Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPTPP4/443-803/14-6/18-S/MK
z 7 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 1649, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 7 maja 2018 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 572/16 (data wpływu 22 marca 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2014 r. (data wpływu 03 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• ustalenia czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności należy opodatkować stawką właściwą dla dostawy towarów czy dla świadczenia usług,
  

• ustalenia momentu sprzedaży towarów w postaci napojów,
  

• momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku sprzedaży napojów z automatów na żetony,
  

• ustalenia czy świadczenie opisane we wniosku stanowi jedną transakcję dokumentowaną jednym paragonem czy składa się z dwóch odrębnych, lecz pozostających ze sobą w ścisłym związku transakcji dokumentowanych odrębnymi paragonami.
  

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• ustalenia czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności należy opodatkować stawką właściwą dla dostawy towarów czy dla świadczenia usług,
  

• ustalenia momentu sprzedaży towarów w postaci napojów,
  

• momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku sprzedaży napojów z automatów na żetony,
  

• ustalenia czy świadczenie opisane we wniosku stanowi jedną transakcję dokumentowaną jednym paragonem czy składa się z dwóch odrębnych, lecz pozostających ze sobą w ścisłym związku transakcji dokumentowanych odrębnymi paragonami.
  
  

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego oraz o opłatę.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 19 lutego 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPTPP4/443-803/14-4/MK, w której uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności należy opodatkować stawką właściwą dla dostawy towarów czy dla świadczenia usług oraz ustalenia czy świadczenie opisane we wniosku stanowi jedną transakcję dokumentowaną jednym paragonem czy składa się z dwóch odrębnych, lecz pozostających ze sobą w ścisłym związku transakcji dokumentowanych odrębnymi paragonami – jest prawidłowe oraz w zakresie ustalenia momentu sprzedaży towarów w postaci napojów oraz momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku sprzedaży napojów z automatów na żetony – jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 19 lutego 2015 r. znak: IPTPP4/443-803/14-4/MK wniósł pismem z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 9 kwietnia 2015 r. Nr IPTPP4/4512-1-13/15-2/IF stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 19 lutego 2015 r. znak: IPTPP4/443-803/14-4/MK złożył skargę z dnia 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 19 lutego 2015 r. znak: IPTPP4/443-803/14-4/MK.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 3 lutego 2016 r. znak IPTR.46.9.2016.2016. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 572/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 7 maja 2018 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• ustalenia czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności należy opodatkować stawką właściwą dla dostawy towarów czy dla świadczenia usług,
  

• ustalenia momentu sprzedaży towarów w postaci napojów,
  

• momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku sprzedaży napojów z automatów na żetony,
  

• ustalenia czy świadczenie opisane we wniosku stanowi jedną transakcję dokumentowaną jednym paragonem czy składa się z dwóch odrębnych, lecz pozostających ze sobą w ścisłym związku transakcji dokumentowanych odrębnymi paragonami,
  

wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące stan zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca zamierza w prowadzonych przez siebie punktach handlowych oraz, w miejscach udostępnianych mu na podstawie umów najmu bądź dzierżawy ustawić automaty do serwowania różnych rodzajów napojów zimnych i gorących. Automaty będą aktywowane samodzielnie przez klientów poprzez wrzucenie do nich specjalnego żetonu stanowiącego swego rodzaju znak legitymacyjny. Różne rodzaje żetonów będą umożliwiały wybranie odpowiadających im rodzajów napojów.

Prawo do uruchomienia automatu i uzyskania określonego napoju (towaru) inkorporowane w postaci odpowiedniego żetonu, stanowiącego znak legitymacyjny uprawniający do otrzymania określonego napoju (towaru), będzie można nabyć u sprzedawcy przy kasie. Dokonując sprzedaży sprzedawca zarejestruje transakcje przy pomocy kasy fiskalnej i wyda klientowi znak legitymacyjny żeton (żetony) oraz paragon fiskalny. Klient będzie miał możliwość nabycia więcej niż jednego prawa do uruchomienia automatu i uzyskania więcej niż jednego napoju(napojów)- otrzyma wówczas więcej niż jeden żeton. Klient nie będzie miał obowiązku zrealizować swojego uprawnienia (uprawnień) w określonym terminie. Zakupione prawo (prawa) do uruchomienia automatu i uzyskania napoju (napojów) klient będzie mógł zrealizować w późniejszym dowolnie przez siebie wybranym terminie. Po otrzymaniu napoju klient będzie mógł zdecydować o jego konsumpcji na miejscu bądź zabrać go „na wynos”. Znaki legitymacyjne - żetony nie będą imienne i nie będzie można stwierdzić czy osoba korzystająca z automatu nabyła żetony od sprzedawcy czy też otrzymała go od osoby trzeciej, która to dokonała jego nabycia. Nie będzie można stwierdzić kiedy został wydany znak legitymacyjny - żeton, użyty w konkretnej dacie do uruchomienia automatu. Wnioskodawca dołoży wszelkich starań, aby automaty do serwowania napojów mogły być uruchamiane wyłącznie przy pomocy znaków legitymacyjnych - żetonów dystrybuowanych przez Wnioskodawcę.

W piśmie z dnia 28 stycznia 2015 r. Wnioskodawca przedstawił poniższe informacje:

1. w przedmiocie pytania: czy Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług? Tak. Wnioskodawca zamierza prowadzić wskazaną działalność jako podmiot gospodarczy będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. w przedmiocie pytania: do jakiego grupowania PKWiU z 2008r należą sprzedawane napoje? Wnioskodawca przypomina, iż przedmiotem pytania 1 zawartego we wniosku ORD-IN było czy do świadczeń opisanych we wniosku Wnioskodawca powinien stosować stawkę VAT właściwą dla dostawy towarów, a zatem stawkę właściwą dla danego towaru (napoju) będącego przedmiotem dostawy, czy też do świadczeń opisanych we wniosku powinien stosować stawkę VAT właściwą dla świadczenia usługi (a zatem podstawową lub stawkę obniżoną 8% VAT w przypadku uznania, iż świadczona usługa na podstawie przepisów VAT jest objęta opodatkowaniem według tej stawki).Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że stawki VAT dla dostawy towarów różnią się od stawek VAT na świadczenie usług i chce uzyskać odpowiedź na pytanie, czy sprzedaż napojów z automatu, w sposób opisany we wniosku, winna być opodatkowana podatkiem właściwym dla dostawy towarów (wnioskodawca jest przekonany, ze uda mu się dopasować właściwe stawki do poszczególnych napojów), czy też należy ją traktować jako świadczenie usługi gastronomicznej i opodatkować stawką właściwą dla świadczenia usług. Przedmiotem pytania wnioskodawcy nie jest ustalenie stawek podatku VAT
   

3. w przedmiocie pytania: czy wnioskodawca świadczy usługi polegające na obsłudze kelnerskiej?

Nie.

4. w przedmiocie pytania: czy wnioskodawca świadczy usługi polegające na nakrywaniu do stołu i sprzątaniu stołów po konsumpcji?

Nie.

5. w przedmiocie pytania: czy wnioskodawca świadczy usługi polegające na doradztwie i wyjaśnianiu klientom w przedmiocie oferowanych im napojów?

Nie. Wnioskodawca nie może jednak wykluczyć sytuacji, w której sprzedający znaki legitymacyjne - żetony udzieli klientowi informacji czym się różni kawa biała od cappuccino, albo kakao od gorącej czekolady.

6. w przedmiocie pytania: czy sprzedaży napojów towarzyszy serwis w ścisłym znaczeniu, polegający na przygotowaniu napojów i podawaniu ich klientom?

Wnioskodawca wyjaśnia, iż sprzedaży znaku legitymacyjnego - żetonu, uprawniającego do uruchomienia-automatu i otrzymania np. kawy z mleczkiem nie będzie towarzyszyło przygotowanie napoju i podanie go klientowi. Klient aby uzyskać napój będzie musiał wrzucić do automatu żeton, wybrać odpowiadający mu wartością napój i ewentualnie podstawić swój pojemnik. Automat przygotuje wybrany przez klienta napój i napełni nim podstawiony automatycznie bądź przez klienta pojemnik. Pojemnik z napojem odbierze z automatu sam klient. Mając jednak na uwadze fakt, iż automaty stanowić będą własność Wnioskodawcy, można będzie twierdzić, np. w procedurze ewentualnych reklamacji (odpowiedzialność za produkt), iż to Wnioskodawca (przy użyciu swoich automatów) przygotował i podał napój klientowi.

7. w przedmiocie pytania: czy Wnioskodawca zapewnia klientom infrastrukturę taką jak sala jadalna, szatnia, toaleta (toalety), meble i nakrycia?

Nie. Wnioskodawca zapewni swoim klientom jedynie pojemniki w których klient będzie mógł otrzymać zakupiony napój oraz sztućce jednorazowe w postaci łyżeczek i mieszadełek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy do świadczeń opisanych we wniosku wnioskodawca powinien stosować stawkę VAT właściwą dla dostawy towarów, a zatem stawkę właściwą dla danego towaru (napoju) będącego przedmiotem dostawy czy też do świadczeń opisanych we wniosku powinien stosować stawkę VAT właściwą dla świadczenia usługi (a zatem podstawową lub stawkę obniżoną 8% VAT w przypadku uznania iż świadczona usługa na podstawie przepisów VAT jest objęta opodatkowaniem według tej stawki?
2. Kiedy dochodzi do sprzedaży towarów w postaci napojów? Czy jest to moment, w którym klient płacąc za określony napój otrzymuje znak legitymacyjny - żeton, umożliwiający uruchomienie automatu i uprawniający do otrzymania określonego napoju (towaru), czy też jest to moment, w którym klient faktycznie wykorzysta otrzymany żeton celem otrzymania wybranego przez siebie napoju?
3. Kiedy powstanie obowiązek podatkowy związany z dokonaną transakcją? Czy będzie to moment, w którym klient płacąc za określony napój otrzymuje znak legitymacyjny - żeton, umożliwiający uruchomienie automatu i uprawniający do otrzymania określonego napoju (towaru), czy też jest to moment, w którym klient faktycznie wykorzysta otrzymany żeton celem otrzymania wybranego przez siebie napoju?
4. Czy świadczenia opisane we wniosku stanowią jedną transakcję, która powinna być traktowana jako sprzedaż napoju (napojów), czy też świadczenie to składa się z dwu odrębnych, lecz pozostających ze sobą w ścisłym związku transakcji pierwszej polegającej na sprzedaży żetonu, który powinien być traktowany jako odrębny towar i jego sprzedaż powinna być potwierdzona paragonem i druga polegająca na sprzedaży określonego napoju dokonywanej w chwili wydania tego napoju z automatu, która to transakcja także powinna zostać udokumentowana odrębnym paragonem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1 . Wnioskodawca uważa, że dla opisanego we wniosku świadczenia właściwa jest stawka VAT właściwa dla dostawy towarów. Przedmiotem transakcji jest bowiem towar (a konkretnie napój) wydany z automatu. Element „usługowy” polegający na wydaniu znaku legitymacyjnego nie ma samodzielnego znaczenia, nie jest celem samym w sobie, służy jedynie umożliwieniu realizacji celu właściwego którym jest sprzedaż napoju.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy do sprzedaży towarów w postaci napojów dochodzi w chwili wydania klientowi znaku legitymacyjnego - żetonu. Zgodnie z ustawą przez sprzedaż rozumie się m.in. odpłatną dostawę towarów. Przez dostawę towarów, rozumie się zaś przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż towarem podlegającym sprzedaży są napoje. Prawo do rozporządzenia napojem klient uzyskuje z chwilą otrzymania znaku legitymacyjnego - żetonu, umożliwiającego uruchomienie automatu i uzyskanie napoju. Czyli prawo do rozporządzenia napojem jak właściciel klient uzyskuje wchodząc w posiadanie znaku legitymacyjnego, inkorporującego w sobie prawo do uruchomienia automatu i uzyskania napoju.

Właścicielem napoju (jako rzeczy oznaczonej jedynie co do gatunku) klient staje się z chwilą jednego odebrania z automatu, jednak prawo do rozporządzenia nim jak właściciel uzyskuje wcześniej - wchodząc w posiadanie znaku legitymacyjnego.

Ad. 3. Zdaniem Wnioskodawcy obowiązek podatkowy związany z dokonaną transakcją powstaje w chwili, w której klient płacąc za określony napój otrzymuje znak legitymacyjny - żeton, umożliwiający uruchomienie automatu i uprawniający do otrzymania określonego napoju (towaru). Zgodnie z art. 19a ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów, a przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. Argumentacja wnioskodawcy jest w tym zakresie identyczna jak w uzasadnieniu w ad.2.

Ad.4. Zdaniem Wnioskodawcy opisane we wniosku świadczenie stanowi jedną transakcję sprzedaży napoju (napojów). Celem zawieranej przez strony umowy sprzedaży, jest uzyskanie przez klienta w zamian za określoną ilość środków pieniężnych, prawa do rozporządzenia określonym napojem jak właściciel, tj. spożycia go na miejscu albo poza miejscem ofiarowania go osobie trzeciej, bądź użycia go w inny sposób, albo wręcz pozbycia się go. W żadnym razie nie można uznać, że celem tej umowy jest nabycie znaku legitymacyjnego – żetonu samego w sobie. Żetony jako takie są praktycznie bezwartościowe - inkorporują w sobie jedynie prawo do uzyskania napoju i to jedynie z automatów udostępnianych przez wnioskodawcę. Zdaniem wnioskodawcy transakcja powinna być dokumentowana jednym paragonem fiskalnym, w którym przedmiotem sprzedaży powinien być jeden napój. Stanowisko to uzasadniają także względy praktyczne. Żetony wrzucane przez klientów do automatów wracać będą z powrotem do wnioskodawcy. Gdyby uznać, że stanowią one towar podlegający sprzedaży, wnioskodawca musiałby je traktować jako rodzaj darowizny. Trudno byłoby także dokumentować paragonem fiskalnym samo wydanie napoju z automatu.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Lu 627/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 527/16, stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• ustalenia czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności należy opodatkować stawką właściwą dla dostawy towarów czy dla świadczenia usług,
  

• ustalenia momentu sprzedaży towarów w postaci napojów,
  

• momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku sprzedaży napojów z automatów na żetony,
  

• ustalenia czy świadczenie opisane we wniosku stanowi jedną transakcję dokumentowaną jednym paragonem czy składa się z dwóch odrębnych, lecz pozostających ze sobą w ścisłym związku transakcji dokumentowanych odrębnymi paragonami.
  

– jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania uchylonej interpretacji znak IPTPP4/443-803/14-4/MK tj. 19 lutego 2015 r., bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie sygn. akt I SA/Lu 627/15 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I FSK 572/16.

Tut. Organ wyjaśnia, iż dla przejrzystości niniejszej interpretacji w pierwszej kolejności rozpatrzono kwestie poruszoną w pytaniu oznaczonym we wniosku ORD-IN jako 4.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia - koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów (art. 29a ust. 2 ustawy).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Ponadto należy wskazać, że regulacja art. 19a ust. 1 jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, który mówi, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza, jako podmiot gospodarczy będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, w prowadzonych przez siebie punktach handlowych oraz, w miejscach udostępnianych mu na podstawie umów najmu bądź dzierżawy ustawić automaty do serwowania różnych rodzajów napojów zimnych i gorących. Automaty będą aktywowane samodzielnie przez klientów poprzez wrzucenie do nich specjalnego żetonu stanowiącego swego rodzaju znak legitymacyjny. Różne rodzaje żetonów będą umożliwiały wybranie odpowiadających im rodzajów napojów. Prawo do uruchomienia automatu i uzyskania określonego napoju (towaru) inkorporowane w postaci odpowiedniego żetonu, stanowiącego znak legitymacyjny uprawniający do otrzymania określonego napoju (towaru), będzie można nabyć u sprzedawcy przy kasie. Dokonując sprzedaży sprzedawca zarejestruje transakcje przy pomocy kasy fiskalnej i wyda klientowi znak legitymacyjny żeton (żetony) oraz paragon fiskalny. Klient będzie miał możliwość nabycia więcej niż jednego prawa do uruchomienia automatu i uzyskania więcej niż jednego napoju(napojów) - otrzyma wówczas więcej niż jeden żeton. Klient nie będzie miał obowiązku zrealizować swojego uprawnienia (uprawnień) w określonym terminie. Zakupione prawo (prawa) do uruchomienia automatu i uzyskania napoju (napojów) klient będzie mógł zrealizować w późniejszym dowolnie przez siebie wybranym terminie. Po otrzymaniu napoju klient będzie mógł zdecydować o jego konsumpcji na miejscu bądź zabrać go „na wynos”. Znaki legitymacyjne - żetony nie będą imienne i nie będzie można stwierdzić czy osoba korzystająca z automatu nabyła żetony od sprzedawcy czy też otrzymała go od osoby trzeciej, która to dokonała jego nabycia. Nie będzie można stwierdzić kiedy został wydany znak legitymacyjny - żeton, użyty w konkretnej dacie do uruchomienia automatu. Wnioskodawca nie świadczy usługi polegającej na obsłudze kelnerskiej, ani usług polegających na nakrywaniu do stołu i sprzątaniu stołów po konsumpcji. Wnioskodawca zapewni swoim klientom jedynie pojemniki w których klient będzie mógł otrzymać zakupiony napój oraz sztućce jednorazowe w postaci łyżeczek i mieszadełek.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy sprzedaż żetonu i sprzedaż określonego napoju stanowią jedno świadczenie czy też należy uznać, iż są to świadczenia odrębne pozostające ze sobą w ścisłym związku.

Rozpatrując powyższe należy wskazać, że mając do czynienia z kilkoma czynnościami, które składają się w rezultacie na jedno zasadnicze świadczenie, możemy mówić o pewnym kompleksie usług. Zagadnienie to było przedmiotem wielu orzeczeń wydawanych zarówno przez TSUE jak i sądy administracyjne. Wspólną tezą, jaką można sformułować na ich podstawie, jest twierdzenie, że w sytuacji gdy „dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej”. W wyroku C-349/96 w sprawie Card Protection Plan Ltd, TSUE stwierdził, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”. Podobnie TSUE wypowiedział się w orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, gdzie stwierdził, że „jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej. Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Wobec powyższego należy uznać, że wydanie kupującemu żetonu jest czynnością, która ma charakter pomocniczy, nierozerwalnie związany ze sprzedażą napojów. Ww. czynność jest konieczna do wykonania głównej czynności jaką jest dostawa towarów – napojów.

W rozpatrywanej sprawie klient otrzymuje żeton, który sam w sobie nie jest towarem oraz nie służy zaspokojeniu żadnych potrzeb klienta. Przedmiotowy żeton jest środkiem do uzyskania możliwości odebrania konkretnego napoju z automatu, zatem świadczenie to jest elementem składowym świadczenia głównego polegającego na sprzedaży napoju. Wobec powyższego, przedmiotowe czynności stanowią jedną transakcję sprzedaży napojów, która powinna być dokumentowana jednym paragonem fiskalnym.

Wobec powyższego oceniając stanowisko Wnioskodawcy, w powyższym zakresie należało uznać je za prawidłowe.

W dalszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy (sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku) dotyczą kwestii czy świadczenie będące przedmiotem wniosku należy opodatkować stawkami właściwymi dla dostawy towaru czy dla świadczenia usług.

Ustalenie, czy świadczenie należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

Pojęcie usługi restauracyjnej i cateringowej zostało zawarte w art. 6 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 77, str. 1), z którego wynika, że usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. rozporządzenia, za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Powyższe uregulowania, które na mocy art. 65 tego rozporządzenia, weszły w życie z dniem 1 lipca 2011 r., określają cechy charakterystyczne oraz sposób identyfikacji usług cateringowych i restauracyjnych.

Ponadto, w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94), TSUE wskazał, że dostawa gotowych posiłków do bezpośredniego spożycia jest rezultatem szeregu usług, przy czym do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi. Transakcje w restauracjach charakteryzuje cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi w nich dominujący element. W związku z tym, Trybunał w tym wyroku podkreślił, że w sytuacji, w której mamy do czynienia z transakcją składającą się z wielu elementów, należy w pierwszej kolejności uwzględnić wszelkie okoliczności przeprowadzenia danej transakcji.

W pkt 14 ww. wyroku w sprawie Faaborg Gelting Linien Trybunał orzekł, że działalność restauracyjną charakteryzuje szereg elementów i czynności, wśród których dostawa żywności jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi. Świadczenie takie należy zatem uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 6 ust. 1 Szóstej dyrektywy. Odwrotnie jest natomiast, gdy transakcja dotyczy artykułów żywnościowych na wynos i nie wiąże się ze świadczeniem usług służących organizacji konsumpcji na miejscu w odpowiednich warunkach (punkt 64 powołanego wyroku).

Podsumowując, TSUE orzekł m.in.: „że art. 5 i 6 Szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 92/111/EWG z dnia 14 grudnia 1992 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzedaż świeżo przygotowanych dań i artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu na stoiskach lub w pojazdach gastronomicznych, lub we foyer kin stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 tej dyrektywy, jeżeli z oceny jakościowej całości transakcji wynika, że elementy świadczenia usług poprzedzające dostawę artykułów żywnościowych i towarzyszące jej nie mają charakteru przeważającego”.

Do powyższego wyroku odniósł się również TSUE w orzeczeniu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 podtrzymując argumentację przedstawioną w wyroku w sprawie Faaborg-Gelting Linien. W przedmiotowym orzeczeniu Trybunał odnosząc się do kwestii określenia czy sprzedaż w przyczepach i na stoiskach gastronomicznych kiełbasek, frytek i innych gotowych produktów do spożycia na miejscu na ciepło wskazał, że „w działalności będącej przedmiotem postępowań w sprawach C-497/09 i C-501/09 nie występują kelnerzy, nie doradza się w rzeczywistości klientom, nie ma serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przekazywaniu zamówienia do kuchni, układaniu dań na talerzach i podawaniu ich klientom, brakuje zamkniętych i ogrzewanych lokali przeznaczonych do konsumpcji dostarczonych produktów, brakuje szatni i toalet, brakuje też co do zasady naczyń, mebli i nakryć stołowych.” W pkt 70 ww. orzeczenia Trybunał podkreślił, iż „elementy świadczenia usług wskazane przez sąd krajowy polegają bowiem jedynie na istnieniu podstawowych urządzeń, to jest prostych kontuarów do konsumpcji bez miejsc siedzących, pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu, na świeżym powietrzu. Tego rodzaju podstawowe urządzenia wymagają jedynie nieznacznej działalności ludzkiej. Zatem elementy te stanowią jedynie świadczenia dodatkowe w minimalnym zakresie i nie zmieniają dominującego charakteru świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów”.

Ponadto Trybunał zauważył, że „przeważającym elementem tych transakcji w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych (…), a udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. (…) konsumpcja na miejscu, która nie stanowi zasadniczej cechy owej transakcji nie może determinować jej charakteru”.

Dodatkowo w punkcie 63 ww. wyroku TSUE wskazał, że sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, takich jak umieszczenie towaru na półkach sklepowych czy wystawienie rachunku, w związku z czym tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów (wyrok z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie C-491/03 Hermann, Zb. Orz. s. 1-2025, pkt 22).

Należy uznać, że wydanie kupującemu żetonu jest czynnością, która ma charakter pomocniczy, nierozerwalnie związany ze sprzedażą napojów. Czynność ta będzie marginalna i w żadnym wypadku nie będzie miała charakteru przeważającego, pozwalającego na uznanie, że Wnioskodawca świadczy usługę kelnerska czy serwisową.

Wobec tego sprzedaż napojów uznać należy za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy VAT. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca do świadczeń opisanych we wniosku powinien zastosować stawkę VAT właściwą dla dostawy danego towaru (napoju).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii momentu, w którym dochodzi do dostawy towarów w postaci napojów oraz momentu powstania obowiązku podatkowego związanego z przedmiotową transakcją należy przywołać wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 572/16.

W wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wskazał, że spór sprowadza się do rozstrzygnięcia w przedstawionym przez skarżącego modelu sprzedaży, z jednej strony jej momentu, z drugiej zaś – momentu powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

Wojewódzki Sąd administracyjny wskazał, że w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się m.in. odpłatną dostawę towarów. Odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Moment powstania tego obowiązku określa art. 19 a ust. 1 ustawy o VAT oznaczając go chwilą dokonania dostawy towarów z zastrzeżeniem wyjątków nie mających znaczenia w kontrolowanej sprawie. Przepis ten musi być odczytywany wraz z przepisem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowiącym, że przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W konsekwencji, aby ustalić moment, w którym wnioskodawca dokonuje dostawy towarów (napojów) w modelu przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji, należy ustalić, z którym momentem na klienta zostaje przeniesione prawo do rozporządzania tym towarem (napojem) jak właściciel.

Sąd uznał, że w tym kontekście przekonywująca jest argumentacja skarżącego, że nabycie żetonu, jako znaku legitymacyjnego na okaziciela, upoważnia klienta do wybrania towaru, którym jest określony napój z automatu. Samo pobranie jest czynnością techniczną dokonywaną już poza drugą stroną transakcji, bezobsługową, i pozostawioną całkowicie woli kupującego. Może on wybrać od razu towar, zrobić to innym razem, bądź zrezygnować z jego odebrania, a nawet odstąpić żeton osobie trzeciej, która nabywa wtedy prawo do odebrania towaru. Następuje to wszak po zapłacie należności za towar, a nie za sam żeton, który jest bezwartościowy i inkorporuje jedynie prawo do odebrania towaru. Posiadanie żetonu, jako znaku legitymacyjnego, zawiera więc w sobie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, można rzec, że klient jest jego dysponentem. Wprawdzie nabycie prawa własności następuje w chwili wybrania towaru (napoju) z automatu, podkreślenia wymaga, że ustawa podatkowa wiąże powstanie obowiązku podatkowego, nie z momentem nabycia prawa własności lecz z nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co następuje już z momentem nabycia, w klasycznym przypadku, żetonu od kasjera (sprzedawcy), po uiszczeniu należności.

Sąd wskazał, że dokonanie takiej dostawy, po uiszczeniu należności, potwierdzone zostaje wydaniem znaku legitymacyjnego - żetonu, który w systemie bezobsługowym pozwala odebrać towar, w tym wypadku określony napój. Sprzedaż powinna zostać w takiej sytuacji zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT udokumentowana paragonem fiskalnym, na etapie uiszczenia należności za towar i nabycia prawa do odebrania towaru (napoju), które inkorporuje otrzymany żeton do obsługi automatu w systemie bezobsługowym.

Sąd stwierdził, że nie można się zgodzić ze stanowiskiem organu, że „ponieważ określenie konkretnego dnia, w którym powstał obowiązek podatkowy jest istotne dla ustalenia okresu rozliczeniowego, w którym dana sprzedaż ma być rozliczana, to w przypadku automatów, które nie ewidencjonują dnia sprzedaży, będzie wystarczające, jeśli żetony będą wyjmowane z automatu w ostatnim dniu miesiąca i do tego dnia zostanie przyporządkowana cała sprzedaż z automatu, jaka miała miejsce w trakcie całego miesiąca”. Nie ma ono bowiem oparcia w obowiązujących przepisach prawa materialnego.

Sąd uznał, że wprawdzie nie zostało to expressis verbis wyartykułowane w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji, ale można domniemywać, że uzasadnieniem dla tego poglądu był dla organu przepis art. 19 ust. 17 ustawy o VAT, który obowiązywał do 31 grudnia 2013 r., stanowiąc, że dla dokonywania dostawy towarów za pośrednictwem automatów, obowiązek podatkowy powstawał z chwilą wyjęcia pieniędzy lub żetonów z automatów, nie później jednak niż w ostatnim dniu miesiąca. Przepis ten utracił jednak moc obowiązującą w dniu 1 stycznia 2014 r., na mocy ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. , poz. 35 ze zm.).

Sąd wskazał, że Ustawodawca zrezygnował zatem ze szczególnego określania momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w przypadku dokonywania dostawy towarów za pośrednictwem automatów bezobsługowych w sposób jednolity, tak dla obsługiwanych za pomocą pieniędzy (lub równoważnych form płatności) jak i żetonów. W konsekwencji w obowiązującym stanie prawnym, dla oznaczenia momentu powstania obowiązku podatkowego w sprzedaży określonej we wniosku o interpretację decydujące znaczenie będzie miała generalna zasada z art. 19 a ust 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów. Tutaj doniosłości prawnej nabiera przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowiący, że przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jak to już wyżej wykazano, posiadanie żetonu, jako znaku legitymacyjnego, zawiera w sobie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, można rzec klient jest jego dysponentem. Nabycie prawa własności następuje w chwili wybrania towaru (napoju) z automatu, lecz ustawa podatkowa wiąże powstanie obowiązku podatkowego, nie z momentem nabycia prawa własności, lecz z nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co następuje z momentem nabycia, w klasycznym przypadku, żetonu od kasjera (sprzedawcy), po uiszczeniu należności.

W wyroku z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 572/16 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że podobne zagadnienie było już przedmiotem orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2017 r., I FSK 2031/15. W orzeczeniu tym, wydawanym w podobnym stanie faktycznym, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że do sprzedaży napoju, którego wydanie następuje w zamian za żeton , a tym samym jego dostawy rozumianej jako przeniesienie prawa do rozporządzania takim towarem jak właściciel, dochodzi już w momencie otrzymania przez klienta żetonu, po uiszczeniu w kasie ceny napoju, zamiast przyjęcia, że do przeniesienia tego rodzaju władztwa ekonomicznego (innego niż prawo własności w ujęciu cywilistycznym) dochodzi dopiero w momencie faktycznego wykorzystania żetonu do odebrania konkretnego napoju z automatu.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 2018 r. stwierdził, że w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie można było zgodzić się z autorem skargi kasacyjnej, że otrzymany przez klienta żeton dotyczy bliżej jeszcze nieokreślonego towaru (napoju), możliwego do otrzymania w bliżej nieokreślonym miejscu. Jak prawidłowo przyjął Sąd pierwszej instancji, w momencie otrzymania żetonu dochodzić już będzie do sprzedaży i przeniesienia prawa do rozporządzania zakupionym towarem (napojem) jak właściciel na rzecz klienta, a więc dostawy napoju. Z jednej bowiem strony otrzymany żeton stanie się wyrazem uiszczenia ceny za odpowiadający tej właśnie cenie wystarczająco zidentyfikowany napój, tj. pojedynczy lub taki, który należy do napojów z danej grupy cenowej, objętej tą samą stawką podatku VAT. Natomiast z drugiej strony, żeton stanowić będzie swoisty znak legitymacyjny, dający takie uprawnienie dzięki któremu już tylko od nabywcy zależy zadysponowanie kupionym napojem (właściwym dla danego żetonu), gotowym do pobrania z miejsca usytuowania automatu skarżącego, bez jakiegokolwiek udziału czy woli sprzedawcy na tym etapie dokonanej transakcji (sytuacja odmienna niż np. mająca miejsce przy wydaniu towaru z magazynu przez sprzedawcę). W ten sposób w chwili otrzymania żetonu klient zaczyna w sensie ekonomicznym wystarczająco władać nabytym napojem. Zapewnia mu to w szczególności otrzymany rodzaj żetonu, przypisany właśnie do dostatecznie skonkretyzowanego towaru (napoju), objętego tożsamą samą stawką podatkową i postawionego jednocześnie do jego swobodnej dyspozycji w miejscu usytuowania automatu, będącym ogólnodostępnym punktem handlowym sprzedawcy.

Mając na uwadze wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 627/15 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 572/16 należy stwierdzić, że w momencie otrzymania żetonu dochodzić już będzie do sprzedaży i przeniesienia prawa do rozporządzania zakupionym towarem (napojem) jak właściciel na rzecz klienta, a więc dostawy napoju i w tym momencie powstanie obowiązek podatkowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu 19 lutego 2015 r., tj. w dacie wydania interpretacji nr IPTPP4/443-803/14-4/MK.

Należy jednocześnie dodać, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, w szczególności w zakresie ustalenia wysokości stawki podatku VAT na sprzedawane napoje, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.