Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.187.2017.9.JŁ
z 11 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 14 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 1059/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 maja 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 29 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodów.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 24 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak 0115-KDIT3.4011.187.2.JŁ, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia źródła przychodów.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 października 2017 r. znak 0115-KDIT3.4011.187.2.JŁ złożył skargę z dnia 20 listopada 2017 r. (data wpływu 23 listopada 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 1059/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 24 października 2017 r. znak 0115-KDIT3.4011.187.2.JŁ.

Sąd, analizując przedstawione we wniosku pytanie Strony oraz udzieloną na nie w zaskarżonej interpretacji odpowiedź Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że stanowisko Strony skarżącej odpowiada prawu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że działalność gospodarcza (…) to działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu. Pomimo stwierdzenia zaistnienia tych cech określonej działalności, tj. działalności, która w innych obszarach mogłaby zostać (ewentualnie) uznana za działalność gospodarczą, działalność taka nie będzie mogła być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli przychody z takiej działalności zostały przez tę ustawę zaliczone do przychodów ze źródeł przychodów wymienionych wprost w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 u.p.d.o.f.

Stwierdzono również, iż przychody Strony skarżącej należy zaliczyć do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f.), ponieważ uzyskuje przychody z tytułu osobistego udzielania korepetycji językowych, co do zasady, w swoim domu, nie prowadzi szkoły językowej, nie zatrudnia lektorów, udzielających tych korepetycji. Przychody tego rodzaju bez wątpienia mieszczą się w pojęciu działalności oświatowej, wymienionej wprost w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., którego zastosowanie – poprzez art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. wyłącza możliwość zaliczenia ich do przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., a co za tym idzie do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

W opisie zdarzenia, Strona skarżąca wskazała bowiem, że oceniana działalność będzie odbywała się „obok” jej głównego źródła przychodów tj. dochodu z pracy nauczyciela. Nauka ta będzie miała miejsce w zależności od potrzeb uczących się. Odpowiedzialność Strony skarżącej jest uzależniona od zdolności i zaangażowania ucznia, a ryzyko gospodarcze wiąże z awarią łącza internetowego czy sprzętu komputerowego. Jednocześnie wskazuje, że chodzi o nieduże przychody. Powyżej określone cechy wskazują, że nie tylko brakuje tu „zorganizowania” (Strona skarżąca będzie wykorzystywała tylko własną wiedzę i sprzęt domowy), ale i ciągłości, gdyż nauka dotyczy osób dorosłych, pracujących, do których dopasowuje częstotliwość oraz terminy zajęć. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, by nauczała „ciągle”.

W ocenie Sądu – co istotne – działalność ta była wykonywana osobiście i samodzielnie (bez wykorzystania pracy innych osób) przez Stronę skarżącą przy wykorzystywaniu własnej wiedzy i umiejętności w dziedzinie języka. Jednocześnie odnosząc się do stwierdzenia samej Strony skarżącej co do ciągłości i zorganizowania jej działalności stwierdzono, że określenia te należało przyjąć w odniesieniu do jej konkretnego stanu faktycznego, a nie jako wiążące okoliczności faktyczne automatycznie przełożone na pojęcia prawne.

W dniu 22 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 1059/17.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów uzyskiwanych z tytułu udzielania korepetycji do właściwego źródła przychodu wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2016 r. złożył do Urzędu Skarbowego pismo, w którym informował o rozpoczęciu osobiście wykonywanej działalności oświatowej polegającej na udzielaniu korepetycji z języka niemieckiego. Jest nauczycielem języka niemieckiego zatrudnionym od jedenastu lat w szkole na umowę o pracę na czas nieokreślony. Działalność Wnioskodawcy jest dla Niego dodatkowym źródłem dochodu i polega ona na pomocy w nauce języka obcego głównie osobom dorosłym. Osoby te mieszkają daleko od miejsca zamieszkania Wnioskodawcy. W związku z tym zajęcia prowadzi w prywatnym domu za pomocą komunikatora SKYPE oraz narzędzi Google. Korepetycji językowych udziela osobiście i samodzielnie, nie prowadzi szkoły językowej, nie wynajmuje żadnych pomieszczeń i nie zatrudnia żadnych pracowników.

Z osobami korzystającymi z zajęć językowych Wnioskodawca umawia się na konkretne wynagrodzenie za jedną godzinę zajęć zegarowych. Określa z nimi także częstotliwość oraz terminy zajęć w zależności od możliwości tych osób (osoby pracujące). Wynagrodzenie od tych osób wypłacane jest na numer konta bankowego Wnioskodawcy. Lekcje prowadzi On osobiście, wykorzystując do tego własną wiedzę oraz własne umiejętności z zakresu języka obcego.

Na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozlicza swoje przychody jako przychody z działalności oświatowej wykonywanej osobiście. W związku z tym w każdym kolejnym miesiącu wpłacał samodzielnie na konto Urzędu Skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od uzyskanych przychodów w wysokości 18% odliczając 20% kosztów uzyskanych przychodów.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, iż usługi polegające na udzielaniu korepetycji, jako działalność zarobkowa, są wykonywane we własnym imieniu, w sposób ciągły oraz zorganizowany. Będzie ponosił częściową odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat i wykonanie czynności objętych umową w zakresie udzielanych korepetycji. Ostateczny rezultat wykonywanych przez Niego czynności zależny jest także w dużej mierze od zdolności językowych osoby, której udziela lekcji oraz jej osobistego zaangażowania w naukę. Czynności wynikające z umowy nie są wykonywane pod kierownictwem, w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego. Czas i miejsce wykonywania przez Wnioskodawcę czynności wynikających z umowy uzgadniany jest z osobami, którym udzielane są lekcje w zależności od możliwości oraz potrzeb tych osób lub ewentualnie możliwości Wnioskodawcy. Mimo, iż nie ponosi żadnych kosztów związanych z wynajmem sal do udzielania korepetycji, nie zatrudnia żadnych pracowników, a lekcji udziela osobiście wykorzystując w tym celu własne umiejętności, to być może ponosi jakieś minimalne ryzyko gospodarcze związane np. z awarią łącza internetowego czy np. sprzętu komputerowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca prawidłowo rozlicza uzyskiwane przychody jako przychody z działalności oświatowej wykonywanej osobiście na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zastosowanie poprzez art. 10 ust. l pkt 2 wyłącza możliwość zaliczenia tych przychodów do przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy? Czy prowadzona przez Wnioskodawcę działalność wymaga wpisu do ewidencji działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody te mieszczą się w pojęciu działalności oświatowej wykonywanej osobiście wymienionej wprost w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zastosowanie – poprzez art. 10 ust. 1 pkt 2 – wyłącza możliwość zaliczenia tych przychodów do przychodów z działalności gospodarczej w rozmienieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, a co za tym idzie do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 3. W związku z tym Wnioskodawca prowadzi działalność jako działalność oświatową wykonywaną osobiście i nie zarejestrował działalności gospodarczej.

Wnioskodawca zaznacza, że działalność ta wykonywana jest przez Niego osobiście i samodzielnie, bez wykorzystywania pracy innych osób. Uważa, że nie prowadzi działalności gospodarczej oraz że może swoje przychody rozliczać jako przychody z działalności oświatowej wykonywanej osobiście. Na poparcie swojego stanowiska w przedstawionej sprawie przywołuje wydane wyroki sądów administracyjnych, których treść – zdaniem Wnioskodawcy – wskazuje jednoznacznie na prawidłowość interpretacji wyżej przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• Wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 2014 roku, sygn. akt II FSK 1279/12,
• Wyrok WSA w Łodzi z dnia 26 stycznia 2012 roku, sygn. akt I SA/ Łd 1273/11
• Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 czerwca 2016 roku, sygn. akt III SA/Wa 2699/15,
• Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2009 r. sygn. akt SA/Po 1461/08.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż Jego zdaniem nie ulega wątpliwości, że prowadzona przez Niego działalność posiada cechy działalności oświatowej wykonywanej osobiście wymienionej w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż działalność polegającą na udzielaniu korepetycji (oświatową) prowadzi osobiście i samodzielnie (bez zaangażowania pracy innych osób), wykorzystując w tym celu własne umiejętności zdobyte podczas studiów uniwersyteckich. Nie zatrudnia lektorów, nie wynajmuje żadnych sal w celu prowadzenia zajęć, nie prowadzi szkoły językowej, natomiast lekcje prowadzi przeważnie zdalnie za pomocą Internetu w swoim prywatnym mieszkaniu. Zdarza się także, że zajęcia prowadzi w domu osoby, której udziela korepetycji. Jednocześnie jest zatrudniony w szkole na umowę o pracę na czas nieokreślony, a przedmiotowa działalność jest jedynie Jego dodatkowym i stosunkowo niedużym źródłem przychodów.

Wnioskodawca zauważa, że definicja działalności gospodarczej dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wyróżnia dwie grupy cech aktywności zarobkowej podatnika, które należy brać pod uwagę oceniając charakter prowadzonej przez podatnika działalności:

• pierwsza grupa, są to przesłanki pozytywne warunkujące zaliczenie danej działalności do działalności gospodarczej wymieniowe w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• druga grupa: przesłanki negatywne wymienione w końcowej części art. 5a pkt 6 oraz w art. 5b ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączające zakwalifikowanie danej działalności do działalności gospodarczej pomimo spełniania przesłanek pozytywnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo iż Jego działalność nosi cechy działalności gospodarczej (działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzona we własnym imieniu), to działalność ta nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przesłanki negatywne w końcowej części art. 5a ust. 6 tej ustawy) jeśli przychody z Jego działalność zostały przez tę ustawę zaliczone do przychodów ze źródeł wymieniowych wprost w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa także, że fakt ponoszenia przez Niego odpowiedzialności za rezultat czynności będącej przedmiotem działalności, ponoszenia ryzyka gospodarczego oraz wykonywania działalności bez kierownictwa osób trzech, nie daje także możliwości zaliczenia Jego przychodów do przychodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej, gdyż regulacja związana z działalnością wykonywaną osobiście wyklucza możliwość zastosowania art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenie Jego przychodów do przychodów uzyskiwanych z działalności oświatowej wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy wyklucza możliwość zaliczenia tych przychodów do przychodów uzyskiwanych w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 13 pkt 3 tej ustawy, gdyż w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są to dwa różne źródła przychodów, a co za tym idzie, zakwalifikowanie przedmiotowej działalności do obu tych kategorii jednocześnie nie jest możliwe.

W związku z tym Wnioskodawca uważa, że prawidłowo rozlicza swoje przychody jako przychody z działalności oświatowej wykonywanej osobiście, bez rejestracji tej działalności jako pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są:

• działalność wykonywana osobiście,
• pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły. Zatem, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu;
• wykonywana jest w sposób ciągły; jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy; istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu;
• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym; warunek, aby działalność gospodarcza prowadzona była w sposób zorganizowany nie może być rozumiany jako instytucjonalne wyodrębnienie i jednoczesne wyposażenie takiej działalności w stosowne instrumenty o charakterze materialnym, jak np. biuro i jego wyposażenie; prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną nie wymaga w zasadzie żadnej organizacji w znaczeniu instytucjonalnym.

Przy czym, w myśl art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z treści wyżej cytowanego przepisu art. 5b ust. 1 ww. ustawy wynika, że wyłączenie określonych czynności z pozarolniczej działalności gospodarczej może nastąpić tylko w przypadku, gdy spełnione są wszystkie trzy przesłanki w nim wymienione. Nieziszczenie się któregokolwiek z tych warunków powoduje, że nie jest możliwe uznanie określonych czynności za pozarolniczą działalność gospodarczą.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest działalnością zarobkową,
• jest działalnością wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, działalnością polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub działalnością polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,
• jest działalnością prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły,
• nie polega na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 5b ust. 1 ww. ustawy,
• generuje przychody, które nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 tej ustawy.

Odrębnym źródłem przychodów, wymienionym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest działalność wykonywana osobiście. Przepis art. 13 pkt 2 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest nauczycielem języka niemieckiego zatrudnionym na umowę o pracę na czas nieokreślony. Dodatkowo udziela korepetycji z języka obcego głównie osobom dorosłym. W związku z tym, iż mieszkają one daleko od miejsca zamieszkania Wnioskodawcy, zajęcia prowadzi w swoim domu poprzez komunikator SKYPE oraz narzędzia Google. Korepetycji udziela samodzielnie i osobiście, wykorzystując do tego własną wiedzę oraz umiejętności z zakresu języka obcego, nie prowadzi szkoły językowej, nie wynajmuje żadnych pomieszczeń i nie zatrudnia pracowników. Usługi polegające na udzielaniu korepetycji, jako działalność zarobkowa, są wykonywane we własnym imieniu, w sposób ciągły oraz zorganizowany. Ponosi częściową odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat i wykonanie czynności objętych umową w zakresie udzielanych korepetycji. Ostateczny rezultat wykonywanych przez Niego czynności zależny jest także w dużej mierze od zdolności językowych osoby, której udziela lekcji oraz jej osobistego zaangażowania w naukę. Czynności wynikające z umowy nie są wykonywane pod kierownictwem, w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego. Czas i miejsce wykonywania przez Wnioskodawcę czynności wynikających z umowy uzgadniany jest z osobami, którym udzielane są lekcje w zależności od możliwości oraz potrzeb tych osób lub ewentualnie możliwości Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, iż może ponosić jakieś minimalne ryzyko gospodarcze związane np. z awarią łącza internetowego czy np. sprzętu komputerowego. Z osobami korzystającymi z zajęć językowych Wnioskodawca umawia się na konkretne wynagrodzenie za jedną godzinę zajęć zegarowych. Określa z nimi także częstotliwość oraz terminy zajęć w zależności o możliwości tych osób (osoby pracujące). Wynagrodzenie od tych osób wypłacane jest na numer konta bankowego Wnioskodawcy. Rozlicza swoje przychody jako przychody z działalności oświatowej wykonywanej osobiście.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące regulacje prawne – w świetle rozstrzygnięcia wyrażonego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 1059/17 – stwierdzić należy, że przychody z tytułu udzielania prywatnych korepetycji, które planuje uzyskiwać Wnioskodawca mieszczą się w pojęciu działalności oświatowej, wymienionej w przepisie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zastosowanie poprzez art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy wyłącza możliwość zaliczenia ich do przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, a co za tym idzie do źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Kierując się orzeczeniem w niniejszej sprawie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy stwierdzić również należy, że czynności podejmowane przez Wnioskodawcę nie będą miały charakteru ani zorganizowanego, ani ciągłego. Wnioskodawca nie powtarza bowiem czynności zarobkowych stale i nieustannie, lecz dopasowuje terminy zajęć do osób pracujących i dorosłych (brak ciągłości) oraz wykorzystuje jedynie własną wiedzę i sprzęt domowy (brak zorganizowania). Jak wynika z analizowanej uprzednio definicji, czynności o takim charakterze, nie można uznawać za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, nie rozstrzyga zaś kwestii prawidłowości działań na gruncie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie obowiązku rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.