Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.277.2018.2.AT
z 18 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 6 lipca 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności sprzedaży budynku usługowo-mieszkalnego wniesionego do Spółki w drodze aportu przedsiębiorstwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 lipca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności sprzedaży budynku usługowo-mieszkalnego wniesionego do Spółki w drodze aportu przedsiębiorstwa.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca …. (dalej Spółka) prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem VAT w zakresie poligrafii. W 2010 roku Spółka stała się właścicielem prawa własności nieruchomości zabudowanej budynkiem usługowo - mieszkalnym.

Przedmiotowa nieruchomość została wniesiona do Spółki aportem, jako element przedsiębiorstwa, który został udokumentowany aktem notarialnym. Transakcja ta pozostawała poza zakresem opodatkowania VAT, zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 Ustawy o VAT. Wnoszący aport do Spółki udziałowiec był czynnym podatnikiem VAT i przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT. Przedmiotową nieruchomość Spółka wykorzystywała i wykorzystuje wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była przez Spółkę wynajmowana ani wydzierżawiana dla innych osób lub podmiotów.

W bieżącym roku Spółka rozpoczęła budowę nowej siedziby a przedmiotową nieruchomość postanowiła sprzedać.

W związku z tym, oceniając konsekwencje dla celów podatku VAT planowanego zbycia nieruchomości zabudowanej (otrzymanej w ramach aportu przedsiębiorstwa), konieczne jest ustalenie, czy dana transakcja będzie transakcją w ramach pierwszego zasiedlenia tego obiektu (ewentualnie przed pierwszym zasiedleniem lub w terminie krótszym niż 2 lata od daty pierwszego zasiedlenia).

Konieczne również jest ustalenie czy w przypadku zbycia nieruchomości, która wcześniej otrzymana została w ramach aportu przedsiębiorstwa, analiza warunków zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT powinna również odnosić się także do czynności wykonywanych przez poprzedniego właściciela nieruchomości, który wniósł w ramach aportu przedsiębiorstwa tę nieruchomość do Spółki.

Wskazany we wniosku budynek usługowo-mieszkalny w okresie od wniesienia go aportem do Spółki był ulepszany.

Daty przyjęcia ulepszeń do użytkowania:

• … grudnia 2010 r.;
• … grudnia 2011 r.;
• … grudnia 2012 r.

Suma ulepszeń była niższa niż 30% wartości początkowej nieruchomości.

Z tytułu ulepszeń Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z otrzymanych faktur.

Wskazany we wniosku budynek usługowo-mieszkalny w okresie do momentu wniesienia go aportem do Spółki został wybudowany przez wnoszącego aport.

Data przyjęcia budynku do użytkowania: … czerwca 2010 r.

Z tytułu budowy (wytworzenia) wnoszącemu aport przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Wnoszący aport nie wykorzystywał budynku podczas budowy, nie wynajmował go ani nie wydzierżawiał.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w przypadku sprzedaży nieruchomości otrzymanej w ramach aportu przedsiębiorstwa, analizując spełnienie warunków zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT należy uznać, iż planowane zbycie nieruchomości będzie dostawą w ramach pierwszego zasiedlenia i w związku z tym, należy je opodatkować stawką podatku w wysokości 23%?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w przypadku sprzedaży nieruchomości otrzymanej w ramach aportu przedsiębiorstwa, analizując spełnienie warunków zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, konieczne jest uwzględnienie także ich spełnienie przez podmiot, który wnosi aportem przedmiotową nieruchomość do Spółki jako element przedsiębiorstwa i przy założeniu, że zostały spełnione przez ten podmiot, opodatkować sprzedaż wg stawki 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 2.

Analiza art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że zastosowanie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT jest możliwe tylko w takim przypadku, w jakim przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 powyższej ustawy nakazują opodatkowanie transakcji. Oznacza to, że w każdym przypadku, w którym transakcja dostawy budynku, budowli lub ich części będzie transakcją w ramach pierwszego zasiedlenia (przed pierwszym zasiedleniem lub w terminie 2 lat od daty pierwszego zasiedlenia), konieczne jest dokonanie analizy w celu ustalenia, czy zachodzą przesłanki zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, dostawa obiektów (budynków, budowli lub ich części) jest objęta zwolnieniem z opodatkowania, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

• w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
• dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Spółka nabyła przedmiotową nieruchomość w ramach nabycia aportu w postaci przedsiębiorstwa. Taka transakcja nie podlegała przepisom o VAT (zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT), w związku z czym przy nabyciu zarówno przedsiębiorstwa, jak i nieruchomości stanowiącej jego część, nie występuje podatek naliczony, który mógłby być odliczony przez Spółkę.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) ustawy o VAT posługuje się sformułowaniem „w stosunku do tych obiektów”. Oznacza to, że prawo do odliczenia „w stosunku do tych obiektów” powinno być rozpatrywane nie tylko pod kątem zakupu, lecz również wybudowania, w tym zakupu usług związanych z budową oraz materiałów koniecznych do wybudowania.

W ocenie Spółki, nie należy więc odwoływać się wyłącznie do transakcji nabycia nieruchomości w ramach nabycia przedsiębiorstwa. Należy również mieć na uwadze, że nabywając przedsiębiorstwo, Spółka, zgodnie z art. 91 ust. 9 Ustawy o VAT, jest zobowiązana do korekty podatku naliczonego. Korekta ta dotyczy m.in. podatku naliczonego, odliczonego w związku z nabyciem lub ulepszeniem nieruchomości przez jej poprzedniego właściciela.

Jako, że Spółka ma obowiązek dokonywać korekty podatku naliczonego, uznać należy, iż jako swoistemu sukcesorowi przysługuje jej prawo do odliczenia naliczonego VAT. Przejmuje bowiem w tym względzie prawo do odliczenia naliczonego VAT od podmiotu, który wniósł do Spółki przedsiębiorstwo, którego elementem była przedmiotowa nieruchomość. Zakładając, że podmiotowi temu przysługiwało prawo do odliczenia naliczonego VAT w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, prawo to, w momencie nabycia przedsiębiorstwa, przeszło na Spółkę. W konsekwencji, jeżeli Spółka zdecydowałaby o wykorzystaniu przedmiotowej nieruchomości do celów innych, niż działalność opodatkowana, będzie zobowiązana do skorygowania odpowiedniej części podatku naliczonego, zgodnie z regulacjami określonymi w art. 91 ust. 2-8 ustawy o VAT. Uzasadnione jest więc twierdzenie, że prawo do odliczenia Spółce przysługiwało skoro jest zobowiązana dokonać jego korekty.

W rezultacie, jeżeli przy nabyciu lub wybudowaniu danego obiektu przez poprzedniego właściciela danego obiektu przysługiwało mu prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT to należy uznać, że nie jest spełniony warunek konieczny zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, należy przyjąć, iż sukcesja w zakresie podatku naliczonego wynika przede wszystkim z Dyrektywy 2006/112A/VE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z treścią art. 19 Dyrektywy: „W przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego”.

Przyjmując w art. 6 ustawy o VAT wyłączenie z zakresu opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa (w tym wniesienia go jako aport) polski ustawodawca jest zobowiązany do traktowania nabywcy tego przedsiębiorstwa jako swoistego następcy prawnego zbywcy.

Ad 1.

Powyższe (Ad 2) powoduje, iż nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w art. 43 ust. 10a lit. a ustawy o VAT, co powoduje, że nie ma możliwości objęcia zwolnieniem z VAT dostawy przez Spółkę przedmiotowej nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10.

Definicja pierwszego zasiedlenia, którą posługują się przepisy o VAT, zawarta została w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Wynika z niej, że przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W wyroku z dnia 16 listopada 2017 r., w sprawie C-308/16, TS UE orzekł, że przepisy dyrektywy Rady 2006/112/ WE sprzeciwiają się przepisom krajowym, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. W związku z tym, aby dostosować przepisy ustawy o VAT do tego orzeczenia TS UE, planowana jest zmiana brzmienia art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Zmiana ma polegać na odstąpieniu od warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie budynków, budowli lub ich części następuje w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Ponadto planowane jest doprecyzowanie, że pierwsze zasiedlenie poza oddaniem do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, obejmie również rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne tych budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, które spełnia warunki określone w art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy o VAT. Zmiany w tym zakresie przewiduje projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, którego przepisy mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2018 r.

Powyższe planowane zmiany w ustawie jednoznacznie wskazują, iż nie ma możliwości w obecnym stanie prawnym uznania za pierwsze zasiedlenie rozpoczęcia użytkowania na potrzeby prowadzonej działalności nieruchomości otrzymanej w ramach aportu przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Wnioskodawca wskazuje, że prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej „Dyrektywą” – posługują się zwrotem „pierwsze zasiedlenie”, jednakże go nie definiują oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Ponadto wskazać należy, że zgodnie art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym dany obiekt jest posadowiony.

W złożonym wniosku poinformowano, że Wnioskodawca stał się właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem usługowo–mieszkalnym w wyniku otrzymanego aportu, jako element przedsiębiorstwa. Czynność ta pozostawała poza zakresem opodatkowania VAT, zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy o VAT. Wnoszący aport do Spółki udziałowiec był czynnym podatnikiem VAT i przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT. Przedmiotową nieruchomość Spółka wykorzystywała i wykorzystuje wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności (Spółka prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem VAT w zakresie poligrafii). Wskazany we wniosku budynek usługowo-mieszkalny w okresie od wniesienia go aportem do spółki był ulepszany, przy czym suma dokonanych ulepszeń (w 2010, 2011 i 2012 roku) była niższa niż 30% wartości początkowej nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była przez Spółkę wynajmowana ani wydzierżawiana dla innych osób lub podmiotów. W bieżącym roku Spółka rozpoczęła budowę nowej siedziby a przedmiotową nieruchomość postanowiła sprzedać.

Analiza powołanych przepisów prawa w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, że doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy nieruchomości opisanej we wniosku, od którego upłynęły dwa lata. Do pierwszego zasiedlenia doszło bowiem w momencie przyjęcia budynku do użytkowania, tj. … czerwca 2010 r. Z treści wniosku nie wynika natomiast, że Spółka lub podmiot wnoszący nieruchomość do Spółki w formie aportu przedsiębiorstwa ponosiły wydatki na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości stanowiące co najmniej 30% jej wartości początkowej. Tym samym – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – dla dostawy budynku usługowo-mieszkalnego zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zaznaczyć należy, że skoro znajdzie zastosowanie ww. zwolnienie, to w sprawie nie wystąpi zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, a tym samym nie ma potrzeby ustalania prawa do odliczenia wynikającego z ww. przepisu.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie zadanych przez Wnioskodawcę pytań, tj. zastosowania zwolnienia z tytułu sprzedaży nieruchomości. Tym samym nie rozstrzygano w zakresie obowiązku dokonania ewentualnej korekty przez Wnioskodawcę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.