Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.365.2018.2.RK
z 30 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r., identyfikator poświadczenia ePUAP – …), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2018 r. (data wpływu 2 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do lokali powstałych z podziału większego lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do lokali powstałych z podziału większego lokalu.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 lipca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.365.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 lipca 2018 r. (data doręczenia 20 lipca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 25 lipca 2018 r., które wpłynęło w dniu 2 sierpnia 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w kwietniu 2017 r. nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Lokal przed zakupem był wykorzystywany na cele mieszkaniowe od 1995 r. Lokal składał się z 4 pokoi, łazienki, WC, kuchni, przedpokoju, garderoby i loggii, a miał razem z komórką lokatorską (3,42 m²) powierzchnię 100,1 m². Za zgodą spółdzielni mieszkaniowej wyrażoną we wrześniu 2017 r. i po otrzymaniu w listopadzie 2017 r. pozwolenia na przebudowę i podział lokalu na dwa mieszkania - lokal został podzielony na dwa niezależne mieszkania:

1. lokal A o powierzchni 41,77 m², który składa się z dwóch pokoi, kuchni, łazienki i przedpokoju wraz z komórką lokatorską (3,42 m²);
2. lokal B o powierzchni 58,33 m ², który składa się z pokoju z aneksem kuchennym, łazienki, dwóch pokoi, przedpokoju i loggii.
   
   

Podział lokalu został dokonany bez ingerencji w konstrukcję części wspólnej budynku oraz w taki sposób, aby bilans powierzchni sumarycznej lokali po podziale został niezmieniony. Łączna powierzchnia obu lokali jest równa powierzchni lokalu przed podziałem, nabytego w 2017 r., tj. wynosi 100,1 m². Utworzono jedynie nowe wejście do wydzielonego mieszkania B, poprzez przebicie nowego otworu wejściowego od strony klatki schodowej o wym. 100 x 220 dla osadzenia drzwi wejściowych z ościeżnicą. Komunikacja pomiędzy pomieszczeniami wewnętrznymi została zamurowana. Po zakończeniu prac oba lokale uzyskały w grudniu 2017 r. zaświadczenie o samodzielności lokali. W styczniu 2018 r. właściciele pozostałych lokali w budynku podjęli uchwałę wyrażającą zgodę na podział ww. lokalu i ustanowienie odrębnej własności lokali A i B Po ustanowieniu odrębnej własności obu lokali, lokal A zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej i będzie wynajmowany na cele mieszkaniowe. Lokal zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy.

W piśmie z dnia 24 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarcza prowadzona jest od 1 grudnia 2007 r. w formie jednoosobowej. Głównym zakresem działalności gospodarczej jest działalność związana z oprogramowaniem (62.01.Z) oraz najmem nieruchomości własnych (68.20.Z). Wnioskodawca na potrzeby prowadzenia tej działalności gospodarczej wybrał formę opodatkowania podatkiem liniowym, tj. wg stawki jednolitej. Dokumentacja działalności gospodarczej prowadzona jest na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca jest jedynym właścicielem przedmiotowych lokali mieszkalnych A i B. Przedmiotowe lokale A i B będą wynajmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Najemcami przedmiotowych lokali będą osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Lokal A i B będzie przeznaczony na cele mieszkalne. Lokal A wynajmowany jest od maja 2018 r. Data wynajęcia lokalu B nie jest jeszcze znana. Lokale A i B nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy lokale A i B, powstałe z podziału większego lokalu nabytego w 2017 r., mogą być amortyzowane stawką indywidualną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane wyżej lokale mieszkalne mieszczą się w pojęciu „używanych środków trwałych”, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, dalej: u.p.d.o.f.) w związku z czym można dla niego ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, w wysokości nie wyższej niż 10% rocznie.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 u.p.d.o.f., podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 u.p.d.o.f., budynki lub lokale mieszkalne uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Wniosek o indywidualną interpretację odnosi się do pojęcia „lokali używanych”.

Przepis art. 22j u.p.d.o.f. odnosi się do środków trwałych zdefiniowanych w art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., jako rzeczy:

• stanowiące własność lub współwłasność podatnika,
  

• nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  

• kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,
  

• wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  

Do środków trwałych, zgodnie z art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., zaliczono m.in. budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Pojęcie lokalu będącego odrębną własnością zostało określone w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716, z późn. zm., dalej: u.w.l.).

Z art. 2 tej ustawy wynika, że samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, może stanowić odrębne nieruchomości (lokalowe). Samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Po wydaniu przez starostę zaświadczenia o samodzielności lokalu można ustanowić odrębną własność takiego lokalu. Może do tego dojść w drodze umowy, jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność (art. 7 i 8 u.w.l.).

Z przytoczonej definicji środka trwałego wynika, że rzeczy (w tym - lokale) wymienione w art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. mogą uzyskać status środka trwałego, jeżeli zostaną spełnione wszystkie wymienione w tym przepisie przesłanki, tj.: 1) własność podatnika, 2) kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania, 3) przewidywany okres używania dłuższy niż rok, 4) zamiar wykorzystania rzeczy w działalności gospodarczej albo w najmie (dzierżawie, leasingu). Dopiero spełnienie wszystkich przesłanek powoduje „przekształcenie” rzeczy (lokalu) w środek trwały. W przypadku spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego dodatkowym warunkiem jest „przekształcenie” tego spółdzielczego prawa w odrębną własność lokalu.

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. nie wynika, aby warunek „wykorzystywania” lokalu przez okres 60 miesięcy przed jego nabyciem przez podatnika odnosił się do jego statusu prawnego, tj. że w okresie tych 60 miesięcy lokal powinien mieć status środka trwałego. Z przepisu wynika jedynie, że chodzi tu o fakt nabycia tzw. lokalu używanego, tj. takiego, który: 1) nie jest nowy, 2) ma co najmniej 5 lat oraz 3) był w przeszłości wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W związku z tym Wnioskodawca uznaje, że jedynym warunkiem do uznania lokalu za „używany” jest wykazanie, że lokal ten był wykorzystywany przez 60 miesięcy przed jego nabyciem, natomiast status prawny lokalu podczas tego okresu wykorzystywania nie ma żadnego znaczenia; istotne jest jedynie, aby był to lokal mieszkalny w rozumieniu ww. przepisów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. chodzi o lokale wykorzystywane w przeszłości przez inny podmiot niż podatnik, jednak przepis nie określa ani celu, ani sposobu wykorzystywania lokalu, ani statusu prawnego, jaki lokal miał przez okres tego wykorzystywania.

Przepis art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. nie wymaga więc, aby lokal - w okresie 60 miesięcy poprzedzających nabycie przez podatnika - miał status „lokalu będącego odrębną własnością”. Warunek odrębnej własności (wskazany w art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f.) dotyczy jedynie uznania lokali za środki trwałe, a więc odnosi się do momentu, w którym podatnik przeznacza lokal do działalności gospodarczej lub wynajmowania.

Prawidłowość takiego wnioskowania potwierdza także wykładnia językowa art. 22j ust. 3 pkt 1 w powiązaniu z art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f.

W art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. ustawodawca używa pojęcia „lokale będące odrębną własnością”, natomiast w art. 22j tej ustawy ustawodawca posługuje się pojęciem „lokale”.

Jak zauważono wyżej, pojęcia „lokal” i „lokal będący odrębną własnością” nie są tożsame, ponieważ dotyczą zupełnie innych kwestii. „Lokal” (w tym lokal „spółdzielczy”) - to opis części budynku, minimum cech, jakie muszą być spełnione dla uznania, że ta część budynku jest lokalem. Natomiast „lokal będący odrębną własnością” - to pojęcie prawne odnoszące się do statusu prawnego nieruchomości lokalowej. „Lokal” jest więc pojęciem szerszym znaczeniowo od pojęcia „lokal będący odrębną własnością”.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, warunek „używania lokalu”, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. odnosi się także do „używania” lokalu o statusie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu będącego częścią budynku mieszkalnego. Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 nie uzależnia zastosowania stawki indywidualnej od prawnego wyodrębnienia lokalu w przeszłości i to co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez podatnika. Istotne są jedynie dwie przesłanki: fakt rzeczywistego wykorzystywania lokalu oraz okres, przez jaki był wykorzystywany.

Na prawidłowość tego rozumowania wskazują także liczne interpretacje prawa podatkowego dotyczące możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla lokali spółdzielczych, które zostały następnie przekształcone w odrębną własność. W tych przypadkach lokale nie miały statusu prawnego „odrębnej własności”, mimo to po uzyskaniu takiego statusu dopuszczono możliwość amortyzacji z wykorzystaniem stawki indywidualnej. Przykładowo, w interpretacji z dnia 15 września 2014 r., Nr ITPB1/415-581A/14/KK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, że lokal spółdzielczy znajdujący się w budynku, który został wybudowany w latach 80-tych i od tego czasu był użytkowany, może być amortyzowany stawką indywidualną po jego przekształceniu w odrębną własność. Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że: „Dla tego środka trwałego dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal jako środek trwały zostanie bowiem wprowadzony do ewidencji środków trwałych w momencie jego wyodrębnienia, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat)”. Ze stanu faktycznego będącego przedmiotem tej interpretacji wynikało, że przesłanką zastosowania indywidualnej stawki był wiek budynku, w którym znajdował się lokal.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 3 kwietnia 2012 r., Nr IBPBII/2/415-19/12/MM.

Natomiast w interpretacji z dnia 18 stycznia 2013 r., Nr IBPBI/1/415-1298/12/ZK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że możliwość zastosowania indywidualnej stawki dotyczy lokali znajdujących się w budynku, który został wybudowany i oddany do użytkowania w latach siedemdziesiątych XX wieku; w tym wypadku także chodziło o przekształcenie w odrębną własność spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, jednak - podobnie jak w przywołanych wcześniej interpretacjach - przesłanką zastosowania stawki indywidualnej dla lokalu był wiek budynku.

Lokale A i B opisane wyżej, powstały w wyniku podziału lokalu mieszkalnego o powierzchni 100,1 m², istniejącego i wykorzystywanego od 1995 r.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) innych niż niemieszkalne okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Środki trwałe, o których mowa wyżej, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Przez pojęcie „używania” rozumie się faktyczne wykorzystywanie, używanie lokalu. Używanie budynku (lokalu) mieszkalnego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył lokal, który przed nabyciem był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela lub posiadacza.

Lokal nabyty przez Wnioskodawcę w 2017 r. był niewątpliwie używany przez poprzednika prawnego. Sam budynek (i lokal) został wybudowany i oddany do użytkowania w 1995 r.

W ocenie Wnioskodawcy, proces podziału tego lokalu na dwa mniejsze nie spowodował utraty statusu „lokalu używanego” w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. Lokale, które powstały po podziale mają tę samą powierzchnię, jaką przed podziałem miał zakupiony lokal. Łączna powierzchnia dwóch wydzielonych lokali ma tę samą powierzchnię, co lokal przed podziałem tj. 100,1 m². W związku z podziałem lokalu nie dokonywano zmian konstrukcyjnych budynku, pozostawiono wszystkie ściany nośne, nie rozbudowano lokali. Przebudowie uległy jedynie pomieszczenia wewnątrz lokali (jedynie z uwagi na konieczność ich rozdzielenia) oraz dodatkowo wybito nowe drzwi wejściowe na klatkę schodową.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie podziału używanego wcześniej lokalu i wyodrębnienie z niego dwóch mniejszych lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału są to nadal te same powierzchnie mieszkalne (pomieszczenia) wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy je uznać za używane środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. Mimo, że w 2018 r. lokal został podzielony na dwa lokale (A i B), dla których zostanie ustanowiona odrębna własność, to przed podziałem był on używany przez wiele lat na cele mieszkaniowe przez poprzednich właścicieli (okres używania całego lokalu przed podziałem był znacznie dłuższy niż 60 miesięcy). Nie można w niniejszej sprawie mówić o wytworzeniu wskutek podziału nowego środka trwałego, ponieważ nie zmieniły się jego fundamentalne właściwości, funkcja i przeznaczenie. W dalszym ciągu lokale znajdują się na tym samym piętrze, w tym samym budynku, i - co najważniejsze - mają tę samą powierzchnię łączną, co dzielony „duży” lokal.

Celem art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. jest umożliwienie podatnikowi możliwie najszybszego zamortyzowania używanych środków trwałych. Wyodrębnienie dwóch lokali mieszkalnych z lokalu używanego od 1995 r. nie oznacza, że powstały nowe, „nie używane” lokale mieszkalne. W związku z tym, w opinii Wnioskodawcy, nie ma przeciwwskazań, aby do okresu używania środka trwałego, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f., zaliczyć okres używania „dużego” lokalu przed wyodrębnieniem z niego mniejszych lokali powstałych w wyniku podziału tego „dużego” lokalu. Każdy z wyodrębnionych lokali kontynuuje w swojej części historię lokalu istniejącego przed podziałem. Zaznaczyć należy, że termin „używanie”, zastosowany w art. 22j u.p.d.o.f., odnosi się wyłącznie do czynności faktycznych. Przepis ten nie reguluje żadnych wymogów prawnych związanych z „używaniem” lokalu.

Podobny pogląd wyrażono w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy: z dnia 8 lipca 2016 r., Nr ITPB1/4511-432/16/PSZ, z dnia 24 marca 2016 r., Nr ITPB1/4511-93/16/PSZ, z dnia 26 października 2016 r., Nr ITPB1/4511-714/16/MPŁ - w odniesieniu do lokali, które powstały w wyniku podziału większego lokalu na dwa mniejsze.

Dyrektor Izby Skarbowej wyraził w nich pogląd, że: „dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału są to nadal powierzchnie mieszkalne wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy je uznać za używane środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 18 stycznia 2018 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.437.2017.1.KS, w której całkowicie podzielił poglądy podatnika na możliwość stosowania indywidualnej stawki amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. w odniesieniu do lokali powstałych po podziale dużego lokalu mieszkalnego na mniejsze lokale mieszkalne.

Reasumując w opinii Wnioskodawcy, oba lokale A i B, które powstały w wyniku podziału większego lokalu, spełniają warunki do uznania ich za środki trwałe, o których mowa w art. 22j ust. 3 u.p.d.o.f., tzn., że były one przed nabyciem - jako zespół izb - wykorzystywane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. W związku z tym oba lokale mogą być amortyzowane przez okres 10 lat, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% w skali roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.