Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.261.2018.2.ISK
z 31 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.) uzupełnionym w dniu 10 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 5 czerwca 2018 r. (doręczone Stronie w dniu 8 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa Wnioskodawczyni do zwrotu podatku VAT z faktur dokumentujących nabycie Inwestycji;
  

• braku obowiązku dokonania korekty podatku VAT w momencie dokonania sprzedaży Inwestycji w całości lub w części na rzecz osoby fizycznej, po upływie 10 lat wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w celu działalności opodatkowanej oraz zwolnienia tej sprzedaży z podatku VAT;
  

• zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy,
  

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony w dniu 10 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 5 czerwca 2018 r. (skutecznie doręczonym w dniu 8 czerwca 2018 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa Wnioskodawczyni do ubiegania się o zwrot podatku VAT z faktur dokumentujących nabycie Inwestycji, braku obowiązku dokonania korekty podatku VAT w momencie dokonania sprzedaży Inwestycji w całości lub w części na rzecz osoby fizycznej, po upływie 10 lat wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w celu działalności opodatkowanej i zwolnienia tej sprzedaży z podatku VAT oraz zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wraz z mężem są osobami nieprowadzącymi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawa o PDOF) ani w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku (dalej: Ustawa o VAT). Wnioskodawczyni wraz z mężem nie mają rozdzielności majątkowej. Zamierzają kupić od dewelopera na podstawie umów sprzedaży i otrzymanych faktur VAT nowo wybudowane lokale usługowe lub mieszkania oraz związane z nimi miejsca parkingowe i/lub komórki lokatorskie, każde obciążone podatkiem VAT, dalej zwane łącznie „Inwestycjami”. Powyższe Inwestycje będą nabyte i wykorzystywane wyłącznie z przeznaczeniem na czerpanie dochodu z wynajmu. Po nadaniu przez Urząd Gminy adresu dotyczącego nabywanych nieruchomości Wnioskodawczyni zamierza zgłosić Naczelnikowi Urzędu Skarbowego właściwemu dla miejsca położenia Inwestycji w zakresie najmu, zgłoszenie rejestracyjne VAT-R, w którym wskaże, iż rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 Ustawy o VAT i zamierza wynajmować Inwestycje jako podatnik VAT czynny, jednocześnie nie prowadząc działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o PDOF. W umowie nabycia Inwestycji Wnioskodawczyni wskaże swój numer NIP, a zakup będzie udokumentowany fakturami VAT z podanym numerem NIP Wnioskodawczyni jako kupującego. W zależności od sytuacji rynkowej, Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć długoterminową umowę z firmą zarządzającą, na podstawie której Inwestycje lub część z nich po odebraniu od dewelopera Wnioskodawczyni wynajmie firmie zarządzającej do dalszego podnajmu, np. okazjonalnego w ramach hotelu. Pozostałą część Inwestycji Wnioskodawczyni zamierza wynajmować bezpośrednio lokatorom, na długi okres. Kupno Inwestycji od dewelopera daje możliwość wyposażenia ich przez dewelopera za dodatkową opłatą lub w ramach własnego zakresu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że według Jej wiedzy przedmiotem „Inwestycji” na stan dzisiejszy, będą lokale usługowe, ostatecznie wyposażone i umeblowane jak mieszkania lub pokoje hotelowe, natomiast oprócz nich Wnioskodawczyni może zdecydować się również na zakup lokali mieszkalnych z podobnym wyposażeniem, również z przeznaczeniem na wynajem długookresowy.

Wszystkie elementy Inwestycji Wnioskodawczyni zamierza w planowanym czasie 10 lat wynajmu wykorzystywać wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. Po upływie 10 lat wynajmu, Wnioskodawczyni zamierza zdecydować o ich dalszym przeznaczeniu, według informacji we wniosku i niniejszych informacjach uzupełniających. Przedmiotowe Inwestycje będą traktowane jako środki trwałe, nie będą traktowane jako towary handlowe.

Wnioskodawczyni zamierza ponosić nakłady na ulepszenie każdego z obiektów (wykończenie i umeblowanie, Wnioskodawczyni będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków na ulepszenie Inwestycji) w wysokości mniejszej niż 30% wartości początkowej danego obiektu, nie zmieniając przy tym pierwotnej idei, przeznaczenia wykorzystywania obiektów Inwestycji. Ewentualna sprzedaż lub zmiana przeznaczenia, może mieć miejsce po 10 latach wynajmu.

Po 10 latach wykorzystywania „Inwestycji” wyłącznie w celu uzyskania dochodu, w następstwie likwidacji działalności wynajmu Inwestycji Wnioskodawczyni zaprzestanie wykorzystywać je jako źródło dochodu w rozumieniu ustawy o VAT. W wymaganym terminie Wnioskodawczyni zgłosi do Urzędu Skarbowego Informację o zaprzestaniu wykonywania działalności w rozumieniu ustawy o VAT (na druku VAT-Z lub innym, mającym zastosowanie), a Inwestycje przekaże nieodpłatnie na użytkowanie własne, na cele prywatne męża i Wnioskodawczyni. Następnie po wykonaniu remontów Inwestycji, po pewnym czasie, w jednym z lokali Wnioskodawczyni zamierza zamieszkać, a pozostałe części Inwestycji mąż może (lub też Wnioskodawczyni) rozpocząć wynajmować jako podatnik nie będący czynnym podatnikiem VAT (wystawiając rachunki bez naliczania VAT), osiągając z tego tytułu przychody lub dochody z tytułu wynajmu, poniżej limitu sprzedaży podanego w art. 113 ust 1. Ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w miesiącu nabycia (lub dwóch kolejnych miesiącach następujących po nim) Inwestycji Wnioskodawczyni ma podstawę wnioskować o zwrot całego podatku VAT z faktur za nabycie Inwestycji na jej rachunek bankowy?
   
2. Czy po upłynięciu okresu 10 lat wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w celu uzyskania dochodu, Wnioskodawczyni nie będzie musiała dokonać korekty podatku naliczonego przy zakupie od dewelopera oraz będzie mogła:
   1. sprzedać Inwestycje (lub ich część) osobie fizycznej bez naliczania podatku VAT?, lub
      
   2. spełniając warunki zwolnienia z VAT, powrócić do zwolnienia podmiotowego z VAT w zakresie całości Inwestycji i z nich korzystać: w części z nich mieszkając lub prowadząc w nich działalność gospodarczą w rozumieniu Ustawy o PDOF lub w części wynajmując krótko lub długookresowo (wtedy wystawiając rachunki bez VAT), co spełniając wymóg art. 113 ust. 1 Ustawy o VAT nie będzie powodowało konsekwencji w zakresie Ustawy o VAT?
      
      
      

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad 1

Biorąc pod uwagę interpretację indywidualną: sygnatura IPPP2/443-891/11-2/KG, zgodnie z art. 86 ust. 1 oraz 10 oraz 11 Ustawy o VAT, w miesiącu nabycia lub (np. jeśli w miesiącu nabycia Wnioskodawczyni nie otrzyma faktury za nabycie) w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, będzie Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia Inwestycji. Ewentualnie będzie mogła dokonać korekty, zgodnie z art. 86 ust. 13 Ustawy o VAT. Natomiast jeśli w miesiącu, w którym w zeznaniu podatkowym Wnioskodawczyni wykaże VAT naliczony z tytułu nabycia Inwestycji nie wykona czynności opodatkowanych (np. będzie w trakcie przygotowywania, meblowania itp. Inwestycji na potrzeby wynajmu i jeszcze nikomu nie wystawi faktury z tytułu wynajmu), na podstawie art. 87 ust. 5a Ustawy o VAT, w terminie 180 dni od złożenia rozliczenia uwzględniającego fakturę za Inwestycje, na pisemny wniosek Wnioskodawczyni złożony z deklaracją podatkową, otrzyma zwrot zapłaconego całego podatku VAT z faktur za nabycie Inwestycji, na rachunek bankowy Wnioskodawczyni.

Ad 2

Po upływie okresu 10 lat wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w celu uzyskania dochodu, Wnioskodawczyni nie będzie musiała dokonać korekty podatku, o której mowa m.in. w art. 91 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT oraz będzie mogła:

1. korzystając ze zwolnienia, o którym mowa m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT sprzedać Inwestycje (lub ich część) osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT lub Ustawy o PDOF, bez naliczania przy tej sprzedaży podatku VAT; lub
2. (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 18 czerwca 2018 r.) po 10 latach wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w celu uzyskania dochodu, po zakończeniu wynajmu Inwestycji i dokonaniu zgłoszenia wyrejestrowania jako podatnik czynny VAT w następstwie likwidacji działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT, nieodpłatnie przekazując Inwestycje z działalności opodatkowanej do posiadania na własny użytek, na cele prywatne męża Wnioskodawczyni i Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni nie będzie musiała zapłacić podatku VAT z tego tytułu (np. korzystając ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10). Wnioskodawczyni nie będzie również zobligowana do dokonania korekty podatku odzyskanego przez Wnioskodawczynię z tytułu zakupu Inwestycji. Po wykonaniu remontów Inwestycji, po pewnym czasie, Wnioskodawczyni będzie mogła w jednym z tych lokali zamieszkać, a pozostałe mąż Wnioskodawczyni (lub Wnioskodawczyni) może wynająć długookresowo wystawiając rachunki bez naliczania VAT, zakładając działania poniżej limitu sprzedaży podanego w art. 113 ust. 1 Ustawy o VAT i korzystając ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 Ustawy o VAT.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowe uprawnienie podatnika dotyczące obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarte zostało w art. 86 ust. 1 ustawy, który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
   
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z treści powołanego art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, ustawa ustanawia zasadę tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”, która wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Tym samym, podatnik dokonując zakupu towarów czy usług dokonuje ich natychmiastowej alokacji do czynności dających prawo do odliczenia lub niedających takiego prawa.

Na podstawie art. 86 ust. 10 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy – jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a (art. 86 ust. 13 ustawy).

Jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju, kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 19 ustawy).

Zatem prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakupy związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i zapewnia neutralność tego podatku dla czynnych podatników VAT. W stosunku do faktur lub dokumentów celnych podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę lub dokument celny, będący podstawą odliczenia lub za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy ‒ obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy - w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Stosownie do art. 87 ust. 2 ustawy – zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6 i 6a, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju albo na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku mającego siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanej w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej lub postępowania podatkowego. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Natomiast w myśl art. 87 ust. 5a ustawy – w przypadku gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a-2c oraz ust. 4a-4f stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zauważyć należy, że przepis art. 87 ust. 5a ustawy pozwala podatnikom, którzy w danym okresie w ogóle nie dokonywali żadnych czynności ani w kraju, ani za granicą na uzyskanie zwrotu bezpośredniego podatku naliczonego. Zwrot następuje na umotywowany wniosek podatnika złożony wraz z deklaracją podatkową. Wystarczającą (i w zasadzie jedyną) przesłanką jest sam fakt wystąpienia u podatnika, który nie dokonywał w danym okresie żadnych czynności opodatkowanych, kwoty podatku naliczonego, której to kwoty nie przenosi na następny okres rozliczeniowy.

Zasadą jest, że zwrot przysługuje w tym przypadku w terminie 180 dni. Podatnik może jednak złożyć wniosek o zwrot podatku w terminie 60 dni. Wraz z wnioskiem powinno zostać złożone w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe, w kwocie odpowiadającej podatkowi naliczonemu.

Z odesłań zawartych w art. 87 ust. 5a ustawy wynika, że w przypadku podatników, o których mowa, organ podatkowy może wydłużyć termin zwrotu podatku, w przypadku gdy zasadność zwrotu jest weryfikowana przez organ podatkowy bądź organ kontroli skarbowej w jakiejkolwiek formie (czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego w kontroli skarbowej).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nieprowadząca działalności gospodarczej zamierza wraz z mężem kupić od dewelopera na podstawie umów sprzedaży i otrzymanych faktur VAT nowo wybudowane lokale usługowe lub mieszkania oraz związane z nimi miejsca parkingowe i/lub komórki lokatorskie, każde obciążone podatkiem VAT. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie mają rozdzielności majątkowej.

Po nadaniu przez Urząd Gminy adresu dotyczącego nabywanych nieruchomości Wnioskodawczyni zamierza zgłosić Naczelnikowi Urzędu Skarbowego właściwemu dla miejsca położenia Inwestycji w zakresie najmu, zgłoszenie rejestracyjne VAT-R, w którym wskaże, iż rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 Ustawy o VAT i zamierza wynajmować Inwestycje jako podatnik VAT czynny. W umowie nabycia Inwestycji Wnioskodawczyni wskaże swój numer NIP, a zakup będzie udokumentowany fakturami VAT z podanym numerem NIP Wnioskodawczyni jako kupującego. Inwestycje będą traktowane jako środki trwałe w działalności Wnioskodawczyni. Powyższe Inwestycje Wnioskodawczyni zamierza w planowanym czasie 10 lat wynajmu wykorzystywać wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. W zależności od sytuacji rynkowej, Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć długoterminową umowę z firmą zarządzającą, na podstawie której Inwestycje lub część z nich po odebraniu od dewelopera Wnioskodawczyni wynajmie firmie zarządzającej do dalszego podnajmu, np. okazjonalnego w ramach hotelu. Pozostałą część Inwestycji Wnioskodawczyni zamierza wynajmować bezpośrednio lokatorom, na długi okres.

Wnioskodawczyni zamierza ponosić nakłady na ulepszenie każdego z obiektów (wykończenie i umeblowanie, będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków na ulepszenie Inwestycji) w wysokości mniejszej niż 30% wartości początkowej danego obiektu, nie zmieniając przy tym pierwotnej idei, przeznaczenia wykorzystywania obiektów Inwestycji. Ewentualna sprzedaż lub zmiana przeznaczenia, może mieć miejsce po 10 latach wynajmu.

Wnioskodawczyni rozważa po 10 latach wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w celu uzyskania dochodu, w następstwie likwidacji działalności wynajmu Inwestycji zaprzestać wykorzystywać je jako źródło dochodu w rozumieniu ustawy o VAT. W wymaganym terminie Wnioskodawczyni zgłosi do Urzędu Skarbowego Informację o zaprzestaniu wykonywania działalności w rozumieniu ustawy o VAT (na druku VAT-Z lub innym, mającym zastosowanie), a Inwestycje przekaże nieodpłatnie na użytkowanie własne, na cele prywatne męża i Wnioskodawczyni. Następnie po wykonaniu remontów Inwestycji, po pewnym czasie, w jednym z lokali Wnioskodawczyni zamierza zamieszkać, a pozostałe części Inwestycji mąż Wnioskodawczyni może (lub też Wnioskodawczyni) rozpocząć wynajmować jako podatnik nie będący czynnym podatnikiem VAT (wystawiając rachunki bez naliczania VAT), osiągając z tego tytułu przychody lub dochody z tytułu wynajmu, poniżej limitu sprzedaży podanego w art. 113 ust 1. Ustawy o VAT.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą prawa do wnioskowania o zwrot całego podatku VAT na rachunek bankowy Wnioskodawczyni z faktur za nabycie Inwestycji w miesiącu ich nabycia (lub dwóch kolejnych miesiącach następujących po nim).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni wskazała, że dokona rejestracji jako podatnik VAT czynny, a zakup Inwestycji będzie udokumentowany fakturami obciążonymi podatkiem VAT. Nabyte Inwestycje będą w całości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych – będą przedmiotem najmu. Zatem mając powyższe na uwadze zostaną spełnione przesłanki pozytywne wynikające z art. 86 ust. 1 w zw. z art. 88 ust. 4 ustawy uprawniające Wnioskodawczynię do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanej faktury dokumentującej nabycie przedmiotowych Inwestycji.

W przypadku jednak gdy Wnioskodawczyni w miesiącu nabycia przedmiotowych Inwestycji nie wykona czynności opodatkowanych podatkiem VAT to – pomimo braku wykazywania sprzedaży – Wnioskodawczyni będzie miała prawo do ubiegania się o zwrot kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej faktury dokumentującej nabycie Inwestycji, na podstawie art. 87 ust. 5a ustawy na umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową w rozliczeniu za okres nabycia przedmiotowych Inwestycji lub dwóch kolejnych miesiącach następujących po nim.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2 pkt a)

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą braku obowiązku dokonywania korekty podatku VAT naliczonego od zakupionych od dewelopera Inwestycji w przypadku sprzedaży Inwestycji lub ich części na rzecz osoby fizycznej, po upływie 10 lat wykorzystywania Inwestycji wyłącznie w ramach działalności opodatkowanej w przypadku gdy sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Aby odpowiedzieć na pytanie Wnioskodawczyni należy najpierw ustalić czy przedmiotowa sprzedaż będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w świetle art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
   
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zamierza kupić od dewelopera na podstawie umów sprzedaży i otrzymanych faktur VAT nowo wybudowane lokale usługowe lub mieszkania oraz związane z nimi miejsca parkingowe i/lub komórki lokatorskie, każde obciążone podatkiem VAT. Wnioskodawczyni nie będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy. Przedmiotowe Inwestycje będzie wykorzystywała we własnej działalności w całości do czynności opodatkowanych. Po upływie 10 lat Wnioskodawczyni zamierza dokonać sprzedaży przedmiotowych Inwestycji w całości lub w części. Przy czym po nabyciu Inwestycji Wnioskodawczyni będzie ponosiła nakłady na ich ulepszenie, jednak w wysokości nie przekraczającej 30% wartości początkowej w odniesieniu do każdego z obiektów.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że w przedmiotowej sprawie pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce w momencie zakupu przedmiotowych Inwestycji przez Wnioskodawczynię od dewelopera, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą na rzecz osoby fizycznej upłyną co najmniej 2 lata, a zatem dostawa ta korzystać będzie ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym Wnioskodawczyni po upływie 10 lat użytkowania przedmiotowych Inwestycji do czynności opodatkowanych dokonując sprzedaży Inwestycji w całości lub w części na rzecz osoby fizycznej zmieni ich przeznaczenie tj. wykorzysta je do sprzedaży zwolnionej z podatku VAT.

Wskazać w tym miejscu należy, że zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekty podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Na mocy art. 91 ust. 2a ustawy, obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 91 ust. 3 ustawy, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

W myśl art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Jak stanowi art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
   
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Na mocy art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Zgodnie z art. 91 ust. 7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Z powyższego wynika, że korekta, o której mowa w art. 91 ustawy, odnosi się m.in. do takich towarów, które stanowią u podatnika środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Ponadto z powyższych przepisów wynika, że podatnik jest zobowiązany do rozpoznania prawa do odliczenia podatku naliczonego w momencie nabycia towarów i usług oraz dokonania ewentualnej korekty tego odliczonego bądź nieodliczonego podatku w przypadku późniejszej zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług lub zmiany sposobu wykorzystania.

Przepisy art. 91 ustawy wprowadzają konstrukcję korekty podatku naliczonego dokonywaną z uwagi na zmianę struktury sprzedaży albo na zmianę pierwotnego przeznaczenia towaru lub usługi (z którą związany jest podatek naliczony). Wprowadzenie procedury korekty związane jest z faktem, że we wspólnym systemie VAT obowiązuje zasada odliczenia niezwłocznego, tzn. w momencie nabycia. W tym momencie czasowym związek towaru z danym rodzajem czynności (opodatkowane, zwolnione, mieszane) ma zazwyczaj charakter planowany. Do czasu faktycznego wykorzystania nabytego towaru lub usługi faktyczny związek z danym rodzajem czynności może się zmienić, przekreślając prawo do odliczenia albo uzasadniając dokonanie odliczenia. Jednocześnie przepisy wprowadzają szczególny tryb korekty do wybranych składników majątku. Z uwagi na zazwyczaj wieloletni okres wykorzystania składników majątku zaliczanych do środków trwałych oraz nieruchomości ustawa przyjmuje zasadę dokonywania cząstkowej i równomiernej korekty w dłuższym czasie (dla nieruchomości przez 10 lat, a dla pozostałych składników majątku przez 5 lat). Regulacje te mają na celu urealnienie odliczenia podatku naliczonego. Ustawa zakłada bowiem, że środki trwałe (jako dobra o charakterze trwałym) zużywają się w określonym czasie, a nie jednorazowo. W tym też czasie stopniowo konsumowane jest prawo do odliczenia i należy je oceniać w dłuższej perspektywie czasu, a nie jednorazowo.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że podatnik jest zobowiązany, co do zasady, dokonać korekty podatku naliczonego w sytuacji, gdy zmienia się przeznaczenie środków trwałych.

Analiza powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, że w sytuacji, zmiany przeznaczenia towarów lub usług na cele związane z czynnościami zwolnionymi od podatku, podatnik ma obowiązek zweryfikować uprzednio odliczony podatek naliczony w oparciu o postanowienia art. 91 ustawy.

W odpowiedzi na pytanie nr 1 wskazano, że Wnioskodawczyni będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych Inwestycji, bowiem jak Wnioskodawczyni przedstawiła w treści wniosku, będą one w całości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponieważ środki trwałe mają postać nieruchomości to okres korekty będzie wynosił 10 lat od momentu, w którym zostaną oddane do użytkowania. W sytuacji gdy sprzedaż środków trwałych nastąpiłaby w okresie korekty wówczas zastosowanie znalazłby art. 91 ust. 4 i 7 ustawy, stanowiący o konieczności pomniejszenia podatku naliczonego do odliczenia w odniesieniu do pozostałego okresu korekty. W przedmiotowej sprawie taki przypadek nie będzie miał miejsca ponieważ Wnioskodawczyni zamierza dokonać sprzedaży Inwestycji po okresie 10 lat po oddaniu jej do użytkowania. Oznacza to, że Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana dokonać korekty podatku odliczonego w związku z zakupem Inwestycji.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2 pkt a) należało uznać w całości za prawidłowe.

Ad 2 pkt b)

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po 10 latach wykorzystywania Inwestycji w celu uzyskania dochodu, w następstwie likwidacji działalności przekaże przedmiotowe Inwestycje nieodpłatnie na użytkowanie własne i męża, a następnie spełniając warunki zwolnienia ponownie będzie wykorzystywać przedmiotowe Inwestycje w części w nich mieszkając lub prowadząc w nich działalność gospodarczą w rozumieniu Ustawy o PDOF lub w części wynajmując krótko lub długookresowo.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 – art. 113 ust. 9 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   
   
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      
      
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
        
      • wyrobów tytoniowych, samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   
   
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   
   

Stosownie natomiast do art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ustawy).

Z powołanego wyżej przepisu art. 113 ust. 11 ustawy wynika, że podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może na podstawie powołanego przepisu, ponownie skorzystać z tego zwolnienia, jeżeli upłynął rok, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, przy czym podatnik ma prawo do powrotu do zwolnienia od początku dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego, o ile zostały spełnione pozostałe przesłanki ponownego skorzystania ze zwolnienia.

Zatem, po uwzględnieniu treści przytoczonych przepisów oraz opisu sprawy należy stwierdzić, że skoro pomiędzy rezygnacją Wnioskodawczyni ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 złożoną do naczelnika urzędu skarbowego, a planowanym ponownym skorzystaniem ze zwolnienia upłynie więcej niż rok (licząc od końca roku, w którym Wnioskodawczyni zrezygnuje ze zwolnienia), a wartość sprzedaży opodatkowanej u Wnioskodawczyni w roku poprzedzającym rok, w którym będzie ubiegać się o zwolnienie nie przekroczy kwoty 200.000 zł lub w proporcji kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 10 , to Wnioskodawczyni będzie mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy dla wykorzystywanych Inwestycji w części prowadząc w nich działalność gospodarczą polegającą na wynajmie krótko lub długookresowym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2 pkt b) należało uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsze rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni. Mąż Wnioskodawczyni ma prawo do wystąpienia z odrębnym wnioskiem o interpretację indywidualną.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.