Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.275.2018.2.JK3
z 9 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2018 r. (data nadania 13 lipca 2018 r., data wpływu 16 lipca 2018 r.) na wezwanie z dnia 3 lipca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.275.2018.1.JK3 (data nadania 4 lipca 2018 r., data doręczenia 7 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-3.4011.275.2018.1.JK3 z dnia 3 lipca 2018 r. (data nadania 4 lipca 2018 r., data doręczenia 7 lipca 2018 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 12 lipca 2018 r. (data nadania 13 lipca 2018 r., data wpływu 16 lipca 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest w trakcie sprawy rozwodowej trwającej od stycznia 2017 r. Z małżeństwa posiada 2 nieletnich dzieci w wieku 4 i 8 lat. Mąż Wnioskodawczyni nie dawał pieniędzy na utrzymanie domu i dzieci, nie zajmował się dziećmi, dlatego w styczniu 2016 r. Wnioskodawczyni poszła do Centrum... o pomoc i dzięki tej instytucji złożyła pozew o alimenty w marcu 2016 r. Mąż po złożeniu przez Wnioskodawczynię pozwu o alimenty wyprowadził się z domu w dniu 2 czerwca 2016 r. i nie zajmował się dziećmi, za to zaczął płacić 500 złotych na dzieci, jednakże cała opieka spoczywała na Wnioskodawczyni do 31 sierpnia 2016 r. Ponieważ obiecywał powrót i poprawę, Wnioskodawczyni wycofała za jego namową pozew o alimenty. W dniu 31 sierpnia 2016 r. mąż Wnioskodawczyni wprowadził się z powrotem. Jednakże z momentem wprowadzenia się męża znowu zaczęły się awantury w domu, nie zajmował się dziećmi, dalej na 2 dzieci z małżeństwa płacił 500 złotych. Dnia 1 listopada 2016 r. na ulicy mąż połamał Wnioskodawczyni palec, a w dniu 9 listopada 2016 r. wyprowadził się z mieszkania. Od 9 listopada 2016 r. w ogóle nie zajmował się dziećmi, nie dbał o ich wykształcenie, rozwój szkolny, religijny, zdrowotny, nie spotykał się z nimi, jedynie co zrobił to od grudnia 2016 r. zaczął płacić 1000 złotych na dzieci. Od tamtej pory nie utrzymywał z dziećmi kontaktu i nie zajmował się nimi. Wnioskodawczyni nie wie i nigdy się nie dowiedziała dokąd mąż się wyprowadził.

Dzieci mają z ojcem od 13 kwietnia 2017 r. ustanowione kontakty przez Sąd Okręgowy, w którym mąż Wnioskodawczyni miał zabezpieczone kontakty od 10 do 14 w drugą i czwartą sobotę miesiąca, natomiast od 14 grudnia 2017 r. kontakty zostały te zmienione i ojciec dzieci ma od 11 do 18 w drugą i czwartą sobotę miesiąca oraz przez komunikator skype od 18.30 do 19.00 (w czwartki). Mąż Wnioskodawczyni nie zajmuje się dziećmi, nie dzwoni nawet przez skype, nie dba o ich rozwój szkolny, umysłowy, zdrowotny, religijny. Jedynie płaci alimenty na dzieci (w terminie od lutego 2017 do maja 2017 płacił zasądzone przez Sąd 1400 złotych na 2 dzieci, a w terminie od lipca 2017 roku zostały zasądzone alimenty w wysokości 2000 zł na 2 dzieci, po czym w grudniu 2017 r. zostały obniżone do 1900 zł na 2 dzieci) oraz przychodzi w dni kiedy ma ustanowione kontakty i to też nie zawsze, albowiem często odwołuje swoje spotkania z dziećmi. Mąż nie utrzymuje kontaktu także z Wnioskodawczynią. Mąż Wnioskodawczyni pracuje na umowę o pracę w Polsce. Od 2016 r. Wnioskodawczyni rozlicza się indywidualnie.

W stosunku do Wnioskodawczyni bądź w stosunku do dzieci nie miały zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 9 stycznia 2017 r. złożyła pozew o rozwód wraz z zabezpieczeniem alimentacyjnym. Sąd ustanowił zabezpieczenie alimentacyjne od lutego 2017 r. w wysokości 1400 złotych na obydwoje dzieci, które ojciec dzieci płacił do maja 2017 r. W dniu 13 kwietnia 2017 r. odbyła się rozprawa o kontakty, na której ojcu dzieci zostały przysądzone widzenia w drugą i czwartą sobotę miesiąca od 10.00 do 14.00. Ponieważ mąż Wnioskodawczyni złożył swój drugi pozew o rozwód pod koniec stycznia 2017 r., okazało się, że sprawa będzie się toczyła z jego powództwa przeciwko Wnioskodawczyni i z dniem 7 czerwca 2017 r. zasądzone alimenty, jak i pozew Wnioskodawczyni zostały odrzucone. W czerwcu Wnioskodawczyni dostała od męża na dwoje dzieci 1000 złotych. Ponieważ wniosła o zabezpieczenie alimentacyjne z dniem 6 lipca 2017 r. zostało przysądzone 2000 zł (po tysiąc na każde dziecko). Po rozpoznaniu przez Sąd Apelacyjny w dniu 16 grudnia 2017 r. kontakty zostały zmienione w każdą drugą i czwartą sobotę miesiąca w godzinach od 11.00 do 18.00 oraz co czwartek w formie Skype od 18.30 do 19.00. Także Sąd Apelacyjny w dniu 16 grudnia 2017 r. postanowił o zmniejszeniu alimentów na J. O. z 1000 zł na 900 zł miesięcznie. Łącznie na obydwoje dzieci od stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni dostaje alimenty w wysokości 1900 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni wskazuje, że ojciec dzieci w 2018 r. już dwukrotnie odwoływał spotkania z dziećmi z powodu niemożności przyjścia na nie, a także od 15 lutego 2018 r. nie wykonuje postanowienia Sądu Apelacyjnego odnośnie kontaktu Skype, czyli nie dzwoni do dzieci, a nawet jak dzieci dzwonią to od nich nie odbiera połączeń. Wnioskodawczyni zajmuje się edukacją dzieci, ich rozwojem psychicznym i fizycznym, ich dbaniem o rozwój religijny i wychowanie w wierze katolickiej, zapewnia im rozwój, to Wnioskodawczyni chodzi z dziećmi na zajęcia dodatkowe, czy do lekarza, to na Wnioskodawczyni spoczywa obowiązek bieżącej, codziennej pieczy nad dziećmi, zapewnienia opieki także w sytuacjach nagłych czy związanych z chorobą dzieci. Dzieci mają stałe miejsce zamieszkania przy Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nadmienia jeszcze raz, że ojciec dzieci w ogóle nie jest zaangażowany w wychowywanie dzieci. W styczniu 2018 r. Wnioskodawczyni wniosła do Sądu sprawę o rozdzielność majątkową z datą 9 listopada 2016 r., czyli z momentem wyprowadzenia się męża z domu a sprawa jest w toku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni będąc faktycznym opiekunem 2 dzieci ma prawo do odliczenia ulgi podatkowej na dzieci za 2017 r.?
2. Czy składając rozliczenie PIT -37 w przyszłych latach, Wnioskodawczyni będąc faktycznym opiekunem 2 dzieci będzie miała prawo do odliczenia ulgi podatkowej na dzieci w następnych latach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, samo posiadanie władzy rodzicielskiej, sporadyczny kontakt z dziećmi, czy wypełnienie obowiązków alimentacyjnych nie jest wystarczającą przesłanką do ustanowienia prawa do ulgi podatkowej na dzieci dla męża Wnioskodawczyni zarówno w 2017 r., jak i w czasie przyszłym gdzie znowu samo posiadanie władzy rodzicielskiej, sporadyczny kontakt z dziećmi oraz wypełnienie obowiązków alimentacyjnych nie będzie przesłanką do ustanowienia prawa do ulgi podatkowej na dzieci dla ojca dzieci, tylko dla Wnioskodawczyni. Ojciec dzieci nie utrzymuje z Wnioskodawczynią kontaktu w ogóle.

Zgodnie z prawem przy takim stanie faktycznym to Wnioskodawczyni jako matce dzieci przysługuje wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
      
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2017 r., odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki określone w art. 27f ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) - to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 9 listopada 2016 r. mąż Wnioskodawczyni wyprowadził się z mieszkania. Od 9 listopada 2016 r. w ogóle nie zajmował się dziećmi, nie dbał o ich wykształcenie, rozwój szkolny, religijny, zdrowotny, nie spotykał się z nimi, jedynie co zrobił to od grudnia 2016 r. zaczął płacić 1000 złotych na dzieci. Od tamtej pory nie utrzymywał z dziećmi kontaktu i nie zajmował się nimi. Wnioskodawczyni nie wie i nigdy się nie dowiedziała dokąd mąż się wyprowadził. Dzieci mają z ojcem od 13 kwietnia 2017 r. ustanowione kontakty przez Sąd. Mąż Wnioskodawczyni nie zajmuje się dziećmi, nie dzwoni nawet przez skype, nie dba o ich rozwój szkolny, umysłowy, zdrowotny, religijny. Wnioskodawczyni wskazuje, że ojciec dzieci w 2018 r. już dwukrotnie odwoływał spotkania z dziećmi z powodu niemożności przyjścia na nie, a także od 15 lutego 2018 r. nie wykonuje postanowienia Sądu Apelacyjnego odnośnie kontaktu Skype, czyli nie dzwoni do dzieci, a nawet jak dzieci dzwonią to od nich nie odbiera połączeń. Wnioskodawczyni zajmuje się edukacją dzieci, ich rozwojem psychicznym i fizycznym, ich dbaniem o rozwój religijny i wychowanie w wierze katolickiej, zapewnia im rozwój, to Wnioskodawczyni chodzi z dziećmi na zajęcia dodatkowe, czy do lekarza, to na Wnioskodawczyni spoczywa obowiązek bieżącej, codziennej pieczy nad dziećmi, zapewnienia opieki także w sytuacjach nagłych czy związanych z chorobą dzieci. Dzieci mają stałe miejsce zamieszkania przy Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nadmienia jeszcze raz, że ojciec dzieci w ogóle nie jest zaangażowany w wychowywanie dzieci.

Z przytoczonych regulacji wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania „w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przypadku gdy władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest bowiem wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci.

Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem, a jego kontakty z dzieckiem są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności, że w 2017 r. i 2018 r. dzieci mieszkały z Wnioskodawczynią, na Wnioskodawczyni ciążyły obowiązki związane z wychowaniem i utrzymaniem dzieci, a ojciec nie brał udziału w sprawowaniu władzy rodzicielskiej, Wnioskodawczyni zajmuje się edukacją dzieci, ich rozwojem psychicznym i fizycznym, ich dbaniem o rozwój religijny i wychowaniem w wierze katolickiej, zapewnia im rozwój, to Wnioskodawczyni chodzi z dziećmi na zajęcia dodatkowe, czy do lekarza, to na Wnioskodawczyni spoczywa obowiązek bieżącej, codziennej pieczy nad dziećmi, zapewnienia opieki także w sytuacjach nagłych czy związanych z chorobą dzieci, zatem nie sposób uznać za wystarczające dla przyjęcia, że ojciec wykonywał władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro tylko Wnioskodawczyni wykonywała/wykonuje w stosunku do małoletnich dzieci władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica, to przysługuje Jej wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej wnikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, Wnioskodawczyni przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia od podatku dochodowego w zeznaniu podatkowym za 2017 r. oraz w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), pełnej kwoty z tytułu ulgi prorodzinnej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W rezultacie w wydanej interpretacji upoważniony organ nie rozstrzyga, który z rodziców i w jakim zakresie wykonuje władzę rodzicielską. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletniego dziecka faktycznie wykonywał w stosunku do dziecka władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacja dotyczy tylko Pani jako Wnioskodawczyni, nie dotyczy innych osób, tj. męża Wnioskodawczyni.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 24, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.