Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.315.2018.1.PSZ
z 14 sierpnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wniesieniem aportu do spółki komandytowej – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 5 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wniesieniem aportu do spółki komandytowej.


We wniosku przedstawiono następujące zderzenie przyszłe.


Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej jest w szczególności prowadzenie prac budowlanych związanych z przebudowami obiektów i remontami, wykonywanie instalacji elektrycznych, naprawa i konserwacja maszyn, naprawa i konserwacja urządzeń elektrycznych, instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia, realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych i roboty związane z budową linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych. W ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni wykorzystuje zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych (dalej: Przedsiębiorstwo). Ponadto, w ramach Przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni zatrudnia pracowników. Oprócz prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą za pośrednictwem spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem (dalej: Spółka komandytowa). Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą o analogicznym zakresie do działalności prowadzonej w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni planuje wniesienie Przedsiębiorstwa w formie wkładu niepieniężnego (aportu) do Spółki komandytowej Przedmiotem wkładu niepieniężnego do Spółki komandytowej będzie Przedsiębiorstwo (zespół składników majątkowych i niemajątkowych przeznaczonych do prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej) z wyłączeniem jednej z nieruchomości, wraz z budynkiem oraz wszystkimi innymi ruchomościami na trwale związanymi z ową nieruchomością (dalej: Nieruchomość). Dodatkowo, wraz z aportem na Spółkę komandytową przeniesione zostaną zobowiązania związane z Przedsiębiorstwem. W związku z aportem Przedsiębiorstwa dojdzie również do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę (tj. Spółkę komandytową) w rozumieniu art. 231 Kodeksu pracy (Dz.U. z 2018 r. poz. 108 ze zm.). Działalność gospodarcza oparta o składniki majątkowe i niemajątkowe Przedsiębiorstwa będzie kontynuowana w ramach Spółki komandytowej w niezmienionej formie. W związku z planowanym aportem konieczne będzie poniesienie określonych wydatków. Część wydatków zostanie poniesiona przez Wnioskodawczynię, w tym wydatki związane z doradztwem prawno-podatkowym. Znaczna część wydatków zostanie jednak poniesiona przez Spółkę komandytową, w tym wynagrodzenie za usługi doradcze, opłaty notarialne, sądowe, rejestracyjne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych. Wydatki związane z planowaną reorganizacją działalności, będą poniesione w celu rozwoju prowadzonego przez Wnioskodawczynię Przedsiębiorstwa. Wniesienie aportem Przedsiębiorstwa, zdaniem Wnioskodawczyni, pozwoli prowadzić Spółce komandytowej działalność w szerszym zakresie, a co za tym idzie zgodnie z założeniami powinno mieć wpływ na zwiększenie przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawczynię (jako wspólnika Spółki komandytowej). Poniesienie ww. wydatków zostanie właściwie udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej Wnioskodawczyni i odpowiednio Spółki komandytowej.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy wydatki związane z wniesieniem Przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, jako wkładu niepieniężnego, do Spółki komandytowej stanowić będą koszty uzyskania przychodów Wnioskodawczyni?


Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki związane z wniesieniem Przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, jako wkładu niepieniężnego, do Spółki komandytowej, poniesione zarówno przez Wnioskodawczynię jak i przez Spółkę komandytową, w tym wydatki na usługi doradcze, opłaty sądowe, rejestracyjne, notarialne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych będą kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawczyni - w całości, w zakresie w jakim zostaną poniesione przed aportem i proporcjonalnie do posiadanego przez niego udziału w zyskach Spółki komandytowej, w zakresie w jakim zostaną poniesione po aporcie.


1. Status podatkowy spółki komandytowej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1577 z póżn. zm., dalej: KSH) spółkami osobowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Z kolei według art. 102 KSH, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Spółka komandytowa, jako spółka nieposiadająca osobowości prawnej nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikami są natomiast wspólnicy takiej spółki. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni, która jest wspólnikiem Spółki komandytowej jest osobą fizyczną, skutki podatkowe rozpoznawania przez Spółkę komandytową przychodów i kosztów należy rozpatrywać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Natomiast w myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.


Biorąc pod uwagę powyższe, przychody oraz koszty powstałe w związku z działalnością Spółki komandytowej podlegają opodatkowaniu na poziomie wspólników tej spółki (w tym Wnioskodawczyni), proporcjonalnie do prawa poszczególnych wspólników Spółki komandytowej do udziału w jej zysku.


2. Definicja kosztów uzyskania przychodów w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:


  1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  2. nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  3. być właściwie udokumentowany.


Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej samodzielnie w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej lub za pośrednictwem Spółki komandytowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości, które nie zostały wykazane w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.


3. Zaliczenie wydatków związanych z procesem aportu do kosztów uzyskania przychodów.


Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, w związku z planowanymi działaniami reorganizacyjnymi konieczne będzie poniesienie określonych wydatków. Część wydatków zostanie poniesiona przez Wnioskodawczynię, w tym wydatki związane z doradztwem prawno-podatkowym. Znaczna część wydatków zostanie jednak poniesiona przez Spółkę komandytową, w tym wynagrodzenie za usługi doradcze, opłaty notarialne, sądowe, rejestracyjne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych. Wskazane powyżej wydatki nie zostały ujęte w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Dodatkowo, wydatki te, będą poniesione w celu rozwoju prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności. Wniesienie aportem Przedsiębiorstwa, zdaniem Wnioskodawczyni, pozwoli prowadzić Spółce komandytowej działalność w szerszym zakresie, a co za tym idzie powinno mieć wpływ na zwiększenie przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawczynię (jako wspólnika Spółki komandytowej). W związku z tym, wydatki wskazane w opisie zdarzenia przyszłego związane z procesem aportu mogą przyczynić się (po uwzględnieniu ryzyka gospodarczego) do osiągnięcia przychodów podatkowych lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawczyni istnieje również związek przyczynowy między poniesionym wydatkiem dotyczącym aportu, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Dodatkowo, poniesienie ww. wydatków zostanie właściwie udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej Wnioskodawczyni i odpowiednio Spółki komandytowej. Tak więc, ww. wydatki bez wątpienia spełniają przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawczyni. Zdaniem Wnioskodawczyni, owe wydatki, związane z wniesieniem wkładu niepieniężnego (aportu) stanowić będą wydatki o charakterze ogólnym, których nie można powiązać z konkretnym przychodem, mające pośredni wpływ na uzyskanie przychodu. Wydatki te powinny zostać zatem ujęte w rozliczeniu podatkowym Wnioskodawczyni w dacie ich poniesienia (zgodnie z art. 22 ust. 5c Ustawy PIT)


4. Podsumowanie stanowiska Wnioskodawczyni.


Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni wydatki związane z aportem Przedsiębiorstwa do Spółki komandytowej, dotyczące usług doradczych, opłat sądowych, rejestracyjnych, notarialnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych, poniesione zarówno przez Wnioskodawczynię jak i Spółkę komandytową będą stanowić koszty uzyskania przychodów - w całości w zakresie jakim zostaną poniesione przed aportem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału w zyskach Spółki komandytowej w zakresie jakim zostaną poniesione po aporcie. Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe dotyczących podobnych stanów faktycznych, np.:


  1. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 listopada 2016 r., sygn. 3063-ILPB1-1.4511.247.2016.1.AA,
  2. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 października 2016 r., sygn. ITPB1/4511-811/16/ES,
  3. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. ILPB1/415-349 /13-2/AA.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


W myśl art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 ze zm.) przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Z kolei, według art. 102 K.s.h., spółka komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Na gruncie przepisów prawa podatkowego dochody spółki komandytowej nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.


Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:


  • pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.


Według art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (ust. 2 pkt 1).

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu” zawarte w uprzednio cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 23 powołanej ustawy.

Zauważyć należy, iż koszty uzyskania przychodów można podzielić na bezpośrednie oraz pośrednie. Bezpośrednie koszty uzyskania przychodów związane są z konkretnym przychodem, natomiast koszty pośrednie są to koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z danym przychodem, jednakże ich poniesienie musi mieć związek z prowadzoną działalnością, w szczególności ich celem powinno być zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Jak zostało przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni zamierza wnieść do spółki komandytowej, w której będzie wspólnikiem, wkład w postaci przedsiębiorstwa.

Odnosząc zanalizowane przepisy do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki wymienione w przedmiotowym wniosku, poniesione przez Wnioskodawczynię, w ramach prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej, w związku z wniesieniem jej przedsiębiorstwa do spółki komandytowej, bezspornie zostaną poniesione w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, bowiem wniesienie przedsiębiorstwa do spółki komandytowej skutkuje m.in. zwiększeniem źródeł finansowania działalności gospodarczej (źródeł przychodów). W konsekwencji będą mogły zostać w całości zaliczone przez Wnioskodawczynię, do kosztów uzyskania przychodów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Również wydatki poniesione przez spółkę komandytową w związku z wniesieniem do niej przedsiębiorstwa osoby fizycznej (komandytariusza) spełniają warunek celowości, wynikający z cyt. art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będą zatem mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie. Koszty te będą przypisywane Wnioskodawczyni, będącej wspólnikiem spółki komandytowej proporcjonalnie do jej prawa do udziału w zysku w spółce komandytowej, zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy.



W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.


Należy jednak podkreślić, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


Jednocześnie podkreślić należy, iż z uwagi na zakres wniosku, a w szczególności postawione pytanie, kwestia momentu zaliczenia wydatków na usługi doradcze, opłaty sądowe, rejestracyjne, notarialne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych nie została poddana ocenie w ramach niniejszej interpretacji indywidualnej.


Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych indywidualnych spraw, w związku z czym nie mogły być brane pod uwagę przy wydawaniu niniejszej interpretacji.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj