Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.311.2018.1.EB
z 20 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniach 3 i 18 lipca 2018 r. (daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia przez Gminę podatku należnego z tytułu nabycia usług, do których będzie miał zastosowanie mechanizm „odwrotnego obciążenia” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 3 i 18 lipca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia przez Gminę podatku należnego z tytułu nabycia usług, do których będzie miał zastosowanie mechanizm „odwrotnego obciążenia”.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina ma zamiar rozpocząć realizację projektu w ramach rozstrzygniętego konkursu, Działanie 4.1 – Wsparcie wykorzystania OZE Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020 (Uchwała Zarządu Województwa z dnia 17 kwietnia 2018 r.), obejmującego wykonanie instalacji kolektorów słonecznych do wspomagania wody użytkowej w budynkach mieszkalnych mieszkańców gminy. Projekt pn. „…” przewiduje wspomaganie procesu podgrzewania wody użytkowej za pośrednictwem systemu solarnego, a tym samym częściowe zastąpienie energii użytkowej ze źródeł konwencjonalnych (węgiel, gaz, olej, energia elektryczna) energią słoneczną, pozyskiwaną przez system solarny. Przedmiotem projektu jest dostawa i montaż urządzeń do pozyskania energii cieplnej ze źródeł odnawialnych. W ramach projektu przewiduje się wykonanie robót budowlanych związanych z instalacją kolektorów słonecznych. Inwestycja będzie realizowana na działkach należących do osób fizycznych – mieszkańców Gminy. Kolektory słoneczne będą rozmieszczone na budynku (na powierzchni dachu, na elewacji), w przypadku gdy nie ma możliwości zamontowania kolektorów słonecznych na budynku, będą zamontowane na terenie działki przy wykorzystaniu konstrukcji wolnostojących lub na budynku gospodarczym. Zainstalowanie kolektorów słonecznych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych będzie wykonane w ramach dostaw, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, o których mowa w art. 41 ust. 12 ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Według stanowiska Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym, instalacje kolektorów słonecznych należy kwalifikować do kategorii dostaw w związku z zamówieniami publicznymi.

Budynki mieszkalne, na których będą zamontowane kolektory słoneczne są sklasyfikowane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 – budynki mieszkalne, symbol PKOB – 111 – budynki mieszkalne jednorodzinne oraz PKOB – 112 – budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe.

Przed rozpoczęciem zadania zostanie podpisana z mieszkańcem Gminy umowa udziału w zadaniu, której zapisy będą informować, że Gmina zabezpieczy realizację projektu, tj. zgodnie z przepisami ustawy Prawo zamówień publicznych, wyłoni dostawcę zestawów instalacyjnych, ustali harmonogram realizacji prac instalacyjnych, przeprowadzi odbiory końcowe oraz rozliczenie finansowe projektu oraz poniesie koszty związane z nadzorem, wykonaniem dokumentacji technicznej i aplikacyjnej, promocją, zarządzaniem projektu i narzędziami ICT. Mieszkaniec Gminy oświadczy, że wytworzoną energię będzie wykorzystywał na potrzeby własne na terenie nieruchomości, w budynku mieszkalnym. Po zakończeniu prac instalacyjnych sprzęt i urządzenia wchodzące w skład zestawu pozostają własnością Gminy przez cały okres realizacji projektu i przez czas trwałości projektu, licząc od dnia zatwierdzenia końcowego raportu z realizacji projektu. Mieszkaniec zobowiązuje się do wniesienia wkładu własnego do przedmiotowego zadania, określonego w umowie o dofinansowanie, podpisanej przez Gminę z Zarządem Województwa (szacowany wkład mieszkańca 15% kosztów związanych z zakupem i montażem instalacji solarnych i elementów dodatkowych projektu – nadzór, promocja, ICT, dokumentacja aplikacyjna i techniczna). Z właścicielem nieruchomości została również podpisana umowa użyczenia stanowiąca, że przekazuje Gminie (do bezpłatnego używania) część nieruchomości o powierzchni niezbędnej do instalacji zestawu w budynku mieszkalnym/na gruncie, z przeznaczeniem na montaż instalacji oraz część wewnętrzną budynku niezbędną do montażu pozostałej części instalacji nieodzownej do prawidłowego funkcjonowania zestawu i udziela w tym zakresie prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane. Użyczający wyraża zgodę na udostępnienie Gminie w użyczenie lub osobom przez niego wskazanym nieruchomości w celu przeprowadzenia niezbędnych prac adaptacyjnych związanych z montażem zestawu. Wpłaty będą obowiązkowe i wnoszone w trakcie trwania projektu. Faktura nabycia instalacji będzie wystawiona na beneficjenta projektu, tj. Gminę. Po 5-letnim okresie trwałości projektu mieszkańcy, właściciele budynków, na których zostaną zamontowane kolektory słoneczne, przejmą prawo własności instalacji, bez konieczności dokonywania przez nich dodatkowych płatności. Przejęcie własności zostanie udokumentowane protokołem podpisanym przez strony: przekazującą i przyjmującą układ solarny.

Czynności wykonywane przez podmiot dokonujący instalacji kolektorów będą wymienione w załączniku nr 14 w poz. 2-48 do ustawy o podatku od towarów i usług jako roboty budowlane specjalistyczne PKWiU 43.22.12.0 – roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych według PKWiU z 2008 r. Po zrealizowaniu inwestycji Gmina będzie świadczyć na rzecz mieszkańców usługi o tym samym PKWiU. Gmina planuje, że podmiot dokonujący instalacji kolektorów słonecznych będzie podatnikiem VAT czynnym.

Gmina informuje, że do chwili obecnej nie dokonała jeszcze odliczenia VAT. Gmina jest jednak przekonana, że przysługuje jej w tym zakresie prawo do odliczenia i zamierza z niego skorzystać, po potwierdzeniu jej stanowiska w interpretacji, o którą wystąpiła. Gmina w czasie realizacji projektu będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatek naliczony może być wydatkiem kwalifikowanym tylko wtedy, gdy nie podlega zwrotowi, tzn. nie jest możliwe jego odzyskanie przez beneficjenta. Chodzi o samą możliwość prawną odliczenia tego podatku, a nie faktyczną. Jeśli beneficjent na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług ma prawo do odliczenia podatku naliczonego – podatek od towarów i usług jest wydatkiem niekwalifikowanym w ramach projektu – nawet wtedy, gdy beneficjent nie skorzysta z przysługującego odliczenia.

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Gmina będzie zobowiązana do wykazania w swojej deklaracji dla podatku od towarów i usług usługi montażu instalacji solarnych wykonanej przez podmiot realizujący na jej zlecenie?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując zakupu usługi wykonania instalacji kolektorów solarnych przez wykonawcę wyłonionego w trybie przetargu, w sytuacji gdy Gmina jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, ma obowiązek rozliczenia podatku należnego na zasadzie „odwrotnego obciążenia”, polegającego na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku należnego na Gminę, na rzecz której świadczona będzie usługa.

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Realizując przedmiotową usługę na rzecz właścicieli nieruchomości, w zakresie niektórych elementów jej świadczenia, Gmina posługiwać się będzie podmiotami trzecimi, które nie mają zawartej umowy bezpośrednio z właścicielem nieruchomości.

Planuje się, że podmiot dokonujący instalacji kolektorów będzie podatnikiem VAT czynnym. Jednocześnie ich czynności będą – w ocenie Gminy – stanowić czynności wymienione w poz. 2 48 w załączniku nr 14 do ustawy, w dziale 43 – roboty budowlane specjalistyczne w grupowaniu 43.22.12.0 – roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych według PKWiU z 2008.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 17 ust. 1h ustawy, nabywający usługi wymienione w załączniku nr 14 w poz. 2-48 ustawy są podatnikami podatku od towarów i usług i takie usługi nabywają również od podatników VAT czynnych, to jeśli usługodawcy występują w roli podwykonawcy w ramach danej inwestycji, to podatnikiem podatku od takiej usługi jest podatnik czynny nabywający taką usługę. Zdaniem Gminy, podmioty wykonując prace związane z instalacją, będą występowały w charakterze podwykonawcy, o którym mowa w art. 17 ust. 1 h ustawy o podatku od towarów i usług.

W ramach procesu inwestycyjnego Gmina będzie występować bowiem w dwojakiej roli, jako inwestor (organizując cały proces inwestycyjny) oraz jako główny wykonawca, bowiem ostatecznie to Gmina będzie realizowała odpłatne świadczenie usług na rzecz właściciela nieruchomości.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia „podwykonawca”. Zgodnie z językową wykładnią prawa, podwykonawca będzie podmiotem, który realizuje usługę związaną z inwestycją jednak nie bezpośrednio na zlecenie inwestora. Jak stanowi Słownik Języka Polskiego PWN podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”. Skoro zatem Gmina będzie w ramach przedmiotowych stosunków inwestorem, ale i wykonawcą inwestycji, to podmioty realizujące w ramach inwestycji usługi na jej rzecz, będą podwykonawcą świadczonej usługi. W związku z powyższym, Gmina dokonując zakupu usług od takich podmiotów, jest zobowiązana do opodatkowania takiej usługi, tj. naliczenia właściwej stawki podatku oraz ujęcia takiej transakcji wraz z podatkiem należnym we własnej deklaracji dla podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie tutejszy organ podkreśla, że niniejsza interpretacja indywidualna nie rozstrzyga poprawności klasyfikacji realizowanego świadczenia do grupowania PKWiU. Wskazać bowiem należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji realizowanego świadczenia do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.). Tutejszy organ nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego. W związku z powyższym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie na podstawie grupowania PKWiU wskazanego w złożonym wniosku.

Należy zauważyć, że to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem realizowanych świadczeń.

Ponieważ stosownie do pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika z tego, że to właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu, czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Według art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W załączniku nr 14 do ustawy, w pozycji 25 wymieniono: PKWiU 43.22.12.0 – Roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „podwykonawca”, zatem dla prawidłowego rozumienia tego terminu wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika języka polskiego, „podwykonawca – to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Przy dalszych „podzleceniach” przyjąć należy podejście, zgodnie z którym podwykonawca zlecający wykonanie usług jest – w stosunku do swojego podwykonawcy – głównym wykonawcą swojego zakresu prac.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przywołane regulacje ustawy wprowadzają mechanizm polegający na przeniesieniu obowiązku rozliczania podatku od towarów i usług na podatnika, na rzecz którego wykonana została ściśle określona usługa.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestie, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

Podsumowując należy stwierdzić, że mechanizm „odwrotnego obciążenia” ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy (czyli zarejestrowany jako podatnik VAT czynny),
• usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
• usługodawca świadczy usługi jako podwykonawca,
• świadczone usługi są wymienione w załączniku nr 14 do ustawy (poz. 2-48).

Jeżeli chociaż jeden z ww. warunków nie zostanie spełniony, nie wystąpi mechanizm „odwrotnego obciążenia”.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że Gmina będzie realizowała projekt polegający na instalacji zestawów solarnych. W związku z tym będzie zlecała ich wykonanie firmie zewnętrznej, która będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Natomiast sama będzie obciążała końcowych odbiorców – mieszkańców Gminy uczestniczących w tym projekcie – opłatą w wysokości 15% kosztów związanych z montażem instalacji solarnych. Zatem to mieszkańcy Gminy, którzy będą uczestniczyć w projekcie, jako właściciele nieruchomości, będą występować w charakterze inwestorów. Gmina, będzie występowała zarówno jako usługobiorca, nabywając usługę o wskazanym symbolu PKWiU 43.22.12.0 – roboty związane z wykonaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych, jak i wykonawca usługi, o takim samym symbolu PKWiU.

Analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa prowadzi do konkluzji, że zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 17 ust. 1h ustawy, warunkujące zastosowanie mechanizmu „odwrotnego obciążenia”. Pomiędzy mieszkańcem uczestniczącym w projekcie – Gminą – i firmą wykonującą usługę montażu zestawów solarnych wystąpią zależności o charakterze odpowiednio inwestor – główny wykonawca – podwykonawca. W przedstawionej sytuacji Gmina wystąpi w dwojakiej roli, tj. jednocześnie jako usługobiorca oraz – stosownie do treści art. 8 ust. 2a ustawy – także jako usługodawca czynności o wskazanym symbolu PKWiU 43.22.12.0. W związku z tym, że opisane usługi zostały wymienione w załączniku nr 14 do ustawy (poz. 25 załącznika) oraz zarówno Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, jak i przyszły wykonawca, to zostaną spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania mechanizmu „odwrotnego obciążenia” w odniesieniu do usług, które Gmina nabędzie w związku z realizacją projektu. Tym samym Gmina – jako nabywca ww. usług – będzie zobowiązana do wykazania w swojej deklaracji dla podatku od towarów i usług podatku należnego z tego tutułu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie rozstrzygano kwestii prawa do odliczenia przez Gminę podatku naliczonego w związku z realizacją opisanego projektu, gdyż w tym zakresie Gmina nie zadała pytania, ani nie przedstawiła własnego stanowiska.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.