Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.432.2018.1.AP
z 25 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 11 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odzyskania podatku naliczonego w związku z zakupem samochodu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odzyskania podatku naliczonego w związku z zakupem samochodu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT realizującym na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j., Dz. U. z 2013 r., poz. 594) zadania Gminy. Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego, zakupiła samochód typu autobus o liczbie miejsc 18, przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych, współfinansowany ze środków PFRON w ramach ,,Programu wyrównywania różnic między regionami III - Obszar D”. Pojazd został zakupiony 30 maja 2018 r. Faktura jest wystawiona na Gminę. Pojazd został wpisany do majątku Gminy i będzie przekazany do Środowiskowego Domu Samopomocy - jednostki organizacyjnej Gminy. Samochód będzie służył w szczególności osobom niepełnosprawnym, np. w dotarciu na zajęcia w Środowiskowym Domu Samopomocy (które to zajęcia odbywają się codziennie od poniedziałku do piątku). Podopieczni ŚDS mają urozmaiconą formę zajęć, często wyjeżdżają na wycieczki, dzięki którym integrują się i poznają świat. Samochód umożliwi osobom niepełnosprawnym z terenu Gminy dotarcie do lekarzy specjalistów, placówek rehabilitacji, szpitali. Środowiskowy Dom Samopomocy jest placówką dla osób niepełnosprawnych z występującym upośledzeniem umysłowym i zaburzeniami psychicznymi, tzw. Typ A i B. Gmina jest bardzo rozległą Gminą, uczestnicy placówki mieszkają w bardzo odległych miejscowościach. Placówka, powołując się na Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie Środowiskowych Domów Samopomocy, zapewnia uczestnikom usługi transportowe na zajęcia i odwożenie po zajęciach do miejsc zamieszkania. Uczestnicy wielokrotnie korzystają z wyjazdów na wycieczki, spotkania integracyjne, wyjazdy do teatru lub kina. Należy podkreślić, że w takich okolicznościach bardzo ważny dla osób niepełnosprawnych jest komfort jazdy, jaki mieliby zapewniony dzięki możliwości podróżowania nowym samochodem. Realizując powyższy projekt Gmina w żaden sposób nie może odzyskać poniesionego kosztu podatku od towarów i usług, ponieważ nie istnieje związek zakupów ze sprzedażą opodatkowaną. Przewóz osób niepełnosprawnych odbywa się nieodpłatnie i nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi dokonywanymi przez Gminę. W odniesieniu do wydatku związanego z zakupem pojazdu nie ma zastosowania art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina, jako jednostka samorządu terytorialnego może odzyskać podatek naliczony od zakupionego samochodu osiemnastoosobowego przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako jednostka samorządu terytorialnego nie może odzyskać podatku naliczonego od zakupionego samochodu osiemnastoosobowego przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych, ponieważ nie istnieje związek zakupów ze sprzedażą opodatkowaną, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221). Gmina nie wykorzystuje zakupionego pojazdu do żadnych odpłatnych czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w sytuacji, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji, jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Rozdział 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu podatku jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1686, z późn. zm.) normuje przypadki, w których kwota podatku naliczonego może być zwrócona jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług finansowanego ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej, oraz warunki i tryb dokonywania tego zwrotu.

Przepisy przywołanego rozporządzenia określają katalog środków, które stanowią ww. środki bezzwrotnej pomocy zagranicznej (§ 8 ust. 3 i 4). Uzyskanie pomocy finansowej pochodzącej ze źródeł, o których mowa w tych przepisach daje prawo do ubiegania się o zwrot podatku na podstawie przepisów zawartych w rozdziale 4 tego rozporządzenia.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że warunek, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie został spełniony, gdyż planowane wydatki w ramach projektu nie mają związku z czynnościami opodatkowanymi. W konsekwencji Gminie nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nie przysługuje, również prawo do zwrotu podatku naliczonego, bowiem dofinansowanie, o którym mowa we wniosku, nie stanowi środków wskazanych w powołanym rozporządzeniu.

Tym samym stanowisko uznano za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.