Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.193.2018.1.PB
z 22 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki na zakup artykułów spożywczych udostępnianych do konsumpcji pracownikom Spółki stanowią koszty uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki na zakup artykułów spożywczych udostępnianych do konsumpcji pracownikom Spółki stanowią koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, prowadzącą działalność w zakresie rozwoju oprogramowania automatów do gier. Spółka działa zarówno na rynku krajowym jak i międzynarodowym.

W trosce o zdrowie swoich pracowników Spółka nabywa i udostępnia pracownikom do ogólnej konsumpcji w przestrzeniach biurowych artykuły spożywcze takie jak między innymi: owoce, warzywa, pieczywo, serki, przyprawy, napoje owocowe, jogurty. Spółka udostępniając pracownikom artykuły spożywcze liczy, iż wpłynie to pozytywnie na poprawę ich samopoczucia, dzięki czemu zwiększy się efektywność oraz wydajność pracowników. Produkty nabywane przez Spółkę są ogólnodostępne dla pracowników w trakcie wykonywania codziennych obowiązków pracowniczych. Produkty są wykorzystywane wyłącznie wewnętrznie (na potrzeby pracowników), ich beneficjentem nie są podmioty zewnętrzne/kontrahenci. Produkty spożywane są wyłącznie w trakcie wykonywania obowiązków pracowniczych, np. w trakcie spotkań wewnętrznych itp. oraz stanowią „wyposażenie” firmowej kuchni. Wspólne spożywanie przez pracowników artykułów spożywczych nabywanych przez Spółkę ma na celu również usprawnienie wymiany wiedzy pomiędzy pracownikami Spółki, co bezpośrednio może przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi pracują pracownicy zatrudnieni przez Spółkę.

Spółka planuje udostępniać artykuły spożywcze w opisany powyżej sposób również w przyszłości. Mając na uwadze powyższe Spółka powzięła wątpliwości dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków ponoszonych na nabycie artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty poniesione przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych udostępnianych do ogólnej konsumpcji pracownikom Spółki stanowią koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez Spółkę i właściwie udokumentowane na zakup artykułów spożywczych udostępnianych do ogólnej konsumpcji pracownikom Spółki stanowią koszt uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Podkreślić należy, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia. Tym samym kosztem uzyskania przychodów będzie, więc koszt, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

W ocenie Spółki, wszystkie wskazane powyżej przesłanki zostają bezsprzecznie spełnione w przypadku analizowanych kosztów poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych udostępnianych do ogólnej konsumpcji pracownikom Spółki. Wydatki na artykuły spożywcze przeznaczone dla pracowników, a ponoszone przez Wnioskodawcę są wyraźnym przejawem starań Spółki o jak najlepszą kondycję i samopoczucie pracowników, co w dalszej perspektywie przyczynia się do poprawy atmosfery w miejscu pracy skutkującej większą efektywnością pracowników przekładającą się na zwiększenie uzyskiwanych przez Spółkę przychodów. Związek ponoszonych wydatków z uzyskiwanym przychodem występujący w przedmiotowej sprawie w ocenie Spółki pozostaje bezsprzeczny.

Należy również wskazać, iż wydatki na artykuły spożywcze ponoszone przez Spółkę nie znajdują się w zamkniętym katalogu wydatków niemogących zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki nie będą mogły zostać zaliczone w szczególności, jako wydatki na koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Reprezentacja jest jednoznacznie związana w orzecznictwie oraz literaturze ze stosunkami zewnętrznymi podatnika - oraz działaniami skierowanymi do kontrahentów podatnika oraz innych podmiotów trzecich. Wskazać należy, iż celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. „Chodzi więc o takie działania, u podłoża których leży ułatwienie nawiązywania i podtrzymanie kontaktów handlowych, także poprzez budowanie osobistych relacji i których zasadniczym celem jest kształtowanie wizerunku przedsiębiorcy, jako zasobnego, godnego zaufania partnera biznesowego” (Wyrok WSA w Warszawie

z 21 stycznia 2009 r., III SA/Wa 1601/08). Zdaniem Wnioskodawcy, oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Koszty poniesione przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych udostępnianych następnie do ogólnej konsumpcji pracownikom Spółki w czasie ich pracy nie należą do kategorii kosztów reprezentacyjnych. Wydatki na artykuły spożywcze są w istocie „kosztami pracowniczymi” podobnymi w swej naturze do innych świadczeń płacowych oraz pozapłacowych dokonywanych na rzecz pracowników. Wydatki te mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników.

W ocenie Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przysługuje mu prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów poniesionych na zakup artykułów spożywczych udostępnianych w sposób opisany w stanie faktycznym.

Spółka również zaznaczyła, iż prezentowane w orzecznictwie organów podatkowych stanowisko w odniesieniu do kosztów poniesionych na takie artykuły spożywcze jak owoce, czy też warzywa potwierdza możliwość zaliczenia kosztów poniesionych na ich zakup w koszty uzyskania przychodów. Stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 września 2016 r., nr IBPBI/2/4510-742/16-1/JP, w której to wskazano: „Należy, więc stwierdzić, że ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczące zakupu tych artykułów spożywczych z przeznaczeniem dla pracowników są przejawem i wyrazem starań Spółki o stan zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia jej pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery pracy

i w konsekwencji do zwiększania wydajności pracy z przełożeniem na uzyskiwane przez Spółkę przychody. Reasumując, wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom w czasie pracy spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, bowiem zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.” Podobne stanowisko zostało zaprezentowane również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 marca 2015 r., nr IBPBI/2/423-1454/14/JP.

Odnosząc powołane powyżej uregulowania prawne oraz orzecznictwo do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego koniecznym jest stwierdzenie, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na artykuły spożywcze nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Koszty artykułów spożywczych udostępnianych do ogólnej konsumpcji pracownikom - jak zostało to wyraźnie zaznaczone przez Wnioskodawcę - ponoszone są, bowiem w celu zapewnienia optymalnych warunków pracy, wpływających na poprawę zdrowia czy też samopoczucia pracowników, co w konsekwencji powoduje, iż prace w Spółce prowadzone są w sposób sprawniejszy, pozwalając w ten sposób szybciej i sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Spółkę. W konsekwencji stwierdzić należy, że opisane we wniosku wydatki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Kosztami podatkowymi są – co do zasady – tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie pracowników.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zakup artykułów spożywczych takich jak: owoce, warzywa, pieczywo, serki, przyprawy, napoje owocowe czy jogurty z przeznaczeniem dla pracowników są przejawem i wyrazem starań Spółki o stan zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia jej pracowników. Poniesione wydatki mogą w dalszej perspektywie przyczyniać się do poprawy atmosfery wśród pracowników, do zwiększania ich motywacji do pracy i w konsekwencji do wzrostu wydajności pracy, a zatem mogą przełożyć się na uzyskiwane przez Spółkę przychody.

Wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom w czasie pracy spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, bowiem zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie podkreślić należy, że wydatki te nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawca może zaliczać wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników Spółki w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i w tych sprawach rozstrzygnięcia zostały wydane. Podobnie orzeczenia sądów nie są wiążące dla tut. Organu, bowiem również dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organ mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.