Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.175.2018.1.AZE
z 22 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej za 2017 rok - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej za 2017 rok.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka, Wnioskodawca), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje transakcji z podmiotami powiązanymi. Spółka była zobowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej cen transferowych za rok 2016 r. i taką dokumentację sporządziła. W świetle art. 9a ustawy z dnia 12 lutego 1992 r. (dalej: updop, ustawa o CIT), w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Spółka nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, tj. jej przychody lub koszty w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku obrotowym trwającym od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. nie przekroczyły równowartości 2 000 000 euro. Spółka nie spełnia również żadnej innej przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop.

Spółka dokonała w 2017 roku transakcji z podmiotami powiązanymi, których wartość (transakcje jednego rodzaju) przekroczyła 50.000 euro.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle wskazanego stanu faktycznego, Spółka jest obowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej za 2017 rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej cen transferowych za 2017 rok.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 9a ust. 1 updop, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., na podatnikach podatku dochodowego od osób prawnych spoczywał obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych, zawierających enumeratywnie wymienione elementy wskazane w art. 9a ust. 1 updop, w sytuacji realizacji transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 updop. Do 31 grudnia 2016 r. obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych powstawał w sytuacji realizacji przez podatników transakcji z podmiotami powiązanymi. Sama okoliczność realizacji transakcji z podmiotami powiązanymi, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., nie rodziła jeszcze obowiązku sporządzenia dokumentacji cen transferowych. Obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych spoczywał tylko na tych podatnikach, którzy przekroczyli określony w art. 9a ust. 2 limit transakcyjny. Co istotne, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2016 r. obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych powstawał w odniesieniu do wszystkich transakcji realizowanych z danym podmiotem powiązanym, w sytuacji gdy łączna kwota wszystkich transakcji przekroczyła obowiązujący limit.

Od 1 stycznia 2017 r. przesłanki warunkujące obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych uległy istotnej zmianie. Zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., do sporządzania dokumentacji cen transferowych obowiązani są m. in. „Podatnicy których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro:

1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), (...)”.
   
   

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych spoczywa na podatnikach:

1. którzy osiągnęli przychody lub ponieśli koszty przekraczające 2 000 000 eurow poprzednim roku podatkowym,
2. dokonują transakcji z podmiotami powiązanymi lub ujęli w księgach rachunkowych zdarzenia, których warunki zostały narzucone lub ustalone w relacjach z podmiotami powiązanymi,
3. transakcje dokonane z podmiotami powiązanymi lub ujęte w księgach zdarzenia mają istotny wpływ na wysokość dochodu, lub straty.
   
   

Na gruncie regulacji obowiązującej od 1 stycznia 2017 r. obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych powstaje, jeśli podatnik osiągnął przychody lub koszty w rozumieniu ustawy o rachunkowości w poprzednim roku podatkowym przekraczające 2 000 000 euro.

Istotną nowością jest ograniczenie również obowiązku sporządzania dokumentacji cen transferowych wyłącznie do transakcji lub innych zdarzeń, które mają istotny wpływ na wysokość dochodu lub straty podatnika. W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. podatnicy obowiązani są wyłącznie do sporządzania dokumentacji cen transferowych w odniesieniu do transakcji oraz zdarzeń o istotnym wpływie na wysokość dochodu lub straty.

Pojęcie „istotności” jest terminem legalnym uregulowanym w art. 9a ust. 1d Ustawy o CIT, zgodnie z którym: „Za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość:

1. 2 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 20 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 50 000 euro powiększoną o 5000 euro za każdy 1 000 000 euro przychodu powyżej 2 000 000 euro;
2. 20 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 100 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 140 000 euro powiększoną o 45 000 euro za każde 10 000 000 euro przychodu powyżej 20 000 000 euro,
3. 100 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość w roku podatkowym przekracza kwotę stanowiącą równowartość kwoty 500 000 euro”.
   
   

Zgodnie z powołanym przepisem, pojęcie „istotności” zostało odniesione do wielkości prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. W świetle powołanego przepisu za istotne uznawane są wyłącznie transakcje jednego rodzaju lub innego rodzaju zdarzenia przekraczające w roku podatkowym limit ustalony na podstawie osiąganych przychodów lub poniesionych kosztów. Istotność transakcji lub innych zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych została odniesiona do poziomu przychodów lub kosztów wykazanych w księgach rachunkowych.

Zatem, od 1 stycznia 2017 r. obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych w świetle art. 9a ust. 1 pkt 1 updop spoczywa wyłącznie na podatnikach, którzy osiągnęli w poprzednim roku podatkowym przychody, lub koszty przekraczające 2 000 000 euro, a jednocześnie realizują z podmiotami powiązanymi transakcje o istotnym wpływie na wysokość dochodu lub straty. Ponadto w myśl art. 9a ust. 1a updop. w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., „Podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej również za rok podatkowy następujący po roku podatkowym, za który byli obowiązani sporządzić dokumentację podatkową, bez względu na wysokość osiągniętych, w roku podatkowym, za który byli obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej, przychodów lub poniesionych kosztów, w rozumieniu przepisów o rachunkowości”.

Na gruncie powołanego przepisu ustawodawca wprowadził obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych również w roku następującym po roku, w którym powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji dla transakcji, lub innego zdarzenia mającego istotny wpływ na wysokość dochodu lub straty. Powyższe prowadzi do wniosku, że powstanie obowiązku sporządzenia dokumentacji cen transferowych w danym roku podatkowym rodzi automatycznie obowiązek sporządzenia wskazanej dokumentacji również w następnym roku podatkowym, nawet pomimo nieprzekroczenia poziomu przychodów lub kosztów rodzącego powstanie takiego obowiązku. Zgodnie z art. 9a ust. 1a updop obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych ciąży na podatnikach, którzy zobowiązani byli do sporządzenia dokumentacji cen transferowych, o której mowa w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, tj. dokumentacji transakcji lub innych zdarzeń, których wartość w danym roku podatkowym przekroczyła próg istotności określony zgodnie z art. 9a ust. 1d.

Oznacza to zatem, że podmiot, w stosunku do którego powstał obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych na podstawie art. 9a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, obowiązany jest automatycznie sporządzić dokumentację cen transferowych w następnym roku, nawet w sytuacji, gdy nie przekracza poziomu przychodów, bądź kosztów uzasadniających powstanie obowiązku dokumentacyjnego (2 000 000 euro). Celem wprowadzenia powołanego przepisu było, aby podatnicy rokrocznie przedstawiali, jak przebiegają transakcje z podmiotami powiązanymi mające istotny wpływ na wysokość dochodu lub straty podatnika. Pozwala to bowiem m.in. na określenie, czy transakcja o istotnym wpływie na wysokość dochodu lub straty miała charakter incydentalny, a w konsekwencji pozwala organowi podatkowemu na ustalenie, czy jej rzeczywistym celem nie było minimalizowanie obciążeń podatkowych Odnosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w stosunku do Wnioskodawcy nie zachodzi obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych na podstawie art. 9a ust. 1a Ustawy o CIT. Wynika to wprost z art. 9a ust. 1a Ustawy o CIT, ponieważ ustawodawca zastrzegł w analizowanym przepisie, że obowiązek sporządzenia w następnych latach dokumentacji cen transferowych spoczywa na podatnikach, którzy realizowali transakcje lub ujęli w księgach zdarzenia o istotnym znaczeniu na wysokość dochodu lub straty. Powołana okoliczność wynika wprost z dyspozycji art. 9a ust. 1a Ustawy o CIT, w ramach którego ustawodawca ograniczył krąg podmiotów wyłącznie do podmiotów wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT. Powołany sposób ukształtowania przepisu wskazuje, iż ustawodawca miał wyłącznie na celu podatników zobowiązanych do sporządzania dokumentacji na podstawie przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2017 r. Z analizy art. 9a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., wynika bowiem wprost, że ustawodawca nie odnosił się w powołanym przepisie do podatników, lecz wskazywał elementy obligatoryjne dokumentacji cen transferowych („określenie funkcji, jakie spełniać będą podmioty uczestniczące w transakcji (uwzględniając użyte aktywa i podejmowane ryzyko)”). Ponadto sposób ukształtowania art. 9a ust. 1a Ustawy o CIT wyłącza możliwość sporządzenia dokumentacji cen transferowych w trybie kontynuacji z uwagi na okoliczność, iż przed 1 stycznia 2017 r. nie

występowało kryterium istotności transakcji, lecz obowiązkowi dokumentacyjnemu podlegały wszystkie transakcje, po przekroczeniu limitów wskazanych w art. 9a ust. 2 Ustawy o CIT.

Analiza uprzednio obowiązujących przepisów prowadzi do wniosku, że nie podlegały obowiązkowi dokumentacyjnemu transakcje mające istotny wpływ na wysokość dochodu lub straty, lecz wszystkie transakcje po przekroczeniu ustalonego limitu. Prowadzi to zatem do wniosku, że niemożliwym byłoby wskazanie, które dokumentacje podlegałyby kontynuacji, skoro kryterium ich sporządzenia nie była „istotność transakcji lub zdarzeń ujętych w księgach rachunkowych”, lecz łączna wielkość transakcji.

Kolejno należy podkreślić, że zgodnie z uzasadnieniem do ustawy nowelizującej, celem wprowadzenia powyższych przepisów było m. in. zmniejszenie obowiązku dokumentacyjnego w stosunku do podmiotów mniejszych i posiadających mniej złożoną strukturę poprzez wyłączenie z obowiązku sporządzania dokumentacji przedsiębiorców prowadzących działalność w skali mikro. Jeżeli więc podatnik, z dniem wejścia w życie znowelizowanych przepisów, nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, to również art. 9a ust. 1a updop nie znajdzie zastosowania w jego sytuacji. Pomimo nieprzekroczenia progu 2 000 000 euro, obowiązek sporządzenia dokumentacji może jednak wynikać z faktu spełnienia którejś z przesłanek wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop. Taka sytuacja jednak nie zachodzi w przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższego względem Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania przepis art. 9a ust. 1a Ustawy o CIT, ponieważ powołany przepis ma zastosowanie wyłącznie do obowiązków i dokumentacji cen transferowych sporządzonych na podstawie przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2017 r. Na Wnioskodawcy spoczywał zaś obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych na podstawie przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2016 r. Wobec powyższego, podatnik, który sporządzał dokumentację za rok 2016 r, a który w nowym brzmieniu przepisów nie spełnia zarówno przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop (jego przychody lub koszty w rozumieniu przepisów o rachunkowości w 2016 r nie przekroczyły równowartości 2 000 000 euro), jak i żadnej innej z przesłanek wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop, nie jest zobowiązany do jej sporządzenia za rok 2017.

Dodatkowo wskazać trzeba, że powyższe zagadnienie było również przedmiotem interpelacji poselskiej z dnia 21 kwietnia 2017 r. nr 11921. W odpowiedzi. Minister Rozwoju i Finansów, pismem z dnia 4 maja 2017 r., nr SP6.054 4.2017 potwierdził, że podatnik, który sporządzał dokumentację za rok 2016 r., a który w nowym brzmieniu przepisów nie spełnia zarówno przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop (jego przychody lub koszty w rozumieniu przepisów o rachunkowości w 2016 r. nie przekroczyły równowartości 2 000 000 euro), jak i żadnej innej z przesłanek wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop, nie jest zobowiązany do jej sporządzenia za rok 2017. Taka sytuacja zachodzi u Wnioskodawcy, dlatego stanowisko Spółki należy uznać za słuszne i prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Nowe przepisy o dokumentacji cen transferowych wprowadzone zostały ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1932, z późn. zm., dalej: „ustawa nowelizująca”).

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”), obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., podatnicy:

1. których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro:
   
   1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
   2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)
   • lub
2. dokonujący, bezpośrednio lub pośrednio, zapłaty należności na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, wynikających z transakcji lub innego zdarzenia ujętego w księgach rachunkowych, jeżeli łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość 20 000 euro, lub
   
3. zawierający z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową:
   
   1. umowę spółki niebędącej osobą prawną, jeżeli łączna wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza równowartość 20 000 euro lub
   2. umowę wspólnego przedsięwzięcia lub inną umowę o podobnym charakterze, w których wartość wspólnie realizowanego przedsięwzięcia określona w umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej wartości, przewidywana na dzień zawarcia umowy, przekracza równowartość 20 000 euro
   • są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej „dokumentacją podatkową”.
   
   
   

W związku z powyższym, do sporządzania dokumentacji podatkowej zobowiązani są podatnicy, którzy spełniają co najmniej jedną z przesłanek wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 1-3 updop. Ponadto, w stosunku do podatników wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, adresowana jest norma szczególna, zawarta w art. 9a ust. 1a updop. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy ci zobowiązani są do sporządzenia dokumentacji podatkowej również za rok podatkowy następujący po roku podatkowym, za który byli obowiązani sporządzić dokumentację podatkową, bez względu na wysokość osiągniętych, w roku podatkowym, za który byli obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej, przychodów lub poniesionych kosztów, w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Oznacza to, że podatnicy zobowiązani są do sporządzenia dokumentacji cen transferowych również za rok podatkowy następujący po roku podatkowym, za który byli obowiązani sporządzić dokumentację podatkową, bez względu na wysokość osiągniętych w poprzednim roku podatkowym przychodów lub poniesionych kosztów, w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Zgodnie z art. 9a ust. 1d za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym, że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość:

1. 2 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 20 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 50 000 euro powiększoną o 5000 euro za każdy 1 000 000 euro przychodu powyżej 2 000 000 euro;
2. 20 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 100 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 140 000 euro powiększoną o 45 000 euro za każde 10 000 000 euro przychodu powyżej 20 000 000 euro;
3. 100 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość w roku podatkowym przekracza kwotę stanowiącą równowartość kwoty 500 000 euro.
   
   

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, Wnioskodawca w 2016 r. był zobowiązany do sporządzenia dokumentacji podatkowej obejmującej transakcje z podmiotami powiązanymi, a w 2017 roku dokonał transakcji z podmiotami powiązanymi, których wartość (transakcje jednego rodzaju) przekroczyła 50.000 euro.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku sporządzania dokumentacji transakcji za 2017 r. w sytuacji, gdy Spółka sporządzała taką dokumentację w 2016 r., chociaż w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Spółka nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, tj. jej przychody lub koszty w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku obrotowym trwającym od 1 stycznia 2016 r do 31 grudnia 2016 r. nie przekroczyły równowartości 2 000 000 euro. Spółka nie spełnia również żadnej innej przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z uzasadnieniem do ustawy nowelizującej, celem wprowadzenia powyższych przepisów było m.in. zmniejszenie obowiązku dokumentacyjnego w stosunku do podmiotów mniejszych i posiadających mniej złożoną strukturę, poprzez wyłączenie z obowiązku sporządzania dokumentacji przedsiębiorców prowadzących działalność w skali mikro. Jeżeli więc podatnik, z dniem wejścia w życie znowelizowanych przepisów, nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, to również art. 9a ust. 1a updop, nie znajdzie zastosowania w jego sytuacji. Pomimo nieprzekroczenia progu 2 000 000 euro, obowiązek sporządzenia dokumentacji może jednak wynikać z faktu spełnienia którejś z przesłanek wskazanych w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Spółka nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 9a ust. 1 pkt 1 updop, (tj. jej przychody lub koszty w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku obrotowym trwającym od 1 stycznia 2016 r do 31 grudnia 2016 r. nie przekroczyły równowartości 2 000 000 euro), jak również nie zaistniała żadna inna przesłanka wskazana w art. 9a ust. 1 pkt 2 i 3 updop, nie jest zobowiązana do sporządzania dokumentacji za 2017 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji indywidualnej, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14 b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302,) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.