Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.208.2018.1.MM
z 27 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 14 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej obowiązków płatnika.

We wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany również Klubem Sportowym) jest stowarzyszeniem kultury fizycznej i sportu zarejestrowanym w KRS. Celem statutowym Klubu jest prowadzenie działalności pożytku publicznego na rzecz ogółu społeczności w zakresie wspierania i upowszechniania kultury fizycznej, a w szczególności prowadzenie działalności sportowej. Dla wykonywania tych zadań Klub organizuje treningi, szkolenia sportowe, zawody, mecze sportowe, bierze udział w zawodach i prowadzi pracę wychowawczą oraz pracę w kierunku upowszechniania sportu. Zawodnicy, trenerzy i sędziowie dojeżdżają na mecze, bądź treningi z różnych miejscowości (miejscowości zamieszkania) do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Klubu własnymi środkami lokomocji (samochód) lub mogą korzystać z komunikacji publicznej. Klub zwraca im koszty dojazdu na podstawie przedłożonej ewidencji przebiegu pojazdu, stosując stawkę nie wyższą niż określona w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).Wśród zawodników są osoby, które nie są pracownikami Klubu, między innymi amatorzy, którzy nie otrzymują od Klubu żadnego wynagrodzenia lub otrzymują nagrody za wyniki w sporcie oraz zawodnicy otrzymujący stypendia sportowe. Natomiast z trenerami Klub ma podpisane umowy zlecenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zwrot sędziom, zawodnikom i trenerom kosztów dojazdu na: treningi, mecze/zawody sportowe podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji czy na Klubie ciąży obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z wypłatą ww. świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, na Klubie nie ciąży obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych przedmiotowych świadczeń, gdyż świadczenia te korzystają ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu przepisów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b., w związku z art. 21 ust. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jako przepis wymagający ponoszenia tego rodzaju wydatków w celu realizacji zadań Klubu związanych z kulturą fizyczną Wnioskodawca wskazuje art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81. Poz. 889 ze zm.), zgodnie z którym klub sportowy jest podstawową jednostką realizującą cele i zadania w zakresie kultury fizycznej. Zatem w ocenie Wnioskodawcy – bez względu na to, czy osoba otrzymująca ww. należności będzie zleceniobiorcą, działaczem, czy sędzią zwrot ww. wydatków korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podróż ma na celu realizację zadań Klubu związanych z kulturą fizyczną.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2011 r., znak ILPB1/415-51/11-2/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (dalej zwany również Klubem Sportowym) jest stowarzyszeniem kultury fizycznej i sportu zarejestrowanym w KRS. Celem statutowym Klubu jest prowadzenie działalności pożytku publicznego na rzecz ogółu społeczności w zakresie wspierania i upowszechniania kultury fizycznej, a w szczególności prowadzenie działalności sportowej. Dla wykonywania tych zadań Klub organizuje treningi, szkolenia sportowe, zawody, mecze sportowe, bierze udział w zawodach i prowadzi pracę wychowawczą oraz pracę w kierunku upowszechniania sportu. Zawodnicy, trenerzy i sędziowie dojeżdżają na mecze, bądź treningi z różnych miejscowości (miejscowości zamieszkania) do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Klubu własnymi środkami lokomocji (samochód) lub mogą korzystać z komunikacji publicznej. Klub zwraca im koszty dojazdu na podstawie przedłożonej ewidencji przebiegu pojazdu, stosując stawkę nie wyższą niż określona w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).Wśród zawodników są osoby, które nie są pracownikami Klubu, między innymi amatorzy, którzy nie otrzymują od Klubu żadnego wynagrodzenia lub otrzymują nagrody za wyniki w sporcie oraz zawodnicy otrzymujący stypendia sportowe. Natomiast z trenerami Klub ma podpisane umowy zlecenia.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz zacytowane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy że zwrot sędziom, zawodnikom, trenerom kosztów dojazdu na treningi, mecze, zawody sportowe z miejscowości ich zamieszkania do miejscowości, w której znajduje się siedziba Klubu stanowi dla nich przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który - co do zasady - należy zakwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wyjątkiem tych kwot, które są wypłacane zawodnikom będącym pracownikami Klubu, albowiem dla tych osób jest/będzie to przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak wskazać, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Z konstrukcji wyżej zacytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że intencją ustawodawcy było zastosowanie zawartego w nim zwolnienia przedmiotowego do diet i innych należności należnych zarówno z tytułu podróży służbowej pracownika, jak i z tytułu podróży, która wykonywana jest przez osobę niebędącą pracownikiem. Zatem ustawodawca w przedmiotowym zwolnieniu zagwarantował takie same prawa zarówno osobie będącej w podróży służbowej (pracownikowi), jak i osobie niebędącej pracownikiem.

Z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108) wynika, że za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika.

Natomiast w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego, pojęcie „podróż” należy rozumieć identycznie.

Zacytowany powyżej art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, wskazuje na incydentalny, tymczasowy i krótkotrwały charakter podróży służbowej. Istotnym elementem oceny jest zatem to, czy podróż stanowi zjawisko nietypowe i okazjonalne w stosunku do charakteru stanowiska pracownika, czy też wykonuje on przez dłuższy czas pracę w innym miejscu (nawet za granicą) niż określone w umowie o pracę lub innym dokumencie (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08, OSNP 2009, nr 13-14, poz. 166).

Pomimo, iż przywołane orzeczenie dotyczyło pojęcia podróży służbowej, które ma węższy zakres niż pojęcie „podróży”, niemniej jednak należy uznać, iż incydentalny charakter w stosunku do pracy umówionej jest wpisany w pojęcie każdej podróży.

Analizując definicję podróży należy mieć zatem na uwadze następujące jej elementy: odbywanie poza miejscem (miejscowością), w którym znajduje się siedziba podmiotu wysyłającego osobę w podróż, lub też stałe miejsce, w którym dana osoba została zobowiązana do wykonania swoich standardowych obowiązków, odbywanie podróży w celu wykonania zadania zleconego (powierzonego). Wszystkie te cechy winny wystąpić łącznie. Podróż zatem to zdarzenie incydentalne w stosunku do zadania powierzonego w ramach umowy i wykonywanego na podstawie tej umowy. Pod pojęciem podróży (przebywania w niej) nie można więc rozumieć takiej sytuacji, gdzie musi ona się odbyć, aby osoba mogła wykonywać zadania ściśle określone w treści umowy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania incydentalnego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy bądź stałe miejsce wykonywania zadań i tylko do wydatków (do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej) poniesionych podczas takiej podróży ma zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzą zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem – jak wynika z treści wniosku - zawodnicy, trenerzy i sędziowie dojeżdżają na mecze, bądź treningi z miejscowości zamieszkania do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Klubu i dojazdy te nie mają charakteru incydentalnego w stosunku do standardowych czynności wykonywanych w ramach działalności na rzecz Klubu.

Jednocześnie wskazać należy, że nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, iż art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 ze zm.) - który zresztą już nie obowiązuje, albowiem został uchylony przez art. 93 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2010 r. nr 127, poz. 857) - był przepisem wymagającym ponoszenia tego rodzaju wydatków w celu realizacji zadań Klubu związanych z kulturą fizyczną. Przepis ten nie wskazywał bowiem, by zawodnicy, trenerzy i sędziowie mieli prawo domagać się od Klubu zwrotu wydatków przez nich poniesionych na dojazdy na: treningi, mecze i zawody sportowe.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy - jako płatniku – ciąży/będzie ciążył obowiązek naliczenia od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy, o których mowa odpowiednio w 41 i 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przekazania ich – stosownie do art. 42 ust. 1 i art. 38 ust. 1 – w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym je pobrano na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby Klubu wykonuje swoje zadania.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast w myśl art. 38 ust. 1 tej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Natomiast odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że jakkolwiek interpretacje podatkowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, a zatem nie mają one zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.