Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.114.2018.2.LG
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy znajdzie zastosowanie wyłączenie z art. 15d ust. 1 do opisanej we wniosku transakcji, w przypadku płatności gotówką – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy znajdzie zastosowanie wyłączenie z art. 15d ust. 1 do opisanej we wniosku transakcji, w przypadku płatności gotówką.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o.o. („Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym i świadczy na rzecz podmiotów krajowych usługi związane z zarządzaniem nieruchomościami przeznaczonymi pod wynajem krótkoterminowy. Wynajmowane nieruchomości mają charakter zabytkowy i podlegają ochronie oraz nadzorowi konserwatorskiemu. W ramach swojej działalności Wnioskodawca zleca określone usługi konserwatorowi - osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w Polsce („Usługodawca”). Podstawą do świadczenia usług w zakresie prac konserwacyjnych, budowlanych i porządkowych we wskazanych nieruchomościach jest umowa zawarta między Wnioskodawcą a Usługodawcą na czas nieokreślony. Na jej podstawie co miesiąc Usługodawca wystawia na Wnioskodawcę faktury dołączając do nich kosztorys związany z wykonanymi pracami. Wynagrodzenie jest zmienne, jednak nigdy nie przekracza ono kwoty 15 tys. zł miesięcznie. Zapłata za faktury wystawione przez Usługodawcę następuje w formie gotówkowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy może zaliczać opłaty miesięczne na rzecz Usługodawcy, dokonywane w formie gotówkowej, do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto Wnioskodawca we własnym stanowisku zawarł element opisu sprawy zgodnie z którym w sytuacji, o której mowa w pytaniu, spółka zawarła z firmą księgową umowę na czas nieokreślony, w związku z czym z zawartej umowy nie wynika wprost wartość transakcji. Zatem jednorazową wartością transakcji będzie tu wartość transakcji za poszczególne okresy rozliczeniowe. Ponieważ miesięczne wynagrodzenie za usługę księgową nie przekracza ww. limitu 15.000 zł (wynosi 400 zł), to nie ma przeszkód, aby wartość nabytej usługi spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów (na zasadach ogólnych), mimo uregulowania zobowiązania gotówką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ograniczenia wynikające z art. 15d ust. 1 Ustawy CIT dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów usług opłaconych w formie gotówkowej znajdują zastosowanie w odniesieniu do płatności miesięcznych wynikających z umowy zawartej na czas nieokreślony przedstawionej w stanie faktycznym, czy też dla potrzeb zastosowania ww. przepisu Wnioskodawca powinien sumować dokonywane płatności miesięczne i po przekroczeniu przez nie kwoty 15 tys. zł wyłączać je w całości z kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, o ile wysokość miesięcznego wynagrodzenia należnego Usługodawcy na za usługi świadczone na podstawie umowy nie przekracza 15 tys. zł nie ma podstaw do wyłączenia wynagrodzenia opłacanego w formie gotówkowej z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15d Ustawy CIT.

Uzasadnienie stanowiska:

Zgodnie z art. 15d ust. 1 Ustawy CIT podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zgodnie z art. 15d ust. 2 Ustawy CIT w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody - w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zarówno Ustawa CIT jak i ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie definiują pojęcia transakcji. W ustawie o swobodzie działalności gospodarczej mowa jest o jednorazowej transakcji bez względu na liczbę wynikających z niej płatności. Taki zapis ma na celu zapobieganie sytuacjom, w którym zapłata za jedną transakcję jest w sposób sztuczny rozbijana na szereg pojedynczych płatności, z których każda jest mniejsza od 15 tys. zł. Przy braku takiego zapisu mogłoby bowiem dochodzić do obchodzenia przepisów dotyczących płatności dokonywanych w obrocie gospodarczym. W przypadku umowy na czas nieokreślony dotyczącej jednego rodzaju świadczeń, które wypłacane są w formie miesięcznego, w dodatku zmiennego wynagrodzenia nie zachodzi podobna okoliczność. Co więcej, wystąpić mogą miesiące, w których Usługodawca w ogóle nie będzie uprawiony do jakiegokolwiek wynagrodzenia. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy jako jedną transakcję w przedstawionym stanie faktycznym należy uznać każdorazową, miesięczną płatność. Jeśli jej wysokość (udokumentowana fakturą wystawioną za dany miesiąc) nie przekroczy 15 tys. zł nie ma przeszkód by zaliczyć wynagrodzenie wypłacane na rzecz Usługodawcy do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełnione są pozostałe przesłanki (związek z przychodem, brak przesłanek wskazanych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT).

Organy podatkowe wskazują, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania, to należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. Dotyczyć to może m.in. umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony.

Tak wynika m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 sierpnia 2017 r., nr 0112-KDIL3-3.4010.14.2017.1.KP. Analogiczny pogląd został wyrażony w piśmie podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z 8 lutego 2017 r., nr DD6.054.5.2017, stanowiącym odpowiedź na interpelację poselską nr 9279.

W sytuacji, o której mowa w pytaniu, spółka zawarła z firmą księgową umowę na czas nieokreślony, w związku z czym z zawartej umowy nie wynika wprost wartość transakcji. Zatem jednorazową wartością transakcji będzie tu wartość transakcji za poszczególne okresy rozliczeniowe. Ponieważ miesięczne wynagrodzenie za usługę księgową nie przekracza ww. limitu 15.000 zł (wynosi 400 zł), to nie ma przeszkód, aby wartość nabytej usługi spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów (na zasadach ogólnych), mimo uregulowania zobowiązania gotówką.

Podobny wniosek można wysnuć z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 kwietnia 2017 r., nr 2461-IBPB-1-2.4510.50.2017.2.MM, odnoszącej się do umów zawartych na czas nieokreślony, w zakresie usług doradztwa podatkowego, najmu, szkoleniowych i innych. Według organu podatkowego:

„(…) w przypadku umów realizowanych i rozliczanych w okresach miesięcznych zawieranych na czas nieokreślony limit 15.000 zł wskazany w art. 22 uosdg odnosi się do umownie ustalonego okresu rozliczeniowego (w przedmiotowej sprawie -1 miesiąca) jako jednorazowej transakcji, którą w takim przypadku będzie płatność za każdy miesiąc rozliczeniowy. (...)”

W związku z powyższym Wnioskodawca prosi o potwierdzenie jego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780) znowelizowano ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez dodanie art. 15d ust. 1, zgodnie z którym, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 584, ze zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Jednakże ustawa o swobodzie działalności gospodarczej została uchylona na mocy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo przedsiębiorców oraz inne ustawy dotyczące działalności gospodarczej (Dz.U. z 2018 r., poz. 650) z dniem 30 kwietnia 2018 r.

Art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. do 29 kwietnia 2018 r., stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
  
  

Z kolei na podstawie art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2018 r., poz. 646), obowiązującej od 30 kwietnia 2018 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
  
  

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 15d ust. 1 updop, wprowadzonym ww. ustawą z dnia 6 marca 2018 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast w myśl art. 15d ust. 2 updop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi zatem do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość - kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Wskazać bowiem należy, że regulacje wskazanej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, obecnie Prawo przedsiębiorców wyraźnie odnoszą się do transakcji - bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.

W celu ustalenia znaczenia terminu „jednorazowa wartość transakcji” z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej/Prawo przedsiębiorców.

W rozumieniu ww. przepisów transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Dlatego też pod pojęciem „jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy również przypadku, gdy strony umowy o wartości przekraczającej 15 000 zł dokonują w ramach tej umowy częściowych płatności lub też przyjmują częściowe płatności o wartości nieprzekraczającej 15 000 zł.

Takie rozumienie pojęcia „transakcja” znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2016 r., poz. 684, ze zm.), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Bazując na tych regulacjach, pojęcie „transakcja” należy odkodować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Natomiast jednorazowa wartość transakcji to ogólna wartość wierzytelności lub zobowiązań, określona w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego. Można zatem przyjąć, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania - co dotyczyć może między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony - wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie.

Wskazać jednak należy, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów ramowych, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości (nie określają minimalnych obrotów). W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosiłaby się do wartości poszczególnych zamówień. Nie ma podstaw do tego, aby twierdzić, że zwarcie umowy ramowej jest równoznaczne z zawarciem jednej transakcji.

W sprawie Wnioskodawca zawiera umowy na czas nieokreślony, na podstawie których zleca innym podmiotom wykonanie określonych usług. Z umów tych nie wynika wprost wartość transakcji a wynagrodzenie jest zmienne, jednak nie przekracza kwoty 15 000 zł miesięcznie. Zapłata następuje w formie gotówkowej na podstawie faktur VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków opłaconych gotówką.

Mając na uwadze powyższe, skoro wartość transakcji nie wynika wprost z umów na wykonanie usług – tak jak to wskazał Wnioskodawca, każdy wydatek udokumentowany fakturą VAT należy traktować jak pojedynczą transakcję a wartości z poszczególnych faktur nie podlegają sumowaniu. Zatem jeśli jeżeli każda z faktur dokumentująca poniesione wydatki nie przekroczy kwoty 15 000 zł to nie znajdzie wówczas zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 15d ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się natomiast do powołanych interpretacji indywidulanych należy wskazać, że interpretacje dotyczą konkretnej i indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i w tej danej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.