Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.289.2018.2.DP
z 6 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2018 r. (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką w udziale wynoszącym 99% lokalu mieszkalnego, dla którego to lokalu mieszkalnego prowadzona jest księga wieczysta (dalej: Lokal mieszkalny).

Lokal znajduje się w budynku wybudowanym przed 1945 r.

Wnioskodawczyni wraz z mężem zawarli dnia 12 listopada 2003 r. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu, jego sprzedaży i oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz ustanowienia hipotek, mocą której to umowy nabyli na prawie wspólności ustawowej (do majątku wspólnego) własność Lokalu mieszkalnego. Wcześniej Wnioskodawczyni i jej mężowi, na prawach wspólności ustawowej przysługiwało, przez co najmniej 5 lat (od 1981 r.), własnościowe spółdzielcze prawo do Lokalu mieszkalnego. Zgodnie z treścią aktu notarialnego „Na poczet ustalonej ceny w kwocie 38.460,00 (trzydzieści osiem tysięcy czterysta sześćdziesiąt) złotych, po zastosowaniu 70% bonifikaty od wartości lokalu, to jest od kwoty 128.200,00 (sto dwadzieścia osiem tysięcy dwieście) złotych nabywcy uiścili w dniu 7 listopada 2003 r. pierwszą ratę w wysokości 3.846,00 (trzy tysiące osiemset czterdzieści sześć) złotych, co Przedstawicielka Gminy Miasta S. potwierdza". Z powyższego wynika, że cena, za którą Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli lokal to 38.460,00 zł.

Dnia 8 maja 2014 r. Wnioskodawczyni podpisała z mężem umowę o wyłączeniu wspólności ustawowej, następnie tego samego dnia zawarła umowę o podział majątku wspólnego. Mocą tej umowy własność całego Lokalu mieszkalnego przypadła Wnioskodawczyni, zaś jej mężowi własność pojazdów samochodowych. Wartość Lokalu mieszkalnego została w akcie notarialnym określona na 1.000.000,00 zł, zaś pojazdów samochodowych na 50.000 zł. Zdaniem Wnioskodawczyni wartość Lokalu mieszkalnego została określona według ceny rynkowej. Podział nastąpił bez wzajemnych spłat i dopłat.

Wnioskodawczyni aktualnie wynajęła Lokal mieszkalny na rzecz swojego syna, który jest współwłaścicielem tego lokalu w udziale wynoszącym 1%. Wnioskodawczyni wynajęła ten Lokal mieszkalny na rzecz syna na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, polegającej na dalszym podnajmie nieruchomości podmiotom trzecim zajmującym się usługami zakwaterowania turystów na pobyt krótkoterminowy.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, nie wynajmuje innych lokali. W umowie najmu między Wnioskodawczynią a jej synem określono, że to on ponosi odpowiedzialność za ewentualne szkody wyrządzone przez dalszych podnajemców. Tym samym Wnioskodawczyni nie jest obciążona ryzykiem gospodarczym prowadzenia działalności gospodarczej w Lokalu mieszkalnym przez jej syna. Wnioskodawczyni, z tytułu najmu Lokalu mieszkalnego, przysługuje czynsz najmu.

Syn Wnioskodawczyni wykonał w Lokalu roboty budowlane polegające m.in. na zmianie rozmieszczenia i ilości pomieszczeń w Lokalu, zmianie przeznaczenia niektórych pomieszczeń w Lokalu (np. dodatkowe łazienki zamiast kuchni), wymianie podłóg, okien, pomalowaniu ścian itp. koszt robót budowlanych przekroczył wartość 10.000,00 zł.

Wnioskodawczyni aktualnie opodatkowuje uzyskany z tytułu najmu przychód (w postaci czynszu najmu) podatkiem ryczałtowym od przychodów ewidencjonowanych.

Wnioskodawczyni planuje, począwszy od dnia 1 stycznia 2019 r., opodatkować przychody z tytułu najmu na zasadach ogólnych (stawka progresywna). W tym celu planuje zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, do dnia 20 stycznia 2019 r. poinformować właściwego naczelnika urzędu skarbowego o dokonaniu wyboru tej metody opodatkowania, tj. opodatkowania na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 2, 3, 4 i 5).

1. Czy od dnia 1 stycznia 2019 r., gdy Wnioskodawczyni, zgodnie z planami, zmieni formę opodatkowania i opodatkuje dochód z najmu na zasadach ogólnych (stawką progresywną), to będzie mogła ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w stosunku do Lokalu mieszkalnego?
   
2. Czy od dnia 1 stycznia 2019 r. gdy Wnioskodawczyni, zgodnie z planami, zmieni formę opodatkowania i opodatkuje dochód z najmu na zasadach ogólnych (stawką progresywną), to będzie mogła ustalić wartość początkową środka trwałego w postaci Lokalu mieszkalnego poprzez zsumowanie:
   
   
   
   1. 1/2 ceny nabycia Lokalu, powiększonej o koszty opłaty notarialnej, opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczystoksięgowym) oraz
      
   2. 1/2 wartości Lokalu mieszkalnego określonej w umowie podziału majątku wspólnego,
      
      
      
   a następnie pomnożenie wyniku przez 0,99?
   
   
   
3. Czy w ten sam sposób, jak opisany w pytaniu nr 2, należało określić wartość początkową Lokalu mieszkalnego w wykazie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, który Wnioskodawczyni aktualnie prowadzi w związku z opodatkowaniem przychodu z najmu Lokalu mieszkalnego ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych?
   
4. Czy od 1 stycznia 2019 r., gdy Wnioskodawczyni, zgodnie z planami, zmieni formę opodatkowania i opodatkuje dochód z najmu na zasadach ogólnych (stawką progresywną), to odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z amortyzacją środka trwałego w postaci Lokalu mieszkalnego, stanowiącego przedmiot najmu, będą mogły w całości stanowić koszt uzyskania przychodu (poza odpisami przypadającymi za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego)?

Wnioskodawczyni uważa, że – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 – od dnia 1 stycznia 2019 r., gdy zgodnie z planami zmieni formę opodatkowania i opodatkuje dochód z najmu na zasadach ogólnych (stawką progresywną) będzie mogła ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w stosunku do Lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j, 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (grupa 01, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniami, które nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) z zastrzeżeniem wymienionych w tym przepisie wyjątków, niemających jednak zastosowania do przedmiotowego lokalu mieszkalnego, nie może być krótszy niż 10 lat.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe w postaci m.in. ww. lokali mieszkalnych uznaje się za używane m.in. wówczas, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Skoro więc Lokal mieszkalny stanowiący współwłasność Wnioskodawczyni, który zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni, znajduje się w budynku wybudowanym przed 1945 r., zaś wcześniej był zamieszkiwany przez Wnioskodawczynię i jej męża przez co najmniej 5 lat (od 1981 r.) jako przedmiot przysługującego im spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, z czego wiadomo, że lokal ten był wykorzystywany przed jego nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy, to dla Lokalu mieszkalnego możliwe jest więc ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, która nie może w opisanym stanie faktycznym przekroczyć 10%.

Jak wskazano w indywidualnej interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 stycznia 2013 r., znak IBPBI/1/415-1298/12/ZK „w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. We wniosku wskazano, iż lokal ten znajduje się w budynku, który został wybudowany i oddany do użytkowania w latach siedemdziesiątych XX wieku. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż dla amortyzacji tego lokalu możliwe będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal ten będzie bowiem pierwszy raz wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat)".

Wnioskodawczyni podziela powyższy pogląd organu i stoi na stanowisku, że – na zasadzie analogii – powinien on znaleźć zastosowanie również w jej sprawie.

Wnioskodawczyni uważa, że – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 – od dnia 1 stycznia 2019 r., gdy zgodnie z planami zmieni formę opodatkowania i opodatkuje dochód z najmu na zasadach ogólnych (stawką progresywną) będzie mogła ustalić wartość początkową Lokalu mieszkalnego poprzez zsumowanie:

• 1/2 wartości ustalonej na potrzeby przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo odrębnej własności oraz
• 1/2 wartości Lokalu mieszkalnego określonej w umowie podziału majątku wspólnego,

a następnie pomnożenie wyniku przez 0,99.

Własność Lokalu mieszkalnego została nabyta przez Wnioskodawczynię i jej męża do majątku wspólnego w 2003 r. Nastąpiło to poprzez przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do Lokalu w prawo własności. W akcie notarialnym została w związku z tym określona „wartość przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa na odrębną własność". W 2014 r. została zniesiona wspólność majątkowa między Wnioskodawczynią i jej mężem, a w wyniku podziału majątku Wnioskodawczyni przypadło prawo własności całego Lokalu mieszkalnego.

Zdaniem Wnioskodawczyni nabycie prawa własności Lokalu mieszkalnego w umowie ustanowienia odrębnej własności lokalu, jego sprzedaży i oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz ustanowienia hipotek stanowi nabycie odpłatne, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W umowie ustanowienia odrębnej własności lokalu, jego sprzedaży i oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz ustanowienia hipoteki, cenę lokalu, po udzieleniu 70% bonifikaty, ustalono na kwotę 38.460 zł. Kwotę tę, powiększoną o koszty związane z jego zakupem, tj. koszty opłat sądowych i koszty aktu notarialnego, należy uwzględnić przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego (zob. indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 czerwca 2012 r., znak IPPB1/415-280/12- 2/JB).

Z kolei nabycie poprzez zniesienie wspólności majątkowej i następnie podział majątku wspólnego (dokonany bez spłat i dopłat) stanowi nabycie w inny nieodpłatny sposób, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Powyższe stanowisko wydaje się potwierdzać przykładowo indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 października 2014 r., znak ILPB1/415-739/14-4/AA „Zniesienie współwłasności może się odbyć albo na podstawie umowy pomiędzy współwłaścicielami, albo na podstawie orzeczenia sądu. Może ono implikować wzajemne roszczenia pomiędzy współwłaścicielami w postaci dopłat lub spłat. W takiej sytuacji przyjąć należy, że nabycie środka trwałego przez jednego ze współwłaścicieli następuje odpłatnie. Jeżeli jednak współwłaściciele zrezygnują z tych rozliczeń, to nabycie takie uznać należy za nieodpłatne. W zależności więc od sposobu nabycia w wyniku zniesienia współwłasności środka trwałego ustala się odpłatną lub nieodpłatną formę nabycia, co bezpośrednio rzutuje na ustalenie wartości początkowej tego środka".

W umowie podziału majątku wspólnego strony określiły wartość Lokalu mieszkalnego na 1.000.000 zł i zdaniem Wnioskodawczyni kwota ta odpowiadała wartości rynkowej Lokalu mieszkalnego (ceny nieruchomości w tej lokalizacji na przestrzeni lat znacznie wzrosły).

W związku z tym, że Wnioskodawczyni nabyła własność Lokalu mieszkalnego początkowo do majątku wspólnego z mężem, a dopiero później, po ustaniu wspólności majątkowej, w całości do majątku osobistego, ustalając wartość początkową środka trwałego w postaci Lokalu mieszkalnego jej zdaniem należy zsumować 1/2 ceny nabycia lokalu powiększonej o koszty opłaty notarialnej i opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczystoksięgowym) oraz z 1/2 wartości Lokalu mieszkalnego określonej w umowie podziału majątku wspólnego (odpowiadającej jej zdaniem wartości rynkowej).

Prawidłowość powyższego podejścia potwierdza indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 września 2014 r., znak IBPBI/1/415-666/14/ZK, a także per analogiom indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 października 2014 r., znak ILPB1/415-739/14- 4/AA.

Jednakże z uwagi na to, że aktualnie Wnioskodawczyni posiada 99% udział we własności Lokalu mieszkalnego, mając na uwadze art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym „w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku (...)", Wnioskodawczyni określając wartość początkową Lokalu mieszkalnego powinna wynik otrzymany z opisanego jak wyżej sumowania pomnożyć przez 0,99.

Wnioskodawczyni uważa, że – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 – wartość początkową Lokalu mieszkalnego w wykazie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należało określić tak jak to opisano w pytaniu oznaczonym we wniosku nr 3 (oraz stanowisku własnym do pytania oznaczonego we wniosku nr 3).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne „Podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej "ewidencją", z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a". Jednocześnie Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w § 14 ust. 1 pkt 7 nakazuje wskazać „wartość początkową" w wykazie, przy czym ani powyższa ustawa, ani powyższe rozporządzenie zdaniem Wnioskodawczyni nie ustalają innych zasad określenia wartości początkowej środka trwałego niż to robi ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym zdaniem Wnioskodawczyni powinna ona określić wartość początkową Lokalu mieszkalnego na cele prowadzenia wykazu tak jak to opisano w stanowisku własnym do pytania oznaczonego we wniosku nr 3.

Wnioskodawczyni uważa, że – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 5 – od dnia 1 stycznia 2019 r., gdy zgodnie z planami Wnioskodawczyni zmieni formę opodatkowania i opodatkuje dochód z najmu na zasadach ogólnych (stawką progresywną), odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z amortyzacją środka trwałego w postaci wynajmowanego Lokalu mieszkalnego, będą mogły w całości stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawczyni poza odpisami przypadającymi za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym uprzednio przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek ze źródłem przychodów, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zdaniem Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o PIT, zgodnie z którym „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych: nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

W zakresie tiretów 2-4 należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku względem dochodu z podziału majątku wspólnego. Ustawa o podatku od spadków i darowizn również takiego zwolnienia nie przewiduje (podział majątku wspólnego nie jest w ogóle czynnością mieszczącą się w katalogu podlegającym opodatkowaniu tym podatkiem), a ponadto nie ma odrębnych przepisów, które nakazywałyby zaniechanie poboru podatku od dochodu z podziału majątku wspólnego.

W zakresie tiretu 1 Wnioskodawczyni uważa, że przychód z majątku wspólnego, jeżeli następuje bez spłat i dopłat, należy uznać za przychód z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw. Jak bowiem zostało wyjaśnione w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 788/10) „Podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, np. obniżki ceny z tytułu sprzedaży towaru lub świadczonej usługi. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje te spośród nich, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub też których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy. Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiekolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał".

Jednakże zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Przepisów ustawy nie stosuje się do: przychodów z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania lub ograniczenia małżeńskiej wspólności majątkowej oraz przychodów z tytułu wyrównania dorobków po ustaniu rozdzielności majątkowej małżonków lub śmierci jednego z nich". W związku z tym przychód uzyskany z tytułu podziału majątku wspólnego małżonków nie podlega opodatkowaniu, ponieważ nie stosuje się do niego przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma jednak wobec niego zastosowania żadne zwolnienie, ani nie oznacza to, że przychód ten nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw. Tym samym odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze podziału majątku wspólnego bez spłat i dopłat, należy uznać za stanowiące koszty uzyskania przychodów, jeśli spełniają warunki z art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie zgodnie z art. 22n ust. 5 omawianej ustawy „W razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego, podatku tonażowego lub zryczałtowanego podatku od wartości sprzedanej produkcji, o którym mowa w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych". Korzystając z formy opodatkowania przychodów zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów ewidencjonowanych podatnik nie ma prawa pomniejszania przychodu o koszty jego uzyskania, w tym o odpisy amortyzacyjne środka trwałego. W związku z tym Wnioskodawczyni, która aktualnie opodatkowuje przychody z najmu Lokalu mieszkalnego podatkiem ryczałtowym od przychodów ewidencjonowanych, w przypadku gdy zmieni sposób opodatkowania na zgodny z zasadami ogólnymi (stawka progresywna) nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych przypadających za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego.

Biorąc powyższe pod uwagę należy więc stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z amortyzacją środka trwałego w postaci Lokalu mieszkalnego, stanowiącego przedmiot najmu, będą mogły od 1 stycznia 2019 r. w całości stanowić koszt uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawczyni poza odpisami przypadającymi za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji nieruchomości, ustalenia wartości początkowej nieruchomości oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tej nieruchomości.

Jednocześnie wskazać należy, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytań oznaczonych we wniosku nr 2, 3, 4 i 5. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.