiekty kubaturowe o różnych funkcjach lecz stanowiących funkcjonalnie i przestrzennie jedną całość. Wybudowany obiekt dzieli się na poszczególne elementy:


  • budynek biurowy z łącznikiem − podpiwniczony, o 3 kondygnacjach nadziemnych;
  • łącznik o 2 kondygnacjach nadziemnych;
  • hala produkcyjno-usługowa nr 1 − niepodpiwniczona, parterowa;
  • hala produkcyjno-usługowa nr 2 − niepodpiwniczona, o 2 kondygnacjach nadziemnych.


W skład elementów zagospodarowania terenu kompleksu Techno-Parku zalicza się:


  • drogi wewnętrzne (w tym pożarowe), place manewrowe;
  • parking (58 miejsc postojowych, w tym 2 dla osób niepełnosprawnych);
  • dojścia, chodniki, place;
  • trawniki oraz zieleń wysoka (drzewa i krzewy);
  • elementy małej architektury (osłony śmietnikowe, kosze na śmieci, ławki, kwietniki).


Dodatkowo wykonano następujące elementy infrastruktury technicznej:


  • przyłącze wodociągowe;
  • przyłącze kanalizacji sanitarnej;
  • przyłącze kanalizacji deszczowej;
  • przyłącze elektroenergetyczne (wraz z oświetleniem terenu);
  • instalacja pomp ciepła z wymiennikami.


Wszystkie miejsca włączenia powyższych przyłączy zlokalizowane są bezpośrednio na obszarze objętym inwestycją.


W wyniku realizacji przedsięwzięcia powstało:


  • Centrum Logistyczno-Usługowe;
  • Inkubator Przedsiębiorczości;
  • Inkubator Technologiczny;
  • Centrum Badawczo-Rozwojowe z Laboratoriami.


Beneficjentem i właścicielem wybudowanej infrastruktury jest Gmina Miasto.

Zarządzaniem wybudowanej i wyposażonej infrastruktury zajmuje się powołana specjalnie do tego celu jednostka budżetowa − Park Naukowo-Technologiczny w X, która jest jednostką organizacyjnie podległą Gminie Miastu X. Przekazanie wyposażonych budynków wraz z istniejącym zagospodarowanym terenem nastąpiło nieodpłatnie w formie ustanowienia trwałego zarządu. Trwały zarząd ww. nieruchomości następuje z przeznaczeniem na prowadzenie działalności naukowej i badawczo-rozwojowej.

Zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania wydatków w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego 2007-2013 zrealizowany projekt musi zachować trwałość projektu przez 5 lat od daty zakończenia realizacji inwestycji określonej w umowie o dofinansowanie projektu. Nie został on zatem poddany znaczącej modyfikacji, mającej znaczny wpływ na charakter lub warunki realizacji projektu.

W zamierzeniu zrealizowana inwestycja miała nie służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych przez Gminę. Obecnie jednak Park Naukowo-Technologiczny, jako jednostka naukowo-badawcza, prowadzi działalność zarówno opodatkowaną jak i zwolnioną (rozliczenie VAT zgodnie z art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług). Wybudowany w ramach zrealizowanej inwestycji obiekt służy w części do świadczenia odpłatnych usług na rzecz przedsiębiorców. Usługami, o których mowa jest wynajem i dzierżawa pomieszczeń wraz z wyposażeniem podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Przedsiębiorcy użytkują pomieszczenia na zasadach preferencyjnych wg cennika stawek obowiązujących w danym okresie. Lokator PNT ponosi koszty w postaci opłaty za czynsz oraz opłaty eksploatacyjnej.

Jednakże na podstawie art. 5 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Gmina z tego tytułu nie prowadziła czynności opodatkowanych w trakcie realizacji przedmiotowego projektu.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa Beneficjent miał prawo odzyskać naliczony podatek VAT?


Zdaniem Wnioskodawcy, przy realizacji projektu „Rozbudowa Techno-Parku w (…)” nie miał możliwości odzyskania poniesionego kosztu podatku VAT.

Obecnie na podstawie podstawy prawnej art. 17 ust. 1, 2 i 4 ustawy centralizacyjnej, jednostka nie może odzyskać podatku naliczonego VAT, ponieważ przez cały okres trwałości projektu nie nastąpiła zmiana kwalifikowalności VAT, a Gmina nie dokonała odliczenia tego podatku w trybie korekty deklaracji.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Na wstępie zaznaczyć należy, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

W myśl art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 280), jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi, najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie do art. 4 cyt. ustawy, jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Zgodnie z art. 10 ww. ustawy, w zakresie, w jakim nastąpiła zmiana kwalifikowalności podatku w części dotyczącej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług finansowanej ze środków przeznaczonych na realizację projektów w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości, jednostce samorządu terytorialnego nie przysługuje prawo do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o tę kwotę podatku naliczonego, również w ramach korekty, o której mowa w art. 86 ust. 13 i 13a ustawy o podatku od towarów i usług, oraz w trybie art. 91 ust. 7-8 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli przed dniem wejścia w życie ustawy nie dokonano zwrotu środków przeznaczonych na realizację projektów w części związanej ze zmianą kwalifikowalności podatku.


Natomiast w myśl z art. 11 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, jednostka samorządu terytorialnego od dnia podjęcia wspólnego rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi może dokonać, z zastrzeżeniem art. 10, korekt rozliczeń podatku za okresy rozliczeniowe upływające przed dniem podjęcia przez nią rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku od towarów i usług, ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. − Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), zwanej dalej „Ordynacją podatkową”, oraz ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1947, z późn. zm.), zwanych dalej „korektami deklaracji podatkowych”, w odniesieniu do rozliczeń łącznie wszystkich jednostek organizacyjnych i jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli korekty deklaracji podatkowych są związane z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości, pod warunkiem:


  1. złożenia informacji według wzoru określonego w załączniku nr 2 do ustawy, że korekty deklaracji podatkowych są składane w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości oraz czy obejmują one kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług finansowane ze środków przeznaczonych na realizację projektów, w odniesieniu do których jednostka samorządu terytorialnego nie była obowiązana, na podstawie art. 17, do zwrotu środków przeznaczonych na realizację projektów,
  2. złożenia wykazu wszystkich jednostek organizacyjnych, których rozliczenia podatku są objęte korektami deklaracji podatkowych, z podaniem ich nazwy, adresu siedziby oraz numeru identyfikacji podatkowej,
  3. złożenia korekt deklaracji podatkowych za wszystkie okresy rozliczeniowe, w których jednostki organizacyjne rozliczały odrębnie podatek, licząc od najwcześniejszego okresu rozliczeniowego, za jaki została złożona korekta deklaracji podatkowej,
  4. uwzględnienia w składanych korektach deklaracji podatkowych rozliczeń podatku wszystkich jednostek organizacyjnych w odniesieniu do dokonywanych przez nie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem.


Jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy z dnia 5 września 2016 r. podstawowe zasady dotyczące centralizacji rozliczeń to:


  • obowiązkowa centralizacja od 1 stycznia 2017 r.;
  • jednostka samorządu terytorialnego może dokonać centralizacji wcześniej;
  • wszystkie rozliczenia przed centralizacją dokonywane są zgodnie z dotychczasową praktyką – każda z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego traktowana jest jako odrębny podatnik ze wszystkimi tego konsekwencjami (składanie deklaracji, korekt, zasady opodatkowania i odliczania);
  • z uwagi na brak ograniczenia przez TSUE skutków wyroku możliwa centralizacja „wstecz”, jednakże tylko na zasadach przewidzianych w wyroku TSUE.


Zasady dokonywania skutecznych korekt w przypadku centralizacji „wstecz” (zgodnie z wyrokiem TSUE):


  • korekty muszą obejmować wszystkie rozliczenia w zakresie dokonywanej sprzedaży (opodatkowanej i zwolnionej) przez jednostki organizacyjne; eliminuje się rozliczenia wewnętrzne i opodatkowuje VAT rozliczenia dotychczas objęte zwolnieniem „podmiotowym”;
  • korekty mogą obejmować rozliczenie w zakresie dokonywanych zakupów (podatku naliczonego) − należy tu pamiętać o ograniczeniach wynikających z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT;
  • korekty muszą być złożone w systemie ciągłym, od najwcześniejszego okresu do czasu centralizacji.


Zatem centralizacja rozliczeń dotyczy wszystkich jednostek organizacyjnych Gminy oraz wszystkich transakcji dokonywanych przez Gminę i jej jednostki organizacyjne.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.


Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:


  1. nabycia towarów i usług,
  2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.


Do dnia 31 grudnia 2013 r. przepis powyższy miał następujące brzmienie: „Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.”

Zgodnie z art. 88 ust. 4 powołanej ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. przepis powyższy miał następujące brzmienie: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.”

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu kwoty podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1686, z późn. zm.), przewidziano przypadki, w których kwota podatku naliczonego może być zwrócona jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług finansowanego ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej oraz warunki i tryb dokonywania tego zwrotu.

Przepisy przywołanego rozporządzenia określają katalog środków, które stanowią ww. środki bezzwrotnej pomocy zagranicznej (§ 8 ust. 3 i 4). Uzyskanie pomocy finansowej pochodzącej ze źródeł, o których mowa w tych przepisach daje prawo do ubiegania się o zwrot podatku na podstawie przepisów zawartych w rozdziale 4 tego rozporządzenia.

Powyższe kwestie zostały uregulowane w analogiczny sposób w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r., poz. 247, z późn. zm.).

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że nie został spełniony warunek, o którym mowa w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż, jak wskazano we wniosku, Gmina − za pośrednictwem jej jednostki budżetowej − nie prowadziła czynności opodatkowanych w trakcie realizacji projektu. W konsekwencji, Gmina nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych z tytułu realizacji omawianego projektu.

Nie przysługuje również prawo do zwrotu podatku naliczonego, bowiem dofinansowanie, o którym mowa we wniosku, nie stanowi środków wskazanych w powołanym rozporządzeniu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że Gmina nie dokonała ani nie dokona wstecznych korekt deklaracji VAT na zasadach określonych w art. 11 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 280).

Jednocześnie informuje się, że organy podatkowe nie są kompetentne do rozstrzygania kwestii możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowanych, albowiem kwestię tę rozstrzygają przepisy regulujące zasady korzystania ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).


Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj