Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.388.2018.2.MC
z 31 sierpnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2018 r. (data wpływu 20 czerwca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 23 sierpnia 2018 r. (data wpływu 27 sierpnia 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 16 sierpnia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

  • opodatkowania przemieszczenia towarów z Niemiec oraz ich późniejszego powrotnego przemieszenia do Niemiec – jest nieprawidłowe,
  • momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 20 czerwca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przemieszczenia towarów z Niemiec oraz ich późniejszego powrotnego przemieszenia do Niemiec oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 23 sierpnia 2018 r., złożonym w dniu 23 sierpnia 2018 r. (data wpływu 27 sierpnia 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 sierpnia 2018 r.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:


Wnioskodawca jest niemiecką osobą prawną, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się przede wszystkim dystrybucją biżuterii. Spółka zawarła szereg porozumień z sieciami handlowymi (dalej: „Kontrahenci”) działającymi na polskim rynku, na mocy których Kontrahenci oferują swoim klientom możliwość zakupu produktów Wnioskodawcy. Spółka regularnie zaopatruje Kontrahentów w swoje towary, dostarczając im kolejne partie produktów. W skład tych partii wchodzą zarówno towary przeznaczone na sprzedaż, jak i egzemplarze demonstracyjne, które odpowiednio udekorowane wystawiane są w widocznym miejscu punktu handlowego Kontrahenta w taki sposób, aby klient mógł dokładnie mu się przyjrzeć i dokonać wyboru.

Spółka sprowadza nabyte przez siebie produkty z Niemiec. W ramach takiego transportu wysyłane są jednocześnie produkty przeznaczone na sprzedaż, jak i egzemplarze demonstracyjne. Sprowadzone z Niemiec towary dostarczane są do punktów handlowych Kontrahentów. Pozostają one jednak własnością Wnioskodawcy aż do momentu ich sprzedaży na rzecz ostatecznych odbiorców. Towary wydawane są Kontrahentom na podstawie umowy komisu lub umowy sprzedaży. Jak wskazano powyżej, produkty pozostają własnością Spółki aż do momentu dostawy dokonanej przez Kontrahentów na rzecz ostatecznych odbiorców. Kontrahenci regularnie przesyłają Wnioskodawcy dane o liczbie sprzedanych towarów. Na tej podstawie Spółka wystawia faktury dokumentujące dostawę towarów do Kontrahentów. Towary są przewożone bezpośrednio z Niemiec do Kontrahentów.

Egzemplarze demonstracyjne Wnioskodawcy są wystawiane przez Kontrahentów przez określony czas, na ogół przez jeden sezon. Po jego upływie niesprzedane produkty, w tym egzemplarze demonstracyjne, zwracane są Wnioskodawcy lub utylizowane na miejscu. Niesprzedane towary (w tym egzemplarze demonstracyjne), które nie zostaną zutylizowane, przemieszczane są przez Spółkę z powrotem do Niemiec. Przemieszczenia towarów do/z Niemiec Spółka rozpoznaje jako przemieszczenia własnych towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca dokumentuje te przemieszczenia wystawiając ostatniego dnia miesiąca fakturę na kwotę stanowiącą różnicę między wartością towarów przywiezionych do Polski i wywiezionych do Niemiec w danym miesiącu. Kwoty te następnie są deklarowane w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów.


Wystawiany przez Spółkę dokument na przemieszczenie towarów do Polski zawiera następujące elementy:

  • nazwę „Formal Invoice”;
  • numer dokumentu;
  • dane sprzedawcy (dane Wnioskodawcy wraz z jego niemieckim NIP);
  • dane nabywcy (dane Wnioskodawcy wraz z jego polskim NIP);
  • okres rozliczeniowy, w którym dokonano przemieszczenia;
  • data wystawienia faktury;
  • informacja o tym, że transakcja jest zwolniona z VAT na podstawie artykułu 138 Dyrektywy 2006/112/EC;
  • liczbę porządkową;
  • nazwę przemieszczanego towaru;
  • liczba przemieszczanych sztuk towaru (przemieszczenia do Polski i Niemiec wykazane są jako odrębne pozycje);
  • kwota netto;
  • kwota VAT;
  • kwota brutto;
  • łączną wartość przemieszczonych towarów (stanowiącą różnicę między wartością towarów przywiezionych do Polski i wywiezionych do Niemiec w danym miesiącu).


Dokument „formal invoice” wystawiany jest według przepisów niemieckich, które zobowiązują podatnika również do wystawienia faktury dokumentującej przemieszczenie własnych towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.


Ze względu na to, że czynności dokonywane przez Spółkę na terytorium Polski mają charakter powtarzalny, należy mieć na uwadze, że zawarte poniżej pytania dotyczą zarówno wydarzeń już dokonanych, jak również zdarzeń przyszłych.


Tut. Organ wezwał Wnioskodawcę miedzy innymi o wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, do którego ma się odnieść tut. Organ tak aby zawierał wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia przepisów z zakresu podatku od towarów i usług, których interpretacji oczekuje Wnioskodawca poprzez:

  1. jednoznaczne i precyzyjne wskazanie czy dokument o nazwie „Formal Invoice” wystawiany przez Wnioskodawcę w związku z przemieszczeniem towarów do Polski stanowi fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego wysyłki towarów, tj. na gruncie niemieckich przepisów podatkowych,
  2. jednoznaczne i precyzyjne wskazanie czy dokument o nazwie „Formal Invoice” jest/będzie wystawiany przez Wnioskodawcę przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonane jest/będzie przemieszczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
  3. jednoznaczne wskazanie czy przedmiotem „powrotnego przemieszczenia” są/będą towary należące do Wnioskodawcy,
  4. jednoznaczne wskazanie czy „powrotne przemieszczenie” do Niemiec nastąpi w ramach transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta z Niemiec czy też nastąpi do działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej na terytorium Niemiec,
  5. wskazanie czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec.

W odpowiedzi na niniejsze wezwanie Wnioskodawca wskazał:

  1. „Dokument o nazwie „Formal Invoice” wystawiany przez Spółkę w związku z przemieszczeniem towarów do Polski stanowi fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego wysyłki towarów, tj. przepisów niemieckich.
  2. Dokument o nazwie „Formal Invoice” jest/będzie wystawiany przez Spółkę przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonane jest/będzie przemieszczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.
  3. Przedmiotem powrotnego przemieszczenia są/będą towary należące do Spółki.
  4. Powrotne przemieszczenie do Niemiec nie nastąpi w wyniku transakcji dokonanej przez Spółkę na rzecz kontrahenta z Niemiec, lecz wyłącznie w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy na terytorium Niemiec.
  5. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:


  1. Czy przemieszczenie towarów z Niemiec oraz ich późniejsze powrotne przemieszczenie do tego kraju, Spółka powinna rozpoznać jako przemieszczenie własnych towarów, którego podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością towarów przywiezionych do Polski, a wartością towarów wywiezionych do Niemiec w danym okresie rozliczeniowym?
  2. Jaki jest moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów związanego z przemieszczeniem towarów należących do Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy:


  1. W ocenie Spółki, przemieszczenie towarów z Niemiec oraz ich późniejsze powrotne przemieszczenie do tego kraju, Spółka powinna rozpoznać jako przemieszczenie własnych towarów, którego podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością towarów przywiezionych do Polski, a wartością towarów wywiezionych do Niemiec w danym okresie rozliczeniowym.
  2. Spółka uważa, iż obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia towarów należących do Wnioskodawcy powstanie w momencie wystawienia przez niego faktury dokumentującej takie przesunięcie, lecz nie później, niż 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano przemieszczenia.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie zaś z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.


Z przytoczonych przepisów wynika, że w świetle polskiej ustawy o VAT za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uważa się taką transakcję, w ramach której spełnione są łącznie dwa warunki:

  • następuje fizyczne przemieszczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki;
  • powyższe przemieszczenie odbywa się w ramach transakcji, w wyniku której następuje nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel, lub też towary stanowiące własność podatnika przemieszczane są przez niego lub na jego rzecz na terytorium innego kraju, pod warunkiem, że towary te służyć będą działalności gospodarczej podatnika.


Mając na uwadze powyższe regulacje, należy stwierdzić, iż przemieszczenie towarów (biżuterii mającej służyć działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę) z terytorium Niemiec na terytorium Polski, należy uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów z tytułu przemieszczenia własnych towarów, z uwagi na fakt spełnienia przesłanek określonych w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.


Zgodnie z brzmieniem art. 30a ust. 1 ustawy o VAT do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w tym również dokonywanego na podstawie art. 12a ust. 4-6 stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 1, 6, 7, 10 i 11.


Ust. 2 wyżej wspomnianego artykułu stanowi, iż do ustalenia podstawy opodatkowania, w przypadkach, o których mowa w art. 11, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 2.


Z treści art. 29a ust. 2 ustawy o VAT wynika, iż w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia - koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów. Z kolei art. 29a ust. 10 ustawy o VAT stanowi, iż podstawy opodatkowania obniża się między innymi o wartość zwróconych towarów i opakowań. Należy podkreślić, iż wspomniany artykuł 30a ust. 2 nie modyfikuje w żaden sposób stosowania art. 29a ust. 10. Artykuł ten zastępuje jedynie regulacje określone w art. 29a ust. 1 z uwagi na brak kwoty należnej w przypadku przemieszczenia towarów własnych.

Prawidłowa wykładnia art. 29a ust. 10 ustawy o VAT nie może, zdaniem Wnioskodawcy, abstrahować od funkcji tego przepisu. Jego umiejscowienie w dziale VI „Podstawa opodatkowania”, po przepisach ustanawiających ogólne zasady ustalania podstawy opodatkowania oraz uregulowaniach uszczegóławiających te zasady wskazuje, że jego celem jest modyfikacja podstawy opodatkowania w razie późniejszego zaistnienia określonych zdarzeń, w tym w szczególności w razie zmiany warunków transakcji (udzielenia opustów i obniżek cen, zwrotu towarów lub zapłaty). Oznacza to, że zgodnie z przywołanym przepisem nawet kiedy określone zdarzenie, skutkujące powstaniem obowiązku podatkowego, już zaistnieje, podstawa opodatkowania może ulec zmianie, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w rozliczeniach podatkowych podatnika.


W konsekwencji należy przyjąć, że podstawą opodatkowania po uwzględnieniu takich korekt jest ostateczna wartość towarów, których prawo do rozporządzania jak właściciel została przeniesiona w ramach danej transakcji.


Jak wspomniano, zgodnie z art. 29a ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT podstawę opodatkowania obniża się o wartość zwróconych towarów i opakowań. Zdaniem Spółki, prawidłowa wykładnia tego przepisu wymaga uwzględnienia specyfiki nietransakcyjnego przemieszczenia własnych towarów, które na gruncie ustawy VAT zostało zrównane z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów. Polega ona na przemieszczeniu towarów przez podatnika podatku VAT lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium innego państwa członkowskiego (innego niż terytorium państwa wysyłki), jeżeli towary te mają służyć działalności gospodarczej tego podatnika.

Z uwagi na fakt, iż bardzo trudno jest jednoznacznie oszacować, ile egzemplarzy biżuterii z danej kolekcji zostanie sprzedana w danym sezonie w punktach handlowych Kontrahentów Wnioskodawcy, niejednokrotnie zdarza się, że po upływie sezonu część towaru pozostaje niesprzedana. W związku z tym, część niesprzedanych towarów zostaje zwrócona do kraju, z którego uprzednio zostały przywiezione. Co więcej, po upływie określonego czasu wystawy w punktach handlowych, zwracane są również demonstracyjne egzemplarze biżuterii.

Z punktu widzenia praktyki rynkowej takie przekazania towarów pomiędzy producentem a sprzedawcą są zjawiskiem dość powszechnym. Producenci, nie mogąc dokładnie oszacować popytu, często przekazują sprzedawcom więcej towarów niż ci są w stanie sprzedać. Niesprzedane towary zwracane są producentom.

Zdaniem Wnioskodawcy nie powinno budzić większych wątpliwości, że przekazanie niesprzedanych towarów producentowi stanowi zwrot towaru w rozumieniu art. 29a ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT. Biorąc pod uwagę specyfikę przesunięcia towarów własnych zrównanego z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, zdaniem Spółki również powrotny wywóz takiego towaru do kraju pochodzenia powinien być traktowany jako zwrot ze względu na to, że wywóz ten wynika z transportu niesprzedanych towarów.

Należy przy tym zauważyć, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ustawodawca nie przewidział reguł określających formalne obowiązki niezbędne do obniżenia podstawy opodatkowania (wystawianie faktur korygujących). Nie stosuje się tu bowiem przepisów art. 29a ust. 13-16 ustawy o VAT. Wiąże się to z tym, że w poszczególnych krajach unijnych obowiązki dokumentacyjne przedstawiają się odmiennie niż w Polsce, natomiast polskie przepisy dotyczące wystawiania faktur korygujących nie mają mocy obowiązującej w stosunku do kontrahentów z innych krajów.


W konsekwencji, zdaniem Spółki, wartość przemieszczonych w danym miesiącu z Polski do Niemiec towarów będzie obniżać podstawę opodatkowania w tym właśnie miesiącu.


Skoro zatem, jak wspomniano wcześniej, ostateczną kwotą stanowiącą podstawę opodatkowania stanowi w takich przypadkach wartość towarów, których prawo do rozporządzania jak właściciel została przeniesiona w ramach danej transakcji, to zdaniem Spółki w opisanym stanie faktycznym podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością towarów przywiezionych do Polski, a wartością towarów wywiezionych w danym miesiącu do Niemiec.

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia (z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b, niemających zastosowania w niniejszej sprawie).

Tak więc, w myśl przywołanego powyżej przepisu, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje co do zasady w momencie wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Jedynie wyjątkowo, w razie, gdy faktura taka nie zostaje wystawiona, powstanie on 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o VAT nie przewiduje szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego dla transakcji zrównanej z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towaru na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, co oznacza, że zastosowanie znajduje w tej sytuacji zasada ogólna. Obowiązek podatkowy powstanie, zatem w momencie wystawienia faktury, o ile zostanie ona wystawiona przez podatnika podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, podatkiem od wartości dodanej jest podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Oznacza to zatem, że podatnikiem podatku od wartości dodanej w rozumieniu ustawy o VAT, który powinien wystawić fakturę skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów jest w omawianym przypadku Spółka, działająca jako niemiecki podatnik VAT. Przy czym, z uwagi na fakt, iż Spółka będzie działać w tym zakresie nie jako podatnik podatku od towarów i usług, lecz podatnik podatku od wartości dodanej (podatnik niemiecki), w odniesieniu do omawianej faktury zastosowanie znajdą odpowiednie zapisy niemieckich przepisów VAT.

Jak zaś wskazano w opisie stanu faktycznego, dokument „formal invoice” wystawiany przez Spółkę w celu udokumentowania dokonywanych przez nią przemieszczeń towarów własnych jest na gruncie niemieckich przepisów podatkowych uznawany za fakturę VAT, skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy również na potrzeby art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, za fakturę, o której mowa w tym przepisie należy uznać właśnie dokument „formal invoice” wystawioną przez Spółkę na podstawie niemieckich przepisów. To z kolei oznacza, że obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów związanego z przemieszczeniem towarów własnych na terytorium Polski powinien zostać przez Spółkę rozpoznany w dacie wystawienia przedmiotowej faktury.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

  • opodatkowania przemieszczenia towarów z Niemiec oraz ich późniejszego powrotnego przemieszenia do Niemiec jest nieprawidłowe,
  • momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


W myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jednocześnie w myśl art. 13 ust. 3 ustawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.


Na podstawie art. 30a ust. 1 ustawy do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w tym również dokonywanego na podstawie art. 12a ust. 4-6, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 1, 6, 7, 10 i 11.


Stosownie do art. 30a ust. 2 ustawy do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadkach, o których mowa w art. 11, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 2.


Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.


W myśl art. 29a ust. 2 ustawy w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia - koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.


Na podstawie art. 29a ust. 3 ustawy przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 4.


Stosowanie do art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

  1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
  2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zgodnie z art. 29a ust.7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

  1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
  2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
  3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

  1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
  2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
  3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
  4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

W myśl art. 29a ust. 11 ustawy do podstawy opodatkowania nie wlicza się wartości opakowania, jeżeli podatnik dokonał dostawy towaru w opakowaniu zwrotnym, pobierając kaucję za to opakowanie lub określając taką kaucję w umowie dotyczącej dostawy towaru.


Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest niemiecką osobą prawną, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się przede wszystkim dystrybucją biżuterii. Spółka zawarła szereg porozumień z sieciami handlowymi (Kontrahenci) działającymi na polskim rynku, na mocy których Kontrahenci oferują swoim klientom możliwość zakupu produktów Wnioskodawcy. Spółka regularnie zaopatruje Kontrahentów w swoje towary, dostarczając im kolejne partie produktów. W skład tych partii wchodzą zarówno towary przeznaczone na sprzedaż, jak i egzemplarze demonstracyjne, które odpowiednio udekorowane wystawiane są w widocznym miejscu punktu handlowego Kontrahenta w taki sposób, aby klient mógł dokładnie mu się przyjrzeć i dokonać wyboru. Spółka sprowadza nabyte przez siebie produkty z Niemiec. W ramach takiego transportu wysyłane są jednocześnie produkty przeznaczone na sprzedaż, jak i egzemplarze demonstracyjne. Sprowadzone z Niemiec towary dostarczane są do punktów handlowych Kontrahentów. Pozostają one jednak własnością Wnioskodawcy aż do momentu ich sprzedaży na rzecz ostatecznych odbiorców. Towary wydawane są Kontrahentom na podstawie umowy komisu lub umowy sprzedaży. Produkty pozostają własnością Spółki aż do momentu dostawy dokonanej przez Kontrahentów na rzecz ostatecznych odbiorców. Kontrahenci regularnie przesyłają Wnioskodawcy dane o liczbie sprzedanych towarów. Na tej podstawie Spółka wystawia faktury dokumentujące dostawę towarów do Kontrahentów. Towary są przewożone bezpośrednio z Niemiec do Kontrahentów. Egzemplarze demonstracyjne Wnioskodawcy są wystawiane przez Kontrahentów przez określony czas, na ogół przez jeden sezon. Po jego upływie niesprzedane produkty, w tym egzemplarze demonstracyjne, zwracane są Wnioskodawcy lub utylizowane na miejscu. Niesprzedane towary (w tym egzemplarze demonstracyjne), które nie zostaną zutylizowane, przemieszczane są przez Spółkę z powrotem do Niemiec. Przemieszczenia towarów do/z Niemiec Spółka rozpoznaje jako przemieszczenia własnych towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca dokumentuje te przemieszczenia wystawiając ostatniego dnia miesiąca fakturę na kwotę stanowiącą różnicę między wartością towarów przywiezionych do Polski i wywiezionych do Niemiec w danym miesiącu. Kwoty te następnie są deklarowane w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów. Wystawiany przez Spółkę dokument na przemieszczenie towarów do Polski zawiera nazwę Formal Invoice, numer dokumentu, dane sprzedawcy (dane Wnioskodawcy wraz z jego niemieckim NIP), dane nabywcy (dane Wnioskodawcy wraz z jego polskim NIP), okres rozliczeniowy, w którym dokonano przemieszczenia, datę wystawienia faktury, informację o tym, że transakcja jest zwolniona z VAT na podstawie artykułu 138 Dyrektywy 2006/112/EC, liczbę porządkową, nazwę przemieszczanego towaru, liczbę przemieszczanych sztuk towaru (przemieszczenia do Polski i Niemiec wykazane są jako odrębne pozycje), kwotę netto, kwotę VAT, kwotę brutto, łączną wartość przemieszczonych towarów (stanowiącą różnicę między wartością towarów przywiezionych do Polski i wywiezionych do Niemiec w danym miesiącu). Dokument formal invoice wystawiany jest według przepisów niemieckich, które zobowiązują podatnika również do wystawienia faktury dokumentującej przemieszczenie własnych towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że dokument o nazwie Formal Invoice wystawiany przez Spółkę w związku z przemieszczeniem towarów do Polski stanowi fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego wysyłki towarów, tj. przepisów niemieckich. Dokument o nazwie Formal Invoice jest/będzie wystawiany przez Spółkę przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonane jest/będzie przemieszczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Przedmiotem powrotnego przemieszczenia są/będą towary należące do Spółki. Powrotne przemieszczenie do Niemiec nie nastąpi w wyniku transakcji dokonanej przez Spółkę na rzecz kontrahenta z Niemiec, lecz wyłącznie w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy na terytorium Niemiec. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą między innymi ustalenia czy Spółka powinna rozpoznać przemieszczenie towarów z Niemiec oraz ich późniejsze powrotne przemieszczenie do tego kraju jako przemieszczenie własnych towarów, którego podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością towarów przywiezionych do Polski, a wartością towarów wywiezionych do Niemiec w danym okresie rozliczeniowym (pytanie nr 1).

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w analizowanej sprawie Wnioskodawca sprowadza nabyte przez siebie produkty z Niemiec do Polski. Towary są przewożone bezpośrednio z Niemiec do Kontrahentów, tj. punktów sieci handlowych z którymi Wnioskodawca zawarł porozumienia na mocy których Kontrahenci oferują swoim klientom możliwość zakupu produktów Wnioskodawcy. W ramach takiego transportu wysyłane są jednocześnie produkty przeznaczone na sprzedaż, jak i egzemplarze demonstracyjne. Przy tym towary pozostają własnością Wnioskodawcy aż do momentu ich sprzedaży przez Kontrahenta na rzecz ostatecznych odbiorców.

Zatem w przedmiotowym przypadku dokonywane przez Wnioskodawcę przemieszczenia towarów z Niemiec do Polski należy uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca przemieszcza bowiem należące do Wnioskodawcy towary bezpośrednio z Niemiec do Polski (Kontrahentów), a przemieszczane produkty mają służyć działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. W konsekwencji spełnione są wszystkie przesłanki uznania dokonywanych przez Wnioskodawcę przemieszczeń towarów z Niemiec do Polski za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie, jak wskazuje Wnioskodawca, w analizowanym przypadku niesprzedane towary (w tym egzemplarze demonstracyjne), które nie zostaną zutylizowane, przemieszczane są przez Spółkę z powrotem do Niemiec. Przedmiotem powrotnego przemieszczenia są (będą) towary należące do Spółki. Powrotne przemieszczenie towarów nastąpi w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy na terytorium Niemiec.

W ocenie Spółki, przemieszczenie towarów z Niemiec oraz ich późniejsze powrotne przemieszczenie do tego kraju, Spółka powinna rozpoznać jako przemieszczenie własnych towarów, którego podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością towarów przywiezionych do Polski, a wartością towarów wywiezionych do Niemiec w danym okresie rozliczeniowym.

Zdaniem Wnioskodawcy biorąc pod uwagę specyfikę przesunięcia towarów własnych zrównanego z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów powrotny wywóz towaru do kraju pochodzenia powinien być traktowany jako zwrot towarów (w rozumieniu art. 29a ust. 10 pkt 2 ustawy) ze względu na to, że wywóz ten wynika z transportu niesprzedanych towarów.

Z niniejszym stanowiskiem Wnioskodawcy nie można się zgodzić. Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie w przypadku dokonania powrotnego przemieszczenia towarów do Niemiec mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy a nie jak wskazuje Wnioskodawca zwrotem towarów.

Wskazać należy, że w analizowanych okolicznościach sprawy nie można mówić o zwrocie towarów. Wnioskodawca przedmiotowych towarów nie nabywa od odrębnego podmiotu. Zauważyć należy, że w analizowanym przypadku przez cały czas niezmiennie właścicielem towarów, które zostały przemieszczone na terytorium Polski, następnie oferowane przez Kontrahentów, po czym (w przypadku niesprzedania oraz niezutylizowania) przemieszczone z powrotem na terytorium Niemiec jest Wnioskodawca. Zarówno przemieszczenie przedmiotowych towarów z Niemiec do Polski jak również przemieszczenie tych towarów z Polski do Niemiec następuje w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Skoro przemieszczenie towarów z Polski do Niemiec następuje w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie można mówić, że następuje ich zwrot.

Zauważyć należy, że tak jak, przy spełnieniu określonych warunków, przemieszczenie towarów własnych podatnika z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów tak również, przy spełnieniu określonych warunków, przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego stanowi wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

Podnieść należy, że zgodnie z ogólną definicją pojęcia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zawartą w wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy, na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Jednakże wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest również przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego. Wskazać należy, że art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem), polegające na przemieszczeniu towarów, należących do przedsiębiorstwa, z Polski do innego państwa członkowskiego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika. W przypadku tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów polski dostawca pełni równocześnie rolę nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zatem mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że dokonywane przez Wnioskodawcę przemieszczenia towarów z Polski do Niemiec stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy. W analizowanej sprawie bowiem Wnioskodawca (czynny podatnik podatku od towarów i usług) w ramach działalności Wnioskodawcy dokonuje przemieszczenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Niemcy), które zostały przez niego nabyte w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Tym samym w przedmiotowej sprawie powrotne przemieszczenie towarów własnych Wnioskodawcy do Niemiec wypełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

Nie można się zatem zgodzić z Wnioskodawcą, że przemieszczenie towarów z Niemiec oraz ich późniejsze powrotne przemieszczenie do tego kraju Spółka powinna rozpoznać jako przemieszczenie towarów własnych, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy. W analizowanych okolicznościach w przypadku przemieszczenia towarów z Niemiec do Polski Wnioskodawca winien rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku przemieszczenia niesprzedanych oraz niezutylizowanych towarów z Polski do Niemiec wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy.

W konsekwencji w analizowanej sprawie podstawę opodatkowania z tytułu przemieszczenia towarów z Niemiec do Polski stanowiącego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy należy ustalić zgodnie z art. 30a ust. 1 oraz art. 30a ust. 2 ustawy. Zaś podstawę opodatkowania z tytułu powrotnego przemieszczenia towarów z Polski do Niemiec stanowiącego wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy należy ustalić zgodnie z art. 29a ust. 1 oraz art. 29a ust. 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przemieszczenie towarów z Niemiec oraz ich późniejsze powrotne przemieszczenie do tego kraju, Spółka powinna rozpoznać jako przemieszczenie własnych towarów, którego podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością towarów przywiezionych do Polski, a wartością towarów wywiezionych do Niemiec w danym okresie rozliczeniowym należało uznać za nieprawidłowe.


Ponadto przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów związanego z przemieszczeniem towarów należących do Wnioskodawcy (pytanie nr 2).


Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że stosownie do art. 20 ust. 5 ustawy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca przemieszczenie towarów z Niemiec do Polski dokumentuje wystawiając ostatniego dnia miesiąca fakturę. Wystawiany przez Wnioskodawcę dokument na przemieszczenie towarów do Polski zawiera nazwę „Formal Invoice”, numer dokumentu, dane sprzedawcy (dane Wnioskodawcy wraz z jego niemieckim NIP), dane nabywcy (dane Wnioskodawcy wraz z jego polskim NIP), okres rozliczeniowy, w którym dokonano przemieszczenia, datę wystawienia faktury, informację o tym, że transakcja jest zwolniona z VAT na podstawie artykułu 138 Dyrektywy 2006/112/EC, liczbę porządkową, nazwę przemieszczanego towaru, liczba przemieszczanych sztuk towaru (przemieszczenia do Polski i Niemiec wykazane są jako odrębne pozycje), kwotę netto, kwotę VAT, kwotę brutto, łączną wartość przemieszczonych towarów (stanowiącą różnicę między wartością towarów przywiezionych do Polski i wywiezionych do Niemiec w danym miesiącu). Przy tym, jak wskazał Wnioskodawca, dokument o nazwie Formal Invoice wystawiany przez Spółkę w związku z przemieszczeniem towarów do Polski stanowi fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego wysyłki towarów, tj. przepisów niemieckich. Dokument o nazwie Formal Invoice jest (będzie) wystawiany przez Spółkę przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonane jest (będzie) przemieszczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zatem mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia towarów własnych stanowiącego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy powstanie z momencie wystawienia przez Wnioskodawcę dokumentu o nazwie Formal Invoice. Skoro bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, dokument o nazwie Formal Invoice stanowi fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego wysyłki towarów tj. przepisów niemieckich oraz jednocześnie przedmiotowy dokument jest (będzie) wystawiany przez Spółkę przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonane jest (będzie) przemieszczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, to obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy powstanie, zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, z chwilą wystawienia dokumentu o nazwie Formal Invoice, który stanowi fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego wysyłki towarów.


Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należało uznać za prawidłowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj